Φτάσαμε και στη «φυσική επιλογή» στο ΕΣΥ;

Αγκαλιά με τον … Δαρβίνο κινείται πλέον το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Στη διαλογή των τμημάτων επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) μπορεί να γίνεται η σωστή επιλογή του τμήματος που θα παραλάβει τον ασθενή, όσο κόσμο κι αν έχει η εφημερία.

Όμως, όταν ο ασθενής φτάσει στο πρώτο σημείο ελέγχου, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν πολλά περιστατικά, καλά θα κάνει:

• Πρώτον, να είναι κατά τα άλλα υγιής, δηλαδή να έχει μόνο ένα πρόβλημα που τον οδήγησε στο νοσοκομείο και να μη χρειάζεται πολλές ειδικότητες.
• Δεύτερον, αυτό το πρόβλημα, κατά προτίμηση, θα πρέπει να «περνάει» με μια μικρή ιατρική παρέμβαση, και
• Τρίτον και κυριότερο, να είναι νέος.

Μόνο έτσι, φαίνεται πως θα προσελκύσει το ενδιαφέρον για τη σωστή παροχή περίθαλψης.

Όχι. Σε καμία περίπτωση δεν συζητείται εδώ η γνώση και η επαγγελματική επάρκεια.

Είναι θέμα προθέσεων

Αυτό που συζητείται είναι η πρόθεση για εφαρμογή της ιατρικής γνώσης σε όλους ανεξαιρέτως τους ασθενείς που βιώνουν αιφνίδια κάποιο πρόβλημα στην υγεία τους και σπεύδουν στην εφημερία, όχι για να αυξήσουν το φόρτο εργασίας των υγειονομικών, αλλά για να προλάβουν το χειρότερο.

Η φυσική επιλογή που θέλει να επιβιώνει όποιος είναι δυνατός και προσαρμοστικός, ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκαν τα συστήματα υγείας σε ολόκληρο τον κόσμο, ως εμπόδιο, σε αυτήν ακριβώς τη Δαρβινική παρατήρηση.

Μέχρι και στις ΗΠΑ που το σύστημα υγείας είναι πλήρως ιδιωτικό, οι ανασφάλιστοι περιθάλπονται στα επείγοντα των νοσοκομείων.

Εδώ όμως, δεν είναι βέβαιο, ούτε καν για τους ασφαλισμένους…

Πρόσφατο παράδειγμα μου επιβεβαίωσε τα παραπάνω, καθώς προστέθηκε σε μια μεγάλη λίστα αντίστοιχων περιστατικών που έχει τύχει να μάθω τα τελευταία χρόνια.

Φυσική επιλογή 1

Ηλικιωμένη, μεταφέρεται στο κοντινό ημι-ιδιωτικό νοσοκομείο μεσάνυχτα, με πόνο στο στήθος και πυρετό. Εκεί διαπιστώνεται για πρώτη φορά καρδιακή ανεπάρκεια, αλλά το πρόβλημα είναι σύνθετο, καθώς εμπλέκονται και δείκτες πνευμονολογικοί, φλεγμονής κλπ. Χρειάζεται να ξεκαθαριστούν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και από άλλες ειδικότητες, όπως πνευμονολόγους, παθολόγους – λοιμωξιολόγους κλπ.

Έτσι, μέσω ΕΚΑΒ που έφτασε άμεσα, η ηλικιωμένη παραπέμπεται σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Αθήνας που εφημερεύει, με τη σύσταση για καρδιολογική αξιολόγηση, μετά από έλεγχο και από τις λοιπές ειδικότητες που χρειάζονται.

Εκεί το ΤΕΠ ξεκινά τη διερεύνηση από το παθολογικό τμήμα που διαπιστώνει ότι η καρδιά «έχει φτάσει δεξιά» όπως λέει ο ειδικευόμενος, ενώ υπάρχει και μια μάζα, λίγο παρακάτω, η οποία όμως «για να διερευνηθεί θέλει αξονική»…

Έξι ώρες αργότερα, χωρίς αξονική, με τις εξετάσεις που επαναλήφθηκαν να δείχνουν τα ίδια, η ασθενής στέλνεται σπίτι της χωρίς διάγνωση και με οδηγίες για παυσίπονα – αντιπυρετικά…

Φυσική επιλογή 2

Άλλη περίπτωση, ηλικιωμένος, μεταφέρεται σε μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής στα δυτικά προάστια, με πόνο στη μέση από χτύπημα, αλλά έχει και αιματολογικό πρόβλημα. Η ερώτηση στον συγγενή: «Τι τον έφερες εδώ»;

Από γενικούς γιατρούς μέχρι καθηγητές Ιατρικής, όλοι αντέδρασαν σε αυτή την τροπή…

Και οι δύο ηλικιωμένοι, αντιμετωπίστηκαν σε κλινικές του ιδιωτικού τομέα, γιατί είχαν τέτοια ασφαλιστική δυνατότητα, αλλά και γιατί υπήρχε λόγος να νοσηλευτούν. Πόσοι όμως είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα;

Γιατί η λίστα με τα παραδείγματα μπορεί να μεγαλώσει σημαντικά.

Αδιαφορία

Με την αδιαφορία να έχει φτάσει και στον τομέα υγείας, η κρίση δεν περιορίζεται στον δημόσιο υπάλληλο που ασκεί την εξουσία «της καρέκλας» του και της μονιμότητάς του και οι οποίες κάνουν το κράτος να μην δουλεύει. Επεκτείνεται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Ο λόγος που οι δύο υπερήλικες δεν αντιμετωπίστηκαν από τις δομές του ΕΣΥ, ήταν τα 90 τους χρόνια. Αφέθηκαν στη μοίρα τους, να υποφέρουν, έστω κι αν δεν ήταν «στα τελευταία τους». Αφέθηκαν συνειδητά, να φτάσουν στα τελευταία τους, και μάλιστα με πόνο και δυσφορία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς ένας γιατρός που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη, μπορεί να κάνει επιλογή ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει, όταν ο άνθρωπος απέναντί του είναι ζωντανός και με την παράλειψη της περίθαλψης, μπαίνει σε κίνδυνο.

Ιδίως όταν δεν πρόκειται για ζήτημα πανδημίας – που την ξεπεράσαμε, δεν πρόκειται για ζήτημα εντατικής – που δεν έχουμε κρεβάτια, ούτε πρόκειται για ζήτημα μακρόχρονης νοσηλείας – κρεβάτια έχουμε και έχουμε και ράντζα αν είναι ανάγκη και υπάρχει και η δυνατότητα πολλαπλών κλινικών και ειδικοτήτων για την παραπομπή του περιστατικού.

Όλα αυτά, επιτείνουν τη ματαίωση και τον μηδενισμό, αφήνοντας περιθώρια για πλήρη κατάργηση του ΕΣΥ, για να γλιτώσει και το κράτος τα λειτουργικά έξοδα που είναι δημοσιονομικές δαπάνες…

Μέχρι τότε όμως, μη ρωτάτε γιατί αυξάνονται τα κρούσματα βίας και στα νοσοκομεία…