Αγορά εργασίας: Πώς οι «σιωπηλές απολύσεις» γύρισαν μπούμερανγκ στην PwC στη Βρετανία

Συνήθως οι απολύσεις γίνονται για να λύσουν προβλήματα στις επιχειρήσεις. Μερικές φορές, όμως, προκαλούν καινούργια με τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται. Και η τεχνολογία μπορεί να κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα, όπως επισημαίνουν οι FT. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει καθεστώς οι μαζικές απολύσεις μέσω email, τηλεφωνικού μηνύματος ή Zoom.

Εσχάτως, ο βρετανικός βραχίονας της PwC προσπαθεί να διαμορφώσει ένα νέο τοπίο στις απολύσεις, προσπαθώντας να μην πάρουν μεγάλη έκταση και να είναι πιο «ήσυχες». Πρόκειται για τις λεγόμενες «σιωπηλές απολύσεις», που γνωστοποιούνται στον άμεσα ενδιαφερόμενο μέσω email.

Η προσπάθεια της μιας εκ των Big Four να αποσιωπήσει –στην πραγματικότητα- τις αποχωρήσεις εργαζομένων που συμμετείχαν σε μια «στοχευμένη οικειοθελή αποχώρηση» έπεσε στο κενό. Και πιθανότατα δεν ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια προσπάθεια από την πλευρά της εργοδοσίας δεν πέτυχε. Δύσκολα μπορεί κανείς να εντοπίσει αντίστοιχες επιτυχημένες απόπειρες, όπως επισημαίνουν οι FT.

Το λάθος της PwC φαίνεται να εντοπίζεται στο γεγονός ότι ζήτησε από τους αποχωρούντες να μην μεταφέρουν στους συναδέλφους τους ότι είχαν αποδεχτεί τον διακανονισμό. Και δεν έμεινε μόνο σε αυτό: τους έδωσε και κατευθύνσεις πώς να αποχαιρετίσουν, υπαγορεύοντάς τους να πουν: «Μετά από πρόσφατες συζητήσεις με τον [αρχηγό σχέσεων] μου, πήρα την απόφαση να αποχωρήσω από την PwC.

Δεν ήταν εύκολη απόφαση για μένα να φτάσω, αλλά τώρα που το έχω κάνει, είμαι ενθουσιασμένος για το τι επιφυλάσσει το μέλλον για μένα και τις νέες ευκαιρίες στον ορίζοντα. Απόλαυσα πραγματικά τον χρόνο μου στην PwC και την ευκαιρία να συνεργαστώ με τόσο ταλαντούχους συναδέλφους».

Το… ασφαλές λάθος

Όπως επισημαίνουν οι FT, ο πιο σίγουρος τρόπος για να διασφαλίσει κάποιος ότι το μυστικό δεν θα κρατηθεί είναι να ζητηθεί εχεμύθεια. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η οδηγία που εστάλη μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «να μην αναφέρεται στην προσφορά οικειοθελούς αποχώρησης ή στις συνθήκες αποχώρησης» έγινε το δεύτερο πιο διαβασμένο ρεπορτάζ των FT το προηγούμενο σαββατοκύριακο.

Ορισμένοι διευθυντές ανθρώπινου έσπευσαν να επισημάνουν την κακία ή την ανικανότητα των υπευθύνων να αποβάλουν το πλεονάζον προσωπικό αποφεύγοντας τον πανικό ή τη βιασύνη προκειμένου να περιορίσουν τις αποζημιώσεις που θα πλήρωναν. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότερες εταιρείες υποβάλλονται σε περιοδικές αναδιαρθρώσεις.

Οι νέοι ελεγκτές και σύμβουλοι κάνουν ένα σύντομο πέρασμα από τις Big Four, αρκετό ώστε να το προσθέσουν στο προφίλ τους LinkedIn, και μετά προχωρούν στην αναζήτηση νέου εργοδότη.

Όμως, η επιβράδυνση της ζήτησης οδήγησε σε περικοπές και πρωτοσέλιδα. Η Deloitte, χρησιμοποιώντας την ίδια λέξη με την PwC, ξεκίνησε μια «στοχευμένη» αναδιάρθρωση πέρυσι, η οποία δέχτηκε επίθεση επειδή σχεδίαζε να περικόψει 150 θέσεις εργασίας σε νεότερους συμβούλους – περιορίζοντας τη σταδιοδρομία του προσωπικού που είχε ενταχθεί μόνο ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα.

Η McKinsey, ο βασικός εκφραστής της προσέγγισης «πάνω ή έξω» για την απόρριψη εργαζομένων, έγινε πιο αποφασιστική απέναντι στους εργαζόμενους με τις χαμηλές επιδόσεις.

Τώρα… «συμβουλεύονται να φύγουν».

Τα λόγια είναι περιττά…

Τα απολυμένα ανώτερα στελέχη, οι λεγόμενοι «λευκοί γιακάδες», κατά καιρούς δεν είναι και τόσο αθόρυβοι. Συχνά κάνουν θόρυβο, γεγονός το οποίο ως έναν βαθμό εξηγεί την προσπάθεια της PwC να φιμώσει τους αποχωρούντες.

Η πιο… καλοπροαίρετη ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι το email της PwC ήταν το προϊόν μιας υπερβολικά ενθουσιώδους προσπάθειας ενός ανώτερου στελέχους από τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού να προετοιμάσει μια μαζική απάντηση σε ειλικρινείς μεμονωμένες ερωτήσεις σχετικά με το πώς να διαχειριστούν με λεπτότητα αυτή την άβολη κατάσταση προ της αναχωρήσεώς τους.

Όποια και αν ήταν η εξήγηση, το να υπαγορεύσει η εταιρεία τι πρέπει να ειπωθεί ήταν από μόνη της περιττή. Οι περισσότεροι άνθρωποι που κάνουν την επιλογή της αποχώρησης έναντι αμοιβής δεν το μοιράζονται, δεν διαμαρτύρονται, γράφει ο συντάκτης των FT. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους τους γνωρίζουν τι έχει συμβεί μέσω της άτυπης αναμετάδοσης που γίνεται στα γραφεία, η οποία είναι πάντα πιο αποτελεσματική και ακριβής από τις περισσότερες ενδοεταιρικές επικοινωνίες με τη μεσολάβηση του γραφείου HR.

Το αν η τάση Gen Z της «ηχηρής παραίτησης» μέσω του TikTok και άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης γίνεται πιο διαδεδομένη, μένει να φανεί. Όσοι αποχωρούν παρά τη θέλησή τους αναγνωρίζουν ως επί το πλείστον ότι δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό να εκφράζουν δυσφορία δημόσια, από τον φόβο μήπως προκαλέσουν αρνητικές εντυπώσεις σε έναν πιθανό μελλοντικό εργοδότη.

Οι ικανοποιημένοι, από την άλλη, το μόνο που θέλουν είναι να προχωρήσουν, χρησιμοποιώντας την αποζημίωσή τους ως εφαλτήριο σε ένα καλύτερο ή διαφορετικό επαγγελαμτικό δρόμο.

Πηγή: ot.gr