«Ένας πολύ βαρετός χορός με τον θάνατο»: Ο Φρανκ Μίλερ για τη μάχη του με τον εθισμό

Στο επερχόμενο ντοκιμαντέρ «Frank Miller: American Genius», που κάνει πρεμιέρα για μία μόνο βραδιά στις αίθουσες Cinemark στην Αμερική, ο θρυλικός καλλιτέχνης των κόμικ μιλάει για τη μάχη του με τον εθισμό του την εποχή της πρεμιέρας της ταινίας «Αμαρτωλή πόλη: Η κυρία θέλει φόνο» το 2014.

«Κληρονόμησα αυτή την πλευρά του, και πρόσθεσα σε αυτήν μερικές καταστροφικές συνήθειες που θα μπορούσαν να έχουν αβαντάρει την όλη διαδικασία»

«Ο εθισμός μου ήταν ένας χορός με τον θάνατο, αλλά ήταν ένας πολύ βαρετός χορός με τον θάνατο, επειδή ήταν οι ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά», λέει ο 67χρονος Μίλερ στην ταινία.

«Με γνώριζαν στα τοπικά σαλούν. Το ίδιο τελετουργικό κάθε πρωί. Είχα ένα ρολόι στον καρπό μου και ο κύριος σκοπός που εξυπηρετούσε ήταν να μου λέει πότε ήταν ανοιχτά τα μπαρ».

Το έργο του καλλιτέχνη στο χαρτί έχει αφήσει το στίγμα του στη λαϊκή κουλτούρα. Έχει υπογράψει graphic novels όπως το Daredevil: Born Again, The Dark Knight Returns, Sin City και 300, τα οποία έχουν περάσει στην κινηματογραφική οθόνη. Έγραψε επίσης το σενάριο για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 1990 RoboCop 2 και Robocop 3.

«Εκτός ελέγχου»

Στο ντοκιμαντέρ, ο Μίλερ, ο οποίος έγραψε και συν-σκηνοθέτησε το «Αμαρτωλή Πόλη» (Sin City) και το σίκουελ του, προβληματίζεται για το πώς η κατάχρηση αλκοόλ τον επηρέασε καλλιτεχνικά, λέγοντας ότι τον απομάκρυνε από τη ζωγραφική και τον έστρεψε προς τη συγγραφή λόγω της επίδρασής της στις κινητικές του δεξιότητες.

«Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να βγάλω καλά λεφτά μόνο με το γράψιμο, και το γράψιμο κυλάει κατά κάποιο τρόπο πολύ πιο εύκολα σε κατάσταση μέθης», λέει ο Μίλερ.

Σύντομα όμως διαπίστωσε ότι του «έκανε κακό».

«Το αλκοόλ ήταν ένας τρόπος απενοχοποίησης και [τρόπος] να εμβαθύνω στον ψυχισμό μου και να ανασύρω από μέσα μου κάθε είδους τέρατα και χώρες θαυμάτων και αγγέλους και διαβόλους»

«Πολύ σύντομα, το γράψιμο δεν επιτυγχάνεται ή συνεχίζεις να το κάνεις αλλά δεν είναι πολύ καλό. Συμβαίνει ένας κατακερματισμός, όπως ο κατακερματισμός του μυαλού, όπου οι γραμμές δεν δένουν τόσο καλά και οι εικόνες δεν είναι τόσο λιτές ή τόσο συγκροτημένες», εξηγεί.

Ο Μίλερ λέει ότι ζούσε σε μια «συνεχή κατάσταση φόβου» και ήταν «εκτός ελέγχου».

«Κατά καιρούς, ήξερα ότι αυτοκτονούσα και ήθελα να εξαλείψω αυτό το συναίσθημα με τον μόνο τρόπο που ήξερα, δηλαδή να χρησιμοποιήσω τη φωνή με την οποία σκότωνα τον εαυτό μου. Δεν είναι λογικό. Δεν ήμουν λογικός. Ήταν μέσα μου, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ασθένεια. Αυτοκτονούσα αργά. Στην πραγματικότητα κατέληξε σε γρήγορη αυτοκτονία», λέει.

Επιτυχίες, αποτυχίες και καταστροφή

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Μίλερ έχει συνεργαστεί με τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, την Τζέσικα Άλμπα και τον Ζακ Σνάιντερ, οι οποίοι εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ.

Η σύνοψη της ταινίας έχει ως εξής: «Frank Miller: American Genius» καταγράφει το μοναδικό ταξίδι ενός απαράμιλλου Αμερικανού καλλιτέχνη. Η ταινία εξερευνά τη σχεδόν μισού αιώνα καριέρα του θρυλικού καλλιτέχνη και συγγραφέα κόμικς».

Συνεχίζει: «Δημιουργημένο για τους θαυμαστές του μετά από μια σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία, το ντοκιμαντέρ εμβαθύνει στη ριζοσπαστική και καθοριστική επιρροή του Μίλερ στην τέχνη, την αφήγηση και τον πολιτισμό. Ακολουθώντας το ξεκίνημά του σε μια μικρή πόλη του Βερμόντ, στη Νέα Υόρκη, το Χόλιγουντ και πέρα από αυτό- αυτό το οικείο ντοκιμαντέρ εμβαθύνει στις αποτυχίες, τις επιτυχίες, την αυτοκαταστροφή και τον επαναπροσδιορισμό».

Στο χείλος του γκρεμού

Πρόσφατα ο Μίλερ έδωσε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Άντονι Μπρέζνικαν από το περιοδικό Vanity Fair. Ο Μπρέζνικαν τον ρώτησε: «Πως είναι να ακούς ότι ο κόσμος πίστευε ότι ήσουν κοντά στο τέλος;».

«Σε αυτό το σημείο τώρα, το έχω συνηθίσει. Ξέρω ότι ήμουν πολύ κοντά στο τέλος. Η μητέρα μου είπε κάποτε για τον πατέρα μου ότι ήταν ικανός να δουλεύει τόσο σκληρά που θα δούλευε μέχρι να μην του μείνει τίποτα απολύτως, μέχρι να γίνει ένα άδειο δοχείο. Κληρονόμησα αυτή την πλευρά του, και πρόσθεσα σε αυτήν μερικές καταστροφικές συνήθειες που θα μπορούσαν να έχουν αβαντάρει την όλη διαδικασία».

Τότε, ο Μπρέζνικαν, θέλησε να εμβαθύνει, φέρνοντας στο τραπέζι της συζήτησης με τον Μίλερ, την εξής ερώτηση: «Τι συνέβη στη ζωή σου που σε οδήγησε στο να γίνεις αλκοολικός;».

Με τον Μίλερ να απαντά: «Ω, φίλε. Κατ’ αρχάς, πρέπει να αναφέρω τη γενετική. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί στην ιστορία της οικογένειάς μου, τόσο από την πλευρά της μητέρας μου όσο και από την πλευρά του πατέρα μου. Αλλά πρέπει επίσης να επισημάνω ότι -ως κάποιος που σκάβει βαθιά για να γράψει τις ιστορίες του- για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, το αλκοόλ ήταν ένας τρόπος απενοχοποίησης και [τρόπος] να εμβαθύνω στον ψυχισμό μου και να ανασύρω από μέσα μου κάθε είδους τέρατα και χώρες θαυμάτων και αγγέλους και διαβόλους».

»Όταν συνέβαινε αυτό, ένιωθα ότι όλα ήταν υπέροχα. Όλα δούλευαν. Κέρδιζα κάθε βραβείο που είχε να προσφέρει ο τομέας μου. Έπαιρνα όλες αυτές τις προτάσεις για ταινίες και ούτω καθεξής. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν ότι ήταν ότι έκανα πατινάζ όλο και πιο γρήγορα σε όλο και πιο λεπτό πάγο. Όταν σπάει – σπάει. Οπότε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, δεν ήταν ολίσθηση. Ήταν σύγκρουση. Ο πάτος πράγματι υποχώρησε».

*Με πληροφορίες από: People & Vanity Fair | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Frank Miller: American Genius