Ευρωεκλογές: Η εμμονή του γερμανικού AfD με το Τρίτο Ράιχ οδηγεί σε αναδιάταξη την ευρωπαϊκή ακροδεξιά

Μεγάλες αλλαγές συντελούνται στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, καθώς την ώρα που οι ψηφοφόροι σε 27 χώρες ετοιμάζονται να προσέλθουν στις κάλπες για τις ευρωεκλογές, μια διάσπαση που προκάλεσε η πίστη της γερμανικής ακροδεξιάς στο Τρίτο Ράιχ οδηγεί σε αναδιάταξη.

Η ακροδεξιά ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απέβαλε την περασμένη εβδομάδα ολόκληρη την παράταξη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) από τις τάξεις της, μετά από τον σάλο που δημιουργήθηκε για τον κορυφαίο υποψήφιο της AfD, Μαξιμίλιαν Κρα.

Η πρωτοφανής κίνηση, που έγινε με πρωτοβουλία της Μαρίν Λεπέν, ήταν η επίσημη αντίδραση στα σχόλια που έκανε ο Κρα σε συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα. Ερωτηθείς αν το αίτημά του να είναι όλοι οι Γερμανοί υπερήφανοι για τους προγόνους τους, θα συμπεριελάμβανε και όσους ήταν στα SS, την κύρια παραστρατιωτική δύναμη των Ναζί, ο Κρα απάντησε ότι «δεν ήταν όλοι οι SS εγκληματίες».

Το ρήγμα μεταξύ της «παλιάς» δεξιάς και της «νέας»

Ο κλοιός γύρω από το AfD, που ζήτησε η Λεπέν, αντιπροσωπεύει ένα πραγματικό ρήγμα στο ακροδεξιό στρατόπεδο της Ευρώπης: μεταξύ εκείνων που επιβεβαιώνουν, είτε σιωπηρά είτε ρητά, μια σύνδεση με το Τρίτο Ράιχ ή τον φασισμό, και εκείνων που δεν το επιβεβαιώνουν, μεταξύ της «παλιάς» δεξιάς και της «νέας».

Η Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν, ήταν παλαιότερα το Εθνικό Μέτωπο, το οποίο συνιδρύθηκε από δωσίλογους της 33ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων SS «Καρλομάγνος». Για περισσότερο από μια δεκαετία, προσπαθεί να «αποτοξινώσει» το διάδοχο κόμμα της από όλους τους κραυγαλέους ναζιστικούς συνειρμούς, ιδίως τον αντισημιτισμό. Στόχος της εκκαθάρισης της Λεπέν είναι να γίνει τελικά πρόεδρος της Γαλλίας το 2027.

Οποιοσδήποτε θρίαμβος της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές του Ιουνίου θα μπορούσε επίσης να γίνει η στιγμή του πιο ορατού διχασμού της. Το αν οι φιλελεύθεροι αντίπαλοί τους θα μπορέσουν να επωφεληθούν από αυτό, είναι ένα άλλο θέμα

Το αν το ρήγμα μεταξύ της παλιάς δεξιάς και της νέας είναι πραγματικό ή απλώς τακτικό, μένει να φανεί. Η υποψία μιας απλής τακτικής πλανάται επίσης πάνω από την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, η οποία φαίνεται να ενθαρρύνει ενεργά την αμφιθυμία, γνέφοντας κάποιες μέρες προς το κέντρο και άλλες προς τα άκρα.

Γιατί η γερμανική ακροδεξιά δεν εμπιστεύεται Λεπέν και Μελόνι;

Θα περίμενε κανείς ότι από όλα τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, οι Γερμανοί θα ήταν πιο επιφυλακτικοί όταν πρόκειται για το ναζιστικό παρελθόν. Δεν είναι έτσι, όμως. Στην πραγματικότητα, η «Μελονοποίηση» – το να φροντίζουν το κεντρώο έδαφος και να εμφανίζονται ως «φιλοευρωπαϊστές», να υποστηρίζουν την Ουκρανία, να φιλιούνται στο μέτωπο από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν – έχει γίνει μια βρώμικη λέξη μεταξύ των στελεχών τους.

«Άνθρωποι όπως η Λεπέν ή η Μελόνι, δεν αλλάζουν την Γαλλία ή την Ιταλία, δεν θέλουν σοβαρά να σταματήσουν τη μετανάστευση», δήλωσε στον Guardian ένα ανώτερο πολιτικό στέλεχος του AfD την περασμένη εβδομάδα. «Το μόνο που θέλουν είναι να προωθήσουν τη δική τους καριέρα».

Τον Απρίλιο, ο Björn Höcke, ηγέτης του AfD στο κρατίδιο της Θουριγγίας, τιμωρήθηκε με πρόστιμο επειδή πρόφερε το σύνθημα των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου «Όλα για τη Γερμανία». Ο επίτιμος επικεφαλής του κόμματος, ο πρώην συντηρητικός του CDU, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, αποκάλεσε τα 12 χρόνια της ναζιστικής κυριαρχίας «κουραφέξαλα» στη γερμανική ιστορία. Είναι σαν μια εμμονή μαζί τους, ένα πολιτικό σύνδρομο Τουρέτ (νευρολογική διαταραχή που προκαλεί τικ). Το ναζιστικό παρελθόν έπρεπε να αποκατασταθεί, με οποιοδήποτε κόστος.

Δημοσκοπική καθίζηση για το ακροδεξιό AfD στη Γερμανία

Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, το AfD φαινόταν να κερδίζει δύναμη όχι παρά, αλλά εξαιτίας της εντεινόμενης ριζοσπαστικοποίησής του. Η ανικανότητα των διαδοχικών γερμανικών κυβερνήσεων κάθε είδους, συντηρητικών ή σοσιαλδημοκρατικών, να αναχαιτίσουν τη μετανάστευση τα τελευταία χρόνια, συνέβαλε αναμφίβολα στην άνοδό του.

Σύμφωνα με την αφήγηση του AfD, η Γερμανία έχει κατακλυστεί τόσο από την παράτυπη μετανάστευση όσο και από τη βίαιη εγκληματικότητα που υποτίθεται ότι συνδέεται με αυτήν. Τα σχολεία της, οι κοινωνικές υπηρεσίες και το σύστημα πρόνοιας είναι όλα υπερφορτωμένα και παλεύουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες.

Όμως η υπόθεση Κρα, καθώς και οι ισχυρισμοί για διαφθορά από στελέχη του AfD και κατασκοπεία για λογαριασμό της Ρωσίας και της Κίνας, μαζί με τις αποκαλύψεις για την «επαναμετανάστευση», ύστερα από μια δυσοίωνη συνάντηση στο Πότσνταμ, φαίνεται να έχουν αντιστρέψει το κλίμα.

Ενώ οι δημοσκοπήσεις στις αρχές του έτους έδιναν στο AfD ποσοστό 23%, η υποστήριξη κυμαίνεται τώρα στο 14% περίπου. Ο πατριωτισμός του κόμματος, που ισχυρίζεται ότι έχει στον πυρήνα του την αγάπη για τη Γερμανία, τίθεται πλέον υπό αμφισβήτηση. Όταν σχεδόν όλα όσα έχει να πει το AfD για την ομοσπονδιακή δημοκρατία στο 75ο έτος του δημοκρατικού της πολιτεύματος είναι γεμάτα αηδία, αλλά βρίσκει θερμά λόγια για την Ρωσία του Πούτιν ή το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, οι Γερμανοί ψηφοφόροι ίσως δυσκολεύονται να δουν την αγάπη σε όλα αυτά.

Οι υποσχέσεις της «νέας» Δεξιάς – Αντιγράφει ιδέες και πολιτικές της Αριστεράς

Αυτό είναι, όμως, το παζλ όλων των κινημάτων που ανήκουν στη λεγόμενη «νέα Δεξιά». Η υπόσχεσή της ήταν αρχικά να αφήσει πίσω τις εμμονές και τα διακριτικά της παλιάς δεξιάς. «Η παλιά Δεξιά είναι νεκρή», διακήρυξε ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν ντε Μπενουά, ένας από τους στοχαστές με τη μεγαλύτερη επιρροή πίσω από τη νέα Δεξιά στη Γαλλία και στη Γερμανία. «Το άξιζε. Το παλιό δικαίωμα χάθηκε ζώντας από την κληρονομιά του, τα προνόμιά του, τις αναμνήσεις του. Χάθηκε επειδή δεν είχε ούτε όραμα για το μέλλον ούτε στόχο».

Για τη νέα Δεξιά ο εχθρός δεν ήταν πλέον η Αριστερά – της οποίας την κοινωνική πολιτική, τον τρόπο δράσης και τις ιδέες μάλλον έκανε τα πάντα για να αντιγράψει. Ο εχθρός της νέας Δεξιάς είναι ο φιλελευθερισμός, σε υποτιθέμενη σύμπραξη με την «παγκοσμιοποίηση» και τον καπιταλισμό. Τα ανθρώπινα δικαιώματα στα μάτια της νέας Δεξιάς είναι ένα εργαλείο καταπίεσης και ιμπεριαλισμού, δημιουργίας «ενός κόσμου» που αποξενώνει τους ανθρώπους από την καταγωγή τους.

Οι οπαδοί της παρουσιάζονται ως πνευματικά φιλόδοξοι. Η νέα Δεξιά ισχυρίζεται ότι έχει αντικαταστήσει τον ρατσισμό των προγόνων της με τον «εθνοπλουραλισμό» – όλοι οι λαοί είναι ίσοι, αλλά πρέπει να ζουν χωριστά. Η συζήτηση για την επαναμετανάστευση έφερε στο προσκήνιο την υποκρισία αυτής της αντίληψης. Μήπως ο «εθνοτισμός» καταλήγει να σημαίνει «λευκότητα»;

Θα διχάσει την ακροδεξιά ένας εκλογικός της θρίαμβος;

Σε κάθε περίπτωση, η ακροδεξιά θα κερδίσει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι οποίες αρχίζουν στις 6 Ιουνίου, αλλά στη Γερμανία διεξάγονται στις 9 Ιουνίου. Ο ανασχηματισμός που ξεκίνησε η Λεπέν θα μπορούσε να καταλήξει να την εντάξει σε μια νέα «υπερ-ομάδα» με τον Μελόνι, του οποίου το κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας» ηγείται των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR). Η Λεπέν πρότεινε κάτι τέτοιο αυτή την εβδομάδα. Αν αυτό συμβεί, θα τους έκανε μια υπολογίσιμη δύναμη.

Το AfD υπό την ηγεσία του Κρα, ωστόσο, απέχει πολύ από το να κάνει ταπεινωτική υποχώρηση. Μπορεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ μέχρι τις 9 Ιουνίου, αλλά στο παρασκήνιο ο Κρα είναι απασχολημένος με τη δημιουργία μιας εναλλακτικής ομάδας – με εξτρεμιστικά κόμματα και προσωπικότητες όπως ο Ολλανδός Thierry Baudet, ή ο Βούλγαρος Kostadin Kostadinov, οι οποίοι έχουν ήδη εκφράσει την αλληλεγγύη τους στον Κρα.

Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε θρίαμβος της ακροδεξιάς στις ευρωεκλογές του Ιουνίου θα μπορούσε επίσης να γίνει η στιγμή του πιο ορατού διχασμού της. Το αν οι φιλελεύθεροι αντίπαλοί τους θα μπορέσουν να επωφεληθούν από αυτό, είναι ένα άλλο θέμα.