Χορηγοί του φασισμού

Τελικά ποιος είναι ο χορηγός της Χρυσής Αυγής; Αυτός που ψαρεύει στα θολά νερά των δεξαμενών της ή εκείνος που φροντίζει να στρώνει το έδαφος για να μετακινηθεί ο κόσμος σε αποκρουστικές επιλογές;

Μετά το 2010 ένα σοκ συνέβη στο πολιτικό σκηνικό. Ο πάλαι κομματισμός άρχισε να αποδομείται και να ανασχηματίζεται. Την πλήρωσε το κατεξοχήν κόμμα της Μεταπολίτευσης: το ΠΑΣΟΚ.

Άντεξε με απώλειες η παραδοσιακή παράταξη του αστισμού. Η ΝΔ. Και νέοι παίκτες εισέβαλαν στο δωμάτιο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Μαζί με αυτούς και το φρικτό πρόσωπο της εξτρεμιστικής δεξιάς.

Πρόσωπα που ξέραμε από περιθωριακές τους δράσεις στα 80s και στα 90s τράβηξαν τους προβολείς και τις ψήφους (και) των λαϊκών συνοικιών.

Μέρος της κρίσης του κομματικού συστήματος της Μεταπολίτευσης παροχετευόταν στην νέα- παλιά επιλογή.

Η ραγδαία φτωχοποίηση που επιπροσθέτως βαφτιζόταν ως δίκαιη τιμωρία από μέρος του παλιού πολιτικού προσωπικού, ήταν ο ένας επιταχυντής. Όχι ο μόνος. Όχι ο ένας. Ο παλιός δικομματισμός γκρεμιζόταν στο ένα σκέλος του.

Και έφτανε στην απόλυτη κρίση του στις εκλογές του 2012. Εδώ μια νέα επίσης κοινοβουλευτική δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρατούσε το έτερο μέρος του θυμού στα στενά κοινοβουλευτικά όρια. Δεν το έκανε η άλλη Αριστερά. Δεν το έκανε το ΠΑΣΟΚ που για το θυμωμένο πλήθος ήταν μέρος του προβλήματος. Μετά ήρθε η κυβερνώσα Αριστερά. Και τελικά μια επανάκαμψη του προμνημονιακού σκηνικού.

Η ΧΑ καταδικάστηκε πρωτοδίκως ως εγκληματική οργάνωση με βαρύ κατηγορητήριο. Η δεξαμενή της έπαψε να έχει κοινό πάροχο. Σκόρπισε στο νέο πολιτικό σκηνικό. Σήμερα μια σειρά προβλημάτων οφείλουν να έχουν ως απάντηση νέα πολιτικά δημοκρατικά σχέδια. Σχέδια άμβλυνσης των τεράστιων ανισοτήτων. Της ενεργειακής και κλιματικής κρίσης. Της ακάθεκτης ακρίβειας. Των νέων πολιτισμικών χασμάτων. Πίσω από την συχνή μαγική εικόνα της κυβέρνησης κρύβονται οι νέοι αποκλεισμοί. Πίσω από τα σύνθετα προβλήματα κρύβονται σχεδόν πάντα οι επίδοξοι λύτες τους- συχνά ως εχθροπαθείς βλέπουν εσωτερικούς εχθρούς σε αριστερούς, μετανάστες, αγωνιστές. Και αυτοί συχνά δεν έχουν μεγάλο άγχος για την Δημοκρατία.