Ανάσταση: Μόνο εμείς οι ίδιοι ζούμε το «ανέστη» μας

Για θεούς τα μεγάλα θαύματα. Πλούσιος τότε ο διάκοσμος. Ο σφραγισμένος τάφος, η πέτρα που σαλεύει, οι μαθήτριες που πρώτες ενημερώνονται για την Ανάσταση.

Υπάρχει όμως και το αφανές «ανέστη» για μας τους άλλους που δεν διαθέτουμε παρά ανθρώπινη μόνο ιδιότητα.

Πιστεύοντας στο «Χριστός ανέστη», μην αρνηθείτε την πίστη και στη δική σας εν ζωή ανάσταση. Πόσοι θάνατοι κατά τη διάρκεια μιας ζωής… Αλλά και πόσες αναστάσεις…

Πολύ σας έκαναν να πονέσετε. Πικρό το ποτήρι που σας πότισαν. Βαρύ το φορτίο της αδικίας. Συμπτωματική ή οργανωμένη η καταδρομή.

Πόσες φορές —σχεδόν πάντα— που εμείς οι ίδιοι, καταδρομικά εναντίον του εαυτού μας, γινόμαστε στοιχειοθέτες τού εν ζωή θανάτου μας. Όνειρα, ελπίδες, ιδανικά, πίστες, όσα μας θέρμαιναν, μας ενθουσίαζαν, μας φανάτιζαν, εξατμίζονται, αποστατούν, μπαίνουν στο ψυγείο.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 30.4.1978, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν σέρνει κι έναν νεκρό. Αλλοίμονο όμως αν για καθέναν δεν υπήρχε και μια ανάσταση. Θάνατοι και αναστάσεις συνθέτουν τη ζωή μας.

Τόσα τα αναστάσιμα… Το ψυχικό τραύμα που επουλώνεται, η λήθη που καλύπτει όσα σας έκαναν να πονέσετε, η πίστη που γίνεται σκόνη και η σκόνη σπέρμα μιας άλλης πίστεως πιο ζεστής από την προηγούμενη.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου μένει κενός ο χώρος της πίστεως που έσβησε. Άνθρωποι χωρίς ιδανικά και δίχως πίστη. Ακόμα και τούτο: όταν ούτε σ’ αυτήν την έλλειψη πιστεύουν για να γίνουν σταυροφόροι της και να υψώσουν με το πάθος του φανατισμού τη σημαία της αρνήσεως. Πιο νεκροί απ’ τους νεκρούς αυτοί. Σπάνιο όμως το φαινόμενο. Ο κανόνας είναι η ανάσταση της ζωής που νεκρώνεται μέσα μας. Η μια ζωή πέθανε. Ζήτω η ανάσταση άλλης ζωής. Λερναία Ύδρα που στη θέση του κεφαλιού που κόβεις ή σου κόβουν φυτρώνει άλλο κεφάλι. Δεν υπάρχουν Ηρακλείς ικανοί να σκοτώνουν, μαζί με το θάνατο, και την ανάσταση. Και για το τελευταίο ανθρώπινο ράκος υπάρχει ένας καμβάς για να κεντήσει πάνω σ’ αυτόν το κάποιο όνειρο, μια σπίθα που φωταγωγεί το κράτος του ζόφου. Πεθαίνοντας εν ζωή βρίσκει τρόπους ν’ αναπληρωθεί η ζωή και να πλέξει καινούργια σχέδια, που κι’ αυτά όταν σβήσουν, πάνω στ’ αποκαΐδια τους θα οικοδομήσουν τη νέα πολιτεία των ονείρων.

Αλλοίμονο αν πεθαίναμε με τον πρώτο ψυχικό θάνατο. Θα είμασταν νεκροί από τα νηπιακά μας χρόνια με το πρώτο παιγνίδι που αποσυντέθηκε, με το πρώτο σχολικό ατύχημα, με το πρώτο εφηβικό ναυάγιο στο νησί των Κυθήρων.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 30.4.1978, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Δεν νοείται ζωή χωρίς κάποιο θάνατο, αλλά και χωρίς ανάσταση. Φυσικά δεν είμαστε θεοί για να μας ανάβουν σε κάθε ανάσταση λαμπάδες, να τσουγγρίζουν αυγά, ν’ ανταλλάσσουν ασπασμούς, να συνοδεύουν με το κανόνι του Λυκαβηττού αναστάσιμα τροπάρια. Μόνο εμείς οι ίδιοι ζούμε το «ανέστη» μας. Το «ανέστη» όμως υπάρχει.

Την τελευταία λέξη της λέει η επιστήμη στον ασθενή. Και τότε όμως αφήνει ένα φεγγίτη για το θαύμα που κι’ αν η ίδια δεν πιστεύει σ’ αυτό, πιστεύεις όμως εσύ ο άρρωστος και το περιμένεις.

Κανόνας της ζωής τη θέση των ονείρων, των ιδανικών, των πόθων, των φιλοδοξιών που σβήνουν να την παίρνουν άλλες με διαφορετική μορφή και ένταση από εκείνες που είχαν όσες γκρεμίζουν μέσα στον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

*Κείμενο του Παύλου Παλαιολόγου για την Ανάσταση, για τους θανάτους και τις αναστάσεις κατά τη διάρκεια του βίου μας. Έφερε τον τίτλο «Ανάσταση και για μας» και είχε δημοσιευτεί στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει στις 30 Απριλίου 1978, ανήμερα το Πάσχα.

Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, η Ανάσταση του Χριστού (1657) διά χειρός του κρητικού ζωγράφου Ηλία Μόσκου. Στο κέντρο της παράστασης εικονίζεται ο Χριστός να εξέρχεται θριαμβευτικά από κιβωτιόσχημο τάφο μέσα σε δόξα από νέφη, κρατώντας σταυροφόρο λάβαρο και ευλογώντας με το δεξί χέρι. Γύρω από το μνημείο εικονίζονται στρατιώτες που παρακολουθούν έντρομοι το γεγονός της Αναστάσεως και άγγελοι δοξολογούντες.