Το φάντασμα του αντιπολεμικού κινήματος του 1968 επέστρεψε

Στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών το 1968 στο Σικάγο, οι διαδηλωτές κατά του πολέμου του Βιετνάμ συγκρούστηκαν με τους αστυνομικούς – των οποίων ο βίαιος ρόλος στην αντιπαράθεση περιγράφηκε αργότερα από ομοσπονδιακή επιτροπή ως «αστυνομική εξέγερση» – μονοπωλώντας το ενδιαφέρον του συνεδρίου.

«Θα διαδηλώσουμε με ή χωρίς άδεια. Αυτό το Συνέδριο είναι το πιο σημαντικό από το 1968, επίσης στο Σικάγο, όταν οι διαδηλωτές για τον πόλεμο του Βιετνάμ και το κίνημα απελευθέρωσης των μαύρων οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις που καταστάλθηκαν βίαια»

Αυτοί οι νεαροί διαδηλωτές είχαν ενηλικιωθεί βλέποντας συνεχείς -και αποτελεσματικές- διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και το εθνικό πένθος μετά τις δολοφονίες του προέδρου John F. Kennedy, του γερουσιαστή Robert F. Kennedy και του  Dr. Martin Luther King Jr.

Ο πόλεμος είναι ο εχθρός των φτωχών

Ένα χρόνο νωρίτερα ο King είχε διατυπώσει την αντίθεσή του στον πόλεμο, λέγοντας ότι ενώ δεν προσπαθούσε «να παρουσιάσει το Βόρειο Βιετνάμ ή το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο πρότυπα αρετής», ήθελε απλώς να υπογραμμίσει την πεποίθησή του «ότι η Αμερική δεν θα επένδυε ποτέ τα απαραίτητα κεφάλαια ή δεν θα προχωρούσε στις αντίστοιχες ενέργειες για την αποκατάσταση των φτωχών της όσο σε τέτοιου είδους τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις όπως το Βιετνάμ συνέχιζαν να αντλούν άνδρες, δεξιότητες και χρήματα, σαν κάποιος δαιμονικός, καταστροφικός σωλήνας αναρρόφησης».

Είπε ότι ήταν «αναγκασμένος να δει τον πόλεμο ως εχθρό των φτωχών και να του επιτεθεί ως τέτοιος».

Οι διαδηλωτές και πολλοί ψηφοφόροι είναι αναστατωμένοι για κάτι περισσότερο από ένα συνηθισμένο θέμα εξωτερικής πολιτικής. Πολλοί πιστεύουν ότι γίνονται μάρτυρες μιας γενοκτονίας που υποβοηθείται από έναν Αμερικανό πρόεδρο τον οποίο υποστήριξαν

Επρόκειτο για μια γενιά προετοιμασμένη για διαμαρτυρία, με την ηθική πεποίθηση να αποτελεί το θεμέλιο της οργής της για τον πόλεμο του Βιετνάμ – τον πρώτο τηλεοπτικό πόλεμο, όπου οι Αμερικανοί μπορούσαν να δουν τη φρίκη του πολέμου, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο – και για την στρατολόγηση που αφορούσε περίπου δύο εκατομμύρια Αμερικανούς. Το κίνημα εναντίον της ξεκίνησε κυρίως στις πανεπιστημιουπόλεις και έπειτα μεγάλωσε.

Φωτογραφία: Catalog.archives.gov | Picryl

Φυσικά, τα εξάμηνα τελειώνουν και οι φοιτητές επιστρέφουν στα σπίτια τους για το καλοκαίρι. Αλλά η αντίθεση τους στον πόλεμο δεν τελείωσε με το ακαδημαϊκό έτος. Τους μήνες που προηγήθηκαν του συνεδρίου των Δημοκρατικών του ’68, το οποίο έλαβε χώρα τον Αύγουστο, οι διοργανωτές σχεδίασαν μια μεγάλη διαμαρτυρία, η οποία επρόκειτο να πραγματοποιηθεί ανεξάρτητα από το αν επιτρεπόταν, προσελκύοντας φοιτητές από όλη τη χώρα.

Πριν από το συνέδριο, ο Rennie Davis, ένας από τους διοργανωτές, δήλωσε στους New York Times: «Καμία άρνηση άδειας δεν πρόκειται να εμποδίσει τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που θα έρθουν στο Σικάγο να εκφράσουν τις πεποιθήσεις τους για αυτά τα ζητήματα».

Όλα αυτά συμβαίνουν και πάλι

Οι νέοι, ιδίως, παρακολουθούν τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πολλοί είναι τρομοκρατημένοι από αυτό που βλέπουν. Έχουν επίσης μεγαλώσει με τα κινήματα διαμαρτυρίας – Occupy Wall Street, Black Lives Matter, η εκστρατεία των μαθητών στο Πάρκλαντ της Φλόριντα για τον έλεγχο της οπλοκατοχής – ως φόντο της ζωής τους. Πάνω από 1.000 μαύροι πάστορες κάλεσαν τον Πρόεδρο Μπάιντεν να πιέσει για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Και βλέπουμε αντιπολεμικές διαμαρτυρίες να εξαπλώνονται σε πανεπιστημιουπόλεις.

Όπως και το 1968, το εξάμηνο σύντομα θα τελειώσει και αυτοί οι φοιτητές θα φύγουν για το καλοκαίρι, δίνοντας περισσότερο χρόνο και ενέργεια για να εστιάσουν τις προσπάθειές τους να προσεγγίσουν το Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο.

Φωτογραφία: Catalog.archives.gov | Picryl

Αντιπολεμικές ομάδες σχεδιάζουν ήδη μεγάλες διαμαρτυρίες στο Συνέδριο. Ο Hatem Abudayyeh από το δίκτυο της Παλαιστινιακής Κοινότητας των ΗΠΑ δήλωσε πρόσφατα στην εφημερίδα Chicago Tribune: «Θα διαδηλώσουμε με ή χωρίς άδεια. Αυτό το Συνέδριο είναι το πιο σημαντικό από το 1968, επίσης στο Σικάγο, όταν οι διαδηλωτές για τον πόλεμο του Βιετνάμ και το κίνημα απελευθέρωσης των μαύρων οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις που καταστάλθηκαν βίαια».

Αν και η ανοιξιάτικη δημοσκόπηση του 2024 για τη νεολαία του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι οι 18-29 χρονοι τείνουν να αξιολογούν τα περισσότερα άλλα σημαντικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού και της μετανάστευσης, ως πιο σημαντικά από τo πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα η έρευνα διαπίστωσε ότι «οι νέοι Αμερικανοί υποστηρίζουν μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός στη Γάζα» με ποσοστό πέντε προς ένα. Και σύμφωνα με δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Quinnipiac που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη, το 53% των Δημοκρατικών αντιτίθεται στην αποστολή περισσότερης στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ για τον πόλεμο στη Γάζα.

Υπάρχει τέλος;

Φαίνεται να υπάρχει η αίσθηση στην εκστρατεία του Μπάιντεν ότι μπορεί απλώς να περιμένει τους διαδηλωτές, ότι τα πάθη θα εξασθενήσουν τελικά και ότι οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών θα συμμορφωθούν όταν η ημέρα των εκλογών πλησιάσει και η επιλογή μεταξύ του Μπάιντεν και του Ντόναλντ Τραμπ θα γίνει πιο ξεκάθαρη.

Αυτό είναι ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα. Οι διαδηλωτές και πολλοί ψηφοφόροι είναι αναστατωμένοι για κάτι περισσότερο από ένα συνηθισμένο θέμα εξωτερικής πολιτικής. Πολλοί πιστεύουν ότι γίνονται μάρτυρες μιας γενοκτονίας που υποβοηθείται από έναν Αμερικανό πρόεδρο τον οποίο υποστήριξαν.

Αισθάνονται προσωπικά εμπλεκόμενοι σε μια σύγκρουση στην οποία ο αριθμός των νεκρών συνεχίζει να αυξάνεται, χωρίς να είναι ορατό το τέλος της. Αυτό είναι ένα ηθικό ζήτημα γι’ αυτούς και η θέση τους δεν θα αλλάξει εύκολα.

Φωτογραφία: Reuters

Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις ένα πεθαμένο παιδί στην αγκαλιά μιας μητέρας. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τους πεινασμένους ανθρώπους που τρέχουν να καλυφθούν όταν δέχονται πυρά. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις τα ερείπια μετά από πυρά που δέχτηκε μια φάλαγγα φορτηγών με επισιτιστική βοήθεια και σκοτώθηκαν αρκετοί εργαζόμενοι. Οι άνθρωποι έχουν παρακολουθήσει όλα αυτά τα γεγονότα από τις τηλεοράσεις και τα τηλέφωνά τους.

Στις 7 Οκτωβρίου, περίπου 1.200 άνθρωποι στο Ισραήλ σκοτώθηκαν και περίπου 240 άνθρωποι πιάστηκαν όμηροι σε επιθέσεις της Χαμάς. Σε αυτό το σημείο του πολέμου, περισσότεροι από 34.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί και περισσότεροι από 77.000 έχουν τραυματιστεί, σύμφωνα με τοπικούς αξιωματούχους υγείας, σε μια περιοχή με πληθυσμό μόλις δύο εκατομμυρίων κατοίκων.

*Πηγή: NYT | Charles M. Blow | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Η διαδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε την ώρα που το Σικάγο ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει το Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών | David Wilson | Flickr