Οι διάσημες ενέσεις αδυνατίσματος για τον διαβήτη έφεραν τη νέα εποχή για το bodyshaming;

Τον Μάιο του 2023, η Jemima Kirke δημοσίευσε μια εικόνα της στο Instagram. Πολλά από τα σχόλια ήταν μονολεκτικά. Τι έγραφαν; Την ονομασία του διάσημου ενέσιμου φαρμάκου για αδυνάτισμα, το οποίο μέχρι πρότινος χορηγούνταν σε ανθρώπους με διαβήτη.

Η Amber Nelson, μια κειμενογράφος από την Ουάσινγκτον, συνήθιζε να γράφει ως ανεξάρτητη αρθρογράφος για έναν ιστότοπο με gossip για διασημότητες, και δήλωσε ότι αυτό το είδος της σωματικής αστυνόμευσης και του τρολαρίσματος που φοράνε τον μανδύα της ανησυχίας έγινε ο τομέας της

«Μακάρι να ξέρατε εσείς οι μαλ@κες. Πως μπορείτε να βγάζετε τόσο συγκεκριμένα συμπεράσματα και εκτιμήσεις για έναν άνθρωπο μέσω του μεγέθους του;». Απάντησε η Kirke.

Πως γίνεται; Εύκολα. Κάθε φορά που ένα δημόσιο πρόσωπο εμφανίζεται πιο αδύνατο είναι τόσο συνηθισμένη τακτική στην εποχή των νέων φαρμάκων για την απώλεια βάρους που έχει γίνει meme.

Δεκάδες διασημότητες – από τη Mindy Kaling και την Kim Kardashian μέχρι τον Jonah Hill και τη Lana Del Rey – έχουν υποστεί την ίδια κατηγορία με την Kirke.

Skinny shot

Αν και αυτές οι κατηγορίες μπορεί να είναι καινούργιες, πρόκειται για την ίδια παλιά τάση που έχουν οι άνθρωποι από πάντα: αν το σώμα κάποιου αλλάζει, οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν το γιατί, και συχνά δηλώνουν ότι ξέρουν το γιατί.

Είναι διατροφική διαταραχή (Ariana Grande), είναι κατάχρηση ουσιών (Post Malone), είναι στεροειδή (Zac Efron, Kumail Nanjiani), είναι χειρουργική επέμβαση απώλειας βάρους ή «ύποπτα συμπληρώματα» (Adele). Τώρα, όμως, είναι το «skinny shot».

Πολλές από αυτές τις εικασίες παραπέμπουν σε φτηνά σκανδαλοθηρικά περιοδικά και τους κραυγαλέους τίτλους τους που αναλύουν τα σώματα των ανθρώπων- στην καλύτερη περίπτωση δεν βοηθούν, στη χειρότερη είναι βίαιοι. Αλλά πρόσφατα, οι άνθρωποι άρχισαν να αναρωτιούνται αν η αντίδραση σε αυτή τη φιλοσοφία του body-shaming – να μη μιλάμε ποτέ για το σώμα των ανθρώπων – είναι εξίσου προβληματική.

«V περίεργο που το «μη μιλάτε για τα σώματα των γυναικών!» έχει μετατραπεί σε «πρέπει να αγνοούμε τις διατροφικές διαταραχές, προσποιούμενοι ουσιαστικά ότι δεν υπάρχουν», έγραψε στο Twitter η Avery Edison, δημιουργός περιεχομένου με έδρα το Λίβερπουλ, ως απάντηση σε μια ανάρτηση που υπονοούσε ότι η Kiernan Shipka έχει διατροφική διαταραχή.

«Δεν νομίζω ότι είναι αντιφεμινιστικό να λες «προσοχή, αυτή η γυναίκα δεν είναι καλά και δεν πρέπει να στοχεύεις στο να της μοιάσεις».

Κανονικοποίηση;

Η Edison δεν είναι η μόνη. Η δημοσιογράφος Moya Lothian-McLean συμμερίστηκε τις ίδιες σκέψεις, γράφοντας στο Twitter: «Ζούμε μια διεστραμμένη κατάσταση , όπου οι διάσημες γυναίκες φαίνονται βίαια αδυνατισμένες και άρρωστες, αλλά είναι «αγενές» να το σημειώνουμε αυτό».

Ποιοι είναι λοιπόν οι κανόνες όσον αφορά το τι μπορούμε να λέμε για τα σώματα; Υπάρχει χώρος για εκφράσεις ανησυχίας όταν δημόσια πρόσωπα, ιδίως γυναίκες, εμφανίζονται εξαιρετικά αδύνατα ή φαίνονται μη υγιή; Είναι χειρότερο να σιωπούμε και να επιτρέπουμε να υποστηρίζονται αυτά τα σώματα ως επιθυμητά;

Είναι τελείως διαφορετικό από το να μιλάμε σε έναν φίλο ή ένα μέλος της οικογένειας πρόσωπο με πρόσωπο για να εκφράσουμε την ανησυχία μας ή να συζητήσουμε για τους παράγοντες που γεννούν τις διαταραχές που σχετίζονται με το σώμα και πώς μπορούμε να τους εξουδετερώσουμε

«Δέχομαι ότι η επισήμανση ότι μια διασημότητα φαίνεται να έχει διατροφική διαταραχή μπορεί να μοιάζει με επίθεση σε άτομα που έχουν την ίδια διαταραχή ή έχουν αυτόν τον τύπο σώματος για κάποιο άλλο λόγο. Αλλά δεν είναι», διευκρινίζει η Edison στο Dazed. «Όταν λέω, «μοιάζει έτσι επειδή έχει μια τρομερή ασθένεια», δεν προσπαθώ να βλάψω κανέναν, συμπεριλαμβανομένης της διασημότητας, η οποία είναι εξαιρετικά απίθανο να δει ποτέ το σχόλιό μου. Προσπαθώ να αποτρέψω την κανονικοποίηση αυτής της ασθένειας».

Αν και σίγουρα είναι ένας εύλογος στόχος, είναι η επισήμανση μιας πιθανής διατροφικής διαταραχής στο δημόσιο χώρο του διαδικτύου ο καλύτερος τρόπος για να αποτραπεί η κανονικοποίησή της;

Ενα είδος διαπόμπευσης

Η Emma Specter, συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου, More, Please: On Food, Fat, Bingeing, Longing, and the Lust for «Enough», λέει όχι. Αν και καταλαβαίνει «την απογοήτευση που προκαλεί το γεγονός ότι βλέπεις τις super skinny σταρ να παρουσιάζονται στη δημοσιότητα ως πρότυπα για το πώς υποτίθεται ότι πρέπει να είναι οι γυναίκες», δεν πιστεύει ότι το να επιστήσει κανείς την προσοχή στο σώμα κάποιου, θετικά ή αρνητικά, θα οδηγήσει σε θεραπεία για οποιονδήποτε εμπλεκόμενο.

«Αυτό είναι ένα συστημικό πρόβλημα, όχι ατομικό(…) μιλώντας ως ένα χοντρό άτομο που πολύ συχνά χρειάζεται να αντιμετωπίσω το σώμα να μετατρέπεται σε τροφή για ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για μένα ή την ευημερία μου», λέει η Specter, η οποία έχει γράψει εκτενώς για τις ενέσεις αδυνατίσματος για τον διαβήτη και το δικό της σώμα. «Όπως μου είπε κάποτε ο θεραπευτής μου, το shaming είναι σπάνια παραγωγικό».

Παρά την πρόθεση, αυτό είναι που κάνουν οι αβάσιμες εικασίες: ένα είδος διαπόμπευσης. Είναι τελείως διαφορετικό από το να μιλάμε σε έναν φίλο ή ένα μέλος της οικογένειας πρόσωπο με πρόσωπο για να εκφράσουμε την ανησυχία μας ή να συζητήσουμε για τους παράγοντες που γεννούν τις διαταραχές που σχετίζονται με το σώμα και πώς μπορούμε να τους εξουδετερώσουμε.

Θα μπορούσε επίσης να έχει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η Amber Nelson, μια κειμενογράφος από την Ουάσινγκτον, συνήθιζε να γράφει ως ανεξάρτητη αρθρογράφος για έναν ιστότοπο με gossip για διασημότητες, και δήλωσε ότι αυτό το είδος της σωματικής αστυνόμευσης και του τρολαρίσματος που φοράνε τον μανδύα της ανησυχίας έγινε ο τομέας της.

«Αν κάποιος έχει [διατροφική διαταραχή], αυτού του είδους τα σχόλια που τρολάρουν μπορούν στην πραγματικότητα να ενισχύσουν τη διαταραχή. Είχα κάποτε διατροφική διαταραχή και έτσι το γνωρίζω» λέει.

*Με πληροφορίες από Dazed | Mikala Jamison | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Reuters | Mario Anzuoni