Ο Κώστας Φιλίππογλου παίζει στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, την παράσταση-σταθμό «Mnemonic»

«Θα θυμάμαι το Mnemonic σε όλη μου τη ζωή» γράφει ο κριτικός θεάτρου της Guardian για την παράσταση που διεκδικεί το δικό της χώρο και χρόνο στο παγκόσμιο θέατρο.

Ας γίνουμε λίγο πιο σαφείς.

mnemonic / ni’monik / adj. 1. που βοηθά ή προορίζεται να βοηθήσει τη μνήμη- 2. της μνήμης

Ένα πτώμα βρίσκεται στον πάγο και μια γυναίκα αναζητά τον πατέρα της, ενώ ένας άνδρας αναζητά τη χαμένη του ερωμένη. Αυτή η ιστορία έχει να κάνει τόσο με την καταγωγή όσο και με τη μνήμη και τη μνήμη που θυμάται αυτό που έχει χαθεί. Το μνημονικό αναρωτιέται: ποια είναι η θέση μας στον φυσικό κόσμο; Πώς οι ανθρώπινες σχέσεις με το περιβάλλον διαμόρφωσαν τα πρότυπα μετανάστευσης; Ποιοι είμαστε και από πού προερχόμαστε;

Teaser Trailer | Mnemonic | National Theatre

Εικοσιπέντε χρόνια μετά το πρώτο της άνοιγμα στο κοινό, η «εκπληκτική, συγκλονιστική, υπερβατική» (σύμφωνα με τους New York Times) παραγωγή της Complicité επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο. Σκηνοθετεί ο Simon McBurney (Drive Your Plow Over the Bones of the Dead).

Ο Κώστας Φιλίππογλου είναι κομμάτι αυτής της παράστασης, η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Ιουνίου στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου και θα παίζεται μέχρι τις 10 Αυγούστου του 2024. Σε ένα διάλλειμα από τις πρόβες βρήκε τον χρόνο για μερικές απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις.

«Η παράσταση παιζόταν στο Λονδίνο αλλά και παγκοσμίως επί πέντε περίπου χρόνια .Το 2004 σταμάτησε. Και τώρα 20 χρόνια μετά, η παράσταση αυτή ξαναγεννιέται»

«Μία παράσταση που είναι αστεία, συγκινητική και αποκαλυπτική» λέει ο Κώστας Φιλίππογλου.

-Μιλήστε μου για την παράσταση «Mnemonic» σε σκηνοθεσία του Simon McBurney, στην οποία συμμετέχετε; Ποια είναι η ιστορία;

Το «Mnemonic» είναι μία παράσταση που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά το 1999. Όπως προϊδεάζει και ο τίτλος ασχολείται με την μνήμη, ασχολείται με την καταγωγή και τις ρίζες αλλά και με την ανάγκη του ανθρώπου να κινείται συνέχεια για να καλυτερεύει τη ζωή του. Η δομή του δεν είναι απλή. Ξεκίνησε σαν ιδέα από την ανακάλυψη ενός ανθρώπινου σώματος, που βρέθηκε σκεπασμένο από πάγο και διατηρημένο στις κορυφές των Άλπεων. Επρόκειτο για έναν άνθρωπο που πέθανε σε αυτό το σημείο πριν από 5300 χρόνια.

Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος; Τι έκανε εκεί; Γιατί ταξίδευε; Από πού ήταν; Τι τραγούδια ήξερε; Τι γλώσσα μιλούσε; Όλα αυτά τα ερωτήματα θέλουν απάντηση. Γιατί; Επειδή προβάλλουμε πάνω σε αυτό το σώμα όλη μας την ιστορία, όλες μας τις ανάγκες, όλες μας επιθυμίες. Όταν ξεκινήσαμε στην Complicite πριν από 25 χρόνια για πρώτη φορά να κάνουμε πρόβες πάνω σ’ αυτή την ιστορία, νιώσαμε την ανάγκη να πούμε και τις δικές μας ιστορίες ο κάθε ηθοποιός.

Έτσι προέκυψε μία παράσταση σύνθετη, αλλά και υπέροχη. Μία παράσταση που είναι αστεία, συγκινητική και αποκαλυπτική. Μια παράσταση που θεωρήθηκε σταθμός για το Βρετανικό και το παγκόσμιο θέατρο. Η παράσταση παιζόταν στο Λονδίνο αλλά και παγκοσμίως επί πέντε περίπου χρόνια .Το 2004 σταμάτησε. Και τώρα 20 χρόνια μετά, η παράσταση αυτή ξαναγεννιέται και θα παιχτεί στο Νational Τheater του Λονδίνου.

-Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;

Όπως είπα ο κάθε ηθοποιός έφερε δικές του ιστορίες. Έτσι και εγώ έφερα κάποιες από τις ιστορίες της οικογένειάς μου, αλλά και της χώρας μου, που έχουν να κάνουν με την προσφυγιά την μετανάστευση και τον πολιτικό διωγμό. Ο βασικός μου ρόλος λοιπόν είναι ένας Έλληνας ταξιτζής, που δουλεύει στο Λονδίνο και ξεκίνησε ένα ταξίδι από την Ανατολή προς τη Δύση για να βρει ένα καλύτερο μέλλον.

«Όταν δουλεύω με την Complicite είμαι πολύ χαρούμενος είμαι ευτυχισμένος».

-Πόσο χαρούμενο σας κάνει η συνεργασία σας με τη βρετανική θεατρική ομάδα Complicite; 

Όταν δουλεύω με την Complicite είμαι πολύ χαρούμενος είμαι ευτυχισμένος. Αυτή η ομάδα και ο σκηνοθέτης της ο Simon McBurney είναι η θεατρική μου οικογένεια

-Έχετε παίξει στο National Theater του Λονδίνου καθώς και στο Bouffes du Nord του Πήτερ Μπρουκ, οπότε η εμπειρία είναι οικεία σε σας.

Ναι είχα την ευτυχία να παίξω σε πολύ σημαντικά θέατρα-οργανισμούς. Στο Bouffes, στο Theatre de la Ville, παρόλα αυτά η Complicite θα κρατάει για πάντα την πρώτη θέση στην καρδιά μου.

-Ποια είναι η διαφορά του να παίζει κανείς έναν ρόλο στη μητρική του γλώσσα και έναν άλλο στα αγγλικά;

Η διαφορά είναι τεράστια. Όταν παίζεις σε μία ξένη γλώσσα χρησιμοποιείς άλλα σημεία του εγκεφάλου. Ενώ τα λόγια από τους ρόλους που έχω παίξει στα ελληνικά τα έχω ξεχάσει, θυμάμαι σχεδόν όλα τα λόγια από τους ρόλους που έχω παίξει στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Η άλλη διαφορά είναι ότι οι λέξεις, οι συλλαβές και οι φθόγγοι στην ξένη γλώσσα γίνονται πολύτιμοι. Οι ήχοι αποκτούν σώμα, ενώ στην μητρική μας γλώσσα το ξεχνάμε αυτό διότι τα σκεπάζει όλα η δύναμη της έννοιας.

«Ενώ τα λόγια από τους ρόλους που έχω παίξει στα ελληνικά τα έχω ξεχάσει, θυμάμαι σχεδόν όλα τα λόγια από τους ρόλους που έχω παίξει στα Αγγλικά και στα Γαλλικά»

«Always moving from East to West, always running from other fucking people»

-Πώς βιώνετε τη συνεργασία σας με τους άλλους ηθοποιούς;

Το επίπεδο των ηθοποιών είναι πραγματικά πολύ υψηλό και επειδή είναι τόσο σημαντικοί ηθοποιοί, είναι και πολύ γενναιόδωροι. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μοιραστούν τα πάντα. Δεν θυμάμαι να αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα στην συνεργασία μου με κανέναν. Απεναντίας βιώνω μεγάλη χαρά κάθε φορά που δουλεύω εδώ.

-Ποια φράση της παράστασης σας ταιριάζει απόλυτα και γιατί;

«Always moving from East to West, always running from other fucking people» (Πάντα μετακινούμενοι από την Ανατολή στη Δύση, πάντα τρέχοντας μακριά από άλλους γ@μημένους ανθρώπους). Αυτή είναι μια φράση που έγραψα εγώ για το ρόλο μου στο «Mnemonic» και μπορώ να πω ότι αρκετές φορές ταίριαξε απόλυτα με κάποια γεγονότα και καταστάσεις. Η κατάσταση στην Ελλάδα με τον νεποτισμό και την αναξιοκρατία με έχει ενοχλήσει αρκετές φορές. Ευτυχώς όμως για μένα υπήρξε πάντα η διέξοδος στο καταφύγιο της Δύσης.