Η Τζένη Καρέζη διαγνώστηκε με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας το 1989 την χρονιά του «Βυσσινόκηπου» του Τσέχοφ, που είχε ανεβάσει στο θέατρο «Αθήναιον» μαζί με τον σύζυγό της, Κώστα Καζάκο. Η διάγνωση ήρθε κεραυνός εν αιθρία για το ευτυχισμένο ζευγάρι και τον γιο τους Κωνσταντίνο έπειτα από συμπτώματα στα οποία δεν είχε δοθεί η δέουσα προσοχή από τον γιατρό της ηθοποιού. Οι παραστάσεις διακόπηκαν και η Τζένη Καρέζη έφυγε στο Λονδίνο για εξετάσεις και θεραπεία μαζί με τον σύζυγό της.

«Όλα φεύγουν, όλα απομακρύνονται και δεν ξέρεις πού πηγαίνουν. Τίποτα δεν σε συντροφεύει, καμιά επιτυχία, καμιά Επίδαυρος, κανένας «σπουδαίος ηθοποιός», κανένα χειροκρότημα τη δύσκολη ώρα», είχε πει εκείνη την περίοδο η ηθοποιός.

«Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα ελπίζω,» γράφει σε ένα συγκινητικό μήνυμα στο κοινό η Τζένη Καρέζη.

Επιστρέφοντας από το Λονδίνο, έχοντας υποβληθεί σε χημειοθεραπεία και επέμβαση, η εντύπωση που είχε δοθεί ήταν πως η πολυαγαπημένη πρωταγωνίστρια είχε ξεπεράσει το πρόβλημα.

Το ζευγάρι στο Λονδίνο. Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα είχε δοθεί η εντύπωση πως το πρόβλημα είχε ξεπεραστεί.

Άλλωστε ρίχτηκε αμέσως ξανά στην μεγάλη της αγάπη, το θέατρο, παίζοντας την Ιοκάστη στον Οιδίποδα Τύραννο δίπλα στον Καζάκο, στην Επίδαυρο, ενώ στη συνέχεια το ζεύγος ανέβασε το έργο της «Λούλας Αναγνωστάκη» «Διαμάντια και Μπλουζ» στο θέατρο Αθήναιον σημειώνοντας μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

Όμως ο καρκίνος θα επέστρεφε. Τον Μάρτιο του 1991, η Τζένη δίνει την τελευταία της παράσταση.

«Τη θυμάμαι σαν ένα πλάσμα με φλογερή και αδηφάγα ψυχή. Τα έκανε όλα πολύ. Μιλούσε πολύ, γελούσε πολύ, έπινε πολύ. Είχε ένα πάθος ζωής για όλα, που νομίζω αυτό ήταν που την πήρε τόσο γρήγορα». Θα έλεγε η φίλη της, Όλια Λαζαρίδου.

«Η Τζένη ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός στη ζωή. Ήταν γαντζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ.», είχε πει ο Κώστας Καζάκος.

«Η Τζένη ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός στη ζωή. Ήταν γαντζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ. Ο θάνατος ήταν έξω από το οπτικό της πεδίο. Η Τζένη δρούσε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνει ποτέ! Ωστόσο, το τελευταίο 3μηνο, 4μηνο, όταν τέλειωσαν οι θεραπείες στο Λονδίνο και δεν έμενε να κάνουμε τίποτα άλλο. Παρέμειναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν αόριστες. Μέσα της ήξερε πολύ καλά, ότι οδηγείται στο αναπόφευκτο. Εκείνο το τρίμηνο, η Τζένη έκανε μία πορεία, που ένας άνθρωπος μπορεί να την κάνει σε 100 χρόνια. Κάλυψε όλο αυτό το ασυμφιλίωτο κενό, με τον θάνατο! Άρχισε να βγάζει, να ακτινοβολεί μία ευγνωμοσύνη για όλα τα πράγματα», είχε πει ο Κώστας Καζάκος, στην εκπομπή στον Νίκο Χατζηνικολάου και το «Ενώπιος Ενωπίω».

«Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα ελπίζω,» γράφει σε ένα συγκινητικό μήνυμα στο κοινό η Τζένη Καρέζη.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν ήθελε να πιστέψει, ότι η καλή της φίλη είχε προσβληθεί από μία τόσο ύπουλη αρρώστια σαν τον καρκίνο, ούτε μπορούσε να δεχτεί ότι ήταν τόσο σοβαρή κ κατάσταση της. Προσγειώνεται απότομα την πρωτομαγιά του 1992, όταν την επισκέπτεται στο Γενικό Κρατικό όπου νοσηλευόταν.

Μαλώνει με τον Κώστα Καζάκο «Έπρεπε να την πάτε στο εξωτερικό» του λέει, άλλωστε η ίδια είχε προθυμοποιηθεί να κανονίσει τα πάντα. Η Τζένη όμως ήταν πολύ σοβαρά, και μία ακόμη μετακίνηση δεν θα την ωφελούσε σε τίποτα εκτός από το να την ταλαιπωρήσει αναίτια. Εκείνη την ημέρα η Τζένη είχε ζητήσει να δει την Αλίκη… Βασανισμένη από την ασθένεια, ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Η Αλίκη από την άλλη μεριά ήταν σαν ροδάκινο. Όσοι ήταν μπροστά, κατάλαβαν, ότι για να δεχθεί η Τζένη να τη δει σε αυτή την κατάσταση, σημαίνει ότι γνώριζε ότι είχε έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού. Η Αλίκη μπήκε στο δωμάτιο της Τζένης και έμεινε μαζί της για ώρα. Ποτέ δεν μαθεύτηκε τι ειπώθηκε ανάμεσα στις δύο φίλες….«Μη με ρωτάς, σε παρακαλώ…» θα έλεγε η Αλίκη: «Η Τζένη ήταν τα νιάτα μου, έτσι θέλω να την θυμάμαι…»

Με τον Γιώργο Λεμπέση σε μια από τις τελευταίες της φωτογραφίες.

Η ηθοποιός Χρυσούλα Μύττη είχε πει στο Down Town και τον Πάνο Ζόγκα: «Την άνοιξη του ’92, όταν πια οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα, ήθελε να κάνει ένα ταξίδι στο εξοχικό της. Νομίζω ότι πίστευε πως εκεί όλα θ’ αλλάξουν. Ήταν το ορμητήριό της. Έλεγε πως αξιοπρέπεια σημαίνει να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι τόσο δυνατός όσο νομίζεις, να αφήνεσαι. Και η Τζένη ήταν τόσο δυνατή ώστε να αφεθεί». Δεν κατάφερε όμως να επιστρέψει στο Πήλιο. Οι γιατροί της έδωσαν εξιτήριο και εκείνη επέστρεψε στο σπίτι της στα Ιλίσια.

«Νομίζω ότι έφυγε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεδομένων των συνθηκών. Έφυγε ήρεμα και ήσυχα με ένα μικρό χαμογελάκι στα χείλη.»είπε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Καζάκος.

Η συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη είχε αφηγηθεί: «Δέκα μέρες πριν τον θάνατό της, είχα πάει σπίτι της. Άρρωστη πολύ, μου είχε πει πως ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα. Καθόταν στην πολυθρόνα της ντυμένη σαν έφηβη, με αθλητικά παπούτσια. Πρώτη φορά την έβλεπα με αυτά τα παπούτσια. Κάπνιζε ασταμάτητα. Με απελπισία, θυμό για την αδικία, αλλά και με μικρή ελπίδα. Αυτή την εικόνα νομίζω θα κρατήσω μέσα μου. Αυτή περισσότερο από την άλλη, της ηθοποιού που λαμποκοπούσε πάνω στη σκηνή, που θαύμαζε και αγαπούσε ο κόσμος και οι φίλοι της».

Έπειτα από γεναία μάχη με την ασθένεια, η Τζένη Καρέζη έφυγε από τη ζωή στο σπίτι της, έχοντας γύρω της τα πιο αγαπημένα της πρόσωπα στις 27 Ιουλίου του 1992. «Όταν είναι ένας άρρωστος που υποφέρει μέσα σε ένα σπίτι, τρελαίνονται όλοι. Τρελαίνεται όλη η οικογένεια, δεν είναι μόνο αυτός που πονάει. Αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται, πρέπει ο άνθρωπος να έχει μια ποιότητα ζωής», είπε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο Κωνσταντίνος Καζάκος. «Νομίζω ότι έφυγε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεδομένων των συνθηκών. Έφυγε ήρεμα και ήσυχα με ένα μικρό χαμογελάκι στα χείλη. Το να μπορείς να βοηθήσεις τον άνθρωπό σου, σου δίνει κι εσένα μετά δύναμη».

Ο πρώτος σύζυγος της Ζάχος Χατζηφωτίου έγραψε στο βιβλίο του «Η Τζένη όπως τη γνώρισα»: «Η Τζένη έφυγε και αναρωτιόταν “Γιατί εγω;”. Και πόσο δίκιο είχε. Γιατί έπρεπε αυτό το χαρισματικό πλάσμα με το ατελείωτο ταλέντο να στερηθεί την χαρά της ζωής και να στερήσει τον κόσμο από την προσφορά της τέχνης; Αλλά είπαμε η μοίρα είναι σκληρή για τους καλούς και τους γενναίους και η Τζένη έμεινε γενναία ως το τέλος. Λίγο καιρό πριν το τέλος της έστειλα άσπρα τριαντάφυλλα που ήξερα πόσο τα αγαπούσε και μια κάρτα με δύο λόγια για εκείνη. Περάσανε αρκετές μέρες και μου απάντησε με λίγα μα τόσο πονεμένα λόγια. Σε μερικές μέρες η Τζένη έφυγε. Την είδα για τελευταία φορά στο παρεκκλήσιο της Μητρόπολης. Αναπαυόταν επάνω σε άσπρα τριαντάφυλλα και ήταν ήρεμη, γαλήνια, μα τόσο όμορφη…».

Το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη που έχει ως αποστολή τη διάδοση της ολοκληρωμένης και εξειδικευμένης ανακουφιστικής φροντίδας σε χρόνιους πάσχοντες, καρκινοπαθείς και μη ιδρύθηκε το 1992, από την οικογένειά της στη μνήμη της πολυαγαπημένης Τζένης Καρέζη.

Πηγή: GRACE

Headlines