Tο Χόλιγουντ «φτύνει» τους γέρους – Δεν υπάρχουν χρήματα για τον Λιντς ούτε διανομέας για τον Κόπολα
Το Netflix έχει αρνηθεί τη χρηματοδότηση ενός τελευταίου πρότζεκτ για τον σκηνοθέτη του «Mulholland Drive», ο Τζον Γουότερς δεν έχει ακόμη χρηματοδότηση για το δικό του και το «Megalopolis» προσπαθεί να βρει διανομέα στις ΗΠΑ.
Ο Μπίλι Γουάιλντερ πέθανε το 2002, αλλά είχε αποσυρθεί από τη σκηνοθεσία μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το 1981, σε ηλικία 75 ετών.
Τα καρδιακά του προβλήματα και ο ανθυγιεινός τρόπος ζωής του σήμαιναν ότι καμία εταιρεία δεν ήταν διατεθειμένη να του χορηγήσει το απαραίτητο ασφαλιστήριο συμβόλαιο για να συνεχίσει να εργάζεται, οπότε αφιέρωσε τις γηραιές του ημέρες στη συλλογή έργων τέχνης, με τον «βουλιμικό ενθουσιασμό» που δεν του επιτρεπόταν πλέον να διοχετεύει στον κινηματογράφο.
Η γενιά του Νέου Χόλιγουντ, η οποία έφερε επανάσταση στην έβδομη τέχνη τη δεκαετία του 1970, δεν αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα. Ο Σκορσέζε, ο Άλεν, ο Κόπολα, ο Ντε Πάλμα, ο Μάλικ και ο Σρέιντερ απολαμβάνουν ακόμα το σπάνιο προνόμιο να συνεχίζουν να γυρίζουν ταινίες σε πολύ προχωρημένη ηλικία.
Κάποιοι από αυτούς, αν το επιτρέψουν οι βιολογικές επιταγές, θα μπορούσαν να καταρρίψουν το ρεκόρ δημιουργικής μακροζωίας του Πορτογάλου σκηνοθέτη Manoel de Oliveira, ο οποίος ανακοίνωσε ότι παίρνει άδεια σε ηλικία 101 ετών, μετά την κυκλοφορία της ταινίας Η παράξενη υπόθεση της Angelica (2010), και είχε ακόμα χρόνο να ξαναπιάσει το κλαπέτο και να σκηνοθετήσει μερικές ακόμα ταινίες.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η νέα φουρνιά των εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων στο Χόλιγουντ είναι ότι οι ταινίες τους φαίνεται να προκαλούν φθίνοντα ενθουσιασμό τόσο στο κοινό της γενιάς Z όσο και στους ιεράρχες της βιομηχανίας.
Το τρέιλερ του Megalopolis
Ένα ευγενικό χειροκρότημα -τόσο απλά
Ο Κόπολα ήταν ο τελευταίος που αντιμετώπισε εμπόδια που θα μπορούσαν να εκτροχιάσουν την καριέρα του. Το Megalopolis, η πρώτη του ταινία μετά από 13 χρόνια (μετά την αποτυχία του Twixt, ενός εκτός κλίματος, βουβού Κόπολα), άργησε να βρει διανομή στην Ευρώπη και δεν έχει βρει ακόμα στις Η.Π.Α.
Δεν ωφέλησε και πολύ το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης του Νονού έριξε 120 εκατομμύρια δολάρια από δικά του χρήματα, τα οποία απέκτησε πουλώντας ένα μεγάλο μέρος των αμπελώνων του στην Καλιφόρνια, στην ταινία. Αυτοχρηματοδοτούμενη και με ένα αστρικό καστ, μετά από 43 χρόνια διακοπτόμενης κύησης, η ταινία παρουσιάστηκε στα τέλη Μαρτίου σε μια ιδιωτική προβολή για 300 άτομα και δύο μήνες αργότερα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Σε εκείνη την προβολή απέσπασε ευγενικό χειροκρότημα, αλλά κανείς, ούτε η Paramount, ούτε η Disney, ούτε η Netflix, ούτε η Warner, ούτε η Sony, δεν ήταν διατεθειμένος να ποντάρει τα χρήματά του σε αυτήν.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η νέα φουρνιά των εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων στο Χόλιγουντ είναι ότι οι ταινίες τους φαίνεται να προκαλούν φθίνοντα ενθουσιασμό τόσο στο κοινό της γενιάς Z όσο και στους ιεράρχες της βιομηχανίας
Την ίδια στιγμή, ο Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος είναι επτά χρόνια νεότερος από τον Κόπολα και συνήθως θεωρείται ότι ανήκει στη γενιά αμέσως μετά τη γενιά του Κόπολα, μόλις σνομπαρίστηκε άσχημα από το Netflix, το οποίο δεν θα επενδύσει ούτε ένα σεντ στο Snootworld, τη φιλόδοξη ταινία κινουμένων σχεδίων του σκηνοθέτη του Blue Velvet.
Το γεγονός ότι ο Λιτς επιστράτευσε για το πρότζεκτ την Caroline Thompson, σεναριογράφο κλασικών οικογενειακών ταινιών όπως το Edward Scissorhands ή το The Nightmare Before Christmas, δε έπαιξε κανέναν ρόλο.
Το παλιού τύπου παραμύθι που φτιάχνει ο Λιντς ακούγεται στο Netflix σαν ένα κατάλοιπο που δεν αξίζει να ποντάρεις. Ο ίδιος ο Λιντς ήταν επίσης πρόθυμος να αφήσει τη σκηνοθεσία στα χέρια της κόρης του Τζένιφερ, συγγραφέα του Boxing Helena και διαφόρων επεισοδίων σε σειρές όπως το American Horror Story και το Gossip Girl. Ό,τι χρειάζεται για να έχει πιθανότητες να γίνει ένα πρότζεκτ που ο ίδιος περιγράφει ως «εξωφρενικό και τρελό».
Ένας άλλος βετεράνος που αγωνίζεται είναι ο Τζον Γουότερς, ο ελεύθερος σκοπευτής της «σκατολογίας» και της (εξαιρετικής) κακογουστιάς που σκανδάλισε τον κόσμο με τέτοιες λαμπρές κοπριές όπως τα Ροζ Φλαμίνγκο.
Ο Γουότερς ανακοίνωσε ότι υπολογίζει στην ηθοποιό Aubrey Plaza (The White Lotus) για ένα νέο project, το Liarmouth, για το οποίο του λείπει μόνο το κυριότερο: τα χρήματα. Ο Γουότερς παίρνει ως αφετηρία το δικό του μυθιστόρημα, που εκδόθηκε το 2022, για να μετατρέψει σε ταινία τις χαοτικές περιπέτειες της Μάρσα Σπρινκλ, μιας κλέφτρας των λευκών κολάρων, απατεώνισσας και βασίλισσας των μεταμφιέσεων, μιας γυναίκας «έξυπνης, ανισόρροπης και όχι ακριβώς στα καλά της», που μισείται από «σκυλιά και παιδιά» και την οποία «η ίδια η οικογένειά της θέλει να δει νεκρή».
Ο πιο επιφανής παραγωγός κινηματογραφικών απορριμμάτων είναι σήμερα 78 ετών και έχει να σκηνοθετήσει ταινία εδώ και 20 χρόνια. Ο κριτικός κινηματογράφου Peter Debruge αναρωτιέται στο Variety τι στο διάολο περιμένει το Χόλιγουντ για να δανείσει στον Γουότερς τα χρήματα που χρειάζεται, τώρα που ο κινηματογράφος χρειάζεται περισσότερο από ποτέ «την απρέπεια και την έλλειψη προκατάληψης» του.
Ακόμη και ο Γούντι Άλεν, ο 88χρονος συγγραφέας 50 ταινιών, δήλωσε στο περιοδικό Airmail ότι δεν αποκλείει η πιο πρόσφατη ταινία του, Coup de Chance, να είναι η τελευταία του. Ισχυρίζεται ότι έχει νέα σχέδια στα σκαριά, αλλά είναι όλο και λιγότερο πρόθυμος να «βγει και να βρει τα χρήματα για να τα πραγματοποιήσει».
Θεωρεί ότι πρόκειται για μια αμήχανη, αν όχι ταπεινωτική, διαδικασία: «Αν κάποιος με καλέσει με μια πρόταση, θα χαρώ να ακούσω, αλλά είμαι πολύ μεγάλος για να πηγαίνω να ζητιανεύω από πόρτα σε πόρτα».
Ο Μάρτιν Σκορσέζε (81 ετών), από την άλλη πλευρά, φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα από ποτέ στο νέο οικοσύστημα των πλατφορμών περιεχομένου. Ο σκηνοθέτης από το Κουίνς έχει καταφέρει να πουλήσει τον εαυτό του στον πλειοδότη (Ο Ιρλανδός στο Netflix, Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού στην Paramount και στο Apple TV+) και δουλεύει με τον υγιή ρυθμό μιας ταινίας κάθε τρία με τέσσερα χρόνια μετά την ηχηρή επανεκκίνηση της καριέρας, η οποία ήταν με την ταινία Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ.
Ο Σκορσέζε βρήκε στο TikTok – μια πλατφόρμα που του σύστησε η κόρη του Φραντσέσκα – μια γέφυρα για να συνδεθεί με τις νέες γενιές. Η επιλογή του Όσκαρ, του κυνικού ηθοποιού που παρουσιάζει ως νόμιμο διάδοχο του Ντε Νίρο και του Ντι Κάπριο, είναι ένα viral αριστούργημα.
Αλλά η δική του είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Για τους περισσότερους συγχρόνους του, όπως αποδεικνύεται, το Χόλιγουντ δεν είναι χώρα για γέρους.
Ο οικονομικός γίγαντας που ακούει -ή άκουγε- στο όνομα Γερμανία βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωαν με την εικόνα που καταγράφει ο Economist.
Ο καλλιτέχνης Andrei Molodkin απείλησε να καταστρέψει έργα του Πικάσο αν ο ακτιβιστής δεν βρισκόταν εκτός φυλακής. Τώρα, εκθέτει ένα πορτρέτο του Τζούλιαν Ασάνζ σε μια νέα έκθεση.
Η εκτίμηση έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία ορισμένων επενδυτών ότι τα δισεκατομμύρια που επενδύονται στην τεχνητή νοημοσύνη δεν φέρνουν τα αντίστοιχα κέρδη.
Ερωτηθείς εάν πιστεύει ότι αυτό αποτελεί μεμονωμένο παράδειγμα ή εισερχόμαστε σε μια φάση κρίσης του κομματικού φαινομένου, ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας απάντησε «και τα δύο»
