Όταν η μέρα είχε 18 ώρες: Πώς φτάσαμε στις 24 και ποιος ο ρόλος της Σελήνης

Οι μέρες στη Γη γίνονται όλο και μεγαλύτερες και γι’ αυτό «φταίει» η Σελήνη.

Σύμφωνα με νέα έρευνα καθώς το φεγγάρι απομακρύνεται σιγά σιγά από εμάς, ο χρόνος αλλάζει με τις μέρες να γίνονται μεγαλύτερες.

Το φεγγάρι έχει ηλικία περίπου 4,5 δισεκατομμυρίων ετών και βρίσκεται περίπου 239.000 μίλια (385.000 χιλιόμετρα) μακριά από τη Γη, κατά μέσο όρο.

Ωστόσο, λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων μεταξύ του πλανήτη μας και του φεγγαριού, ο φυσικός δορυφόρος απομακρύνεται αργά από τη Γη με ρυθμό περίπου 3,82 εκατοστά (1,5 ίντσες) ανά έτος, προκαλώντας την πιο αργή περιστροφή του πλανήτη μας γύρω από τον άξονά του, σύμφωνα με το space com.

Aστροχρονολογία…

Χρησιμοποιώντας μια νέα στατιστική μέθοδο που ονομάζεται αστροχρονολογία, οι αστρονόμοι κοίταξαν στο βαθύ γεωλογικό παρελθόν της Γης και ανακατασκεύασαν την ιστορία του πλανήτη.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μια μέρα στον πλανήτη πριν από 1,4 δισεκατομμύρια χρόνια, διαρκούσε μόλις 18 ώρες, σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν-Μάντισον

«Καθώς το φεγγάρι απομακρύνεται, η Γη μοιάζει με έναν περιστρεφόμενο αθλητή του καλλιτεχνικού πατινάζ που επιβραδύνει καθώς τεντώνει τα χέρια του», ανέφερε στην ανακοίνωση ο συν-συγγραφέας της μελέτης Stephen Meyers, καθηγητής γεωεπιστημών στο UW-Madison.

«Μία από τις φιλοδοξίες μας ήταν να χρησιμοποιήσουμε την αστροχρονολογία για να πούμε τον χρόνο στο πιο μακρινό παρελθόν, να αναπτύξουμε πολύ αρχαίες γεωλογικές κλίμακες χρόνου. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να μελετάμε πετρώματα ηλικίας δισεκατομμυρίων ετών με τρόπο συγκρίσιμο με τον τρόπο που μελετάμε τις σύγχρονες γεωλογικές διεργασίες».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η αστροχρονολογία συνδυάζει την αστρονομική θεωρία με τη γεωλογική παρατήρηση, επιτρέποντας στους ερευνητές να ανακατασκευάσουν την ιστορία του ηλιακού συστήματος και να κατανοήσουν καλύτερα την αρχαία κλιματική αλλαγή, όπως αυτή αποτυπώνεται στα πετρώματα.

Το φεγγάρι και άλλα σώματα του ηλιακού συστήματος επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την περιστροφή της Γης, δημιουργώντας τροχιακές μεταβολές που ονομάζονται κύκλοι Milankovitch. Αυτές οι μεταβολές καθορίζουν τελικά πού κατανέμεται το ηλιακό φως στη Γη, με βάση την περιστροφή και την κλίση του πλανήτη.

…αβεβαιότητα στο πέρασμα του χρόνου

Οι κλιματικοί ρυθμοί της Γης είναι αποτυπωμένοι στα πετρώματα, που πηγαίνουν πίσω εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, όσον αφορά το αρχαίο παρελθόν του πλανήτη μας, το οποίο εκτείνεται σε δισεκατομμύρια χρόνια, αυτό το γεωλογικό αρχείο είναι αρκετά περιορισμένο, αναφέρουν οι ερευνητές στην ανακοίνωση τους.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αβεβαιότητα και σύγχυση. Για παράδειγμα, ο σημερινός ρυθμός με τον οποίο το φεγγάρι απομακρύνεται από τη Γη υποδηλώνει ότι «μετά από περίπου 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια, το φεγγάρι θα ήταν αρκετά κοντά ώστε οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις του με τη Γη θα το είχαν διαλύσει», δήλωσε ο Meyers.

Χρησιμοποιώντας τη νέα στατιστική τους μέθοδο, οι ερευνητές μπόρεσαν να αντισταθμίσουν την αβεβαιότητα στο πέρασμα του χρόνου. Η προσέγγιση αυτή δοκιμάστηκε σε δύο στρωματογραφικά στρώματα πετρωμάτων: Τον σχηματισμό Xiamaling ηλικίας 1,4 δισεκατομμυρίων ετών από τη βόρεια Κίνα και ένα αρχείο 55 εκατομμυρίων ετών από το Walvis Ridge, στον νότιο Ατλαντικό Ωκεανό.

Η εξέταση του γεωλογικού αρχείου που αποτυπώθηκε στα στρώματα πετρωμάτων και η ενσωμάτωση του μέτρου της αβεβαιότητας αποκάλυψε αλλαγές στην περιστροφή της Γης, την τροχιά και την απόσταση από τη Σελήνη κατά τη διάρκεια της ιστορίας, καθώς και το πώς η διάρκεια της ημέρας στη Γη αυξήθηκε σταθερά.

«Το γεωλογικό αρχείο είναι ένα αστρονομικό παρατηρητήριο για το πρώιμο ηλιακό σύστημα», δήλωσε ο Meyers στην ανακοίνωση. «Εξετάζουμε τον παλλόμενο ρυθμό του, που διατηρείται στα πετρώματα και την ιστορία της ζωής».

Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα (4 Ιουνίου) στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences.