Farewell / Εν τόπω χλοερώ – Μια παράσταση πρόσκληση σε έναν γάμο ή μια κηδεία

Έχοντας δει το Nostalgia Generation επιβεβαίωσα για ακόμα μία φορά ότι η λύπη με τη λύση διαφέρουν ουσιαστικά σε ένα γράμμα, ενώ η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη και ότι το γέλιο με το κλάμα είναι αδερφές ψυχές. Μια παράσταση που δικαίως έκανε όλη την πόλη να μιλάει για αυτήν έφερε μνήμες και τραγούδια, αγάπες και χορούς, αναστατώσεις και λυτρώσεις από μια εποχή που ό,τι και να γίνει θα είναι πάντα η καλύτερη: Από τα πρώτα νιάτα μας.

Ώρα να αντικρίσουμε το παρόν μας.

Είστε έτοιμοι/ες/α να περάσετε από το μεταμοντέρνο στο κλασικό;

Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα Βάσια Ατταριάν για αυτόν τον DIY γάμο, αμφιλεγόμενης αισθητικής.

Η νέα παράσταση /περφόρμανς/DIY συναυλία της ομάδας Ντουθ μάς καλεί σε έναν γάμο ή μια κηδεία. Όπως το πάρει κανείς. Τα σατέν σιδερώθηκαν, ο μπουφές στολίστηκε, τα κρύσταλλα πήραν τη θέση τους και οι χοροί ξεκινούν. Είστε όλοι/ες/α καλεσμένοι/ες/α στην πιο εξπρεσιονιστική κρίση μέσης ηλικίας.

Σε συνέχεια της περσινής sold-out παράστασης Nostalgia Generation, το Farewell / Εν τόπω χλοερώ αποτελεί το δεύτερο μέρος ενός ζωντανού sitcom, ένα αυτοτελές επεισόδιο μιας αυτοσαρκαστικής σειράς που γιορτάζει ένα πρόωρο και ανεξήγητο πένθος, το οποίο κυκλοφορεί ανάμεσά σε τούλια, hairspray, παραδοσιακούς χορούς και φθηνή σαμπάνια. Πέρσι, οι ήρωες τα έβαλαν με το παρελθόν τους, φέτος πενθούν ένα θλιβερό παρόν.

Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα Βάσια Ατταριάν για αυτόν τον DIY γάμο, αμφιλεγόμενης αισθητικής, όπου οι προπόσεις και οι αφιερώσεις οδηγούν σε απροσδόκητα ερωτήματα: Να είναι κανείς ή να μην είναι; Είναι η αγάπη για τους τολμηρούς; Γιατί η Παναγία δεν αναστήθηκε; Ο ΕΝΦΙΑ επηρεάζει τον οικογενειακό τάφο; Η θλίψη συνυπάρχει με τη σφιγμένη γροθιά; Είστε έτοιμοι/ες/α να περάσετε από το μεταμοντέρνο στο κλασικό;

Δείτε το τρέιλερ της παράστασης 

-Ποια είναι η ιδέα πίσω από το παράσταση Farewell / Εν τόπω χλοερώ;

Η ιδέα άλλαξε πολλές φορές. Πέρασε από κηδείες και τελετουργίες πένθους, σε προσωπικές διαθήκες και αποχαιρετισμό του εαυτού με αφορμή την φράση που ακουγόταν στο Nostalgia Generation «μια από μας έχει αναλάβει τα μνημόσυνα όλων μας, την εμπιστευόμαστε τυφλά, θα το πιει το καφεδάκι μας» και κατέληξε να είναι μια συνθήκη γάμου μέσα στην οποία τα πρόσωπα αναμετρώνται με το παρόν μέσα σε μια κωμωδία γεμάτη τραγούδι, χορό και ευχές για το μέλλον για να οδηγηθούν τελικά νομίζω στην πολύ αισιόδοξη φράση «θάρρος» και στην φράση «ή τώρα ή ποτέ!».

-Πρόκειται για το σίκουελ της προηγούμενης παράστασής σας, Nostalgia Generation, ουσιαστικά.

Ναι, όχι με την λογική της εξέλιξης κάποιας πλοκής ή της ιστορίας των προσώπων. Πρόκειται για το σίκουελ γιατί ξανασυναντάμε τα ίδια πρόσωπα, στο ίδιο θέατρο, σε μια άλλη τελείως συνθήκη, αλλά σε μια παρόμοια λογική θεάματος διαρκείας όπου το κοινό μπορεί να μπαινοβγαίνει και το μπαρ είναι ανοιχτό. Δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς το 1ο μέρος για να δει το 2ο. Λειτουργούν τελείως αυτόνομα Είναι σίκουελ γιατί προχωράει και εξελίσσει πιστεύω έναν πλάγιο, κωμικά ιδωμένο συλλογισμό για το πένθος και τον χρόνο και γιατί ο βασικός κώδικας ανάμεσα στα πρόσωπα και το κοινό, ανάμεσα σε τραγούδια και χορογραφίες, αφηγήσεις και πρακτικές δουλειές είναι παρόμοιος.

Μια κωμωδία για το τι είναι κρίση μέσης ηλικίας ανεξαρτήτως γενιάς

Στο Farewell θα δείτε τα ίδια πρόσωπα με το Nostalgia Generation σε έναν DIY γάμο διαρκείας.

-Τι είδαμε στη Nostalgia Generation και τι θα δούμε στο Farewell / Εν τόπω χλοερώ;

Στο Nostalgia Generation είδαμε μια μετακόμιση διαρκείας με χορό και τραγούδι, μια νύχτα γεμάτη αντικείμενα και μουσικές από τα 80ς και τα 90ς που γίνονταν αφορμή για να πετάξουμε και κρατήσουμε. Μια κωμική νύχτα όπου 10 πρόσωπα τα έβαζαν με το παρελθόν τους, ένα σχόλιο πάνω σε μια γενιά που οι εξελίξεις και ο χρόνος την προσπέρασαν, που η τεχνολογία και οι αντιλήψεις άλλαξαν και αυτή έμεινε κάπως μετέωρη. Ένα sitcom documentary επεισόδιο μιας σειράς με pop αναφορές.

Στο Farewell θα δείτε τα ίδια πρόσωπα σε έναν DIY γάμο διαρκείας, μια νύχτα γεμάτη τραγούδια και χορό για το πώς νιώθουν σήμερα, τι φαντασιώνονται, τι πιθανότητες ανοίγουν και κλείνουν μπροστά στα μάτια τους. Μια κωμωδία για το τι είναι κρίση μέσης ηλικίας ανεξαρτήτως γενιάς. Εδώ τα πρόσωπα είναι καλεσμένα στον ίδιο γάμο με τους θεατές και ανάμεσα σε ροτόντες και πίστα εύχονται, κάνουν προπόσεις, φαντασιώνονται τα alter ego τους, βάφονται, τραγουδούν, κάνουν μικρά σκετς, πίνουν μιμόζες, οργανώνουν το catering, κάνουν ό,τι μπορούν όσο καλύτερα μπορούν ώστε να περάσουμε μια τέλεια βραδιά εμείς κι εσείς, μιλούν για την αγάπη, τη στιρέλα, τον έρωτα, το άγαλμα πάγου, την απώλεια και αυτό το μυθικό ζευγάρι που παντρεύεται απόψε. Να μας ζήσουν!

-Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενηλικίωσης αυτής της γενιάς των millenials;

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Θεωρητικά μπορούμε να πούμε πολλά, θα κρατήσω ένα: Η εξαιρετικά κωμική, και γι’ αυτό και αυτοσαρκαστική «πρόωρη» γήρανση και κούραση, μια ματαίωση ονείρων που φυσικά είναι μια μεγάλη πλάνη! Και μάλλον συμβαίνει σε κάθε γενιά που νιώθει στο μεταίχμιο των εξελίξεων την στιγμή που ξαφνικά αντιλαμβάνεται ότι πήρε τη θέση των γονιών της! Αλλά αυτό είναι τόσο αστείο γιατί αντικρίζεις πρόσωπα νέα γεμάτα θάρρος!

Ούτως ή άλλως τα πράγματα χάνονται κάθε στιγμή αλλά μένει το βλέμμα που είχες και έχεις εσύ για αυτά

Δεν νομίζω ότι χάνεται τίποτα. Μεταλλάσσονται, μεταβάλλονται, ανατρέπονται τα πράγματα αλλά εκεί είναι όλα.

-Τελικά υπάρχει τρόπος να ξορκίσει κανείς την απογοήτευση της ενηλικίωσης; 

Θα δανειστώ μια φράση που μου είχε πει κάποιος κάποια στιγμή- η νεότητα και η εφηβεία είναι ψυχική κατάσταση, όχι χρονική στιγμή. Οπότε δεν υπάρχει απογοήτευση και δεν υπάρχει ενηλικίωση με τον δραματικό τρόπο που καμιά φορά το ακούμε. Υπάρχει φόρα, τραγούδι, θάρρος, επιθυμίες και η διεκδίκηση τους, φαντασιώσεις που δεν γίνονται πραγματικότητα και άλλες που θα γίνουν! Καμία απογοήτευση! Η τώρα ή ποτέ!

-Πείτε μου μερικά πράγματα που χάνονται για πάντα με τη μετάβαση σε μεγαλύτερη ηλικία.

Δεν νομίζω ότι χάνεται τίποτα. Μεταλλάσσονται, μεταβάλλονται, ανατρέπονται τα πράγματα αλλά εκεί είναι όλα. Και ο εφηβικός σου έρωτας που χάθηκε, οι αντοχές σου που έπεσαν, η πίστη σου που κατέρρευσε, ξαναξυπνάει και μαζί τους ξυπνάνε πάλι όλα τα πρόσωπα και οι εικόνες και οι μουσικές και οι τόποι που συλλέγεις. Ούτως ή άλλως τα πράγματα χάνονται κάθε στιγμή αλλά μένει το βλέμμα που είχες και έχεις εσύ για αυτά. Αυτό είναι και το αστείο ότι εσύ ψάχνεις χαμένα πράγματα και ταράζεσαι, λυπάσαι ενώ είναι όλα εκεί, τα φέρνεις μαζί σου και μια μέρα πάλι θα πεις «νιώθω σαν 15 χρονών» και είναι αλήθεια.

Ο αυτοσαρκασμός είναι η μόνη λύση. Χωρίς αυτόν αρχίζεις να παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά

Υπάρχει μια βασική σειρά και σκαλέτα, λίγο πιο αυστηρή στην δομή της αλλά τα πρόσωπα παράλληλα έχουν την ελευθερία κίνησης μέσα στην συνθήκη αυτού του DIY γάμου που συμβαίνει.

-Έχοντας δει το Nostalgia Generation αναρωτήθηκα πολλές φορές εάν υπάρχει και αυτοσχεδιαστικό κομμάτι στον κάθε ρόλο. Είναι έτσι η φύση της παράστασης. Υπάρχει;

Αν ρωτάς για το Nostalgia ναι υπήρχε μεγάλο αυτοσχεδιαστικό κομμάτι. Στα αλήθεια το Νostalgia στηριζόταν σε μια σκαλέτα ροής που όριζε μια βασική σειρά υλικών και αντικειμένων ή voice overs αλλά ενδιάμεσα τα πρόσωπα δρούσαν μόνα τους μέσα στη συνθήκη αναλόγως το πώς πήγαινε η κάθε παράσταση. Για αυτό και πολλά πράγματα έχουν ειπωθεί λίγες φορές ή κανείς και καμιά μας δεν θυμάται ακριβώς όλες τις version. Η δομή της παράστασης ήταν έτσι ώστε να επιτρέπει αυτή την ελευθερία, η οποία ήταν απαραίτητη για αυτό που λέγαμε ένα sitcom documentary. Φυσικά υπήρχαν πίσω από αυτό διάφοροι κανόνες που ακολουθούσαν τα πρόσωπα αλλά συχνά εξέπληττε το ένα το άλλο επί σκηνής. Και επίσης πέρα από τα βασικά αντικείμενα, όλα τα υπόλοιπα εμφανίζονταν σε τυχαία σειρά και σε άλλες κούτες κάθε βράδυ. Αυτό φυσικά λειτουργεί και πετυχαίνει γιατί υπάρχει ένα φοβερά υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης και δυνατότητας συντονισμού μεταξύ όλων μας και κυρίως μεταξύ τους που δεν το έχω ξαναδεί και είναι εντυπωσιακό.

Στο Farewell συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Υπάρχει μια βασική σειρά και σκαλέτα, λίγο πιο αυστηρή στην δομή της αλλά τα πρόσωπα παράλληλα έχουν την ελευθερία κίνησης μέσα στην συνθήκη αυτού του DIY γάμου που συμβαίνει. Και πάλι με κάποιους υπόγειους κανόνες διαχείρισης της συνθήκης. Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω ότι χρησιμοποιούμε μια κατασκευασμένη εκδοχή του εαυτού που έχει κάποιες ελευθερίες και κάποια όρια – ας πούμε ότι αυτό είναι ο ρόλος του καθενός και της καθεμίας. Το πιο ενδιαφέρον για εμένα σε αυτό είναι ότι πολύ συχνά, όπως συμβαίνει σε τέτοιες κοινωνικές εκδηλώσεις βλέπεις τα πρόσωπα να ψιθυρίζουν μεταξύ τους και ποτέ δεν είσαι σίγουρος ή σίγουρη τί συζητάνε, τι τα κάνει να γελάνε, τι τα οδήγησε εκεί. Και το εννοώ, δεν έχω ιδέα τι λένε μεταξύ τους. Εκ των υστέρων έχω ακούσει ότι ζητάνε παραγγελιές από τον Dj, κανονίζουν τα του γάμου και διάφορα άλλα που δεν θα μάθω ποτέ αλλά αν εσείς που θα έρθετε βρεθείτε δίπλα τους, θα κρυφακούσετε και ελάτε να μου πείτε τι λέει η Μυρτώ στον Δημήτρη δίπλα στην κονσόλα, ή τι ενημερώσεις κάνει η Κατερίνα στον Ρωμανό, τι λέει ο Σεραφείμ στο κοινό όταν μοιράζει ποτά, πώς διδάσκει η Ευδοξία στο κοινό το εξπρεσιονιστικό δέσιμο μπομπονιέρας και πολλά άλλα…

-Είναι ο αυτοσαρκασμός μια κάποια λύση, τελικά;

Είναι η μόνη λύση. Χωρίς αυτόν αρχίζεις να παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά.

«Χειρότερο από το χρόνο που περνά είναι ο χαμένος χρόνος» – Έλενα Γεροδήμου

«Ο χρόνος που περνά δεν είναι σκληρός, κάνει απλά την δουλειά του» – Κατερίνα Μαυρογεώργη

-Τι είναι ακόμα πιο σκληρό από τον χρόνο που περνά;

-Ο Παπαγιώργης λέει: Δεν θυμάσαι απλώς κάτι που ήσουνα, υπάρχεις σαν ανάμνησή του. Θα πάω μ’ αυτό. Με τη έννοια της μνήμης και της ανάμνησης που τελικά δεν είναι πολύ διαφορετική από τον χρόνο. (θα επιλέξω για τώρα να μην σκεφτώ την πολύ πιο σκληρή και από τον χρόνο επικαιρότητα). Μυρτώ Μακρίδη

-Η αμφιβολία. Κατερίνα Ρουσιάκη

-Χειρότερο από το χρόνο που περνά είναι ο χαμένος χρόνος. Έλενα Γεροδήμου

-Το να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχει τελειώσει ο καφές. Κέλλυ Παπαδοπούλου

-Δυσκολεύομαι να απαντήσω στην ερώτηση καθώς εμπεριέχει δύο πράγματα που δεν είναι, ως δεδομένα. α) Ότι ο χρόνος που περνά είναι κάτι σκληρό για όλους και β) Ότι ο χρόνος περνά. Οπότε θα πω, μια πέτρα. Μια πέτρα είναι σίγουρα πιο σκληρή. Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης

-Ο χρόνος που περνά δεν είναι σκληρός, κάνει απλά την δουλειά του. Επίσης, εμείς τον αντιλαμβανόμαστε σαν να «περνά]. Αυτός μάλλον κάνει πολύ περισσότερα. Και σίγουρα δεν τον απασχολεί η στεναχώρια μας επειδή τον νιώθουμε να «περνά». Σκληροί είμαστε εμείς οι άνθρωποι, αν κρίνουμε από τις πράξεις μας διαπλανητικά. Κατερίνα Μαυρογεώργη

– Λένε ότι θα επιβιώσουν μόνο όσοι προσαρμοστούν σε όποιες αλλαγές φέρει. Ιωάννα Ραμπαούνη

-Ο χρόνος που δεν περνά. Ειρήνη Γεωργαλάκη

-Ο θάνατος αγαπημένων προσώπων. Όχι μόνο γιατί αποχαιρετάς τους ανθρώπους που χάνεις αλλά μαζί τους αποχαιρετάς και ένα κομμάτι δικό σου. Γιατί καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος είναι πραγματικά πολύτιμος. Αντώνης Αντωνόπουλος

– Ο χρόνος που χάνεται. Σεραφείμ Ράδης

-Αυτός ο ψαλμός: «Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου· εὕρω κἀγώ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας· τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι· ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σῶσόν με.» Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

– Η φορολογία στους οικογενειακούς τάφους! Ρωμανός Καλοκύρης

– Όταν ο χρόνος σταματήσει. Εύη Ζαφειροπούλου

– Μια καρδιά χωρίς ελπίδα χωρίς πίστη κι αγάπη. Μαρία Φιλίνη

-Όσα προκάλεσες από αγάπη αλλά κατέληξαν να έχουν τελείως διαφορετικό αντίκτυπο. Δημήτρης Τάσαινας

-Η κοινωνική κατάσταση και όσα συμβαίνουν γύρω που δεν τα πιστεύεις. Η απώλεια ενός προσώπου. Η ερωτική απογοήτευση. Μια συγκλονιστική στιγμή που την είδες μόνο στον ύπνο σου. Βάσια Ατταριάν

«Lose yourself in the moment» – Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης

«Le do lo le lo le, le do lo le lo le» -Ρωμανός Καλοκύρης

-Πείτε μου μια φράση από την παράσταση που λειτουργεί σαν μάντρα για σας.

-«Σήμερα έλα τις στιγμές μας να τις ζήσουμε φεύγουν οι αγάπες και θ’ αργήσουμε στ’ όνειρο μια θέση να κρατήσουμε». Μυρτώ Μακρίδη

– Φύγετε γιατί θα ξαναρχίσουμε. Κατερίνα Ρουσιάκη

-«Το τέλος είναι πάντα καλό αλλιώς  δεν είναι το τέλος». Έλενα Γεροδήμου

-Το τέλος είναι πάντα καλό, αν δεν είναι καλό, δεν είναι το τέλος. Κέλλυ Παπαδοπούλου

– Lose yourself in the moment. Προμηθέας Nerattini Δοκιμάκης

– Θάρρος Κατερίνα, θάρρος. Κατερίνα Μαυρογεώργη

– Λύστε τις ζώνες σας και καλή τύχη. Ιωάννα Ραμπαούνη

-Μηδενίστε όλα τα ρολόγια /  Συνδέστε τα τηλέφωνα / Κρύψτε τα φέρετρα, να έρθουν οι κουμπάρες / Τα πάντα τώρα μπορούν να φέρουν μόνο καλό. Ειρήνη Γεωργαλάκη

-Ίσως και να μην υπάρχει αύριο. Αντώνης Αντωνόπουλος

-Ή τώρα ή ποτέ. Σεραφείμ Ράδης

– Στις κυρίες που περπάτησαν χέρι-χέρι, την αγάπη μας! Ευδοξία Ανδρουλιδάκη

-«Le do lo le lo le, le do lo le lo le». Ρωμανός Καλοκύρης

– Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα και μες στο δρόμο με βροχή τρεις παρά δέκα βγήκα. Ρωτάω καρδιά μου πού με πας; Μου λέει σ΄εκείνη που αγαπάς. Μαρία Φιλίνη

– Θάρρος Δημήτρη, θάρρος. Δημήτρης Τάσαινας

-Διάβασα ότι μάντρα σημαίνει μια φράση «που μιλάει στην ύπαρξη μου και μπορεί να με οδηγήσει στα αποτελέσματα ψυχικά και κυριολεκτικά που επιθυμώ» –  είναι μονόδρομος η απάντηση, η φράση είναι: Καλησπέρα είμαι η Μυρτώ,  η Κατερίνα, ο Δημήτρης, η Ιωάννα, ο Ρωμανός, η Μαρία, ο Σεραφείμ, η Ειρήνη, η Ευδοξία, ο Προμηθέας, να μας ζήσουν και καλά να περάσουμε! (Και κυριολεκτικά αν σημαίνει περίφραξη, το τείχος ασφαλείας η απάντηση είναι η ίδια). Βάσια Ατταριάν

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Παρασκευή 10 Μαΐου 2024

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή έως Κυριακή στις 21:15

Χώρος: Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41 – Κεραμεικός, 2103455020)

Διάρκεια παράστασης: 180’

Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης επιτρέπεται η κατανάλωση ποτού και η είσοδος/έξοδος των θεατών.

Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ, 15 ευρώ (μειωμένο)

Προπώληση εισιτηρίων στο more.com