Tις περισσότερες φορές εξέφραζε περιφρόνηση για την τέχνη της υποκριτικής. «Η υποκριτική είναι η λιγότερο μυστηριώδης από όλες τις τέχνες», είπε κάποτε ο Μπράντο. «Κάθε φορά που θέλουμε κάτι από κάποιον ή όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι ή να προσποιηθούμε, υποκρινόμαστε. Οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν όλη μέρα».

Ο ίδιος περιέγραφε τον εαυτό του ως τεμπέλη και ως γνωστόν ήταν αδιάφορος ως προς την εκμάθηση των κειμένων του. «Αν ένα στούντιο προσφερόταν να με πληρώσει τόσα για να σκουπίζω το πάτωμα όσα για να παίζω, θα σκούπιζα το πάτωμα», έλεγε.

Σε μια ιστορία βγαλμένη από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είναι ο Τέρι Μόλοϊ ένας πρώην μποξέρ που έγινε λιμενεργάτης, ο οποίος εκτελεί με σκυμμένο το κεφάλι θελήματα για το διεφθαρμένο αφεντικό της μαφίας του συνδικάτου και αρχίζει να ξεσπάει, τρέφοντας μια οργή που θα τον καταστρέψει

«Δεν υπάρχει τίποτα που να σε πληρώνει τόσο καλά όσο η υποκριτική, ενώ αποφασίζεις τι στο διάολο θα κάνεις με τη ζωή σου. Ποιος νοιάζεται για το χειροκρότημα; Χρειάζομαι το χειροκρότημα για να νιώθω καλά με τον εαυτό μου;»

Ωστόσο, κανείς δεν ήταν καλύτερος στο να ζωντανεύει έναν χαρακτήρα. Πολλοί έχουν επισημάνει μια σκηνή στο «Το λιμάνι της αγωνίας» κατά την οποία φόρεσε με λεπτότητα το ντελικάτο δαντελένιο γάντι της νεαρής γυναίκας που προσπαθούσε αμήχανα να φλερτάρει, μια φαινομενικά ασυνείδητη χειρονομία που πλημμυρίζει τη στιγμή με μια σπαρακτική ευθραυστότητα.

Ιδού οι καλύτερες ερμηνείες του.

Λεωφορείον ο Πόθος (1951)

Ο Ηλίας Καζάν ήταν ένας παθιασμένος, έξυπνος σκηνοθέτης και ο Μπράντο έδωσε τον καλύτερο ευατό του γι’ αυτόν – και στο διάσημο δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς ο Μπράντο πυροδοτεί πραγματικά τη σεξουαλικότητα και την οργή του. Υποδύεται τον Στάνλεϊ, τον σκυθρωπό, κυκλοθυμικό, καυχησιάρη και συχνά γυμνόστηθο σύζυγο της Στέλλας που υποδύεται η Κιμ Χάντερ που ζει σε μια ζόρικη συνοικία της Νέας Ορλεάνης.

Η παρουσία του στη σκηνή του γάμου, που δέχεται τους αιτούντες στο σκοτεινό γραφείο του, περιτριγυρισμένος από consiglieri, είναι αξέχαστη, όπως και η μετέπειτα ομιλία του, που λέει στους άλλους capi στη σύνοδο κορυφής για την ειρήνη τι θα συγχωρήσει και τι όχι, ακόμη και όταν η δική του εξουσία χάνεται

Η εξαιρετικά εκλεπτυσμένη αδελφή της Στέλλας, η Μπλανς (την οποία υποδύεται η Βίβιεν Λι), έρχεται να μείνει και από την πρώτη στιγμή προκαλεί στον Στάνλεϊ ένα βαθιά διφορούμενο μείγμα επιθυμίας, επιφυλακτικότητας και ταξικής δυσαρέσκειας.

Πρόκειται για μια τοξική χημεία. Θέλει ο Στάνλεϊ να κοιμηθεί μαζί της; Θέλει να τιμωρήσει την Μπλανς επειδή προφανώς σπατάλησε τα χρήματα των γονιών της, τα οποία, ως κουνιάδος, θεωρεί ότι δικαιούται εν μέρει;

Ο Μπράντο ενσαρκώνει ενστικτωδώς και αισθησιακά όλα αυτά- είναι ένας ρόλος που ξεκλείδωσε τόσο πολύ από την υποκριτική του ιδιοφυΐα.

Μάγκες και κούκλες (1955)

Ο Μπράντο δεν θεωρήθηκε ποτέ αστέρι του μιούζικαλ και το «Μάγκες και Κούκλες» φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση – και όμως ο Μπράντο δίνει μια υπέροχη ερμηνεία ως ο μανιώδης τζογαδόρος και ρομαντικός Σκάι Μάστερσον που ερωτεύεται την Σάρα Μπράουν που υποδύεται η Τζιν Σίμονς.

Ο Μπράντο τραγουδάει τα δικά του κομμάτια χωρίς ντουμπλάρισμα και η εκδοχή του Luck Be a Lady, αν και σαφώς δεν είναι δουλειά ενός επαγγελματία του Μπρόντγουεϊ, εξακολουθεί να είναι ένα απόλυτο υπερθέαμα.

Ο Μπράντο φέρεται να είχε μια ψυχρή σχέση στα γυρίσματα με τον Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος έπαιζε τον Νέιθαν Ντιτρόιτ – κάτι που συνέχισε να ενοχλεί τον Σινάτρα όταν είδε τον χαρακτήρα του Τζόνι Φοντέιν στον Νονό, 17 χρόνια αργότερα και συνειδητοποίησε ποιος υποτίθεται ότι ήταν.

Το λιμάνι της αγωνίας (1954)

Αυτή ήταν η ταινία που επέτρεψε στον Μπράντο να είναι ένας τραγικός ήρωας και μια φιγούρα που ασχολείται άμεσα με τη σύγχρονη Αμερική. Σε μια ιστορία βγαλμένη από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είναι ο Τέρι Μόλοϊ ένας πρώην μποξέρ που έγινε λιμενεργάτης, ο οποίος εκτελεί με σκυμμένο το κεφάλι θελήματα για το διεφθαρμένο αφεντικό της μαφίας του συνδικάτου και αρχίζει να ξεσπάει, τρέφοντας μια οργή που θα τον καταστρέψει.

Θα μπορούσε να διεκδικεί, αλλά ο αδελφός του, Τσάρλι (Ροντ Στάιγκερ) τον έπεισε να δώσει έναν αγώνα-κλειδί για να πλουτίσει το αφεντικό της μαφίας και η καριέρα του δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια.

Τώρα ο Τέρι είναι ένας ντροπιασμένος τύπος καθώς συνωμότησε στη δολοφονία ενός λιμενεργάτη που επρόκειτο να καταθέσει για τις διεφθαρμένες πρακτικές ενώ ερωτεύεται την αδελφή του νεκρού, την οποία υποδύεται η Εύα Μαρί-Σεντ.

Ο Μπράντο μεταφέρει όλο τον ανέκφραστο πόνο, την άσκοπη αβεβαιότητα και τη δυσαρέσκεια για τον κόσμο- είναι ένας σκληρός τύπος με την ψυχή ενός ποιητή.

Ο Νονός (1972)

Πέρα από όλα τα άλλα, ο συγκλονιστικός πρωταγωνιστικός ρόλος του Μπράντο στο σαιξπηρικό δράμα της μαφίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα ήταν η εντυπωσιακή επάνοδος του Μπράντο. Εκεί που όλοι πίστευαν ότι ο Μπράντο είχε πάρει την κάτω βόλτα, επέστρεψε ξαφνικά ως ένας εμφανώς μεγαλύτερος άνδρας, αλλά με δύναμη και «δρασκελισμό» ακόμη μεγαλύτερο από αυτόν των ανάλαφρων αλλά και στιβαρών ερμηνειών της νιότης του.

Η μανιέρα του, η αμυδρά αδέξια φωνή ομιλίας, η σχεδόν αιθέρια «ανέκφραστη έκφραση» του πόνου- είχαν τώρα μια νέα ωριμότητα και οξύτητα. Ο Βίτο Κορλεόνε, επικεφαλής μιας πανίσχυρης οικογένειας εγκληματιών στη μεταπολεμική Αμερική, φοβάται μήπως χάσει την εξουσία του και δεν είναι σίγουρος ποιος από τη νεότερη γενιά θα συνεχίσει τη φλόγα.

Η παρουσία του στη σκηνή του γάμου, που δέχεται τους αιτούντες στο σκοτεινό γραφείο του, περιτριγυρισμένος από consiglieri, είναι αξέχαστη, όπως και η μετέπειτα ομιλία του, που λέει στους άλλους capi στη σύνοδο κορυφής για την ειρήνη τι θα συγχωρήσει και τι όχι, ακόμη και όταν η δική του εξουσία χάνεται.

*Με πληροφορίες από Guardian & New York Times | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Ο Μάρλον Μπράντο και η Εύα Μαρί Σεντ σε στιγμιότυπο από το τρέιλερ της ταινίας «Το λιμάνι της αγωνίας» (1954).

Headlines