Το βλέμμα που «σκοτώνει»

Οι Πράσινοι βρίσκονται στον 8ο τελικό της ιστορίας τους έτοιμοι για το 7ο θαύμα τους, αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν πως μετέτρεψαν έναν δύσκολο ημιτελικό σε περίπατο.

Ρίχνοντας όμως μια ματιά στους πάγκους λίγο πριν το εναρκτήριο τζάμπολ, λύνονταν όλες οι απορίες με τον κόουτς Αταμάν να είναι απίστευτα ψύχραιμος και συνειδητοποιημένος για το τι θα ακολουθήσει.

Η ψύχραιμη ματιά του ήταν η εγγύηση για τη νίκη της ομάδας του.

Δεν έκανε καν τις γνωστές κινήσεις προς την εξέδρα και τους φίλους του Παναθηναϊκού όπως τους είχε συνηθίσει όλο το χρόνο κυρίως στο ΟΑΚΑ. Έχοντας δει από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της η ομάδα του στο Βερολίνο την «πολεμική» διάθεση αρκετών οπαδών της Φενέρ και φυσικά γνωρίζοντας για τα επεισόδια έξω από το γήπεδο (που είχαν ως αποτέλεσμα να αρχίσει ο ημιτελικός με καθυστέρηση μισής ώρας) ο Εργκίν Αταμάν παρέμεινε καθισμένος και σιωπηλός στη θέση του.

Δεν ήθελε να προκαλέσει την παραμικρή «σπίθα» και να μη δώσει το παραμικρό δικαίωμα στους φίλους της Φενέρ να βρουν πάτημα από έναν πανηγυρισμό του, ένα μορφασμό του. Ακόμα και μέσα στον αγώνα ήταν απόλυτα ήρεμος, έχοντας όμως πρώτα φροντίσει να προετοιμάσει με τους συνεργάτες του άψογα – ιδιαίτερα στο πνευματικό κομμάτι – τους παίκτες του.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Πράσινοι από το 12-0 στο πρώτο πεντάλεπτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν έχασαν ποτέ το προβάδισμα (το 51-50 ήταν το πιο μικρό που είχαν) και ουσιαστικά ο Τούρκος τεχνικός κατάφερε να μετατρέψει μια ομάδα που ξεχειλίζει από επιθετικό ταλέντο ατομικά και ομαδικά σε πολεμική μηχανή στην άμυνα.

Δεν χρειάστηκαν καν τα μεγάλα καλάθια του Νάν και του Σλούκα, όπως σε άλλους αγώνες, αλλά οι άμυνες του Παπαπέτρου, του Μήτογλου, του Καλαϊτζάκη, του Αντετοκούνμπο, του Λεσόρ και το «μυαλό» της ομάδας που ήταν για μια ακόμα φορά ο Τζέριαν Γκράντ τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση.

Την ώρα που η Φενέρ πλησίασε στο ημίχρονο στους 4 πόντους και οι Πράσινοι σε όλο το 3ο δεκάλεπτο είχαν κολλήσει στην επίθεση, η άμυνα ήταν αυτή που «έπνιξε» την τουρκική ομάδα, την αποδιοργάνωσε, τη βραχυκύκλωσε, την έκανε να χάσει το προσανατολισμό της και να πάει ντουγρού στα…βράχια κάνοντας συνεχόμενες «σκοτωμένες» επιθέσεις απέναντι σε ένα δάσος από χέρια που θα έκανε περήφανο τον Ρικ Πιτίνο (σίγουρα θα έβλεπε τον αγώνα) ο οποίος έχει τρέλα με τα Deflections.

Ακόμα και στις δηλώσεις του ο Αταμάν ήταν απόλυτα ήρεμος και με ένα απλό χαμόγελο – σε σχέση με το ξέσπασμα που είχε μετά την πρόκριση επί της Μακάμπι όπου έδωσε ένα σώου μπροστά στις κάμερες – τα είπε όλα.

Η εμπειρία του σε σχέση με αυτή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στους πάγκους δεν συγκρίνεται και αυτό βγήκε σε μεγάλο βαθμό στον ημιτελικό. Απλά έχοντας προετοιμάσει όπως ήθελε την ομάδα του ο Τούρκος προπονητής, μετά κάθισε και το απόλαυσε.