Η Συμφωνία των Πρεσπών ευτυχώς έκλεισε όλες τις κερκόπορτες για εθνικιστικά και προεκλογικά παιχνίδια

Κάποια στιγμή πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν.

Το 2018-2019 έκλεισε το «Μακεδονικό». Και έκλεισε επειδή ο Αλέξης Τσίπρας έκανε αυτή την επιλογή, αναλαμβάνοντας το μεγάλο πολιτικό κόστος που είχε, και τα κατάφερε παρότι η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, η ΝΔ, έκανε ό,τι μπορούσε για να μην ολοκληρωθεί η συμφωνία, ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι ήταν η μόνη εφικτή.

Και η συμφωνία αυτή απλώς έλυσε το πρόβλημα, κάτι που πλέον παραδέχονται και οι πολέμιοί της, όπως αποδεικνύεται από τη γενικότερη στάση και τα έργα τους παρά τη διγλωσσία.

Το όνομα της γειτονικής χώρας άλλαξε. Σε όλα τα επίπεδα. Άλλαξε στο Σύνταγμα. Άλλαξε για τη διεθνή κοινότητα και τους διεθνείς οργανισμούς. Άλλαξε σε όλα τα επίσημα έγγραφα της γειτονικής χώρας. Άλλαξε για τις εθνικές ομάδες.

Και το κυριότερο: δεν μπορεί να αλλάξει ξανά. Κανένας διεθνής οργανισμός δεν πρόκειται να το δεχτεί. Γιατί πολύ απλά η χώρα δίπλα μας είναι η Βόρεια Μακεδονία.

Δηλαδή, αυτό που κατεξοχήν επιδιώξαμε ως χώρα, για να μην υπάρχει περιθώριο για «αλυτρωτικές» φαντασιώσεις, το πετύχαμε και μάλιστα με αλλαγή στο Σύνταγμά τους.

Ναι, έχει προκύψει ένα ζήτημα με αυτά που λέει η νέα πολιτική ηγεσία στη Βόρεια Μακεδονία. Βεβαίως, ούτε και αυτοί πρόκειται να αλλάξουν τη συμφωνία. Απλώς, με παγωμένη την ενταξιακή διαδικασία στην ΕΕ και ένα κλίμα δυσαρέσκειας οι εθνικιστές του VMRO πουλάνε «πατριωτισμό», εν πολλοίς εκ του ασφαλούς.

Γιατί ξέρουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τη συμφωνία. Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται κανένας διεθνής οργανισμός να τους ακούσει. Τους είναι απολύτως σαφές ότι δεν μπορούν να πάρουν καμία θεσμική πρωτοβουλία. Απλώς μιλάνε στο ακροατήριό τους και πάλι έχοντας πλήρη αίσθηση των ορίων, γιατί υπάρχουν και τα αλβανικά κόμματα που δεν πρόκειται να δεχτούν παιχνίδια με τη συμφωνία.

Και δεν ισχύει το «ποιος θα θυμάται το Βόρεια Μακεδονία». Γιατί απλούστατα αυτή είναι η επίσημη ονομασία με τρόπο μη αναστρέψιμο. Και αυτή τη φορά κανείς δεν θα μπορεί να μιλάει για «εμμονές της Ελλάδας».

Εκτός βεβαίως και εάν κάποιους τους βολεύει να «ξαναζεστάνουν» το Μακεδονικό. Και φοβάμαι ότι και στη ΝΔ υπάρχουν κάποιοι που το σκέφτονται.

Ο πολιτικός υπολογισμός είναι απλός: η ΝΔ σήμερα κυρίως χάνει προς τα δεξιά, προς τους σχηματισμούς της ακροδεξιάς. Και ένας τρόπος για να ανατρέψει αυτή την τάση είναι να βρει θέματα που να επιτρέπουν μια «πατριωτική τοποθέτηση». Το κάνει η κυβερνητική παράταξη ως ένα βαθμό με τα ελληνοαλβανικά, όμως το Μακεδονικό έχει άλλη φόρτιση και άλλη βαρύτητα.

Μόνο που αυτός επαναλαμβάνω ότι είναι ο πλέον λανθασμένος και επικίνδυνος τρόπος να χαράζεται εξωτερική πολιτική.

Στον τομέα αυτό οφείλει να κυριαρχεί η γλώσσα του διεθνούς δικαίου και η ψυχραιμία.

Προφανώς  και απέναντι στους πολιτικούς του VMRO χρειάζεται διαρκής υπενθύμιση ότι υπάρχει μια θεσμική πραγματικότητα (και όχι απλώς «συμφωνία») που δεν αλλάζει.

Αλλά από εκεί και πέρα είναι επίσης αναγκαίο η συμφωνία να υλοποιηθεί σε ό,τι αποτελεί εκκρεμότητα και η χώρα μας έχει συμφέρον να κάνει ό,τι μπορεί για να ξεμπλοκάρει η ενταξιακή διαδικασία της Βόρειας Μακεδονίας στη ΕΕ.

Και συνολικότερα, εμείς πρέπει να είμαστε ο πιο σημαντικός σύμμαχος της γειτονικής χώρας.

Άλλωστε και οι εθνικιστές του VMRO έχουν αρκετή εμπειρία διακυβέρνησης ώστε να μπορούν να γνωρίζουν που τελειώνει η ρητορική και αρχίζει η ουσία.

Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ψυχραιμία, έμφαση στη «μεγάλη εικόνα» και κυρίως όχι υποταγή των εθνικών θεμάτων σε προεκλογικούς σχεδιασμούς.

Και από τις δυο μεριές των συνόρων.