Η Κέιτ Μπλάνσετ με μια κίνηση τα είπε όλα. Βρέθηκε στο κόκκινο χαλί των Καννών, γύρισε το εντυπωσιακό φόρεμά της και αποκαλύφθηκε ο συνδυασμός των χρωμάτων της σημαίας της Παλαιστίνης. Δεν είπε τίποτε περισσότερο, δεν έκανε τίποτε παραπάνω.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στοχοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή από πολλούς υποστηρικτές της πολιτικής του Ισραήλ για την κίνηση αυτή. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η Αυστραλέζα ηθοποιός παίρνει σαφή θέση κατά της σφαγής αμάχων. Σε παρέμβασή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από μερικούς μήνες είχε αναφερθεί για όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, σε χώρες της Αφρικής, μοιραία και στα όσα διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας καλλιτέχνης παγκόσμιας φήμης στοχοποιείται για τη στάση του απέναντι στις πολιτικές του καθεστώτος του Ισραήλ. Πριν από μερικά χρόνια ο Aμερικανός ηθοποιός Μελ Γκίμπσον δέχθηκε έντονη, αρνητική κριτική για την ταινία «Το Πάθος του Χριστού», κριτική που έφτασε στο σημείο να απειληθεί η καριέρα του από φανατικούς και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, που υποστήριζαν ότι η ταινία αναπαράγει στερεότυπα για τους Εβραίους και πως είναι βαθιά «αντισημιτική».

Τη λέξη «αντισημιτική» χρησιμοποίησε και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου για να περιγράψει την άσκηση δίωξης εις βάρος του από τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Καρίμ Χαν. Ο τελευταίος έχει καταφέρει με τα εντάλματα που εξέδωσε σε βάρος τόσο του ίδιου του Νετανιάχου, του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ και του διοικητή των δυνάμεων που επιχειρούν στη Γάζα, όσο και εις βάρος των πρωτοπαλίκαρων της Χαμάς, να στρέψει πάνω του όλα τα βλέμματα στον πλανήτη.

Αυτοάμυνα και αναλογικότητα

Είναι ευρέως γνωστό ότι για τους ακροδεξιούς αλλά και για ένα σημαντικό μέρος του δεξιού ακροατηρίου τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες στη Γάζα είναι απολύτως «δικαιολογημένα», επειδή το Ισραήλ ασκεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας, ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν τον προηγούμενο Οκτώβρη, με τους 1200 και πλέον νεκρούς Ισραηλινούς από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της οργάνωσης Χαμάς.

Η αναλογικότητα εδώ είναι άγνωστη λέξη. Έκτοτε, και σύμφωνα με τα στοιχεία από τα ισραηλινά πυρά έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότερα από 35.000 άτομα, στην πλειονότητά τους γυναίκες και παιδιά. Την ίδια ώρα ο επικεφαλής του Γραφείου Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (OCHA), δήλωσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ότι ένα στα έξι παιδιά κάτω των δύο ετών στη βόρεια Γάζα υποφέρει από οξύ υποσιτισμό κι ότι οι 2,3 εκατ. Παλαιστίνιοι βασίζονται πλέον σε θλιβερά ανεπαρκή επισιτιστική βοήθεια για να επιβιώσουν.

Κανείς λογικός άνθρωπος που δεν είναι τυφλωμένος από την εμπάθεια δεν μπορεί να βρει ίχνος «αυτοάμυνας» σε αυτούς τους αριθμούς. Αντιθέτως, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι οι εκτελέσεις που γίνονταν μαζικά από άλλα καθεστώτα, σε μαύρες στιγμές της Ιστορίας, όπου ως αντίποινα για τη δολοφονία ενός, θυσιάζονταν δεκαπλάσιοι ή εκατονταπλάσιοι από την άλλη πλευρά.

Ύβρις

Πέραν αυτού είναι ιστορική ύβρις στη μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς, να γίνεται συνεχόμενη επίκληση του «αντισημιτισμού» εκ μέρους των κυβερνώντων του Ισραήλ και των υποστηρικτών τους απέναντι σε όσους διαφωνούν με το έγκλημα που συντελείται στη Γάζα.

Υπενθυμίζεται ότι πριν από μερικές εβδομάδες έγινε κάτι το ανήκουστο για τα δεδομένα της πολιτισμένης, κατά τα λοιπά, Δύσης. Δώδεκα ρεπουμπλικάνοι Γερουσιαστές απείλησαν με αντίποινα, τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Καρίμ Χαν εάν προχωρούσε σε διώξεις κατά στελεχών της Ισραηλινής κυβέρνησης. Τα αντίποινα μάλιστα δεν αφορούσαν μόνο τον ίδιο αλλά και την οικογένειά του. Η σχετική επιστολή έκλεινε με την εντελώς μαφιόζικης αντίληψης προειδοποίηση «you have been warned».

Αναρωτιέται κανείς πώς ακριβώς γίνεται Γερουσιαστές των ΗΠΑ να απειλούν έναν εκπρόσωπο της Δικαιοσύνης και πιο συγκεκριμένα ενός Διεθνούς Δικαστηρίου, η δημιουργία του οποίου συμφωνήθηκε από 123 χώρες με στόχο να αντιμετωπίσει φαινόμενα γενοκτονιών, εγκλημάτων εις βάρος της ανθρωπότητας, εγκλημάτων πολέμου κλπ. Κι έχει ένα νόημα η αποσαφήνιση αυτής της παρέμβασης από τη στιγμή που οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το Καταστατικό της Ρώμης, από το οποίο προέκυψε η λειτουργία του εν λόγω Δικαστηρίου. Για την ακρίβεια η κυβέρνηση Κλίντον υπέγραψε το Καταστατικό της Ρώμης το 2000, αλλά στη συνέχεια η κυβέρνηση Μπους απέσυρε την υπογραφή.

Με απλά λόγια οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τις κατά καιρούς στρατιωτικές εκστρατείες τους ανά την Υφήλιο και τον κίνδυνο να εμφανιστούν ξαφνικά αντιμέτωπες με κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου.

Η λογική Μπους στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» βρίσκει εφαρμογή στο θέμα της Παλαιστίνης. Όποιος δηλαδή διαμαρτύρεται και καταγγέλλει τις θηριωδίες στη Γάζα, παίρνει αμέσως την ρετσινιά του αντισημίτη και φίλου της Χαμάς. Μέση οδός δεν υπάρχει.

Αντισημίτες οι χιλιάδες φοιτητές ανά τον κόσμο, ακόμα και στα σπουδαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή της Ελβετίας που ζητούν να σταματήσει η σφαγή. Αντισημιτικές και οι κυβερνήσεις των χωρών που υποστήριξαν την απόφαση του εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (π.χ. Γαλλία, Βέλγιο, Σλοβενία κ.α.), οι οποίες ταυτόχρονα έχουν καταδικάσει με τον πιο σαφή τρόπο τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς στο Ισραήλ.

Πραγματικά δεν έχει νόημα όλο αυτό. Είναι σαν να τσουβαλιάζεις όλο τον ισραηλινό λαό και να τον ενοχοποιείς για τις πολιτικές εξολόθρευσης που ακολουθεί ο πρωθυπουργός του.

Headlines