Ελληνικό κυβερνητικό «σιδηρούν παραπέτασμα» κατά της Ρωσίας

Δεν χωρεί η παραμικρότερη αμφισβήτηση, ότι τόσο η Ρωσία των αυτοκρατόρων, όσο και η ίδια η ΕΣΣΔ, από τα χρόνια του μεσαίωνα μέχρι σήμερα, και εν ονόματι της θρησκευτικής ομοδοξίας, τήρησε έναντι της Ελλάδας πάντοτε προσεκτική και λελογισμένη στάση φιλειρηνικών σχέσεων.

Σε εντελώς μάλιστα πρόσφατο κείμενό μου έγραφα, ότι η Ρωσία σ’ όλα αυτά τα χρόνια επέδειξε στάση σόφρωνος διπλωματίας, που την εφαρμόζει σήμερα το δίδυμο του ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκιέι Λαβρόφ και της εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρίας Ζαχάροβα.

Η Ζαχάροβα καταγγέλλει

Τελικά το ποτήρι της ανοχής της ρωσικής πολιτικής ευθιξίας και διπλωματίας ξεχείλισε με τη στάση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να παραλείψει την πρόσκληση των ρωσικών αρχών να μετάσχουν στην επέτειο της 25^ης Μαρτίου, που είναι και η λαμπρότερη εορτή της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Με αποτέλεσμα, η Μαρία Ζαχάροβα να μας τα ψάλει δεόντως γράφοντας:

«Στις 25 Μαρτίου εορτάζεται η ημέρα Ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Η Ρωσική Αυτοκρατορία έπαιξε ρόλο κομβικό, συνεισφέροντας ουσιαστικά στην επιτυχή έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους (…)

Πρέπει να σημειωθεί, ότι κατά την μακρόχρονη πορεία αυτά τα στοιχεία δεν αμφισβητούσε κανείς στην Αθήνα. Εκεί ανεγνώριζαν την καθοριστική συμβολή των ρωσικών όπλων και της διπλωματίας στη νίκη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, σέβονταν τους Ρώσους φιλέλληνες, μεριμνούσαν με φροντίδα τις κοινές σελίδες του ένδοξου παρελθόντος των δύο χωρών (…)

Λάβαμε υπ’ όψιν ότι φέτος, με εντολή της ηγεσίας του ελληνικού ΥΠΕΞ οι παραδοσιακές εορταστικές εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου όσο στην Ελλάδα τόσο και στις αντιπροσωπείες στο εξωτερικό θα διεξαχθούν για μια ακόμα φορά, χωρίς τη ρωσική συμμετοχή, σημειώνει η εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού ΥΠΕΞ και εξαπολύει βολές κατά της ελληνικής κυβέρνησης, καταλήγει η φίλη της χώρας μας και εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα».

Στις πολύ προσεκτικές και σύμφωνα με τους κανόνες της διπλωματικής αβροφροσύνης η κυρία Μαρία Ζαχάροβα όφειλε να προσθέσει ότι ως κορυφαία μορφή πολιτικού και ανθρωπιστή ο Ιωάννης Καποδίστριας – που φονεύτηκε από σόι μοραϊτών «νταήδων» στο Ναύπλιο, εχρημάτισε επί πολλά χρόνια υπουργός Εξωτερικών της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Αικατερίνης, ενώ ενωρίτερα συνέταξε το υπέροχο Σύνταγμα της Ελβετικής Ομοσπονδίας των καντονίων.

Καταλήγω με τη σειρά μου, με τη λέξη «Ντροπή» για τους υπεύθυνους του ελληνικού ΥΠΕΞ και για τον ίδιο τον υπουργό γι’ αυτή την ανοίκεια περιφρόνηση των ρώσων διπλωματών.

Ακόμη και στα μαύρα χρόνια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-1949, όταν ο υπεύθυνος για τη μετατροπή, δια της αποχής από τις εκλογές του 1946 της Ελλάδας και με το διασυρμό της χώρας μας στο εμφυλιοπολεμικό αιματοκύλισμα, την εποχή λοιπόν κατά την οποία ο Νίκος Ζαχαριάδης ζητούσε με περισσή επιπολαιότητα από τη Μόσχα την αποστολή πολεμικού στόλου (!) και ρωσική μαχητική αεροπορία (!), ίδιος ο Ιωσήφ Στάλιν απέκλεισε, σχεδόν δια ροπάλου, την ανάμειξη της ΕΣΣΔ στο ελληνικό εμφύλιο αιματοκύλισμα.

Τότε ακριβώς ο Στάλιν απάντησε στον Ζαχαριάδη, ότι η ΕΣΣΔ σεβάστηκε τη Συμφωνία της Γιάλτας, για χωρισμό του ευρασιατικού χώρου σε ζώνες δυτικής φιλελεύθερης και ανατολικής κομμουνιστικής επιρροής.

ΕΕ: Αλυσίδα με σπασμένους τους συνδετικούς της κρίκους

Στη σημερινή τραγελαφική κατάσταση έχει μετατραπεί η επικράτεια των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια ημιδιαλυμένη αλυσίδα 27 ασύνδετων κρίκων, δηλαδή χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κάθε μέρα ανεβοκατεβάζουν τις σημαίες άλλοτε του εκ των ενόντων μετώπου των φιλοουκρανικών «συμμαχιών» και άλλοτε κλείνονται στο καβούκι της αδιαφορίας εις τρόπον ώστε να αναρωτιέται κανείς: «Τι σόι ένωση κρατών είναι αυτή;»

Το μόνο αξιοθρήνητο μέτωπο σ’ όλες αυτές τις εναλλάξ ψευδοσυμμαχικές συσπειρώσεις, είναι ότι κλωνίζεται η ίδια η οντότητα και αξιοπρέπεια ορισμένων ισχυρών οικονομικά χωρών, όπως η Γαλλία του Ολάντ, η οποία έχει μετατραπεί, από παράγων ειρηνευτικών παρεμβάσεων στην ρωσοουκρανική σύγκρουση, σε «αβανταδόρο» και «κράχτη» των εκκλήσεων του Ολάντ για αύξηση της αμυντικοεπιθετικής μηχανής της Γαλλίας υπέρ του Βολοντιμίρ Ζελένσκι! Ενός πραγματικού κλόουν του θερμοπολεμικού τσίρκου της Ουκρανίας, η οποία από την έναρξη της ανοιχτής σύγκρουσης με τους Ρώσους μέχρι σήμερα α) εμείωσε τον πληθυσμό της τουλάχιστον με 15 εκατομμύρια προσφύγων, αλλά και μερικά ακόμη εκατομμύρια νεκρών και αναπήρων και β) δεν υπάρχει η παραμικρότερη εγγύηση για επιστροφή στην μισοερειπωμένη από τους βομβαρδισμούς Ουκρανία.

Ο μονόπλευρος Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ατυχώς, χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική του απολυταρχική εξουσία-λόγω της ανυπαρξίας σοβαρού αντιπολιτευτικού μετώπου-ως προωθημένο προμαχώνα των ιμπεριαλιστικών βλέψεων του Τζο Μπάιντεν στη Ε.Ε., διαλαλώντας με το πάθος πωλητών στις λαϊκές αγορές, το αψυχολόγητο αντιρωσικό πάθος. Χωρίς να ρωτήσει κανέναν  και χωρίς να προχωρήσει σε σοβαρές διαπραγματεύσεις με τον ελληνικό λαό, άλλοτε μέσω του Κοινοβουλίου και άλλοτε-γιατί όχι-και με δημοψηφίσματα.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μας, με κάθε αδόκιμο τρόπο, προσπαθεί ν’ αναβιώσει ψυχροπολεμικές περιόδους ανάλογες του 1950, 1960 και 1970, με τον μπαμπούλα του «κομμουνιστικού κινδύνου», που έπεφτε γάντι τόσο, στο τότε καραμανλικό, αλλά και μητσοτακικό μέτωπο του πατρός του.

Μάλιστα είναι τόσο διπλωματικά φαιδρός και άκομψος ο τρόπος του εξαμερικανισμού της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη ώστε να αναβιώνει ανοιχτά την ψυχροπολεμική περίοδο 50, 60 και 70. Με μια και μόνη καταγέλαστη αλλά και θλιβερή διαφορά: Ότι τότε όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ αποκαλούσαν τα τείχη του διεθνοπολιτικού διχασμού ως Σιδηρούν Παραπέτασμα του κομμουνιστικού μπλοκ για την αντιμετώπιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Όμως σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το διατεταγμένο από τον Μπάιντεν αντιρωσικό μέτωπο υψώνει ο ίδιος νέο απαράλλακτο ίσως και βαρύτερο Σιδηρούν Παραπέτασμα κατά της Ρωσίας. Επομένως, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της συγκριτικής των εποχών, νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για αναβίωση ενός μακαρθισμού όχι στις ΗΠΑ, αλλά στην καρδιά της Ευρώπης.

Από αυτή την άποψη και με γνώμονα τον κορυφαίο ιστορικό και κριτικό του κινηματογράφου Ζωρζ Σαντούλ, θα συνιστούσα στους φίλου του καλού κινηματογράφου, να μη χάσουν τον βραβευμένο με Όσκαρ «Οπενχάιμερ», που ρίχνει άπλετο φως στη νεκρική σκιά του μακαρθισμού. Σε αυτά τα αυγά του φιδιού που πάντα σέρνεται στα γυμνά πόδια των αφελών…