Μέσα στο πρώτο φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους Members Club του Λονδίνου τη δεκαετία του 1930

«Όταν οι αρχές περιγράφουν ένα μέρος ως «καταβόθρα της ανομίας», σίγουρα μόνο οι πιο πουριτανοί ανάμεσά μας θα μπορούσαν να αντισταθούν στη λαχτάρα να το επισκεφτούν» γράφει η Emily Gosling στο Another Magazine.

Αυτός ήταν ένας από τους πολλούς επαίνους που απονεμήθηκαν στο The Caravan Club στο Σόχο του Λονδίνου, όταν άνοιξε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1930 ως φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους κλαμπ για μέλη, σε μια εποχή πολύ πριν η ομοφυλοφιλία νομιμοποιηθεί.

Τότε, οτιδήποτε έξω από το ετεροκανονικό επικοινωνούνταν συχνά μέσω μιας εξαιρετικά δημιουργικής σειράς λεκτικών σημείων και σωματικών χειρονομιών: Το polari ήταν μια ολοκληρωμένη μορφή αργκό που υιοθετήθηκε από τους γκέι για να δείξουν διακριτικά τη σεξουαλικότητά τους (σήμερα, χρησιμοποιούμε ακόμα το «naff», το «zhoosh» – όπως το να ανεβάζεις τα μαλλιά σου, και το «slap» για το μακιγιάζ)- ενώ ορισμένες υπερβολικές σωματικές χειρονομίες υπαινίσσονταν την ομοφυλοφιλία σε όσους γνώριζαν.

Το όνομα της λέσχης προήλθε από το «Caravanserai»

Χάρη στους ασφυκτικούς κοινωνικούς και νομικούς περιορισμούς, το Caravan Club έπρεπε να μεταδώσει τη φιλικότητά του προς την queer κοινότητα χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένη γλώσσα: Διαφημιζόταν ως «το μεγαλύτερο μποέμικο ραντεβού του Λονδίνου, το πιο αντισυμβατικό σημείο της πόλης».

Το όνομα της λέσχης προήλθε από το «Caravanserai», έναν απαρχαιωμένο όρο που περιγράφει «ένα είδος νομαδικής κοινότητας που μετακινούνταν, έστηναν τις σκηνές τους και έχτιζαν το χωριό τους σε διαφορετικά μέρη», εξηγεί ο Joe Watson, δημιουργικός διευθυντής του Λονδίνου του οργανισμού National Trust. «Είναι μια αναφορά στους εσωτερικούς χώρους που μοιάζουν με σκηνές και στην προσωρινή φύση του κλαμπ».

«Στο The Caravan Club γνωρίζουμε λεπτομέρειες όπως ένα σκισμένο ερωτικό γράμμα που μαζεύτηκε από την αστυνομία και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο στο δικαστήριο»

Δείτε ένα σχετικό βίντεο 

Το Caravan άνοιξε στις 14 Ιουλίου 1934, αλλά έκλεισε μετά από μόλις έξι εβδομάδες

Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, ο ιδρυτής του Jack Neave καταδικάστηκε σε 20 μήνες καταναγκαστικής εργασίας αφού οδηγήθηκε στο δικαστήριο μαζί με τον χρηματοδότη του κλαμπ William (Billy) Joseph Clifford Reynolds, κατηγορούμενοι για «διατήρηση ενός χώρου στην οδό Endell για την έκθεση στη θέα οποιουδήποτε ατόμου είναι πρόθυμο να πληρώσει για την είσοδο άσεμνες και σκανδαλώδεις παραστάσεις».

Άλλοι 21 συνελήφθησαν στην τελευταία από τις πολλές αστυνομικές επιδρομές στο χώρο, κατηγορούμενοι για «βοήθεια και υποκίνηση» του ζευγαριού. Για την εξαιρετικά σύντομη ζωή του, το κλαμπ είχε μεγάλη απήχηση και παρείχε αυτό που ακούγεται να είναι ένα άκρως διασκεδαστικό και κυρίως μη επικριτικό σημείο για τους ομοφυλόφιλους να χορεύουν, να πίνουν και να απολαμβάνουν τις ελευθερίες που οι ετεροφυλόφιλοι συνομήλικοί τους μπορούσαν χωρίς αμφιβολία.

Το Caravan Club «εκταφιάστηκε», το 2017, από το National Trust, το οποίο ανακατασκεύασε τον χώρο χρησιμοποιώντας αστυνομικές φωτογραφίες, δικαστικές εκθέσεις και καταθέσεις μαρτύρων στο πλαίσιο του προγράμματος Queer City που σηματοδότησε τα 50 χρόνια από τη μερική αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στην Αγγλία και την Ουαλία.

«Όταν οι αρχές περιγράφουν ένα μέρος ως «καταβόθρα της ανομίας», σίγουρα μόνο οι πιο πουριτανοί ανάμεσά μας θα μπορούσαν να αντισταθούν στη λαχτάρα να το επισκεφτούν» γράφει η Emily Gosling στο Another Magazine

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη HappenedHereStories (@happenedherestories)

Ένα σκισμένο ερωτικό γράμμα που μαζεύτηκε από την αστυνομία

Ο νόμος περί σεξουαλικών αδικημάτων ψηφίστηκε το 1967, αποφασίζοντας ότι οι «ομοφυλοφιλικές πράξεις σε ιδιωτικό χώρο μεταξύ δύο ανδρών» άνω των 21 ετών ήταν πλέον νόμιμες (η Σκωτία και η Βόρεια Ιρλανδία ακολούθησαν το 1980 και το 1982 αντίστοιχα).

«Θέλαμε πραγματικά να εισάγουμε το ανθρώπινο στοιχείο σε αυτή την ιστορία», λέει ο Watson. «Στο The Caravan Club γνωρίζουμε λεπτομέρειες όπως ένα σκισμένο ερωτικό γράμμα που μαζεύτηκε από την αστυνομία και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο στο δικαστήριο- και μια φράση από ένα άτομο που δεν ήξερε ότι ήταν ομοφυλόφιλος μέχρι που μετακόμισε στο Λονδίνο. Αυτού του είδους η σύνδεση μεταξύ της πόλης και της queer ταυτότητας φάνηκε πολύ σημαντικό να εξερευνηθεί».

Η εκδοχή του Caravan Club του 2017 βρισκόταν στην άκρη του Covent Garden, σχεδόν στο ίδιο ακριβώς σημείο με την αρχική του εκδοχή στην Endell Street. Μπαίνοντας στο χώρο ένιωθε κανείς τη μαγική αίσθηση: Οι εσωτερικοί χώροι ήταν τυλιγμένοι με χρωματιστά υφάσματα σε πλήθος σχεδίων, κρεμασμένα από την οροφή, ντυμένα στα έπιπλα, καλύπτοντας τα πατώματα και απροσδόκητα διασκορπισμένα στα βαρέλια που σχημάτιζαν αυτοσχέδια τραπέζια.

Τα πάντα διέπονταν από αινιγματική σεξουαλικότητα

Ήταν σαν το νωχελικό επακόλουθο ενός παρακμιακού μποέμικου afterparty: Τα ντιβάνια ήταν έρημα αλλά παρέπεμπαν σε άγριες σκηνές, τα μικροσκοπικά πορσελάνινα φλιτζάνια και πιατάκια έφεραν τα κατακάθια του ουίσκι που ήπιαν από αυτά το προηγούμενο βράδυ. Ο φωτισμός και τα υλικά ήταν απαλά και εξωτικά, αλλά ακόμη και ως αναπαράσταση τα πάντα διέπονταν από αινιγματική σεξουαλικότητα.

Ίσως ήταν ο παροδικός χαρακτήρας αυτών των χώρων που επέτρεψε την απόσταξη μιας τόσο ισχυρής απελευθερωμένης ενέργειας. Λέσχες όπως το Caravan ιδρύθηκαν με πλήρη επίγνωση ότι σύντομα θα έκλειναν: «Υπήρχε μια πολύ έντονη αίσθηση της ανθεκτικότητας αυτής της κοινότητας και της ανάγκης για τη δημιουργία χώρου στον οποίο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν», λέει ο Watson.

Οι ιδιοκτήτες και οι θαμώνες απλά μετακόμισαν κάπου αλλού, περιηγούμενοι στους κρυμμένους queer χώρους της πόλης μέσω ευφημισμών, κωδικών και από στόμα σε στόμα διηγήσεις.

Μια πολύ σημαντική και κάπως παραγκωνισμένη ιστορία

Τα κλαμπ δεν ήταν σημαντικά για την ομοφυλοφιλική κοινότητα μόνο ως μέρος για να πίνουν, να χορεύουν, να φλερτάρουν και να διασκεδάζουν – ως ημι-δημόσιοι χώροι παρείχαν ένα καταφύγιο όταν ακόμη και στο σπίτι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να είναι ανοιχτοί για τη σεξουαλικότητά τους.

«Εκείνη την εποχή η γκέι κοινότητα εντόπιζε μέρη ή χώρους και διαπραγματευόταν τα σημεία όπου μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους», λέει ο Watson. «Μερικές φορές είναι σε δημόσιους χώρους, αλλά όχι με δημόσιους τρόπους – αυτό τροφοδοτεί μεγαλύτερες αφηγήσεις γύρω από το cottaging ή τη χρήση δημόσιων χώρων για σεξ. Είναι μια πολύ σημαντική και κάπως παραγκωνισμένη ιστορία που προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε».

Δείτε το βίντεο του National Archives UK

Πέρα από προκαλήψεις και διακρίσεις 

Πρόκειται πράγματι για μια ζωτική ιστορία, η οποία υπογραμμίζει τη σημασία των κλαμπ που προσφέρουν έναν ασφαλή χώρο στην LGBTQ+ κοινότητα. Παρόλο που οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανς άνθρωποι έχουν σήμερα τα ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους, αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινωνία είναι εντελώς απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και διακρίσεις.

Οι αφιερωμένοι queer χώροι προσφέρουν τόσο ένα φυσικό όσο και ένα μεταφορικό καταφύγιο και γεννούν μια ελευθερία που ακόμη και ο εξωτερικός κόσμος του 21ου αιώνα μπορεί να μην έχει. Σε ένα κλίμα όπου τα τελευταία χρόνια έχουν κλείσει αμέτρητα γκέι κλαμπ και μπαρ – μεταξύ των οποίων το The Joiner’s Arms στο Hackney, το λεσβιακό Candy Bar στο Soho και το drag bar The Black Cap στο Camden – η αναγνώριση της σημασίας αυτών των χώρων τόσο ως μέρος μιας ιστορικής αφήγησης όσο και μιας σύγχρονης κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς και απελευθερώσεις είναι ζωτικής σημασίας. «Όσο υπάρχει οποιοδήποτε μέτρο προκατάληψης ή διάκρισης, αυτοί οι χώροι θα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο», λέει ο Watson.

*Το Caravan Club υπό την αιγίδα του National Trust άνοιξε για το κοινό από τις 2 έως τις 26 Μαρτίου του 2017, στο Λονδίνο.

*Με στοιχεία από anothermag.com