Ας βρουν οι ποιητές ένα στίχο, για να «ντύσουμε» το θαύμα…

Η ταβέρνα δεν ήταν υπόγεια, όπως έγραψε ο μέγας των ποιητών, Κώστας Βάρναλης κάπου στα 1922 στο έργο του, οι Μοιραίοι. Ένα έργο το οποίο έμελλε να χαρακτηριστεί ως το κορυφαίο της ποιητικής ευφυίας του μεγάλου εργάτη της γλώσσας.

Το ταβερνείο της ιστορίας μας έστεκε εκεί στη γωνιά Καραολή και Δημητρίου στον Πειραιά,  αν και για τη χρονιά που θα μιλήσουμε η οδός είχε άλλη ονομασία και πιο συγκεκριμένα, λέγονταν Άρεως.

Μικρή σημασία όμως έχει η… χαρτογράφηση της περιοχής, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι σε νερά που υπήρξαν στο διάβα των χρόνων και αχαρτογράφητα.

Πότε ήρεμα και πότε φουρτουνιασμένα για να αποδώσουμε και το πλήρες σκηνικό ενός (σχεδόν) αιώνα ζωής.

Στους «σκληρόδετους» λοιπόν τοίχους εκείνης της ταβέρνας, της ταβέρνας του Μοίρα στον Πειραιά, δυο νύχτες ανταμώσανε πάνω στα όνειρα μας. Σ’ εκείνων τα όνειρα και στα δικά μας.

Δυο νύχτες, 10η Μαρτίου 1925 και 29 Μαΐου 2024 κι όχι δεν κλαιν τα όνειρα μας ή ακόμα κι αν κάποιο δάκρυ κυλήσει θα είναι απ’ την περηφάνια και την χαρά για το θαύμα που πλέον είναι ορατό, είναι χειροπιαστό.

Ποτέ δεν είναι αργά για θαύματα και σε όλη την χώρα κυριαρχεί το συναίσθημα της προσμονής. Κυριαρχεί η λαχτάρα για να γενεί αυτό για το οποίο μόχθησαν τόσες περασμένες γενιές.

Στου Μοίρα λοιπόν αδέρφια πριν από 99 χρόνια, με το κόκκινο κρασί να ρέει άφθονο. Κάπου στη γωνιά οι ρεμπέτες του Περαία να «γρατζουνούν» τις χορδές του ζητιανόξυλου και ξάφνου μια λέξη να ακούγεται.

«Ολυμπιακός» είπε ο Νότης Καμπέρος και λίγο αργότερα όλα είχαν πάρει το δρόμο τους, το ριζικό τους. «Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον “Ολυµπιακός Σύνδεσµος Φιλάθλων Πειραιώς” Σωµατείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωµατικής αγωγής παράτη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής».

Ίσως κανείς να μην κατάλαβε τις διαστάσεις του μύθου εκείνο το βράδυ αλλά σήμερα 99 χρόνια μετά, το μεγαλείο του Θρύλου αποκτά ακόμα μεγαλύτερη υπόσταση.

Δεν γεννήθηκε απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα εκείνη τη νυχτιά στο μεγάλο λιμάνι της χώρας. Γεννήθηκε τρόπος ζωής, γεννήθηκαν ιδέες και ιδανικά, ελπίδες γεννηθήκανε.

Τα σημάδια των καιρών είναι πάντα εκεί για να «φωνάζουν» πως η μοίρα μπορεί να γραφτεί και μέσα στην ταβέρνα, ακόμα και στο πιο ανήλιαγο στενό.

Εκεί στα στενά τραπέζια, με τα βαρέλια ν’ ακουμπούν στους τοίχους κι ένα μικρό κατρούτσο για να βρέχονται τα λαρύγγια μας.

Πρέπει όμως στις καρδιές να υπάρχει πύρωμα σαν αυτό που διαπερνά την κόκκινη λαοθάλασσα, που λατρεύει τον Ολυμπιακό εδώ κι έναν σχεδόν αιώνα.

Βαδίζοντας λοιπόν κάποιος στα χνάρια αυτής της μοναδικής ιστορίας θα διακρίνει την μαγιά που έκανε αυτή την ποδοσφαιρική ομάδα Θρύλο. Όλα τα μυστικά που γιγάντωσαν τον σύλλογο σε κάθε γωνιά, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά της οικουμένης ολάκερης.

Τα όνειρα του Ολυμπιακού βρήκαν χώρους για ν’ απλωθούν, θαρρείς κι ακολουθούσαν το βιος αυτών που γέννησαν τον Θρύλο. Των ναυτικών, των εργατών, των ανθρώπων της βιοπάλης που άπλωναν κι αυτοί τα ριζικά στους στις φτωχογειτονιές του Πειραιά.

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα έγραψε ο Σεφέρης κι αυτό ζητούσε ο κόσμος που ταυτίστηκε με τον Ολυμπιακό.

Να δει κι αυτός ένα μεγαλύτερο κομμάτι ουρανού και πιότερο ήλιο. Ψάχνοντας για κάτι απάνεμο και χτίζοντας τούβλο – τούβλο την ζωή για ένα καλύτερο αύριο.

Σαν εκείνο τον τοίχο στο φινάλε της «Συνοικίας το όνειρο», εκεί που τα βάσανα φαντάζουν ατελείωτα. Τα μάτια υγρά να κοιτούν σε κάποια άβυσσο και στον τοίχο μπροστά να γράφει ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Ένας τοίχος τα είπε όλα με μια λέξη.

Έναν σχεδόν αιώνα μετά από εκείνη την βραδιά στου Μοίρα, ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς εκπληρώνει ένα όνειρο που θα μπορούσε να είναι και πεπρωμένο.

Η παρουσία σ’ έναν τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης στο ποδόσφαιρο, δεν φαντάζει, αλλά είναι στοιχείο θριαμβευτικής ολοκλήρωσης μιας χρονιάς που θα μείνει στην ιστορία.

Είναι όμως και μια υπενθύμιση της φράσης «η πίστη κινεί το θαύμα».

Αυτό που πόθησαν τόσο πολύ εκατομμύρια οπαδοί του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, είναι πλέον πραγματικότητα και όχι φαντασιακή εικόνα.

Το βράδυ της Τετάρτης «οδηγεί» τις μνήμες εκατό χρόνια πίσω στη γωνιά Καραολή και Δημητρίου. Είναι οι δυο νύχτες του προλόγου και στο ενδιάμεσο όλες οι θάλασσες μαζί.

Υπήρξαν μεγάλες χαρές στα ταξίδια του Ολυμπιακού, υπήρχαν όμως και νερά ταραγμένα. Περηφάνια, γέλια, νίκες, τίτλοι αλλά και πίκρες, ήττες και δύσκολες στιγμές συνθέτουν έναν καμβά που θαρρείς και τα χωράει όλα.

Το χρώμα όμως πάντα κόκκινο, σαν γραμμές των οριζόντων, πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ στη Νότια Κίνα. Κι ακόμα πιο πέρα το μεγαλείο σου Ολυμπιακέ.

Το χρώμα κόκκινο, σαν τις ρίγες της φανέλας σου γίγαντα Ολυμπιακέ. Κόκκινο σαν το αίμα των παιδιών της θύρας 7, στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα.

Και αύριο βράδυ στον έφηβο της φανέλας σου θ’ ακουμπήσουν οι προσευχές μας, οι προσμονές και τα θέλω μας.

Θ’ ακουμπήσουν οι ψυχές αυτών που «έφυγαν» με τ’ όνομα σου στα χείλη.

Κι επιτέλους ποιητές, βρείτε μας ένα στίχο για να «ντύσουμε» το θαύμα…