Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ αποκλειστικά στο in: «Μπορούμε να περάσουμε την Άστον Βίλα»

Ειλικρινής, άμεσος και με ξεκάθαρες ιδέες. Δεν του αρέσει ούτε το «Στρατηγός» μήτε το «Καθηγητής». Είναι απλά ο «Μέντι».

Του έδειξαν τη «Μάρκα» που τον είχε στη θέση του «Δαφνοστεφανωμένου» στο σήμα του Ολυμπιακού και η αλήθεια είναι ότι δεν του άρεσε καθόλου. «Πάνω από όλα είναι η ομάδα και ο κόσμος της. Το σήμα».

Ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και ο Ολυμπιακός είναι πια κομμάτι της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο Βάσκος τεχνικός θέλει κάθε μέρα το καλύτερο. Πιστεύει στην σκληρή δουλειά, ενώ ήδη έχει λατρέψει την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό. Ταπεινός, ήρεμος, εργατικός, μεθοδικός. Αναγνωρίζει πάντα τα λάθη του και προσπαθεί, όπως λέει, να τα διορθώνει.

Ονειρεύεται δεύτερο σερί ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Conference League. «Η Άστον Βίλα είναι από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ κανένα. Πάντα πάμε για τη νίκη», τονίζει και επαναλαμβάνει την πίστη του. «Ο Ολυμπιακός είναι μια τεράστια ομάδα, μια ζωή παίζει για τη νίκη. Έτσι έχει μάθει κι αυτό δεν αλλάζει», λέει και ξαναλέει.

Αναγνωρίζει και ευχαριστεί για την απόλυτη στήριξη του Βαγγέλη Μαρινάκη στο έργο του. Το ποδόσφαιρο έχει πολλές μεταβλητές και πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος για όλα. Τα πράγματα είναι απλά. Είναι στα μέρη μας λίγες εβδομάδες, αλλά μαθαίνει και καταλαβαίνει πολλά. Έχει μπει στο DNA του συλλόγου και βλέπει το ποδόσφαιρο σαν μια ιεροτελεστία. Πολλά παραπάνω από ένα απλό άθλημα. Δεν είχε συνηθίσει στην καλή «τρέλα» του «ερυθρόλευκου» κόσμου, οι Βάσκοι δεν είναι σαν τους μεσόγειους Ανδαλουσιάνους, αλλά πια έχει γίνει ένα με τον κόσμο και τη λατρεία του.

Λέει πως δεν είναι «άρρωστος» με την μπάλα, αν και η Δόνια Μεντιλίμπαρ έχει άλλη άποψη. Μιλάει άπταιστα βάσκικα (χρειαστήκαμε… σκονάκι στην αρχή). Μπορεί να ήταν για χρόνια απαγορευμένα από τον δικτάτορα Φράνκο, αλλά στα χωριά, εκεί που η αστυνομία δεν μπορούσε να ελέγξει οι γιαγιάδες μάθαιναν στα εγγόνια τους τη γλώσσα των προγόνων τους μαζί με τις αξίες και τις ιδιορρυθμίες ενός αρχαίου λαού όπως οι Βάσκοι. Μεγάλωσε με τις επιτυχίες της Σοσιεδάδ και έγινε φίλος της. Πάνω από όλα έμαθε το ποδόσφαιρο στα βάσκικα «λατομεία» παικτών και προπονητών.

Το μότο του είναι να σκέφτεται θετικά για τους ανθρώπους ακόμα κι αν δεν τους ξέρει. Η κατάκτηση του Youth League από τους νέους του Ολυμπιακού τον έκανε να χαμογελά υπερήφανα. «Ένδοξες μέρες για τον σύλλογο. Η δουλειά σπουδαία. Ανταμείφθηκαν οι κόποι τους. Όλοι στην ομάδα θα κάνουμε τα πάντα για να έχει και συνέχεια αυτή η επιτυχία», τονίζει και υπογραμμίζει την τεράστια προσπάθεια της διοίκησης να τα έχει όλα εντάξει για να ψηλώνει κάθε μέρα και περισσότερο ο Ολυμπιακός.

«Μου αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο, που πάντα επιδιώκει να επιτεθεί και να παίζεται στο αντίθετο γήπεδο», επισημαίνει και καταγράφει κάθε μέρα, κάθε του προπόνηση, κάθε του αγώνα στα δικά του κιτάπια.

Στα 63 του δεν μασάει τα λόγια του. Ποτέ δεν το έκανε. Έτσι έμαθε σε εκείνο το χωριουδάκι στη βιομηχανική Βισκαϊα. Εκεί που του «κόλλησαν» το «αλεπού του Θαλδίβαρ». Ούτε αυτό του αρέσει. Είπαμε: «απλά Μέντι».

Ο προπονητής του Ολυμπιακού κ. Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ με τον δημοσιογράφο του in κ. Γιώργο Μαζιά στο προπονητικό Κέντρο στον Ρέντη

Για το τι σημαίνει να είσαι Βάσκος:

«Δεν ξέρω αν είμαστε διαφορετικοί, αλλά όλοι είμαστε διαφορετικοί. Πάνω από όλα, όμως, νομίζω ότι έχουμε ξεχωρίσει εξίσου ως εργάτες. Δεν κάνουμε «θόρυβο». Για πολλά. Μας κοστίζει να έρθουμε σε επαφή με κάποιον ξένο. Και σε αυτούς κοστίζει να μας γνωρίσουν. Όταν όμως μας γνωρίσεις, νομίζω ότι είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης. Και πάνω από όλα, σεβασμός και στους ηλικιωμένους, σωστά;
Στα σπίτια των Βάσκων, οι μητέρες πάντα κυβερνούσαν και αυτό ήταν πάντα σεβαστό. Και από αυτή την άποψη νομίζω ότι είμαστε ακόμα οι ίδιοι».

Για τα παιδικά του χρόνια στο Θαλδίβαρ:

«Ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί. Ο πατέρας μου ήταν εργάτης. Κλασσικά οκτάωρο. Η μητέρα, ψυχή του σπιτιού. Δασκάλα στο σχολείο. Παίζαμε στο δρόμο όταν δεν ήμασταν σχολείο. Ένα χωριό 3.000 κατοίκων. Γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας.  Αν σου συνέβαινε ή έκανες κάτι το μάθαιναν αμέσως οι δικοί σου. Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί. Σωστός με τα μαθήματά μου και πάνω από όλα να παίζουμε στο δρόμο. Τότε παίζαμε στους δρόμους…».

Μεγάλωσα σε χωριό 3.000 κατοίκων. Αν δεν είχα εξελιχθεί στο ποδόσφαιρο θα ήμουν εργάτης σε εργοστάσιο. Μου είχαν βρει δουλειά στα 18 οι δικοί μου

Για το τι θα γινόταν αν δεν εξελισσόταν στο ποδόσφαιρο;

«Εργάτης 100%. Οι δικοί μου μάλιστα όταν ήμουν 18-19 μου είχαν βρει και θέση σε εργοστάσιο. Τελικά, πίστεψαν ότι το ποδόσφαιρο είναι για μένα…»

Για το πως ήταν ο… ποδοσφαιριστής Μεντιλίμπαρ;

«Άτολμος. Τεχνικά, νομίζω ότι ήμουν καλός. Πιστεύω πως ήμουν γρήγορος. Πνευματικά μου έλειπε δύναμη να είμαι ανταγωνιστικός. Το αντίθετο, τώρα ως προπονητής προσπαθώ να περάσω στους παίκτες μου. Να μπορεί και να ξέρει ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικός. Έτσι θα γίνει και καλύτερος παίκτης. Εγώ έπαιξα ως τη Β΄ Εθνική. Δεν έπαιξα ποτέ στην Πριμέρα. Τώρα ως τεχνικός θέλω οι παίκτες μου να έχουν τον χαρακτήρα, τη δύναμη και την ανταγωνιστικότητα, που εγώ δεν είχα.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού κ. Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ

Για το αν θα έπαιζε σήμερα:

«Πάντα λέω ένα πράγμα: ότι όλοι θα παίζαμε και σήμερα. Ο καλύτερος παίκτης εκείνης της εποχής, ο Μαραντόνα, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, θα έπαιζε τώρα και θα ήταν ένας από τους καλύτερους. Πως; Τώρα λένε ότι είναι όλοι πιο γρήγοροι. Ότι είναι πολύ πιο δυνατοί τώρα. Λένε ότι τώρα τα σώματα των παικτών είναι πολύ καλύτερα, με φυσική δύναμη. Είναι αλήθεια. αλλά αυτός ο παίκτης θα ήταν σήμερα όπως είναι και οι άλλοι τώρα. Καλός όπως ήταν τότε αλλά με τις ίδιες τεχνικές συνθήκες με τώρα. Άρα από αυτή την άποψη πιστεύω ότι θα άξιζε. Εγώ θα έπαιζα το ίδιο και θα ήμουν επίσης  ο ίδιος τύπος παίκτη, θα έπαιζα στη Β’ Κατηγορία».

Για το αν είναι «άρρωστος» με το ποδόσφαιρο:

«Εγώ θα σου απαντούσα «όχι». Αν ρωτήσεις τη γυναίκα μου θα σου πει «ναι». Μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Ξοδεύω ώρες.  Ξέρω όμως να αποσυνδέομαι από το ποδόσφαιρο. Το πιστεύω ότι μπορώ να αποσυνδέομαι από το ποδόσφαιρο. Αν πρέπει να κάνω κάτι άλλο, θα το κάνω. Είμαι αρκετά ήρεμος και δεν είμαι εμμονικός με το ποδόσφαιρο».

Τίποτα δεν έρχεται από τον ουρανό. Ως προπονητές μας βοηθάει ο τρόπος ζωής μας. Είμαστε ταπεινοί και σκληρά εργαζόμενοι. Ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις. Δεν είμαστε αδιάλλακτοι. Ξέρουμε πώς να κερδίσουμε τον σεβασμό του ποδοσφαιριστή γιατί είμαστε κοντά τους.

Γιατί οι Βάσκοι προπονητές είναι οι πιο… in στην Ευρώπη;

«Είναι ταπεινοί, εργατικοί, επίμονοι και επίσης λίγο πεισματάρηδες. Στα μέρη μας έχουμε μάθει να δουλεύουμε σκληρά. Δεν υπάρχει μυστικό φίλτρο. Είμαστε από μια βιομηχανική περιοχή και οι γονείς μας πάντα μας ενστάλαζαν ότι έπρεπε να δουλέψουμε και να κάνουμε χρήσιμα πράγματα. Κανείς δεν θα μας χάριζε το παραμικρό. Πιστεύουμε στην καθημερινή δουλειά, όχι μόνο την ημέρα του αγώνα. Πιστεύουμε ότι το σημαντικό είναι να είσαι με τους παίκτες κάθε μέρα, να μιλάς μαζί τους, να συμμορφώνεσαι μαζί τους, να τους κάνεις να σε εμπιστευτούν. Μετά ο αγώνας είναι ένα τεστ. Πρέπει να πας προετοιμασμένος. Στο σχολείο δεν γράφαμε ποτέ καλά αν δεν είχαμε διαβάσει. Τίποτα δεν έρχεται από τον ουρανό. Ως προπονητές μας βοηθάει ο τρόπος ζωής μας. Είμαστε ταπεινοί και σκληρά εργαζόμενοι. Ξέρουμε πώς να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις. Δεν είμαστε αδιάλλακτοι. Ξέρουμε πώς να κερδίσουμε τον σεβασμό του ποδοσφαιριστή γιατί είμαστε κοντά τους. Είμαστε άμεσοι. Αν πρέπει να πούμε κάτι που δεν αρέσει στον ποδοσφαιριστή, του το λέμε πάντως. Δεν κρυβόμαστε. Μου το έλεγαν από παιδί στα γήπεδα. Στον παίκτη δεν του αρέσει να του λες ψέμματα. Μπορεί στην αρχή να μην του αρέσει αυτό που λες, αλλά με τον καιρό θα σε ευχαριστεί. Θέλω πάντα ο ποδοσφαιριστής να έρχεται στην προπόνηση με χαρά, όχι να έρχεται με κακή διάθεση γιατί δεν του αρέσει αυτό που θα κάνει ή του φέρεται άσχημα ο προπονητής του».

Από την πρώτη εβδομάδα είδα ότι πήρα την σωστή απόφαση να έλθω στον Ολυμπιακό

Για την πρώτη του αντίδραση όταν τον κάλεσε ο Ολυμπιακός:

«Λοιπόν, δυο μήνες πριν από αυτό υπήρχε άλλο ένα τηλεφώνημα. Δεν έγινε κάτι συγκεκριμένο. Μετά από δύο μήνες, ήταν πια σοβαρό. Και δεν είχαμε χρόνο να περιμένουμε, να το σκεφτόμαστε, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Έπρεπε να απαντήσουμε. Απαντήσαμε: «ερχόμαστε», αν και πάντα υπάρχουν αμφιβολίες. Πρώτα γιατί είναι η πρώτη φορά που αφήνω το πρωτάθλημα και τη χώρα μου. Δεύτερον, επειδή η Ελλάδα είναι αρκετά μακριά. Πάντα σου προκύπτουν αυτές τις αμφιβολίες, σωστά; Αλλά μόλις φτάσαμε εδώ, από την πρώτη εβδομάδα, βλέπουμε και πιστεύουμε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση.

Για το τι γνώριζε πριν για τον Ολυμπιακό:

«Πάντα γνωρίζαμε πράγματα γιατί υπήρχαν πάντα Ισπανοί παίκτες και Ισπανοί προπονητές εδώ. Για παράδειγμα, γνωρίζω τρεις προπονητές που ήταν εδώ.  Πρώτα ο Ερνέστο και μετά ο Μίτσελ. Μετά ο Ντιέγκο. Έχω μιλήσει με όλους αυτούς και γνωριζόμαστε καλά. Γνωρίζαμε αρκετά πράγματα για τον Ολυμπιακό.  Ο εκπρόσωπός μου έχει κάνει πράγματα και με τον Ολυμπιακό, εκτός από το να φέρει τον Ερνέστο, έχει φέρει και παίκτες, άρα δεν είναι ομάδα  που ήταν άγνωστη. Κάθε άλλο».

Η Άστον Βίλα είναι από το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ κανένα. Πάντα πάμε για τη νίκη.

Για τις τωρινές του σκέψεις:

«Εγώ είμαι ευτυχισμένος που βρίσκομαι εδώ. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να είμαι τόσο χαρούμενος τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Η καθημερινότητα εδώ είναι ήρεμη. Κανείς δεν σε ενοχλεί. Ούτε καν από τη διοίκηση. Είναι ο Κριστιάν Καρεμπέ, ο Χοσέ Ιγνάθιο, ο Ντάρκο Κοβάτσεβιτς που είναι εδώ και μιλάμε μαζί τους. Είναι επίσης αλήθεια ότι τα αποτελέσματα βοηθούν, για να είμαστε ήρεμοι. Όμως είχαμε και άσχημα αποτελέσματα, σωστά; Τα δύο σερί παιχνίδια που χάσαμε, με Παναθηναϊκό και Μακάμπι και μάλιστα με πολλά γκολ εντός έδρας. Με την εμπιστοσύνη που μας έχουν αγκαλιάσει και τη νιώθουμε και όπως έχουν πάει τα πράγματα πρέπει να είμαι ευγνώμων».

Για την πρώτη προπόνηση του μέρα στου Ρέντη:

«Νομίζω ήταν Κυριακή. Σάββατο παίζαμε εντός έδρας. Είδαμε το ματς. Νικήσαμε 4-0. Την Κυριακή ήταν η πρώτη προπόνηση. Εγώ ξεκινώ πάντα θεωρώντας ότι πάνω – κάτω είναι καλά τα πράγματα. Όταν αποφασίζεις να πας κάπου, όταν σε καλούν κάπου, υπάρχει βέβαια μια ανησυχία, ένα μπέρδεμα. Βρήκαμε πολλούς παίκτες, μεγάλο ρόστερ. Μεγάλο νούμερο παικτών, αλλά το είχα ζήσει και στη Σεβίλλη. Δεν μου έκανε έκπληξη. Γνωρίζαμε ότι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστείς τόσο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι από κάθε άποψη αυτό που πρότεινα πήγε καλά. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε άνθρωποι που ζητάμε… εξωγήινα πράγματα, αλλά φυσιολογικά. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα…»

Για τις μέρες εκείνες με τις δυο βαριές ήττες από Μακάμπι και Παναθηναϊκό:

«Προερχόμασταν από πολλά παιχνίδια πρωταθλήματος που τα είχαμε κερδίσει. Νομίζω ότι ήταν 4 ή 6 σερί. Τέσσερα στο πρωτάθλημα και τα δύο με την Φερεντσβάρος. Και είναι αλήθεια ότι στο πρωτάθλημα κάποια παιχνίδια τα κερδίσαμε οριακά. Είδα ότι χρειαζόμασταν λίγη περισσότερη ένταση, ότι χρειαζόμασταν να προπονηθούμε καλύτερα. Η ομάδα είχε συνηθίσει ή ήθελε να κερδίζει μικρές ομάδες χωρίς να τα δίνει όλα, χωρίς να τρέχει. Το μόνο που υπάρχει όμως είναι να τρέχεις και να παλεύεις Θες να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς; Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο να κερδίζεις έτσι. Κερδίζαμε όμως, αλλά ήρθαν αυτά τα δύο παιχνίδια. Μας κέρδισαν στα ίσια και δίκαια. Όχι, δεν έχουμε δικαιολογία. Και νομίζω ότι ήταν καλό για να ξυπνήσουμε».

Για το πως διόρθωσε τις πολλές μεταμορφώσεις της ομάδας:

«Σήμερα οι περισσότερες ή πολλές ομάδες, δεν ξέρω αν είναι όλες, αλλά υπάρχουν πολλές ομάδες στις οποίες υπάρχουν μεγάλες μεταμορφώσεις. Αλλάξαμε πολλούς προπονητές, πολλούς παίκτες. Ξεκίνησαν 25 παίκτες τη σεζόν. Τα Χριστούγεννα ήρθαν πάλι 14 ή 15 νέοι παίκτες. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το φτιάξεις. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλός με όλους τους παίκτες, με αυτούς που πρέπει να είσαι καλός. Αλλά ξέρουμε όμως ότι είναι δουλειά μας, ότι είναι μια δουλειά στην οποία περισσότερο από την καλή προπόνηση, αυτό που πρέπει να διαχειριστείς καλά είναι η ανθρώπινη κατάσταση του ποδοσφαιριστή. Πολλές φορές, εκτός από καλή προπόνηση, δεν μπορείς να ξεχάσεις κανέναν. Δεν μπορείς να υποτιμήσεις κανέναν. Ανάλογα με το πώς συμπεριφέρεσαι σε έναν, πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε όλους το ίδιο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιοι από εμάς είμαστε πιο ντροπαλοί, άλλοι λιγότερο, άλλοι παίρνουμε πρωτοβουλίες, άλλοι λιγότερο. Έτσι, όταν όλα αυτά έρχονται με τόσες αλλαγές δεν είναι εύκολο. Χρειάζεσαι χρόνο όμως γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος στο ποδόσφαιρο».

Από μοιραίος, …ήρωας. Κι από ήρωας, μοιραίος. Και τα δυο μου έχουν συμβεί. Γίνεται παντού. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει κοντή μνήμη.

Για το «από μοιραίος, …ήρωας»

«Κι από ήρωας, μοιραίος. Και τα δυο μου έχουν συμβεί. Γίνεται παντού. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει κοντή μνήμη. Και για το καλό και για το άσχημο. Είμαστε αυτοί που κάνουμε παιχνίδι. Το γνωρίζω και δεν διαμαρτύρομαι. Δεν μπορείς να αλλάξεις αυτά τα πράγματα. Είναι έτσι και τέλος. Είναι ο προπονητής, αυτός που θα υποφέρει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν 15 παίκτες γιατί απλά δεν γίνεται. Έτσι είναι αυτά. Εμπίπτει στον μισθό, εμπίπτει σε αυτό που είναι το επάγγελμά μας».

Ο Ολυμπιακός έχει καλούς ποδοσφαιριστές. Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα…Είμαι ο προπονητής, αλλά είμαι ένας από την ομάδα. Δεν είμαι ο ένας, αλλά είμαι ένας ακόμα, μαζί με την ομάδα

Για το πως ο Ολυμπιακός έφτασε στα ημιτελικά του Κόνφερενς:

«Ο Ολυμπιακός έχει καλούς ποδοσφαιριστές. Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα. Πρέπει να είναι πολύ χάλια τα πράγματα για να μην είσαι μέσα σε μια διοργάνωση. Μπορεί να έχεις ένα κακό σερί και να μείνεις έξω από μια αλλά θα μείνεις με έναν άλλο στόχο. Δεν είναι εύκολο γιατί υπάρχουν άλλες τρεις ή τέσσερις ομάδες που βρίσκονται στις ίδιες συνθήκες με σένα, αλλά νομίζω ότι πάνω από όλα είναι να διαχειρίζεσαι καλά την καθημερινότητά σου. Πάνω απ’ όλα, νομίζω ότι είναι να έρχεσαι εδώ χαρούμενος, να είσαι καλά εδώ. Να κάνεις καλή προπόνηση. Δεν είναι εύκολο γιατί στο τέλος υπάρχουν 28 παίκτες στην ομάδα, μόνο 11 παίζουν. Υπάρχουν πολλοί άλλοι εκτός από τους ποδοσφαιριστές. Βοηθοί, φροντιστές, αναλυτές, φυσιοθεραπευτές, τεχνικοί, γιατροί, διευθυντής, αθλητική διοίκηση, οι άνθρωποι στην κουζίνα, εκείνοι του Τύπου. Στο τέλος πρέπει να συνεννοηθούμε όλοι καλά για να πάει καλά. Αυτό που νομίζω ότι προέχει, είναι να είμαστε νορμάλ τύποι. Να έρχεσαι εδώ ήρεμα και να είσαι απλά ένας ακόμη. Είμαι ο προπονητής, αλλά είμαι ένας από την ομάδα. Δεν είμαι ο ένας, αλλά είμαι ένας ακόμα, μαζί με την ομάδα».

Για το τι αλλάζει σε μια ομάδα που παίζει κάθε τρεις μέρες:

«Η αλλαγή διοργανώσεων δεν φαίνεται ότι είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, σωστά; Το ζήσαμε και το καταλάβαμε την περασμένη σεζόν, όταν πήγαμε, με παρόμοιες με εδώ συνθήκες, στη Σεβίλλη. Και έπρεπε να παίξουμε Κυριακή, Τετάρτη, Κυριακή, Τετάρτη έως Κυριακή, Πέμπτη, Κυριακή, Πέμπτη. Και πρέπει να το κάνεις. Έτσι δεν προπονείσαι σχεδόν καθόλου και μόνο κάνεις αποκατάσταση. Τι έχουμε κάνει και εκεί και εδώ; Αλλάξαμε πολύ την ομάδα. Τη διαφοροποιήσαμε αρκετά, δεν παίξαμε με τους ίδιους έντεκα συνέχεια και κάθε τρεις μέρες. Και νομίζω ότι αυτό μας βοηθά να συμμετέχει ολόκληρη η ομάδα ή η πλειοψηφία της ομάδας στη μάχη για όλα. Αν έπαιζαν μόνο 14 ή 15 παίκτες και έμειναν άλλοι 14 εκτός θα ήταν χειρότερα μέρα με τη μέρα».

Για τη ρεβάνς με τη ρεβάνς με τη Φενέρμπαχτσε και τις τότε απαισιόδοξες προβλέψεις:

«Για μένα, λίγες ήταν οι ομάδες που σκέφτηκα ότι ο αντίπαλος είχε πολύ καλύτερη ομάδα από εμένα και ότι θα μας κέρδιζαν με διαφορά. Θυμάμαι τα χρόνια της Ρεάλ με τον Κριστιάνο και της Μπαρτσελόνα με τον Μέσι. Αν ήθελαν να σου βάλουν έξι, θα σου έβαζαν έξι. Αν πάλι ήταν 3-0 και ούτε ο Κριστιάνο ούτε ο Μέσι είχαν βάλει γκολ. Τότε ήξερες ότι θα έβαζαν και τέταρτο επειδή «πεινούσαν» για γκολ.  Εκτός από αυτό, μπορεί μια μέρα ο αντίπαλος να σε κερδίσει με 4-0, αλλά μόνο επειδή εσύ είχες μια κακή μέρα ή εκείνος εξαιρετική. Μπορεί να συμβεί. Εκτός από αυτές τις ομάδες, σε όλα τα γήπεδα που έχω πάει, έχω πάει με την ίδια ιδέα: να κερδίσω το παιχνίδι. Δεν έχω δει κανέναν που θα μπορούσε  να είναι πολύ ανώτερός μου. Αν πας απαισιόδοξος και με φόβο τότε πως να κερδίσεις;
Στην Πόλη ήταν ένα από εκείνα τα παιχνίδια στα οποία ήμουν πεπεισμένος ότι είχαμε πιθανότητες να προκριθούμε και ακόμη και να κερδίσουμε το παιχνίδι».

Για το «θαύμα της Τοπόλα» και το «θαύμα της Πόλης»:

 «Δεν κάνω εξαιρέσεις. Δεν κάνω περίεργα πράγματα στις προπονήσεις, σε καθημερινή βάση, από τη μια ομάδα στην άλλη. Εστιάζω περισσότερο στην ομάδα μου, παρά στον αντίπαλο. Θέλω η ομάδα μου να παίζει με έναν τρόπο και να προπονούμαστε ώστε να παίζει η ομάδα έτσι. Δίνουμε μικρές κατευθυντήριες γραμμές για τον αντίπαλο, ώστε οι παίκτες να μπορούν να γνωρίζουν σε ορισμένες στιγμές ποια μπορεί να είναι τα καλύτερα όπλα ή τα χειρότερα όπλα τους. Τόσο ώστε να μπορούμε να τους πληγώσουμε, αλλά δεν εστιάζουμε μόνο σε αυτό. Εστιάζω περισσότερο σε εμάς και όταν πήγαμε να παίξουμε με τη Μακάμπι ξέραμε ότι ήταν πολύ δύσκολο, πολύ δύσκολο. Και είναι αλήθεια ότι τουλάχιστον πριν τη ρεβάνς δεν είχα τόσες πολλές ελπίδες ότι θα πάρουμε την πρόκριση. Ποιος είχε; Αλλά μετά, μόλις δεις την ομάδα και δεις πώς ξεκινά το παιχνίδι, αποκτάς αυτή την ιδέα και την πίστη, Ότι γίνεται, ότι μπορούμε. Και τελικά τα καταφέραμε. Και μετά η Φενερμπαχτσέ στην Πόλη. Όχι, δεν το έβλεπα χαμένο με κανένα τρόπο και είδα ότι μπορούσαμε να περάσουμε. Και τελικά παλέψαμε και τα καταφέραμε».

Δεν βλέπω τα πέναλτι…, δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας των προλήψεων. Πάντα κοιτάζω έναν τύπο που είναι στην κερκίδα, τον κοιτάζω και βλέπω τη χειρονομία που κάνει. Αν το βάλουμε, όλα καλά. Αν όχι, τέλος. Δεν νομίζω ότι υποφέρω

Γιατί δεν βλέπει τα πέναλτι:

«Ναι, δεν τα βλέπω. Αν υπάρχει υπέρ μας πέναλτι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν βλέπω την εκτέλεση. Μερικές φορές βλέπω των αντιπάλων. Στην Πόλη δεν είδα κανένα. Στα πέναλτι με τη Σεβίλλη κόντρα στη Ρόμα και εδώ στον τελικό του Σούπερ Καπ στο δικό μας γήπεδο, κόντρα στη Σίτι, δεν είδα ούτε ένα. Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας των προλήψεων. Πάντα κοιτάζω έναν τύπο που είναι στην κερκίδα, τον κοιτάζω και βλέπω τη χειρονομία που κάνει. Αν το βάλουμε, όλα καλά. Αν όχι, τέλος. Δεν νομίζω ότι υποφέρω».

Για το αν τα πέναλτι είναι θέμα προετοιμασίας ή τύχης:

«Δεν τα προετοιμάζω. Ποτέ. Γιατί; Επειδή νομίζω ότι οι συνθήκες των πέναλτι στην προπόνηση είναι απλές. Λοιπόν, αυτό δεν συγκρίνεται με τα πέναλτι για πρόκριση σε έναν ημιτελικό. Υπάρχουν παίκτες που μένουν μετά την προπόνηση για να εκτελούν πέναλτι, κάτι που μου φαίνεται καλό. Μπορείς να έχεις ένα στυλ εκτέλεσης και μπορείς να το τελειοποιήσεις. Σωστό μου φαίνεται αυτό.  Αλλά αργότερα, όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας, αν αρχίσεις να τρέμεις, όλα όσα έχεις κάνει στην προπόνηση δεν θα σε ωφελήσουν. Και όχι, δεν προπονούμε ούτε τον τερματοφύλακα ούτε τους παίκτες. Αυτό που κάνουμε είναι να έχουμε μια ιδέα για το ποιος μπορεί να σουτάρει. Αλλά αυτό που κάνουμε πρώτα είναι να ρωτήσουμε ποιος θέλει να εκτελέσει πέναλτι. Ρωτάμε αν θέλουν. Όλοι μπορούν. Αν υπάρχουν οκτώ που θέλουν τότε πρέπει να διαλέξεις, αλλά δεν υπάρχουν τόσοι που να θέλουν».

Το καλό με τον Τζολάκη δεν ήταν μόνο τα τρία πέναλτι που απέκρουσε. Περισσότερο είναι αυτά που μας έδωσε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με νηφαλιότητα και απλότητα. Και να μην τρελαίνεται στα 21 του, αλλά να τα κάνει όλα φυσιολογικά

Για τις αποκρούσεις του Τζολάκη:

«Το καλό με τον τερματοφύλακα δεν ήταν μόνο τα τρία πέναλτι που απέκρουσε. Περισσότερο είναι αυτά που μας έδωσε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με νηφαλιότητα και απλότητα. Και να μην τρελαίνεται στα 21 του, αλλά να τα κάνει όλα φυσιολογικά. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό».

Απίστευτο, μοναδικό. Δεν σε αφήναν να περάσεις (στην υποδοχή μετά την Μακάμπι).  Σαν τρελοί. Αρχικά σαν να φοβήθηκα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να βγω κρυφά από την άλλη πόρτα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό. Όλοι αυτοί έχουν κάνει τόσο κόπο να έρθουν ξημερώματα για σένα εκεί.

Για την διπλή υποδοχή στο αεροδρόμιο στις έξι το πρωί:

«Μια τρέλα! Απίστευτο, μοναδικό. Δεν σε αφήναν να περάσεις.  Σαν τρελοί. Αρχικά σαν να φοβήθηκα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να βγω κρυφά από την άλλη πόρτα. Μετά σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό. Όλοι αυτοί έχουν κάνει τόσο κόπο να έρθουν ξημερώματα για σένα εκεί. Λοιπόν, πρέπει να είσαι μαζί τους. Και ήμασταν. Τη δεύτερη φορά το περιμέναμε. Είχαν έρθει την πρώτη, οπότε ήμουν έτοιμος για τη δεύτερη. Μετά ξέρεις τι σε περιμένει. Την πρώτη φορά με τη Μακάμπι, ναι, ήταν η απόλυτη τρέλα».

…από το να μας αποκλείσει εύκολα η Φενέρμπαχτσε, πήγαμε στο «θα κατακτήσουμε το Κόνφερενς Λιγκ». Καλή εναλλαγή. Δεν ξέρω γιατί τέτοια ριζική αλλαγή σκέψης. Κοίτα, τώρα παίζουμε κόντρα σε μια ομάδα που είναι καλύτερη από όλες όσες αντιμετωπίσαμε ως τώρα.Θεωρητικά, έχουν το πάνω χέρι. Εμείς όμως πιστεύουμε ότι μπορούμε να περάσουμε

Για τη σκέψη όλων «πάμε να πάρουμε το Κόνφερενς» και την Άστον Βίλα:

«Μου αρέσει αυτό. Με άλλα λόγια, από το να μας αποκλείσει εύκολα η Φενέρμπαχτσε, πήγαμε στο «θα κατακτήσουμε το Κόνφερενς Λιγκ». Καλή εναλλαγή. Δεν ξέρω γιατί τέτοια ριζική αλλαγή σκέψης. Κοίτα, τώρα παίζουμε κόντρα σε μια ομάδα που είναι καλύτερη από όλες όσες αντιμετωπίσαμε ως τώρα. Είναι από την Πρέμιερ, που είναι καλύτερη από το τουρκικό πρωτάθλημα. Είναι η καλύτερη όλων. Δεν είναι ότι είναι καλύτερο από το τουρκικό. Το αγγλικό είναι το καλύτερο από όλα. Για το μπάτζετ, για τους παίκτες, Για όλα. Θεωρητικά, έχουν το πάνω χέρι. Εμείς όμως πιστεύουμε ότι μπορούμε να περάσουμε».

Για τις αναμετρήσεις με τον συντοπίτη του Ουνάι Έμερι, τεχνικό της Άστον Βίλα:

«Τα χωριά μας είναι σε 80 χιλιόμετρα απόσταση. Δεν έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι πάρα πολλές φορές. Η καριέρα του είναι πολύ πιο γρήγορη από τη δική μου. Πάντα είχαμε πίεση. Σε κάθε κατηγορία. Έφυγε από την Ισπανική Λίγκα. Βέβαια, έχει προπονήσει ομάδες που έχουν πετύχει περισσότερα από τις ομάδες που έχω προπονήσει εγώ. Εγώ είχα ομάδες για να διατηρήσω την κατηγορία. Έχει προπονήσει αρκετές ομάδες και έχει τίτλους στο UEFA και έχει βρεθεί και στα κορυφαία πρωταθλήματα. Εχουμε εξαιρετική σχέση και αυτό σίγουρα μας αρέσει. Θα χαρώ πολύ να τον ξαναδώ. Είναι σπουδαίος. Μέσα στο γήπεδο όμως είναι ένας ακόμη αντίπαλος. Θα κάνω τα πάντα για να περάσουμε εμείς στον τελικό».

Για τη φράση του Βαλβέρδε «το να είσαι προπονητής του Ολυμπιακού, είναι πιο δύσκολο από το να είσαι Πρωθυπουργός της Ελλάδας…»

«Βλέπω ελάχιστα ελληνική τηλεόραση. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Αν διαβάζω εφημερίδες; Όχι, τα ελληνικά είναι ακαταλαβίστικα. Δεν μπορώ. Δεν τα καταλαβαίνω. Αλλά είναι αλήθεια ότι εδώ τις λίγες φορές που χάσαμε, βλέπεις τα πρόσωπα. Μερικές φορές πρέπει να κοιτάζεις κάτω γιατί δεν μπορείς να κοιτάξεις κατάματα τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σου, Όταν χάνουμε είναι σε πένθος. Φαίνονται σαν κάποιος να πέθανε. Είναι απόλυτα κατανοητό. Ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη ομάδα. Και έχουν συνηθίσει να κερδίζουν. Και αυτός που έχει συνηθίσει να κερδίζει δεν μπορεί, δεν νιώθει καλά όταν χάνει».

Για το τι σημαίνει για τον ίδιο ο Ερνέστο Βαλβέρδε:

«Είναι φαινόμενο! Φίλος από τότε που ήμασταν μικροί και μετά ήμασταν και συμπαίκτες. Έχουμε ξεκινήσει μαζί στις ακαδημίες της Μπιλμπάο.  Έχουμε μια καλή, πολύ καλή, πολύ καλή σχέση. Έχουμε έναν κοινό φίλο που οργανώνει ένα δείπνο όταν τελειώνει η σεζόν, Μάιο, Ιούνιο, είμαι εγώ μαζί του και άλλοι προπονητές που μιλάμε για όλα εκτός από το ποδόσφαιρο, Μόνο μουσική, λίγο από όλα. Πάντα, λοιπόν, έλεγα το ίδιο για τον Ερνέστο, εκτός από πολύ καλός προπονητής, είναι και πολύ καλό παιδί».

Για το ποιος ήταν το ποδοσφαιρικό του είδωλο:

«Ο Γιόχαν Κρόιφ. Αγαπούσα το ολλανδικό ποδόσφαιρο, τον αγάπησα ως ποδοσφαιριστή. Πάντα έβλεπα την Ολλανδία, αυτή που δεν κέρδισε τίποτα, αλλά έπαιζε υπέροχα. Και εκείνον τον Αγιαξ επίσης. Φοβερός.  Και ως προπονητής έλεγα πάντα το ίδιο πράγμα. Είχα πολύ καλούς προπονητές, η αλήθεια είναι ότι είμαι τυχερός από αυτή την άποψη, αλλά αυτός που με επηρέασε περισσότερο και νομίζω ότι οφείλεται περισσότερο και σε αυτόν. Με αυτόν άρχισα να σκέφτομαι το ποδόσφαιρο. Από μικρός τότε που τον είχα προπονητή. Μέχρι τότε έπαιζα ποδόσφαιρο επειδή απλά είχα τις προϋποθέσεις να παίξω ποδόσφαιρο, αλλά στα 24 μου ήταν ο Χαβιέρ Ιρουρέτα που έγινε προπονητής μου, από τότε αρχίζω να σκέφτομαι το ποδόσφαιρο, όχι ως ποδοσφαιριστής, αλλά το ποδόσφαιρο ως άθλημα, όχι ατομικά. Μέχρι τότε σκεφτόμασταν ακόμα ατομικά. Μετά άρχισα μαζί του άρχισα να το σκέφτομαι περισσότερο ως ομάδα. Και νομίζω ότι μου έδωσε λίγο την ιδέα να μπορώ ή να θέλω να γίνω προπονητής.

Για τη θεωρία στην Ισπανία ότι είναι της παλιάς σχολής.

«Όχι, αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Δεν με θυμώνει. Αλλά νομίζω ότι το λένε εκείνοι που δεν με γνωρίζουν. Αυτός που δεν με ξέρει, αυτός που δεν ξέρει πώς προπονούμαστε, αυτός που δεν μας γνωρίζει. Πώς συμπεριφερόμαστε στον ποδοσφαιριστή, το λένε αυτοί που δεν ξέρουν το παραμικρό. Ναι, είναι αλήθεια. Μερικές φορές λέω πράγματα που είναι τα περισσότερα από τότε, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα από όλη τη ζωή που αν είναι αληθινά, είναι πάντα αληθινά. Δεν έχει σημασία αν είναι από τώρα, πριν από 20 χρόνια ή πριν από χίλια χρόνια. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου προπονητή παλαιάς κοπής. Αν πρέπει να μιλήσεις διαφορετικά ή όχι, όχι, δεν μιλάω διαφορετικά. Λέω τα πράγματα όπως τα νιώθω και όπως τα βλέπω. Δεν το σκέφτομαι 40.000 φορές, δεν λέω λέξεις που κοιτάζω αργότερα στο λεξικό για να δω αν τις καταλαβαίνω ή όχι. Αλλά νομίζω ότι η ποδοσφαιρική μου ιδεολογία έχει αλλάξει ελάχιστα τη σκέψη μου. Αλλά η πορεία του Μεντιλίμπαρ ως προπονητή στην προπόνηση, σε καθημερινή βάση, πιστεύω ότι έχει αλλάξει. Νομίζω ότι από αυτή την άποψη θεωρώ τον εαυτό μου… σημερινό προπονητή».

Για την εξέλιξη της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο:

«Βοηθά για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και γνωρίσουμε τον αντίπαλό. Αλλά τόσα δεδομένα; Τόση αναφορά σε αυτά. Νομίζω ότι αυτό που σου κάνουν είναι ότι αλλάζουν πολλά. Δεν πρέπει να σε βγάζουν εκτός συγκέντρωσης και να αλλάζεις τον τρόπο σκέψης σου, τον τρόπο που το κάνεις αυτό. Νομίζω ότι είναι πολύ περίπλοκο. Πιστεύω ότι πρέπει να προσπαθήσεις να απλοποιήσεις τα πράγματα για τον παίκτη, όχι να τα περιπλέξεις. Αν προετοιμάσω μια προπόνηση, μια άσκηση, μια προπόνηση, μου παίρνει χρόνο για να το σκεφτώ. Αν μετά σε 30 δευτερόλεπτα, ένα λεπτό πρέπει να εξηγήσω κάθε φορά κάτι άλλο με βάση τα δεδομένα στον κάθε παίκτη, είμαστε είκοσι, τριάντα στην προπόνηση. Ετσι γίνομαι κουραστικός. Είναι πολύ δύσκολο να με «πιάσουν». Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να είναι να απλοποιήσουμε τα πράγματα. Και όλα είναι πολύ καλά. Νομίζω ότι είναι πολύ καλά για να μας βοηθήσουν, αλλά πολλές φορές τα χρησιμοποιούμε για να μην μας… βοηθήσουν. Δεν πρέπει όλα τα data να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη».

Για το αν «υποφέρει» πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων;

«Υποφέρω ειδικά όταν η ομάδα κάνει προθέρμανση και είμαι στα αποδυτήρια. Όχι, την προηγούμενη μέρα, δεν νομίζω ότι υποφέρω και πολύ. Τις προηγούμενες μέρες του αγώνα, περισσότερο. Δεν ξέρω αν έχω… κάτι, αλλά την ημέρα του αγώνα το πρωί, ναι, υποφέρω. Μετά το ματς δεν υποφέρω ούτε το σκέφτομαι πάρα πολύ. Υπό αυτή την έννοια νομίζω ότι τα πάω καλά».

Για τον πρώτο αγώνα στη Θεσσαλονίκη και το… κοντομάνικο

«Έκανε κρύο στην αρχή, ναι. Αλλά μόλις μπω στη δυναμική του παιχνιδιού δεν νιώθω το κρύο. Όταν κινείσαι, δεν το σκέφτεσαι αυτό. Το κεφάλι γυρίζει 40.000 φορές και επίσης νομίζω ότι είναι σαν να ασκείται το σώμα. Επίσης έχω συνηθίσει να μην φοράω πολλά στο γήπεδο. Βγαίνω με ένα μπλουζάκι πόλο και τα καταφέρνω».

Για το αν είναι καλύτερα να είσαι παίκτης ή προπονητής

«Σίγουρα παίκτης! Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και το βλέπω και τώρα, είμαστε πολύ εγωιστές. Ήμασταν πολύ εγωιστές. Αν μπορώ να βάλω εγώ το γκολ, δεν θα δώσω πάσα στον συμπαίκτη μου.
Αν μπορώ να το κάνω εγώ το γκολ, ας… πεθάνει ο συμπαίκτης. Έτσι είναι στο ποδόσφαιρο. Αν είσαι προπονητής, χρειάζεται να σκέφτεσαι όλους και τους 28 και σε πονάει περισσότερο. Σκέφτεσαι αυτούς που παίζουν, εκείνους που δεν παίζουν, ποιος λείπει, ποιος παίζει, τα πάντα. Αυτό σε διαλύει. Μου κοστίζει πολύ να αφήνω επτά εκτός αποστολής. Αυτή, από όλες, είναι η πιο δύσκολη απόφαση. Πιστεύω ότι όλοι προπονούνται καλά και αξίζουν όλοι. Μα δεν μπορώ να τους πάρω όλους στην αποστολή. Από την άλλη υπάρχουν πάντα τύποι παικτών που σου αρέσουν περισσότερο από άλλους. Υπάρχουν παίκτες που πιστεύουν ότι κάνουν καλύτερη προπόνηση και για αυτό πιστεύουν ότι πρέπει να μπαίνουν στην αποστολή. Μπορεί να γίνει αυτό, αλλά ο καθένας μας έχει τις προτιμήσεις του. Μέσα σε αυτό, δύσκολα αλλάζεις. Κάποιες φορές σε αλλάζουν εκείνοι που προπονούνται καλύτερα. Και οι άλλοι όχι, αλλά με την προπόνηση μπορεί να αλλάξεις. Σε μένα αυτό που μου κοστίζει περισσότερο είναι να βγάλω αποστολή».

Για το αν θέλει να μπει μέσα όταν χάνεται ένα εύκολο γκολ

«Όχι! Πιστεύω ότι όσοι έχουμε υπάρξει παίκτες, νομίζω ότι ξέρουμε τι συμβαίνει εκεί στον αγωνιστικό χώρο και το καταλαβαίνουμε σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Ότι μπορείς να κάνεις το λάθος. Νομίζω ότι το χειρότερο λάθος είναι όταν θέλεις να κάνεις κάτι πολύ περίπλοκο, όταν θέλεις να κάνεις πράγματα που δεν σου ζητάω. Εκεί ναι, θυμώνω. Πάω να τελειώσω τη φάση, σούταρα άσχημα και φεύγει έξω. Γίνεται. Άλλο είναι ότι θέλεις να το βάλεις στο «Γ» και το έχασες. Ωραίο; Όχι, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσεις να το βάλεις με απίθανο τρόπο. Πρέπει απλά να βρεις την εστία. Αυτά είναι που με ενοχλούν. Όχι, όχι, οι αστοχίες».

Για το αν τελικά, το ποδόσφαιρο είναι απλό ή θέμα ιδιοφυίας

«Θα πρέπει να είναι πιο απλό από αυτό που είναι ή από αυτό που τους οδηγούμε να το κάνουν. Το περιπλέκουμε πολύ και φαίνεται ότι όσο το περιπλέκουμε, βελτιώνεσαι ως προπονητής, αλλά και ως ποδοσφαιριστής. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το να το κάνεις εύκολο είναι δύσκολο».

Για την Μπάρτσα του «τίκι τάκα» με τις πολλές πάσες και το σήμερα

«Πιστεύω ότι η Μπάρτσα του τίκι-τάκα, ήταν η λιγότερο τίκι-τάκα ομάδα από όλες εκείνες που αργότερα μιμήθηκαν την Μπάρτσα. Και το λέει και ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα. Για μένα, το καλύτερο πράγμα που είχε η Μπάρτσα ήταν ότι όταν έχανε την μπάλα Την ανακτούσε άμεσα! Η ομάδα που ανακτούσε πιο γρήγορα την μπάλα ήταν η Μπαρτσελόνα. Αυτό βέβαια γιατί όλοι ήταν κοντά στην μπάλα χάρη στο τικι-τάκα με τις πολλές κοντινές πάσες. Αφού χάσεις την μπάλα πρέπει να έχεις το μυαλό για την κλέψεις άμεσα. Πρέπει να το ενσταλάξεις επειδή συνήθως ο επιθετικός δεν έχει αυτή την ικανότητα. Πρέπει να του τη μεταδώσεις. Και νομίζω ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανε ο Γκουαρδιόλα με την ομάδα του».

Για το αγαπημένο του σύστημα:

 «Μεταξύ τίκι τάκα και 4-4-2 λέω το δεύτερο. Μα, τα συστήματα είναι εκεί που είναι. Είναι μέχρι τη σέντρα. Είναι 4-2-3-1, 4-4-2. Δεν με νοιάζει ποιο ή το 3-5-2 ακόμη. Αρχίζει το ματς και μετά υπάρχει κίνηση στο γήπεδο. Το ποδόσφαιρο δεν σταματάει το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό οι διορθώσεις γίνονται μετά σε tablet, σε υπολογιστή, σε εικόνες. Δεν βλέπουμε το παιχνίδι. Αφού παίξουμε, παρακολουθούμε το παιχνίδι. Τρέχει το βίντεο. Μου λένε: “Σταμάτα, σταμάτα, σταμάτα, δες αυτόν τον παίκτη. Αυτός έπρεπε να είναι ένα μέτρο παραπάνω εκεί και όχι εκείνο στο μέτρο παραπάνω, περισσότερο από την άλλη πλευρά». Για μια στιγμή: Μιλάμε για 105 επί 68, δηλαδή πολλά τετραγωνικά. Μιλάμε για μπάλα που κινείται από αντιπάλους κι από σένα. Συμπαίκτες που μετακινούνται από έναν χώρο σε άλλον, σε κάποιους χώρους που άλλοτε είναι, άλλοτε είναι άλλοι. Και θέλουμε να τσεκάρουμε ένα μέτρο εδώ, ένα μέτρο εκεί. Νομίζω ότι αυτό είναι υπερβολικό. Και με αυτή την έννοια εγώ θέλω να απλοποιώ πολύ τα πράγματα».

Για την άποψή του για το VAR

«Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος όταν ήρθε στην Ισπανία που ήταν ενάντια στο VAR. Δεν ξέρω αν υπήρχαν άλλοι. Και δεν είναι ότι είμαι κατά του VAR, είναι ότι το VAR είναι μια συσκευή που διαχειρίζεσαι εσύ, το διαχειρίζομαι εγώ, το διαχειρίζονται άνθρωποι. Μετά «τρέχεις» το VAR και οι σκέψεις σου είναι ότι είναι χέρι. Και οι σκέψεις μου για αυτό το χέρι είναι διαφορετικές. Είναι χέρι ή δεν είναι χέρι, τελικά είναι το άτομο που αποφασίζει. Δεν είναι το VAR που πρέπει να αποφασίσει αν είναι ή όχι. Έτσι, πάντα θα υπάρχει πρόβλημα, πάντα θα γίνεται φασαρία με αυτό. Μετά λέει ότι δεν είναι, αλλά ότι το VAR έχει το 95% σωστές αποφάσεις. Πριν από τη στιγμή που ήρθε το VAR όμως οι επόπτες είχαν 95% σωστές υποδείξεις για το οφσαϊντ. Ήρθε και μετά δεν έχουν ένα ρολοϊ για να σου δείχνει αν μπήκε γκολ ή όχι..».

 Για την άποψή του για τους διαιτητές

Όταν τους βλέπεις ως διαιτητές, φαίνεται σαν να τους βλέπεις ως αντίπαλους μερικές φορές. Τότε αποδεικνύεται ότι είστε εκεί στην ίδια γραμμή, με τον επόπτη με τον τέταρτο, τέλος πάντων. Και είναι σαν εσένα. Άνθρωποι και είναι αυτοί που, αν τους μιλήσεις κανονικά, μπορούν να σου μιλήσουν κανονικά. Αν «ανάψεις», τότε θα «ανάψουν» κι αυτοί. Συναντήθηκα μαζί τους σε κάποιες συναντήσεις που είχαμε στην ισπανική λίγκα με τους διαιτητές. Τους έχω βρει και σε ταξί και σε αεροδρόμια.  Και καταλαβαίνεις ότι είναι παιδιά. Είναι παιδιά που είναι πολύ μικρά σήμερα. Εξάλλου, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αγαπούν το ποδόσφαιρο και ότι είναι το πάθος τους. Και τους μιλάς όπως θα μιλούσες με οποιονδήποτε άλλον. Και είναι άνθρωποι τελικά και αυτό σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορούν να κάνουν λάθη. Όπως μπορείς και εσύ να αστοχήσεις…».

O προπονητής του Ολυμπιακού κ. Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ κατά την διάρκεια της συνέντευξης με τον δημοσιογράφο του in κ. Γιώργο Μαζιά

Για το τι μπορούμε να περιμένουμε στη συνέχεια από τον Ολυμπιακό:

«Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Εξίσου επίμονοι ή περισσότερο από ό,τι είμαστε τώρα. Να πιέζουμε ακόμη περισσότερο, να βοηθάμε τους συμπαίκτες, να τους βάζουμε στο παιχνίδι. Πως θα φτάνουμε στην περιοχή, πως θα σουτάρουμε, την αλληλοκάλυψη, να παίζουμε από τα πλάγια, Να αμυνόμαστε όλοι και να μην είμαστε μόνο για την επίθεση. Θέλουμε να ενισχύσουμε αυτές τις ιδέες στο παιχνίδι μας. Δεν μένει πολύ ως το τέλος, ένας μήνας. αλλά μπορούμε να βελτιωθούμε κι άλλο και να γίνουμε ακόμη πιο δυνατοί».

«Conference η Πρωτάθλημα»

Μετά το τέλος της συνέντευξης βάλαμε τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ να απαντήσει γρήγορα σε μερικές ερωτήσεις που του κάναμε. Το αποτέλεσμα; Στο βίντεο που ακολουθεί.