Για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης τα εσώρουχα δεν ήταν καθόλου σέξι

Ξεχάστε τις εικόνες των Ρωμαίων γυναικών με εσώρουχα που έχουν γίνει δημοφιλείς από παραγωγές όπως ο Σπάρτακος, ο Καλιγούλας και οι Ερωτικές Νύχτες της Ποππαίας. Εκείνη την εποχή, τα γυναικεία ενδύματα δεν ήταν καθόλου σέξι, αποτελούμενα από λίγα πράγματα πέρα από άκρως πρακτικά ενδύματα.

Αυτό εξηγεί η Emma Southon, διδάκτωρ αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, κατά τη διάρκεια μιας ζωηρής συζήτησης που λαμβάνει χώρα στη Βαρκελώνη. Η έρευνα της Southon επικεντρώνεται στο σεξ, την οικογένεια, το φύλο και τη θρησκεία. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Agrippina: The Most Extraordinary Woman of the Roman World (2019) και A Fatal Thing Happened on the Way to the Forum (2020), το οποίο επικεντρώνεται στο έγκλημα στην αρχαία Ρώμη.

«Δεν υπήρχαν εσώρουχα, μόνο κάποια περιτυλίγματα για το στήθος και μακριά πουκάμισα. Ήταν πολύ πρακτικό. Δεν θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Τίποτα διαφανές»

Photo: Wikimedia Commons

Ήταν εκεί, απλώς έπρεπε να τις ακούσουμε

Το τελευταίο της βιβλίο είναι το A History of the Roman Empire in 21 Women (Εκδόσεις Oneworld), το οποίο επαναφέρει τις γυναίκες της Ρώμης ως πρωταγωνίστριες. «Ήταν εκεί, απλώς έπρεπε να τις ακούσουμε», λέει.

Η Southon (40 ετών, Μπράιτον, Ηνωμένο Βασίλειο) διαθέτει έναν ακαταμάχητο συνδυασμό πολυμάθειας και χιούμορ, που συνοδεύεται από αθυρόστομες διατυπώσεις («Ο Αταούλφο μαχαιρώθηκε στα αρχίδια»), εκπληκτικές συγκρίσεις (ο κύκλος του Κάτουλλου και η ομάδα του Μπλούμσμπερι, η εξέλιξη του Οκταβιανού και οι μεταμορφώσεις των Πόκεμον) και αυθόρμητες επιπλήξεις σε κλασικούς συγγραφείς («Εντάξει Λίβιο, τι στο διάολο, φίλε;»).

Στην επιλογή των Ρωμαίων γυναικών που κάνει ο ιστορικός, βρίσκει κανείς γνωστές μορφές όπως η Λουκρητία, η Κλοδία και η Ιουλία – η «εκτός ελέγχου» κόρη του Αυγούστου – και διάφορες αυτοκράτειρες και αντιβασιλείς (Ιουλία Μαμαία και Γάλλα Πλακιδία) μαζί με μια παρθένα που εκτελέστηκε με την κατηγορία της αγνότητας, μια εργάτρια του σεξ, μια αφοσιωμένη και όμορφη σύζυγος της ανώτερης τάξης, μια επιχειρηματία από την Πομπηία που είχε ένα συγκρότημα ψυχαγωγίας στην πόλη και η οποία πιθανόν να κατέληξε θαμμένη εκεί κατά την έκρηξη του Βεζούβιου (η Ιουλία Φέλιξ, την οποία η Southon περιγράφει ανενδοίαστα ως επιδειξιμανή), η ερωτική σύντροφος ενός διοικητή ενός φρουρίου στη βόρεια Βρετανία (στη Βινδολάντα) που έστελνε προσκλήσεις στους φίλους της και μια χριστιανή μάρτυρας που ρίχτηκε όχι στα λιοντάρια, αλλά σε μια τρελή αγελάδα.

«Ήθελα να υπάρχουν γυναίκες που ο κόσμος γενικά δεν είχε ακούσει, γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε η Λίβια, ούτε η Αγριππίνα, για την οποία έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο»

A History of the Roman Empire in 21 Women (Εκδόσεις Oneworld)

Οι άγνωστες γυναίκες

Και εδώ υπάρχουν τρεις ξένες γυναίκες, δύο από τις οποίες (στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου) πολέμησαν εναντίον της Ρώμης: Η Καρτιμάντουα (η οποία περιγράφεται ως «η βασίλισσα των Κουίσλινγκ», μια αναφορά στο ότι βοήθησε τους εισβολείς της χώρας της), η Βοαδίκεια και η Ζηνοβία.

Περιέργως, η Κλεοπάτρα δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο. «Είναι πολύ διάσημη», λέει η Southon. Ούτε η Μεσσαλίνα, ούτε η Ποππαία. «Πάρα πολλά σκάνδαλα», λέει η ιστορικός.

«Ήθελα να υπάρχουν γυναίκες που ο κόσμος γενικά δεν είχε ακούσει, γι’ αυτό δεν υπάρχει ούτε η Λίβια, ούτε η Αγριππίνα, για την οποία έγραψα ένα ολόκληρο βιβλίο. Ήθελα να περιπλέξω την ιδέα της Ρώμης, να ξεφύγω από τους ισχυρούς και τα χάλια τους, να διευρύνω τη ματιά μας. Ένα άλλο κριτήριο ήταν να υπάρχουν γυναίκες από όλες τις ιστορικές εποχές της Ρώμης, για να προσφέρεται ταυτόχρονα μια χρονολογική περιήγηση στην ιστορία της, από την ίδρυση της πόλης μέχρι την πτώση της».

«Οι Ρωμαίοι δεν είχαν γυναίκες που ήταν στρατιώτες, πολεμιστές. Αυτό τους φαινόταν αφύσικο, κυριολεκτικά τους προκαλούσε αηδία»

Photo: Wikimedia Commons

Πώς ήταν να είσαι γυναίκα στον ρωμαϊκό κόσμο;

«Είναι δύσκολο να πω, υπήρχε μεγάλη ποικιλία τρόπων για να είσαι γυναίκα. Αλλά σε γενικές γραμμές, ήταν δύσκολο. Και δεν υπήρχε το αίσθημα του να ανήκεις στο ίδιο φύλο, δεν υπήρχε αδελφότητα. Οι γυναίκες δεν έβλεπαν τον εαυτό τους με τον ίδιο τρόπο. Η Λίβια ένιωθε πολύ ξεχωριστή και ξένη προς τη γυναίκα που της έπλενε τα πόδια ή άνοιγε τις κουρτίνες για να την ξυπνήσει. Κι όμως, παρόλα αυτά, είχαν κοινά πράγματα: όλες βρίσκονταν υπό τον έλεγχο ενός άνδρα.

»Και ήταν αναμενόμενο ότι θα έκαναν παιδιά. Αυτό ήταν το υπ’ αριθμόν ένα καθήκον των γυναικών στη Ρώμη και η ουσία τους, το καθοριστικό τους στοιχείο: η μητρότητα». Μια ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση (μεταξύ των ανδρών), λέει η Southon ήταν ότι οι γυναίκες ήταν, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο, ανίκανες να κυβερνήσουν, επειδή θεωρούνταν σκληρές και παρακμιακές, χαρακτηριστικά που συνδέονταν ιδιαίτερα με τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία και ως τέτοια αποτυπώνονταν στη ρωμαϊκή λογοτεχνία. Οι Ρωμαίοι δεν είχαν γυναίκες που ήταν στρατιώτες, πολεμιστές.

«Αυτό τους φαινόταν αφύσικο, κυριολεκτικά τους προκαλούσε αηδία. Γι’ αυτό τους ενδιέφεραν τόσο πολύ οι γυναίκες που πολεμούσαν για άλλα έθνη. Μια γυναίκα Ρωμαία πολεμιστής ήταν αδιανόητο, μια θεά, ναι…».

Δείτε ένα σχετικό βίντεο 

Και ύστερα ήρθε ο χριστιανισμός

Όσο για τη θέση της για το σεξ «θα μας εξέπληττε το πόσο ανοιχτά, πολύ ανοιχτά, ακόμη και με θράσος μιλούσαν γι’ αυτό οι γυναίκες -δεν έχουμε επίγνωση του πόσο πολύ μας έχει αλλάξει ο χριστιανισμός από αυτή την άποψη».

Όσον αφορά την ενδυμασία, «θα το έβρισκαν σκανδαλώδες και γελοίο, όχι μόνο ότι οι γυναίκες φορούν παντελόνια, αλλά και ότι οι άνδρες τα φορούν».

Γυναικεία εσώρουχα;

«Πολύ βασικά. Δεν υπήρχαν εσώρουχα, μόνο κάποια περιτυλίγματα για το στήθος και μακριά πουκάμισα. Ήταν πολύ πρακτικό. Δεν θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Τίποτα διαφανές. Όλα βαμβακερά, μάλλινα και λινά. Βρήκαμε μερικά δερμάτινα μπικίνι, αλλά δεν ξέρουμε αν ήταν η ενδυμασία ορισμένων θέσεων, ίσως εκείνων των γυναικών μονομάχων (που τις αντιμετώπιζαν σαν ανέκδοτο), τίποτα σέξι».

Η ιστορικός αναφέρει σικελικά ψηφιδωτά των οποίων οι γυναίκες-θεματοθέτες φαίνονται να είναι αθλήτριες, ντυμένες με χονδροειδή ρούχα που αποτελούνται από σουτιέν strophium ή mamillare και εσώρουχα subligaculum (οι άνδρες φορούσαν κάτι παρόμοιο). Το μετάξι ήταν ένα πολύ ακριβό και σπάνιο αγαθό «που μπορούσαν να το αγοράσουν μόνο οι αυτοκράτειρες σε πολύ σικ όργια».

*Με στοιχεία από elpais.com