Γάζα: Παλαιστίνιες μητέρες υποφέρουν από τραυματισμούς και παλεύουν με τον πόνο της απώλειας των παιδιών τους

Η Raneem Hijazi θυμάται πόσο σφιχτά κρατούσε τον ενός έτους γιο της Azzouz πριν από μια ισραηλινή αεροπορική επίθεση.

Ο ήχος του drone που πετούσε πάνω από το κτίριό τους στη Γάζα γινόταν όλο και πιο δυνατός και είχε την αίσθηση ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί. «Ό,τι συμβεί σε μένα, θα συμβεί και σε εκείνον», σκεφτόταν εκείνη την ώρα και κρατούσε όλο και πιο σφιχτά το μωρό της.

Όπως λέει δεν έχει καμία ανάμνηση από τη στιγμή της επίθεσης, αλλά το μετά έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό της.

«Το ίδιο το χτύπημα δεν το αισθάνεσαι, απλά ανοίγεις τα μάτια σου και βρίσκεσαι κάτω από τα συντρίμμια» περιγράφει η Raneem Hijazi.

Άρχισε αμέσως να ψάχνει γύρω της, ψάχνοντας για τον Azzouz, μέχρι που η πεθερά της ούρλιαξε. «Τον βρήκε πάνω από την κοιλιά μου. Τον σήκωσε. Το σώμα του ήταν στα χέρια της και το κεφάλι του έπεσε στην κοιλιά μου», θυμάται.

Από εκείνη τη στιγμή, η Raneem αμφισβητεί τη θέλησή της για ζωή. Αρχικά ζήτησε από την οικογένειά της να την αφήσουν να πεθάνει, αλλά αντ’ αυτού πήγαν να αναζητήσουν βοήθεια για να την ξεθάψουν από το κατεστραμμένο σπίτι στη Χαν Γιουνίς.

«Όταν τραυματίστηκα για πρώτη φορά, έλεγα: ‘δεν τη θέλω. Θέλω πίσω τον γιο μου’»

«Το πόδι μου δεν φαινόταν. Το χέρι μου κρεμόταν από το σώμα μου μόνο από ένα μικρό κομμάτι σάρκας. Προσπάθησα να το ξεσκίσω, αλλά δεν μπορούσα, οπότε το ακούμπησα πάνω στην κοιλιά μου», συνεχίζει την περιγραφή της η Raneem.

«Καθώς πήρε την πρώτη της ανάσα, επανήλθα στη ζωή»

Ήταν οκτώ μηνών έγκυος. Οι γιατροί στο νοσοκομείο έφεραν στον κόσμο την κόρη της Mariam με καισαρική τομή. «Καθώς πήρε την πρώτη της ανάσα, επανήλθα στη ζωή. Οι γιατροί μου είπαν ότι ήταν ένα θαύμα», λέει.

Η Raneem αφηγήθηκε την ιστορία της στο CNN με αδύναμη φωνή ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στη Ντόχα, την πρωτεύουσα του Κατάρ. Το αριστερό της χέρι ακρωτηριάστηκε και τα δύο της πόδια υπέστησαν εκτεταμένη βλάβη, με αποτέλεσμα να χρειαστούν μοσχεύματα οστών για την επιδιόρθωσή τους.

«Η κόρη μου είναι αυτή που με έσωσε»

Πίσω από κάθε πόρτα δωματίου του νοσοκομείου Hamad στη Ντόχα υπάρχει μια ιστορία επιβίωσης που αμαυρώνεται από απαρηγόρητη απώλεια.

Οι μητέρες που νοσηλεύονται με τραύματα που κατέληξαν να αλλάξουν την ίδια τους τη ζωή μπορούν επιτέλους να αρχίσουν να επεξεργάζονται την απώλεια ενός παιδιού αλλά και τη μειωμένη ικανότητά τους να φροντίζουν τα επιζώντα παιδιά τους.

«Η κόρη μου είναι αυτή που με έσωσε. Όταν τραυματίστηκα για πρώτη φορά, έλεγα: ‘Δεν τη θέλω. Θέλω πίσω τον γιο μου’», λέει η Raneem. «Δεν μπορούσα καν να σηκώσω το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να τη δω, πόσο μάλλον να τη φροντίσω». Ελπίζει ότι μια μέρα η κόρη της θα της δώσει την ενέργεια να συνεχίσει.

Η νεαρή μητέρα απομακρύνθηκε από τη Γάζα για ιατρική περίθαλψη ένα μήνα μετά τον τραυματισμό της. Η Mariam βρίσκεται με τους παππούδες της στην Αίγυπτο.

Η Raneem την βλέπει να μεγαλώνει μέσω βιντεοκλήσεων. Δεν την έχει κρατήσει στην αγκαλιά της για πάνω από έξι μήνες. Στη Ντόχα, φεύγει από το νοσοκομείο ανάμεσα σε χειρουργικές επεμβάσεις και οι γιατροί τη διαβεβαιώνουν ότι θα μπορέσει να περπατήσει ξανά.

«Οι ακρωτηριασμοί θα μπορούσαν είχαν αποφευχθεί»

«Εργάζομαι στην ορθοπεδική εδώ και περίπου 21 χρόνια. Το είδος των τραυματισμών και η σοβαρότητά τους, τα είδη της οστικής απώλειας και των λοιμώξεων που αντιμετωπίσαμε με τους ασθενείς της Γάζας ξεπερνούν (οτιδήποτε) έχω δει στο παρελθόν», λέει ο δρ Hasan Abuhejleh, σύμβουλος ορθοπεδικός χειρουργός στο νοσοκομείο Hamad.

Χρειάστηκε να πει σε πολλούς ασθενείς ότι οι ακρωτηριασμοί τους, ενώ ήταν απαραίτητοι για να σωθεί η ζωή τους, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν υπήρχαν περισσότερα μέσα στη Γάζα.

Περισσότεροι από 4.800 άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από τη Γάζα για ιατρική περίθαλψη από τότε που το Ισραήλ ξεκίνησε τη στρατιωτική του επίθεση ως απάντηση στις επιθέσεις της Χαμάς.

Το Ισραήλ έχει αρνηθεί το 42% των αιτημάτων ιατρικής εκκένωσης που υποβλήθηκαν, ανέφεραν τα Ηνωμένα Έθνη και οι οργανώσεις αρωγής σε μια ενημέρωση στις 10 Μαΐου. Τις τελευταίες ημέρες, προσθέτουν, «το κλείσιμο του περάσματος της Ράφα σταμάτησε απότομα όλες τις ιατρικές εκκενώσεις βαριά ασθενών και τραυματιών εκτός Γάζας».