Δεν είναι κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά. Για την ακρίβεια καταγράφεται διαρκώς εδώ και μήνες στις δημοσκοπήσεις. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για τα ζητήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, αυτοί που, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα έπρεπε να πανηγυρίζουν για το ότι τους δίνεται μια επιπλέον διέξοδος, διαφωνούν κάθετα με την κυβερνητική πολιτική για την ανώτατη εκπαίδευση.

Σε όλες τις έρευνες εάν υπήρχε μία ηλικιακή κατηγορία που ήταν σταθερά αντίθετη στο να έρθουν και στη χώρα μας «σουπερμάρκετ πτυχίων», αυτή ήταν οι νέοι.

Δηλαδή, αυτοί για το μέλλον των οποίων υποτίθεται πως γίνεται η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που ακόμη δεν ξέρουμε ούτε πώς θα εφαρμοστεί, ούτε εάν τελικά θα κριθεί συνταγματική.

Η έντονη αντίθεση και αντίδραση των νέων στα κυβερνητικά σχέδια, που ομολογουμένως επιβλήθηκαν με τρόπο αυταρχικό, χωρίς διάλογο και διαβούλευση με την επιστημονική και ακαδημαϊκή κοινότητα, παρά το ότι αφορούν ένα ζήτημα τόσο ουσιώδες όσο η ανώτατη εκπαίδευση, φάνηκε από τη στάση που κράτησαν οι φοιτητές από την πρώτη στιγμή. Θυμίζω ότι είχαμε ένα μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής φοιτητικό κίνημα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ακόμη και όσοι δεν ενέκριναν τις καταλήψεις ως μέσο πάλης, επίσης δεν συμφωνούσαν με την κυβέρνηση.

Και τώρα ήρθαν τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών να επιβεβαιώσουν το ρήγμα μεταξύ των φοιτητών και των κυβερνητικών επιλογών. Και μπορεί να υπάρχει χρόνια τώρα ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ των παρατάξεων, όμως η ουσία είναι, με βάση τα ίδια τα δεδομένα, ότι στις φοιτητικές εκλογές που έγιναν η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών ψήφισε παρατάξεις και σχήματα που τάσσονται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Η κυβερνητική παράταξη, που είναι και η μόνη που υποστηρίζει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τον τρόπο που τα προωθεί το υπουργείο Παιδείας, είναι μειοψηφική ανάμεσα στους φοιτητές.

Και αυτό δεν αφορά απλώς κάποιους κομματικούς συσχετισμούς.

Αναδεικνύει ένα ουσιαστικό πρόβλημα: ότι η κυβέρνηση πέρασε μια ρύθμιση που πέραν των ανοιχτών ερωτημάτων για τη συνταγματικότητά της, δεν έχει ουσιαστική νομιμοποίηση μέσα στην κοινωνία, όπως είχε καταγραφεί και στις δημοσκοπήσεις.

Η κοινωνία είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων επιφυλακτική γιατί καταλαβαίνει ότι δεν θα έρθει το Κολούμπια και το Χάρβαρντ, αλλά κερδοσκοπικά πανεπιστήμια με την υποστήριξη fund που σκέφτονται μόνο με όρους αγοράς, χωρίς καμιά επίγνωση του τι είναι πραγματικά ένα πανεπιστήμιο.

Και όλα αυτά την ώρα που τα δημόσια πανεπιστήμια, αυτά που εξακολουθούν να μην έχουν ούτε τη χρηματοδότηση, ούτε τη στελέχωση που χρειάζονται, ανεβαίνουν στις διεθνείς κατατάξεις, παράγουν σημαντικό εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο, έχουν ήδη αναπτύξει σημαντικές διεθνείς συνεργασίες, εξετάζουν, όπως κάνει το ΕΚΠΑ, τη δυνατότητα να ιδρύσουν παραρτήματα στην Κύπρο και εργάζονται με το κριτήριο της ανάπτυξης της δημόσιας ανώτατης παιδείας και της προσφοράς στον τόπο και όχι της εξυπηρέτησης κάποιων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Headlines