Το πιο λαμπερό γεγονός στον κόσμο, αυτό που γιορτάζει τη «μόδα για χάρη της μόδας», δείχνει πώς έχουμε υποχωρήσει προς μια απαρχαιωμένη και, μερικές φορές, καταπιεστική μόδα.

Το θέμα της φετινής έκθεσης μόδας στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, Sleeping Beauties: Reawakening Fashion, συνδέει δύο στοιχεία: Τον φυσικό κόσμο με τους κύκλους ζωής του και την ίδια τη φύση της μόδας, που έχει σχεδιαστεί για να μην διαρκεί στο χρόνο.

Αυτό δίνει την ευκαιρία στον επιμελητή της, Andrew Bolton, να μιλήσει τόσο για τα αρχειακά φορέματα και τις τεχνικές συντήρησής τους, όσο και για τη σχέση μεταξύ βοτανικής, βιολογίας και μόδας. Ωστόσο, το θέμα που κλήθηκαν να ακολουθήσουν οι καλεσμένοι στο γκαλά των εγκαινίων, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, δεν ήταν ακριβώς αυτό, αλλά ο Κήπος του Χρόνου, βασισμένος σε μια ιστορία του 1962 του J. G. Ballard, στην οποία ένα ζευγάρι κόμηδων παρακολουθεί τη ζωή να περνάει ευχάριστα από το αρχοντικό τους, ένα είδος ιδιωτικής Αρκαδίας, μέχρι που βλέπουν στον ορίζοντα να πλησιάζει μια ανθρώπινη μάζα. Αν κόψουν τα λουλούδια, η μάζα υποχωρεί, μέχρι που δεν υπάρχουν πια λουλούδια για να κοπούν.

Το γκαλά απειλήθηκε από διαμαρτυρία του συνδικάτου

Η ιστορία, όπως και οι περισσότερες του Ballard, επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες, αν και καμία από αυτές δεν είναι λαμπερή. Είναι επίσης παράδοξο το γεγονός ότι αυτός ήταν ο ενδυματολογικός κώδικας ενός γκαλά που απειλήθηκε από διαμαρτυρία του συνδικάτου που εκπροσωπούσε τους εργαζόμενους στην Condé Nast, διοργανωτή της εκδήλωσης, ζητώντας δίκαιες συνθήκες εργασίας- η διαδήλωση ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή (για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους).

Τα σκαλιά του Met ήταν για άλλη μια φορά εκείνη η Αρκαδία που απέχει πολύ από τον πραγματικό κόσμο και είναι προσβάσιμη μόνο σε λίγους: Τις εταιρείες και τα εμπορικά σήματα που πλήρωσαν πενταψήφιο ποσό για ένα τραπέζι (πρόκειται για φιλανθρωπική εκδήλωση για τη συγκέντρωση χρημάτων για το μουσείο) και τις διασημότητες που τις συνόδευαν σε αυτά τα τραπέζια. Οι διαμαρτυρίες που αφορούν το πανεπιστήμιο Κολούμπια και την Παλαιστίνη δεν χρειάζεται καν να αναφερθούν εδώ, για να δώσουν περισσότερη ουσία στην ιστορία του Ballard.

Η Cardi B χρειάστηκε οκτώ βοηθούς για να περπατήσει με το ογκώδες φόρεμά της Widowsen

Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα και στον τοίχο κολλημένα

Σε κάθε περίπτωση, αν και το γκαλά αυτό άρχισε να διοργανώνεται το 1948, απέκτησε παγκόσμια και viral φήμη την τελευταία δεκαετία περίπου. Οι καλεσμένοι καλούνται πλέον να μείνουν λίγο-πολύ στο θέμα και, κυρίως, στην ιδέα της μόδας για χάρη της μόδας, να αφήσουν ελεύθερη τη φαντασία τους και να έρθουν με το πιο εξωφρενικό ντύσιμο.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετές από τις καλεσμένες της εκδήλωσης χρειάστηκαν τη βοήθεια αρκετών ανθρώπων μόνο και μόνο για να περπατήσουν και να ανέβουν τις σκάλες- πάνω από τις μισές από αυτές, σύμφωνα με μια συντηρητική εκτίμηση, δεν φορούσαν ρούχα με τα οποία θα μπορούσαν πραγματικά να καθίσουν στο δείπνο.

Υπό αυτή την έννοια έμειναν, αν και με κάπως ενοχλητικό τρόπο, στο θέμα της ίδιας της έκθεσης, η οποία παρουσιάζει αρχειακά φορέματα που, λόγω των συνθηκών συντήρησης, δεν μπορούν πλέον να φορεθούν.

Γυρίσαμε στη γυναικεία ακινησία του 18ου και 19ου αιώνα με τους κορσέδες και τα κρινολίνα

Η Cardi B χρειάστηκε οκτώ βοηθούς για να περπατήσει με το ογκώδες φόρεμά της Widowsen. Η Tyla χρειάστηκε να την ανεβάσουν αρκετοί άνθρωποι στις σκάλες επειδή το φόρεμά της, φτιαγμένο από άμμο κολλημένη στο δερμάτινο φόρεμά της, την εμπόδιζε να κινηθεί (αργότερα ο δημιουργός του, Olivier Rousteing, είχε την ευθιξία να το κόψει για να μπορέσει να απολαύσει το πάρτι).

Η Elle Fanning χρειάστηκε να ανέβει πλάγια με τη βοήθεια δύο βοηθών επειδή το διάφανο φόρεμά της, επίσης του Balmain, ήταν πολύ στενό. Η Kim Kardashian δεν μπορούσε να αναπνεύσει με τον κορσέ της και χρειάστηκε επίσης βοήθεια, αν και στην περίπτωσή της αυτό αποτελεί τάση εδώ και τρία χρόνια (με το φόρεμα της Marilyn ή με εκείνο τον αδύνατο κορσέ του Mugler).

Η Gigi Hadid χρειαζόταν επίσης βοήθεια, αν και το φόρεμά της Thom Browne ήταν σχεδιασμένο για να αποσυναρμολογείται, δηλαδή ήταν λίγο πολύ λειτουργικό μόλις πέρασε τις σκάλες. Η Nicki Minaj με το μίνι φόρεμά της και η Sarah Jessica Parker με το birdcage δεν μπορούσαν καν να καθίσουν, ούτε η Taylor Russel με τον κορσέ από ρητίνη που μιμούνταν το ξύλο. Υπό αυτή την έννοια, ήταν προτιμότερο να είναι ντυμένη όπως η Emily Ratajkowski, η Dua Lipa ή η Doja Cat, δηλαδή σχεδόν γυμνή, αλλά τουλάχιστον με σχεδόν πλήρη κινητικότητα. Αν η μόδα για χάρη της μόδας μεταφράζεται, το 2024, στη γυναικεία ακινησία του 18ου και 19ου αιώνα, με εκείνους τους κορσέδες και τα κρινολίνα που τις ανάγκαζαν να στέκονται ακίνητες, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Η Tyla χρειάστηκε να την ανεβάσουν αρκετοί άνθρωποι στις σκάλες επειδή το φόρεμά της, φτιαγμένο από άμμο κολλημένη στο δερμάτινο φόρεμά της, την εμπόδιζε να κινηθεί

Δείτε το βίντεο με την Tyla 

Aργότερα ο δημιουργός του, Olivier Rousteing, είχε την ευθιξία να το κόψει για να μπορέσει να απολαύσει το πάρτι

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Olivier Rousteing (@olivier_rousteing)

Φυσικά δεν ήταν δικό τους λάθος

Η λαϊκή ρήση ότι «ο καθένας φοράει ό,τι θέλει» δεν ισχύει, ειδικά σε αυτή την περίπτωση. Πριν από λίγο καιρό, υπήρξε μια διαμάχη γνωστή ως Shoe-gate στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, επειδή οι γυναίκες αναγκάζονταν να φορούν ψηλά τακούνια: «Δεν μπορείτε να το ζητάτε αυτό από τις γυναίκες πια. Αν δεν ζητάτε από τους άνδρες να φορέσουν τακούνια και φόρεμα, δεν μπορείτε να το ζητήσετε ούτε από εμένα», δήλωσε η Kristen Stewart όταν αποφάσισε να τα βγάλει το 2019 κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.

Πολύ λίγες γυναίκες φορούν στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν, είτε λόγω της κοινωνικής ανασφάλειας που προκαλεί (δεν ταιριάζει καλά, δεν είναι κατάλληλο για την ηλικία σου κ.ο.κ.) είτε επειδή δεν υπάρχει αυτό που χρειάζονται, δηλαδή ρούχα με τσέπες, ρυθμιζόμενη μέση, ποικιλία σε μήκη και μεγέθη. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, πολλές παρελάσεις καθοδηγούνταν από αυτή την αντικειμενοποίηση με βάση τους κορσέδες, τους εξωπραγματικούς όγκους, τα συμπαγή υλικά και τα ρούχα που κατασκευάζονται με λίγα εκατοστά ύφασμα.

Και αν οι γυναίκες δεν φορούν πραγματικά ό,τι θέλουν, πόσο μάλλον οι διασημότητες, οι οποίες ζουν σε μια διαρκή κατάσταση ανασφάλειας, κάπου ανάμεσα στο meme, το επικριτικό σχόλιο και την αιώνια σύγκριση με το τι φορούν οι συνάδελφοί τους- τουλάχιστον οι νεότερες. Πολλές παλαιότερες διασημότητες μεγάλωσαν επαγγελματικά παρακολουθώντας τελετές απονομής βραβείων που δεν επιβράβευαν τη λάμψη τόσο πολύ όσο τώρα (ακόμη και τα Όσκαρ ήταν κάτι άλλο) και, πάνω απ’ όλα, είχαν την τύχη να μην εκτίθενται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Ήταν ήδη αρκετά εκτεθειμένες από το γεγονός και μόνο ότι ήταν διάσημες.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anya Taylor-Joy (@anyataylorjoy)

Μόδα για τις (λάθος) εντυπώσεις

Στις μέρες μας, όμως, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ να κρίνουμε τα ρούχα που οι στιλίστες των διασημοτήτων έχουν γίνει οι πραγματικοί σταρ, πράγμα που δεν θα ήταν καθόλου κακό, αντιθέτως, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η εμμονή με το ντύσιμο φτάνει σε σουρεαλιστικά όρια: Δεν είναι μόνο ότι η Zendaya δεν μπορούσε να καθίσει ή να κινηθεί με εκείνη την πανοπλία Mugler στην πρεμιέρα του Dune: Part Two ή ότι η Anya Taylor Joy χρειαζόταν βοήθεια για να αλληλεπιδράσει με εκείνο το φόρεμα Rabanne γεμάτο βέλη.

Είναι τρομακτικό να φανταστεί κανείς πώς ήταν η διαδικασία ή η πίεση που ασκούνταν στους ανθρώπους που συμμετείχαν για να πάρουν αυτά τα κομμάτια από 50 ή 60 χρόνια πριν, τα οποία, πριν από όλο αυτό το τσίρκο, ήταν κομμάτια της πασαρέλας και του μουσείου, όχι ρούχα που χρησιμοποιούνταν σε πραγματικές κούκλες για να κερδίσουν την προβολή των μέσων ενημέρωσης.

Η «Αρκαδία» της μόδας

Στην πραγματικότητα, οι (εκατοντάδες) ώρες που επενδύονται σε κάθε φόρεμα του Met Gala και η τελική χρήση κάποιων από αυτά (δηλαδή κανενός) φέρνουν αυτά τα ρούχα πιο κοντά στην ιδιότητα του μουσείου παρά της διασημότητας.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, πώς θα αποφασίσουν οι διασημότητες να φορέσουν φορέματα και να μην αισθάνονται ότι είναι το φόρεμα που τις φοράει; Υπάρχει μια εξωφρενική, πρωτότυπη και έξυπνη μόδα που δεν απαιτεί από τους χρήστες να ζητούν βοήθεια, αλλά φαίνεται ότι αυτού του είδους η μόδα δεν τραβάει τόσο την προσοχή.

Αυτό που τραβάει πραγματικά την προσοχή είναι να δείχνεις τόσο όμορφη που να δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις ακόμη και μόνη σου, ώστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτή τη βιομηχανία να μπορούν να αναπνεύσουν. Ίσως τελικά το θέμα της έκθεσης Met να έγινε σεβαστό: Δυστυχώς, μερικές φορές το πέρασμα του χρόνου δεν επηρεάζει τη μόδα, η οποία παραμένει αυτή η ιδιωτική Αρκαδία που δεν θέλει τον έξω κόσμο να την πλησιάσει.

*Με στοιχεία από elpais.com

Headlines