Η 26χρονη film maker, η οποία έχει πυκνά, φουντωτά πορτοκαλί μαλλιά, μπορεί να έχει σχεδιάσει την όλη κατάσταση για να προκαλέσει το μέγιστο αίσθημα ανατριχίλας. «Πάντα κάνω τα πράγματα περίεργα», λέει με ένα πονηρό χαμόγελο.

Η απόδειξη είναι το ντεμπούτο της, το φιλμ Hoard, το οποίο κέρδισε τρία βραβεία στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας, είναι μία από τις πιο κολλώδεις, άβολες και «αλλεργικές» ταινίες, που έχουμε να δούμε από την εποχή της ακμής του Αμερικανού, καινοτόμου σκηνοθέτη Harmony Korine.

Ποιο είναι το στόρι;

Ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με τη νεαρή Μαρία να παραχαϊδεύεται από τη μητέρα της, μια στοργική, ασφυκτική ρακοσυλλέκτρια που κάνει νυχτερινές διαδρομές με τρόλεϊ στους κοντινούς σκουπιδότοπους. Η ταινία κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός για να δείξει την έφηβη Μαρία να ζει πλέον μια ήρεμη ζωή. Μέχρι, δηλαδή, την άφιξη του ιδρωμένου, καρχαριομάτη θετού αδελφού της, Μάικλ.

Το Hoard διαδραματίζεται στο ίδιο μέρος του νοτιοανατολικού Λονδίνου όπου η Luna Carmoon ζει από τότε που οι γονείς της (η μητέρα της κομμώτρια, ο πατέρας της υδραυλικός) χώρισαν όταν εκείνη ήταν 10 ετών. Στην πραγματικότητα, ζει ακόμη εκεί, σε ένα σπίτι με τη μητέρα της, την αδελφή της και τον παππού της. Αλλά η ταινία δεν είναι η ιστορία της ζωής της.

«Η Μαρία και εγώ δεν μοιάζουμε καθόλου» λέει. «Εκτός από το ότι είμαι τόσο αηδιαστική όσο κι εκείνη. Είμαστε και οι δύο αρκετά ζωώδεις και σαρκικές. Δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Ένας φίλος μου με δίδαξε ότι η ντροπή είναι ένα άχρηστο συναίσθημα. Μου αρέσει όταν τα πράγματα είναι αμήχανα. Ίσως είμαι σαδίστρια. Έτσι με αποκαλεί ο παππούς μου κάθε φορά που του βγάζω τα φρύδια».

Δείτε το τρέιλερ του Hoard 

«Είμαι VIP της νυχτερινής ζωής»

Ούτε η μητέρα της Μαρίας βασίζεται σε κάποιον από την οικογένεια της Carmoon, παρά το γεγονός ότι η ταινία τελειώνει με ένα σπιτικό βίντεο από την εκλιπούσα γιαγιά της. «Η γιαγιά μου ήταν εκκεντρική – υπήρχαν κούκλες που κρέμονταν από το ταβάνι – αλλά δεν ήταν συλλέκτρια. Ήμασταν τόσο κοντά.

»Ενδιαφερόταν τόσο για τα όνειρά μου όσο και για την άγρυπνη ζωή μου. Βλέπω περίπου 11 όνειρα τη νύχτα, γι’ αυτό και είμαι πάντα εξαντλημένη. Θυμάμαι τις λεπτομέρειες σαν να μην είναι δουλειά κανενός. Τα θυμάμαι συνέχεια και τις εβδομάδες μου». Στη συνέχεια ρίχνει αδιάφορα μια από τις πηχυαίες φράσεις που της έρχονται φυσικά: «Είμαι VIP της νυχτερινής ζωής».

Αν το Hoard είναι γεμάτο από στιγμές, ήχους και αισθήσεις που σας κάνουν να ανατριχιάζετε, τότε μια συζήτηση με την Carmoon έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Περιγράφει «ένα γκρίζο, αναιμικό λεμόνι», αναφέρεται στη μετακοβιντική αίσθηση της όσφρησής της που «επανέρχεται με εκλάμψεις» και ισχυρίζεται ότι η προγιαγιά της ήταν μια μέντιουμ εργαζόμενη στο σεξ που έδινε εθελοντικά συμβουλές για ανεξιχνίαστα εγκλήματα.

Photo: Hoard / Luna Carmoon instagram

«Το απόκοσμο, το ανεκμετάλλευτο»

Όπως και με την ταινία, έτσι και με την δημιουργό της νιώθεις να σε κατακλύζει η πυκνότητα της υφής και της λεπτομέρειας που μοιάζει με αποθησαυρισμό. «Δεν είμαι ιντελεκτουέλ», συνεχίζει η Luna Carmoon με λαμπρότητα. «Νομίζω ότι είμαστε όλοι υπολογιστές. Σαρκώδεις μηχανές. Αλλά είμαι σε επαφή με αυτό που ονομάζω, “το άλλο”. Αυτό είναι το συναίσθημα που προσπαθώ πάντα να κυνηγήσω στις ταινίες μου: το απόκοσμο, το ανεκμετάλλευτο».

Ο Peter Strickland, σκηνοθέτης του βρετανικού θρίλερ In Fabric του 2018, είναι θαυμαστής της. «Η ταινία προκάλεσε πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν να δεχτούν τα μάτια και τα αυτιά μου» λέει. «Ένιωσα σαν να βρισκόμουν σωματικά σε αυτούς τους χώρους. Είναι ο φωτισμός, οι διάλογοι, η αίσθηση της βρωμιάς. Δεν το κάνουν πολλοί σκηνοθέτες αυτό.

»Ο Nicolas Roeg και ο Donald Cammell το έκαναν στο Performance. Και ο John Waters, φυσικά. Δεν είναι εύκολη περίπτωση, υπήρχαν σημεία όπου ήθελα να γυρίσω αλλού. Αλλά πάντα μου άρεσε η ιδέα του κλίματος σε μια ταινία, και είναι πολύ καλή στο να το εγκαθιδρύει αυτό».

Iσχυρίζεται ότι η προγιαγιά της ήταν μια μέντιουμ εργαζόμενη στο σεξ που έδινε εθελοντικά συμβουλές για ανεξιχνίαστα εγκλήματα

Η Luna Carmoon

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη luna Carmoon (@lunacarmoon)

Το μυστικό της άρωμα

Ένα από τα κόλπα της Luna Carmoon κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Hoard ήταν να ψεκάζει το πλατό με ένα χαρακτηριστικό άρωμα. «Λατρεύω το πώς η Ελίζαμπεθ Τέιλορ είχε ένα άρωμα για κάθε ταινία που γύριζε». Οι πιθανότητες είναι ότι η πρωταγωνίστρια της Κλεοπάτρας δεν φόρεσε ποτέ το Secretions Magnifiques, το οποίο συνδυάζει ιδρώτα, σάλιο, αίμα και σπέρμα.

«Το ψέκασα στο σπίτι των αποθηκών με τη Μαρία και τη μαμά της. Είπα μόνο σε ένα άλλο άτομο τι έκανα. Σταμάτησα να το ψεκάζω όταν η ταινία μεταφέρεται στο 1994, αλλά μόλις η Μαρία μπαίνει στο παραλήρημά της, άρχισα πάλι. Οι άνθρωποι έλεγαν: “Φτου, αυτή η περίεργη μπαγιάτικη μυρωδιά επέστρεψε!”». Γιατί να το πω; «Όταν γυρίζεις μια ταινία, δίνεις πολλά από τον εαυτό σου. Έπρεπε να συγκρατήσω κάτι».

Aισθητική του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού

Ο Joseph Quinn, ο πρωταγωνιστής του Stranger Things που υποδύεται τον αδελφό Μάικλ, θυμάται καλά τη μυρωδιά. «Μας πλησίασε κρυφά. Δεν ξέρω πότε την πρόσεξα για πρώτη φορά. Η Luna ήθελε να δημιουργήσει αυτή την καθηλωτική αισθησιακή υπερφόρτωση και η χρήση της μυρωδιάς ήταν ένας υπέροχος τρόπος για να το πετύχει αυτό. Ήταν ισχυρή αλλά ενίσχυε την εμπειρία».

Βλέποντας την Carmoon, λέει, ήταν «σαν να βλέπεις ένα πουλί να πετάει. Ήταν γεννημένη για να το κάνει. Η Luna είναι το πιο κινηματογραφικά εγγράμματο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ. Η πρόθεσή της ήταν να κάνει την ταινία στην αισθητική του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού, αλλά μέσα από έναν ευρωπαϊκό φακό».

Οι εικόνες της ζωής της εργατικής τάξης σε μια από τις μικρού μήκους ταινίες της, την ιστορία ενηλικίωσης Shagbands, αντιμετωπίστηκαν αρχικά με σκεπτικισμό από τους κουστουμάτους. «Μου είπαν ότι οι τοποθεσίες μου δεν ήταν αρκετά Fish Tank», λέει η ίδια, αναφερόμενη στο σκληρό δράμα του Essex του 2009 της Andrea Arnold. «Αλλά ζω σε ένα κτήμα. Δεν είναι όλα πολυκατοικίες. Και γιατί αυτές οι ιστορίες να μην είναι πολύχρωμες; Κοιτάξτε ταινίες όπως το Pressure και το Babylon: έχουν ηλεκτρικό ρεύμα να τις διατρέχει».

«Δεν συναντώ ποτέ κανέναν σαν εμένα. Συνήθως είναι πλούσια παιδιά της ανώτερης μεσαίας τάξης, των οποίων οι γονείς είναι στη βιομηχανία. Cos-players που κάνουν πορνό φτώχειας»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη luna Carmoon (@lunacarmoon)

«Βρίσκω τη βιομηχανία καρκινογόνο»

Πιστεύει ότι ο σύγχρονος βρετανικός κινηματογράφος έχει πρόβλημα με την εργατική τάξη. «Δεν συναντώ ποτέ κανέναν σαν εμένα. Συνήθως είναι πλούσια παιδιά της ανώτερης μεσαίας τάξης, των οποίων οι γονείς είναι στη βιομηχανία. Cos-players που κάνουν πορνό φτώχειας».

Κατά συνέπεια, δεν της συμπεριφέρονταν πάντα με σεβασμό. «Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι αν δεν προέρχεσαι από χρήματα. Δεν έχω πτυχίο για να στηριχτώ. Ο κινηματογράφος είναι η σανίδα σωτηρίας μου».

Ένιωσε αδικημένη από κάποιους ανώτερους που δεν της έστειλαν ούτε ένα συγχαρητήριο μήνυμα όταν το Shagbands έγινε δεκτό από τα φεστιβάλ. «Είχα δώσει τόσα πολλά από τον εαυτό μου σε αυτή την ταινία, και να μην μου στείλουν καν μήνυμα…» Κοιτάζει αλλού. «Βρίσκω τη βιομηχανία καρκινογόνο. Με κάνει να θέλω να κάνω ένα τοξικό πλύσιμο με τζετ».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη luna Carmoon (@lunacarmoon)

Μια παιδική ταινία για ενήλικες

Η απελπισία άρχισε να κυριαρχεί όταν τα σχέδιά της για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της ναυάγησαν. «Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν, με εγκατέλειψαν», εξηγεί. Ως απάντηση, το Hoard ξεχύθηκε από μέσα της με τη μορφή μιας 20σέλιδης ιστορίας, την οποία παρομοιάζει με «σημείωμα αυτοκτονίας».

Ειλικρινά; «Ναι. Σκέφτηκα ότι θα το άφηνα στην άκρη του κρεβατιού και οι άνθρωποι θα έλεγαν: “Ήταν τόσο γλυκιά όταν της μιλήσαμε στο Co-op, και τώρα άφησε πίσω της αυτή την αηδιαστική ιστορία”. Αυτές οι σκέψεις είναι τόσο καθημερινές για μένα όσο το “Θα βάλω τον βραστήρα να βράσει”. Τις έχω αρκετά συχνά».

Αν και υπήρχε «δηλητήριο» στην αρχική της ιστορία, η Carmoon πιστεύει ότι «κάτι όμορφο άνθισε από αυτήν. Η Μαρία και ο Μάικλ είναι καχεκτικοί σαν παιδιά, και περιγράφω το Hoard ως μια παιδική ταινία για ενήλικες. Λατρεύω τις παράξενες παιδικές ταινίες. Θέλω να κάνω κάτι σαν το Chitty Chitty Bang Bang μια μέρα».

Υπάρχει επίσης πολύς εσωτερικευμένος μισογυνισμός

Το «Hoard» έχει αποσπάσει μεγάλη επιτυχία και η Carmoon άκουσε με τα αυτιά της ότι οι παραγωγοί αναζητούν παρόμοια σενάρια. «Μόλις κάτι πάει καλά, ενδιαφέρονται. Υπάρχουν πάρα πολλοί διστακτικοί. Υπάρχει επίσης πολύς εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Ορισμένες μεγαλύτερες γυναίκες δεν συμπαθούν τις νεότερες γυναίκες, και αυτό είναι πραγματικά κρίμα, γιατί η γενιά μου δεν σέβεται πολλούς άνδρες, αλλά αναζητούμε συνεχώς την επιβεβαίωση από τις γυναίκες». Με τα χέρια υψωμένα, υποκλίνεται μπροστά σε μια φανταστική γυναίκα εκτελεστική εξουσία.

Τουλάχιστον δουλεύει σκληρά πάνω στο επόμενο σενάριό της, το οποίο είναι εν μέρει μια απάντηση στην αίσθηση κινδύνου που πάντα ένιωθε γύρω από τους άνδρες. «Μου έχουν συμβεί διάφορα πράγματα. Πιθανότατα θα τα βάλω στις ταινίες μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ασφαλής με τους άνδρες». Εκτός από αυτούς που δούλεψαν στο Hoard, δηλαδή. «Σκέφτηκα: “Πού ήταν αυτοί οι υπέροχοι τερμίτες σε όλη μου τη ζωή;”». Η Carmoon περιγράφει το νέο της σενάριο ως «το αντι-ανδρικό μου μανιφέστο». Μάλλον άβολα, έχει αποκτήσει φίλο. «Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά», λέει και γουρλώνει τα μάτια της για την ειρωνεία.

Όχι ότι έχει λύσει όλα τα προβλήματά της. «Όταν κοιτάζω τους άντρες συνομηλίκους μου, νιώθω ότι έχουν γαλουχηθεί λίγο καλύτερα. Από την άλλη, έχω μεγάλο στόμα. Είμαι ένα ροτβάιλερ με τις λέξεις». Σίγουρα είναι σπάνιο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη να ξεσπά τόσο έντονα. Είπε μάλιστα πρόσφατα ότι «μισεί την τελευταία δεκαετία του βρετανικού κινηματογράφου».

«Δεν με νοιάζει καν. Αποκαλώ τον εαυτό μου την Amy Winehouse του κινηματογράφου» συμπληρώνει.

*Η ταινία «Hoard» προβάλλεται στους κινηματογράφους της Βρετανίας από τις 17 Μαΐου.

*Με στοιχεία από theguardian.com 

Headlines