Είναι η Σέριφος το τέλειο ελληνικό νησί; Οι New York Times το πιστεύουν

«Έχω παράλυση ανάλυσης», είπε η φίλη μου η Maite, μια Αργεντίνα που ζει στη Μαδρίτη. Η Maite είναι ταξιδιώτης του κόσμου, αλλά πάντα έμπαινε σε αδιέξοδο όταν επρόκειτο για την Ελλάδα. «Υπάρχουν πάρα πολλά νησιά. Πώς αποφασίζεις;».

Υπάρχουν περισσότερα από 6.000 ελληνικά νησιά και βραχονησίδες, οπότε ήταν μια εύλογη ερώτηση – και μια ερώτηση που πολλοί δυνητικοί επισκέπτες πιθανώς κουβαλάνε.

«Δεδομένου ότι είχα σχέδια να πάω στην Ελλάδα, ήταν επίσης ένα ερώτημα στο οποίο ήθελα να βρω απάντηση και εγώ η ίδια» διευκρινίζει η Danielle Pergament στους New York Times.

Ένας τρόπος σκέψης

Ξεκίνησα με μια διαδικασία αποκλεισμού: Αποκλείω οτιδήποτε έχει αεροδρόμιο (πολύ κόσμο) ή είναι ακατοίκητο (πολύ άδειο). Στη συνέχεια, πρόσθεσα την πρόσβαση σε φέρι μποτ (δεν έχω γιοτ), πολλές παραλίες, καλά τοπικά εστιατόρια και ωραία ξενοδοχεία.

Επιπλέον, πλούσια ιστορία, φιλόξενος τοπικός πληθυσμός και εγγύτητα με άλλα νησιά (για ημερήσιες εκδρομές). Πρόσθεσα και τη μυθική σπηλιά του Κύκλωπα και είχα νικητή. Έξι χιλιάδες νησιά και βραχονησίδες έγιναν ένα: Σέριφος.

Η Σέριφος βρίσκεται στις δυτικές Κυκλάδες. Αν κοιτάξετε έναν χάρτη των ελληνικών νησιών, βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο, ανάμεσα στη Σύρο, την Πάρο και τη Μήλο – αλλά δεν έχει την αναγνωρισιμότητα του ονόματος των γειτόνων της. Δεν είναι τεράστιο -περίπου 29 τετραγωνικά μίλια όλο κι όλο – αλλά έχει 70 παραλίες.

«Δεν μπορείτε να οδηγήσετε εδώ. Θα ήταν μεγάλο πρόβλημα» είπε, κουνώντας το δάχτυλο στο χάρτη

Έτσι βρέθηκα στο Λιβάδι της Σερίφου

Η ζωή στη Σέριφο ξεκίνησε τον 7ο αιώνα π.Χ., γεγονός που την καθιστά ένα από τα αρχαιότερα σημεία του αρχιπελάγους. Και όπως μου είχε πει ένας Έλληνας φίλος «είναι το τέλειο νησί για να περάσεις μια εβδομάδα». Το πλατωνικό ιδεώδες ενός ελληνικού νησιού, σαν να λέμε.

Έτσι βρέθηκα (μαζί με τον σύζυγό μου και τα δύο παιδιά μας) στο γκισέ μιας εταιρείας ενοικίασης αυτοκινήτων στο Λιβάδι της Σερίφου, λίγα βήματα από το σημείο όπου μας έβγαλε το πλοίο.

Ο κύριος πίσω από το γκισέ μου έδωσε έναν χάρτη του νησιού, κάτι που περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι καθώς γύριζα να φύγω, με σταμάτησε και με έναν χοντρό μαύρο μαρκαδόρο άρχισε να διαγράφει τους δρόμους στο νότιο και δυτικό τμήμα του νησιού.

«Δεν μπορείτε να οδηγήσετε εδώ. Θα ήταν μεγάλο πρόβλημα» είπε, κουνώντας το δάχτυλο στο χάρτη.

Μεγάλο πρόβλημα επειδή οι δρόμοι είναι αδιάβατοι ή μεγάλο πρόβλημα επειδή οι δρόμοι ήταν επικίνδυνα κοντά στο μυθικό θρόνο του Κύκλωπα, δεν διευκρίνισε. Έτσι αφήσαμε το λιμάνι και, λαμβάνοντας υπόψη την προειδοποίησή του, οδηγήσαμε βόρεια, στους λόφους και στην κύρια πόλη του νησιού, τη Χώρα.

Ένας τόνος θέα

Η ονομασία της Χώρας ως πρωτεύουσας της Σερίφου, αν και αληθής, είναι παραπλανητική. Περισσότερο μοιάζει με ένα σύμπλεγμα τετράγωνων, ασβεστωμένων σπιτιών που προσκολλώνται στην κορυφή ενός μικρού βουνού με θέα τη θάλασσα. Η πόλη αποτελείται από ηλιόλουστα καφέ, τοπικούς φούρνους, μερικές εκκλησίες, μηδενικούς δρόμους που μπορούν να φιλοξενήσουν ένα αυτοκίνητο, έναν τόνο θέα και περισσότερα σκαλοπάτια από όσα θα μπορούσατε να μετρήσετε σε μια ζωή.

Ο σύζυγός μου αποφάσισε ότι ήθελε να περπατήσει μέχρι την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, το παρατηρητήριο πάνω από την πόλη. Η κόρη μου βρήκε τρεις μπουτίκ που ήθελε να εξερευνήσει πριν από το δείπνο. Και ο γιος μου έτρεξε να διαβάσει τον κατάλογο σε ένα γαλανόλευκο εστιατόριο που ονομάζεται Stratos Café. Από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας μέσα στην εκτυφλωτικά λευκή αγκαλιά της, η Χώρα μας κέρδισε.

Δείτε ένα βίντεο 

«Πρέπει να προσέχετε τον άνεμο»

Μείναμε σε ένα μικρό διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει στην Airbnb και την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε αμέσως. Υπήρχαν χιλιόμετρα παραλιών για εξερεύνηση, απλά έπρεπε να βρούμε σε ποιες θέλαμε να πάμε – και πώς να πάμε σε αυτές. Είχα ρωτήσει τριγύρω και υπήρχε ένα πράγμα, το οποίο όλοι ανέφεραν.

«Πρέπει να προσέχετε τον άνεμο», είπε η Stefanie Kasselakis Kyles, μια Ελληνοαμερικανίδα της οποίας η οικογένεια κατάγεται από το νησί και η οποία πηγαίνει εκεί εδώ και 40 χρόνια. «Είναι διαμορφωτικός. Τα πάντα στη Σέριφο διαμορφώνονται από τον άνεμο – οι λόφοι, τα δέντρα, οι άνθρωποι».

Θέλετε να βεβαιωθείτε ότι βρίσκεστε στην παραλία που δεν χτυπιέται από τις ριπές του ανέμου; Ακολουθήσαμε λοιπόν τη συμβουλή των ντόπιων: Αν ο άνεμος έρχεται από τον βορρά, κατευθυνθείτε νότια κ.λπ. Με ένα δυνατό αεράκι να έρχεται από τα δυτικά, οδηγήσαμε στην Ψιλή Άμμο, ένα αμμώδες μισοφέγγαρο στην ανατολική πλευρά του νησιού.

Η Σέριφος είναι λοφώδης, βραχώδης και φιλόξενα αφιλόξενη

Είναι μια γη που έχει φθαρεί από χιλιετίες και έχει διαμορφωθεί από τη θέληση των ανέμων. Η Σέριφος είναι άγρια, ένας τόπος που μοιάζει περισσότερο συνδεδεμένος με τη μυθολογία του από ό,τι άλλα, πιο γυαλιστερά νησιά.

Μόλις πριν από 30 χρόνια, δεν υπήρχαν ξενοδοχεία εδώ. Για να υπάρξει κανείς στη Σέριφο χρειαζόταν κότσια. Αλλά εκεί που νομίζεις ότι η γη είναι άγονη και άδεια, η Σέριφος σε ανταμείβει.

Κρυμμένοι στα βουνά της υπάρχουν αμέτρητοι θύλακες ομορφιάς. Όταν φτάσαμε στην Ψιλή Άμμο, τα νερά ήταν καθαρά, ρηχά και ζεστά, η παραλία ήταν σχεδόν άδεια και όλη η περιοχή ήταν γεμάτη σκιερά πεύκα. Μετά από λίγες ώρες, δεν είχαμε ακούσει ακόμα ούτε μια λέξη στα αγγλικά. Ήταν τέλεια.

Και όταν η τελειότητα άρχισε να ζεσταίνεται, πήραμε το δρόμο μας προς την άλλη άκρη της παραλίας, σε μια υπαίθρια ταβέρνα με πέτρινο πάτωμα, όπου οι άνθρωποι κάθονταν με τα μαγιό τους και έτρωγαν ελληνικές σαλάτες και τηγανητές πατάτες. Αυτή ήταν η ταβέρνα του Μανώλη, και όσον αφορά εμένα, θα χαιρόμουν να περάσω τις επόμενες τέσσερις μέρες καθισμένη κάτω από την αχυρένια στέγη της.

Η Σέριφος είναι η Μέρα της Μαρμότας, αν οι μαρμότες πήγαιναν διακοπές

Αλλά οι άνεμοι αλλάζουν

Την επόμενη μέρα, με ένα ελαφρύ αεράκι από τα βόρεια, οι θεοί μας έσπρωξαν προς την παραλία Κουτούλας στα νότια.

Εδώ κάναμε ακριβώς το ίδιο πράγμα με την προηγούμενη μέρα. Αυτή η παραλία ήταν περισσότερο φτιαγμένη από μικρές πέτρες και είχε λιγότερους ανθρώπους, αλλά υπήρχαν ακόμα τα ίδια πεύκα με τη φιλόξενη σκιά, το ίδιο νερό με το χρώμα του πρωινού ουρανού και τη θερμοκρασία της μπανιέρας, και μια διαφορετική ταβέρνα που μας έγνεφε στην άλλη άκρη.

Η Σέριφος είναι η Μέρα της Μαρμότας, αν οι μαρμότες πήγαιναν διακοπές.

Ειλικρινά, δεν είχα πρόβλημα. Υπάρχει μια κάποια γοητεία στο να κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια τέλεια ψητή τσιπούρα και την ίδια κανάτα παγωμένης μπύρας Μύθος. Είχα όμως μια δουλειά να κάνω, οπότε αποφασίσαμε να δούμε το νησί από μια διαφορετική οπτική γωνία: από το νερό.

Ένας Έλληνας Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Δεδομένου ότι η οικογένειά μας δεν διαθέτει γιοτ, η μόνη επιλογή ήταν να νοικιάσουμε ένα. Την επόμενη μέρα, ρίξαμε την προσοχή στους ανέμους και κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι, σε ένα RIB (Rigid Inflatable Boat) 20 ποδιών και τον καπετάνιο Γιάννη Γύλλη.

«Αποστολή μας σήμερα είναι να σας χαρίσουμε την καλύτερη μέρα των διακοπών σας», είπε ο κ. Γύλλης, ένας μεγαλόσωμος άντρας με λευκή γενειάδα. Ένας Έλληνας Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

«Είναι ήδη πραγματικά απίθανες οι διακοπές μας», είπα. «Μην μας υπόσχεστε κάτι που το σκάφος σας δεν μπορεί να εξαργυρώσει».

«Βλέπω ότι θα πρέπει να το κάνουμε πολύ ξεχωριστό», είπε. «Ανεβείτε στο πλοίο».

Τα παιδιά μου και εγώ κάναμε ό,τι μας είπε (ο σύζυγός μου είχε μια πολύ άκαιρη επαγγελματική συνάντηση πίσω στη στεριά). Ο κ. Γύλης μας βοήθησε να επιβιβαστούμε και μας πρόσφερε ποτά. Μέχρι στιγμής, τα λεφτά μου ήταν πονταρισμένα πάνω του. Και φύγαμε.

Απίθανα πράγματα

Κάναμε ζουμ πάνω από το νερό, και ο εξαιρετικά μαυρισμένος βοηθός του κ. Γύλλη, ο Νίκος Κόττης, άνοιξε τη μουσική. Για την επόμενη ώρα, ήμασταν μόνο εμείς, η Τέιλορ Σουίφτ και το απέραντο Αιγαίο.

Η πρώτη μας στάση ήταν η Πολύαιγος, ένα εντελώς ακατοίκητο νησί, αν δεν υπολογίσεις τις κατσίκες που ζουν εκεί όλο το χρόνο. («Πολύαιγος» μεταφράζεται ως «πολλές κατσίκες».) Ο Γιάννης μας οδήγησε σε μια τεράστια ανοιχτή σπηλιά, που διακόπτεται από μια κυκλική τρύπα στην κορυφή.

«Λέγεται Φανάρα», είπε.

Δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Τα παιδιά μου, που κάθονταν στην πλώρη, με κοίταζαν συνέχεια σαν να με ρωτούσαν αν πίστευα στα μάτια μου. Δεν μπορούσα. Ήταν το Πάνθεον που σχεδίασε ο Ποσειδώνας.

Όσο δελεαστικό κι αν ήταν να βουτήξουμε, τα κύματα ήταν πολύ άγρια και ο Γιάννης ήθελε να μας πάει στην Κίμωλο, ένα γειτονικό νησί, και σε ένα μέρος που ονομάζεται «Γαλάζιο Νερό». Ολόκληρη αυτή η θάλασσα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «γαλάζιο νερό». Πόσο πιο γαλάζιο από το μπλε νερό θα μπορούσε να είναι το Blue Water; Τότε το είδαμε.

«Μοιάζει σαν να μην είναι αληθινό», είπε η κόρη μου. Έμοιαζε με χημική διαρροή, με νερό που είχε βαφτεί. Ο Γιάννης εξήγησε ότι τα ορυκτά από τους βράχους έπεφταν στο νερό για χρόνια, μετατρέποντας το νερό σε μια συγκλονιστική απόχρωση ζαφειριού. Γύρισα να το εξηγήσω στα παιδιά, αλλά εκείνα είχαν ήδη πηδήξει μέσα για να εξερευνήσουν όλο αυτό το γαλάζιο από κοντά.

Ένα σπίτι προς ενοικίαση όλο κι όλο

Μισή ώρα αργότερα, νιώθοντας σαν την πιο άχαρη μαμά του κόσμου, τα έβγαλα από το νερό. Ήταν ώρα να πάμε στον Κίμωλο και σε μια απίθανη γκουρμέ παραλιακή ταβέρνα που ονομάζεται Κύμα.

Μια ώρα – και το καλύτερο ψητό ψάρι της ζωής μου – αργότερα, ήμασταν πίσω στη βάρκα, αλμυροί, χαρούμενοι και ήσυχοι, με προορισμό τη Σέριφο. Η Τέιλορ Σουίφτ μας έκανε καντάδα σε όλη τη διαδρομή.

Το τελευταίο μας βράδυ στο νησί, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε στον Ναυτικό Όμιλο Σερίφου, ο οποίος δεν έχει σκάφη και δεν είναι όμιλος. Είναι απλά ένα πολύ ζωντανό, τοπικό μπαρ πάνω στο νερό. Ήμασταν εκεί για να πιούμε ένα ποτό με τον Γιώργο Κασσελάκη, τον πατέρα της Στεφανίας και γνώστη της Σερίφου, ο οποίος ζει στο νησί εδώ και 40 χρόνια.

«Όταν ήρθα εδώ τη δεκαετία του 1980, υπήρχε ένα εστιατόριο», είπε. «Όλο το νησί είχε ένα σπίτι προς ενοικίαση. Μια μέρα οδηγούσα και είδα έναν άνδρα με μια πινακίδα που έλεγε ότι πουλάει το σπίτι του. Έτσι το αγόρασα».

«Η Σέριφος δεν είναι Μύκονος»

Ρώτησα τον κ. Κασσελάκη πώς πιστεύει ότι η Σέριφος μπορεί να αλλάξει τα επόμενα χρόνια.

«Η Σέριφος δεν είναι Μύκονος. Η Μύκονος είναι ένας ζωολογικός κήπος. Και η Πάρος είναι ακόμη χειρότερη – πρέπει να παρκάρεις 10 μίλια από εκεί που θέλεις να πας», είπε. «Αλλά η Σέριφος δεν θα χάσει ποτέ τον χαρακτήρα της. Δεν νομίζω ότι οι ντόπιοι θα το επέτρεπαν».

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στους nytimes.com