Η προσφορά του «κυρίου Φίνου»

Αν κάτσουν δέκα διαφορετικοί Έλληνες, διαφορετικών ηλικιών και καταβολών σε ένα κοινό τραπέζι, θα διαφωνήσουν σε όλα ή θα μιλάνε άλλη γλώσσα για πολλά θέματα. Αλλιώς μιλάει ο 25άρης του smartphone και αλλιώς ο 50άρης.

Μπορούν όμως αυτόματα να μιλήσουν βρίσκοντας κάποιες κοινές προσλαμβάνουσες σε δύο πεδία: το λαϊκό τραγούδι. Και τις παλιές ελληνικές ασπρόμαυρες -και όχι ατυχώς επιχρωματισμένες πλέον- ταινίες.

Το μεγάλο μέρος των παλιών ελληνικών ταινιών το χρωστάμε στην δική μας «Τσινετσιτά», στην Finos Films. Μια μεγάλη παραγωγή, βιομηχανία, συγκεντρωτικού μοντέλου, που μας χάρισε σενάρια, εικόνες, ήχους, πρόσωπα, ερμηνείες και μας συνέδεσε στερεοτυπικά με πολλές όψεις της ταυτότητάς μας.

Μας σύστησε μεγάλους δημιουργούς. Μεγάλους ηθοποιούς. Σεναριογράφους. Φωτογράφους. Σκηνοθέτες. Τεχνικούς. Συνθέτες και μαέστρους.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, διαβάζοντας για την ορθή κίνηση να υπάρξει προτομή του Φ. Φίνου στην περιοχή του Σταθμού Λαρίσης από το Υπουργείο Πολιτισμού παρουσία και του Δημάρχου Αθηναίων. Στην οδό Χίου 53 είναι τα στούντιο της Finos, αλλά όχι πιά η περίφημη ταμπέλα – σήμα με τα αρχικά FF που εκλάπη πριν μερικά χρόνια. Εδώ έβλεπε ο ίδιος ο Φίνος με στενούς του συνεργάτες την πρώτη προβολή της κάθε ταινίας και ο χαρακτηριστικός του βήχας υποδήλωνε τις ενστάσεις του.

Χρωστάμε πολλά στον φωτισμένο αυτόν Έλληνα, μέρος της δικής μας αισθητικής διαμόρφωσης θα έλεγα. Όχι μόνον προτομή μα χρωστάμε και έρευνα πάνω στα φιλμ, στον τρόπο δουλειάς αλλά και στους τρόπους που καθρεφτιζόταν η Ελλάδα στις ταινίες αυτές. Χρωστάμε μουσικές αθάνατες, ατάκες που πέρασαν στην προφορική μας παράδοση, αποτυπώσεις της Αθήνας και άλλων τόπων.

Τα γλυκόπικρα 60s και τις υπόγειες τάσεις τους, μια Ελλάδα που ήλπιζε αλλά και κλυδωνιζόταν με τις αντιθέσεις της.

Μετά ήρθε ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. Με την δική του συμβολή. Με το σινεμά του δημιουργού και το νέο χειραφετημένο βλέμμα του. Πολλοί που πρωταγωνίστησαν σε αυτόν είχαν κάνει την μαστορική τους ήδη στον Φίνο. Βούλγαρης, Τσιώλης, Τάσσιος κα.

Ήλθε και η κασέτα στα 80s. Ένας έγχρωμος σινεμάς ήδη από τα 70s. Ή άλλα ρεύματα πιο νεωτερικά μέχρι σήμερα. Οι ταινίες της FF όμως είχαν πάντα το χώρο τους μέσα μας.

Να κοιτάμε προς την προτομή του Φίνου όσοι περνάμε από τον Άγιο Παύλο. Να κοιτάμε και προς την οδό Χίου. Σαν ελαφρύ χρέος.