Τι θα γινόταν αν στα παραμύθια δεν «ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»;

«Τι θα γινόταν αν η Κοκκινοσκουφίτσα δεν τα κατάφερνε να φτάσει στο σπίτι της γιαγιάς; Τι θα γινόταν αν η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξυπνούσε ποτέ; Τι θα γινόταν αν ο Αλαντίν ζούσε στη σημερινή εποχή;»

Σίγουρα, όλοι έχουμε κάνει μια ή και περισσότερες τέτοιες σκέψεις, ενώ διαβάζουμε ένα παραμύθι.

Με λίγα λόγια, τι θα γινόταν αν «δεν ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» στο τέλος του κάθε παραμυθιού;

Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δίνει ο Αντώνης Τουμανίδης, ο οποίος έχει αναλάβει την «αποστολή» να γράφει παραμύθια… χωρίς όμως αυτά να έχουν happy end!

Το βιβλίο του «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» έγινε σενάριο για τον κινηματογράφο, έχει αποσπάσει πάνω από 20 διεθνή βραβεία και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο Χόλυγουντ, ενώ το βιβλίο του «Εφιάλτες & Παραμύθια» έβαλε τους αγαπημένους μας ήρωες των παραμυθιών, αυτούς με τους οποίους μεγαλώσαμε, σε ένα νέο σκοτεινό σύμπαν.

Τώρα, επιστρέφει με το νέο του βιβλίο «Εφιάλτες & Παραμύθια 2», όπου στη σημερινή Νέα Υόρκη, ο Αλαντίν προσπαθεί να ξεφύγει από το τραγικό παρελθόν του, η Χιονάτη αυτοκτονεί και η βασίλισσα Αλίκη οδηγείται, αλυσοδεμένη, στην γκιλοτίνα.

Τι ήταν όμως αυτό που το έκανε να στραφεί στη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών.

«Η απάντηση βρίσκεται στη φράση ‘τι θα γινόταν αν’… Τι θα γινόταν αν η Κοκκινοσκουφίτσα δεν τα κατάφερνε να φτάσει στο σπίτι της γιαγιάς; Τι θα γινόταν αν η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξυπνούσε ποτέ; Τι θα γινόταν αν ο Αλαντίν ζούσε στη σημερινή εποχή; Επιπρόσθετα, πάντα ήθελα να δώσω τον πρωταγωνιστικό ρόλο στους δευτεραγωνιστές και να αποκαλύψω-δημιουργήσω, ενίοτε, την προσωπική τους ιστορία πέρα από τον υπάρχοντα ρόλο τους στα εκάστοτε παραμύθια. Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός («μαύρη» εκδοχή) έχει να κάνει με το τι θεωρούμε παραμύθι σήμερα και όχι με το τι είναι πραγματικά ένα παραμύθι» λέει μιλώντας στο in ο Αντώνης Τουμανίδης.

Πώς ξεκίνησαν όλα…

«Εννέα χρόνια πριν επιδίωξα να επαναφέρω τα παραμύθια στην πρωτόλεια μορφή τους, διατηρώντας πάντα το μαγικό στοιχείο, αλλά και να (υπεν)θυμίσω στους ενήλικες πως κάποτε ήταν και αυτοί παιδιά. Έτσι προέκυψε το «Εφιάλτες & Παραμύθια» (εκδόσεις Anubis, Β΄ έκδοση, 2018). Η αγάπη του κόσμου για το βιβλίο ήταν τέτοια που με οδήγησε στο να γράψω ένα δεύτερο βιβλίο, επιλέγοντας νέα παραμύθια με έντονο το άρωμα της ανατολής» λέει αναφορικά με την απόφασή του να μετατρέψει τα παραμύθια σε θρίλερ.

«Αγαπούσα και αγαπώ τη λογοτεχνία του φανταστικού και του τρόμου. Ειδικότερα η λογοτεχνία του τρόμου έχει ένα σημαντικό κοινό σημείο με το παραμύθι: και τα δύο είδη δεν διέπονται από κανόνες και περιορισμούς ως προς το περιεχόμενο. Τα σκοτεινά μου παραμύθια προέκυψαν από ένα ευτυχές, θέλω να πιστεύω, πάντρεμα των δύο ειδών» εξηγεί.

Θα έπρεπε τα παραμύθια χωρίς happy end να «διδάσκονται» στα παιδιά;

Στην ερώτηση αν τα παραμύθια θα έπρεπε να «διδάσκονται» στα παιδιά με τις μεσαιωνικές τους εκδοχές, τότε που δεν νικούσε πάντα το καλό, ούτως ώστε να προετοιμάζονται για όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια της ζωής τους, ο Αντώνης Τουμανίδης απαντά πως «η ταύτιση του παραμυθιού με το παιδικό βιβλίο είναι μια (τραγικά εσφαλμένη) παρανόηση του 20ού αιώνα – θα πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερα υπόψη το γεγονός πως οι ιστορίες των διάσημων παραμυθάδων κυκλοφορούν σήμερα, και ως επί το πλείστον, είτε ‘λογοκριμένες είτε παραποιημένες είτε ελεύθερα μεταφρασμένες αλλά σε κάθε περίπτωση σε πλήρη συμφωνία με το τι ορίζεται πλέον ως «παιδικό βιβλίο’».

Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα όμως τα παραμύθια ήταν ιστορίες για τους ενήλικες και τα παιδιά. Η χρυσόσκονη υπήρχε αλλά δεν έλαμπε πάντα. Η κακιά μάγισσα ενίοτε θριάμβευε γιατί αυτό μπορεί να συμβεί απλούστατα και στην αληθινή ζωή. Τα παραμύθια πάντα έτσι ήταν. Εμείς τα αλλοιώσαμε και διώξαμε τη μάγισσα από το σπίτι με τα ζαχαρωτά. Μάθαμε λοιπόν στα παιδιά μας το «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ας προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε τώρα πως το μονοπάτι της ζωής είναι δύσβατο και πως μπορεί να συναντήσει κανείς δράκους και τέρατα που συχνά νικάνε.

Ο Πινόκιο και το Χόλιγουντ

Το σενάριό του, «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» –που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του έχει αποσπάσει πάνω από 20 διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων: Καλύτερου Σεναριογράφου (Vegas Movie Awards), Καλύτερου Σεναρίου (New York Cinematography Awards, Florence Film Awards, Eurasia Film Fesjval, Mediterranean Film Fesjval κ.ά).

Μάλιστα, αυτή τη στιγμή μεταφέρεται στον κινηματογράφο, στην Αμερική, από την Dark Universe Pictures, ενώ είναι ήδη στα σκαριά η συνέχεια.

«Ο Πινόκιο, είναι η αλήθεια, έχει σημαδέψει την πορεία μου μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα δράμα τρόμου σχετικά με το μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ένας πατέρας προκειμένου να σώσει τον γιο του. Το σενάριο έχει τιμηθεί διεθνώς με πληθώρα βραβείων, με σημαντικότερο το βραβείο του Καλύτερου Σεναριογράφου στο Φεστιβάλ του Λας Βέγκας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Anubis το 2018. Η ταινία προχωράει με σταθερά βήματα προκειμένου να έχουμε το καλύτερο δυνατό τελικό αποτέλεσμα και να μεταφερθεί το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη με τη μεγαλύτερη πιστότητα. Προσεχώς, θα έχετε μια εικόνα του κινηματογραφικού Πινόκιο με ένα πρώτο teaser πόστερ» είπε χαρακτηριστικά.

Θα μπορούσε ένα μικρό παιδί να διαβάσει τα βιβλία του;

Τέλος, στην ερώτηση αν θα σύστηνε κάποιο από τα βιβλία του σε ένα μικρό παιδί, απαντάει «ναι και όχι. Αλλά το ίδιο ισχύει και για έναν ενήλικα».

Και εξηγεί: «Εξαρτάται από το αν ένα ‘παιδί’ ή ένας ενήλικας είναι μυημένοι στο είδος. Έχω γνωρίσει ενήλικες που δεν αντέχουν να διαβάσουν μια σκηνή τρόμου σε ένα βιβλίο και ‘παιδιά’ που ενθουσιάζονται με μια σκοτεινή ιστορία. Ο σπουδαίος Τόλκιν αναθεμάτιζε τη φράση ‘παιδικές ιστορίες’. Πίστευε πως αν αποδεχτούμε έναν διαχωρισμό σε παιδικές & μη ιστορίες θα πρέπει να αποδεχτούμε και την κατηγοριοποίηση των παιδιών και των ενηλίκων ως δύο διαφορετικά είδη – ενώ και τα παιδιά και οι ενήλικες είναι απλά άνθρωποι. Στην ουσία, όλα είναι θέμα παιδείας».