Ανταρκτική: Εντόπισαν σχεδόν άθικτο το ναυάγιο του πλοίου του τελευταίου ταξιδιού του εξερευνητή Σάκλετον

Σε μία εντυπωσιακή ανακάλυψη προχώρησαν κυνηγοί ναυαγίων, καθώς εντόπισαν το πλοίο με το οποίο ο «θρυλικός» εξερευνητής της Ανταρκτικής, Έρνεστ Σάκλετον έκανε το τελευταίο του ταξίδι, τα ίχνη του οποίου είχαν χαθεί εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα.

«Ο Σάκλετον θα ζει για πάντα ως ένας από τους μεγαλύτερους εξερευνητές όλων των εποχών, όχι μόνο για όσα πέτυχε στην εξερεύνηση, αλλά και για τον τρόπο που το έκανε και για τον τρόπο που φρόντιζε τους άνδρες του»

Στο πλοίο, με την ονομασία «Quest» (Αναζήτηση), το οποίο εντοπίστηκε σχεδόν άθικτο στον πυθμένα της θάλασσας στα ανοικτά των ακτών του Νιουφάουντλαντ του Καναδά, ο Σάκλετον υπέστη τη μοιραία καρδιακή προσβολή στις 5 Ιανουαρίου 1922, ενώ προσπαθούσε να φτάσει στην Ανταρκτική.

Το «Quest» συνέχισε τα ταξίδια μέχρι το 1962 όταν και βυθίστηκε, ωστόσο το γεγονός ότι αποτέλεσε τον τελευταίο σταθμό στη ζωή του Βρετανού εξερευνητή, έχει προσδώσει στο πλοίο μεγάλη ιστορική σημασία, καθώς αποτέλεσε ουσιαστικά ένα τέλος εποχής για την αποκαλούμενη «ηρωική εποχή των εξερευνήσεων» της Ανταρκτικής, σε μια περίοδο που πολύ λίγοι άνθρωποι είχαν δει την παγωμένη ήπειρο.

«Το τελευταίο του ταξίδι έκλεισε κατά κάποιον τρόπο την ηρωική εποχή της εξερεύνησης, της πολικής εξερεύνησης, σίγουρα στο νότο», δήλωσε ο διάσημος κυνηγός ναυαγίων Ντέιβιντ Μιρνς, ο οποίος διηύθυνε την επιτυχημένη επιχείρηση έρευνας.

«Στη συνέχεια, ήταν αυτό που θα αποκαλούσαμε επιστημονική εποχή. Στο πάνθεον των πολικών πλοίων, το ‘Quest’ είναι σίγουρα μια εικόνα», είπε ακόμα μιλώντας στο BBC News.

Τα απομεινάρια του πλοίου μήκους 38 μέτρων, ανακαλύφθηκαν στον πυθμένα της θάλασσας του Λαμπραντόρ την Κυριακή από ομάδα υπό την ηγεσία της The Royal Canadian Geographical Society (Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία του Καναδά, RCGS).

Εξοπλισμός σόναρ το εντόπισε σε βάθος 390 μέτρων

Ο εξοπλισμός σόναρ το εντόπισε σε βάθος 390 μέτρων. Το ναυάγιο κάθεται σχεδόν όρθιο στον πυθμένα που έχει σκαφτεί κάποια στιγμή στο παρελθόν από το πέρασμα των παγόβουνων. Το κύριο κατάρτι είναι σπασμένο και κρέμεται πάνω από την αριστερή πλευρά, αλλά κατά τα άλλα το πλοίο φαίνεται να είναι σε γενικές γραμμές άθικτο.

Εικόνα σόναρ πλευρικής σάρωσης δείχνει το ναυάγιο του Quest, του τελευταίου πλοίου της εκστρατείας του Έρνεστ Σάκλετον, στο οποίο πέθανε το 1922 στα ανοικτά της νήσου της Νότιας Γεωργίας στον Νότιο Ατλαντικό, καθώς βρίσκεται όρθιο και άθικτο στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθος 390 μέτρων (Πηγή: Canadian Geographic/Royal Canadian Geographical Society)

Το «Quest» στα τελευταία του ταξίδια χρησιμοποιούνταν από Νορβηγούς που κυνηγούσαν φώκες. Η βύθισή του προκλήθηκε από τον παχύ πάγο της θάλασσας, ο οποίος τρύπησε το κύτος του πλοίου και το έστειλε στον βυθό.

Μάλιστα η τραγική ειρωνεία είναι πως ακριβώς η ίδια ζημιά που προκλήθηκε στο Endurance (Καρτερία), το πλοίο που χρησιμοποίησε στην άτυχη «Δια-Ανταρκτική Αποστολή Εξερεύνησης» στην εκστρατεία του 1914-1917.

Ευτυχώς, τα πληρώματα τόσο του «Endurance», το 1915, όσο και του «Quest», το 1962, επέζησαν και πολλοί από τους άνδρες που γλίτωσαν από τη βύθιση του πρώτου δήλωσαν συμμετοχή στην τελευταία πολική αποστολή του Σάκλετον το 1921-1922, με το «Quest».

Η τελευταία αποστολή και το τέλος του «Quest»

Το αρχικό του σχέδιο ήταν να εξερευνήσει την Αρκτική, βόρεια της Αλάσκας, αλλά όταν η καναδική κυβέρνηση απέσυρε την οικονομική υποστήριξη, η αποστολή κατευθύνθηκε νότια με το «Quest» προς την Ανταρκτική.

Ο νέος στόχος ήταν να χαρτογραφήσει τα νησιά της Ανταρκτικής, να συλλέξει δείγματα και να αναζητήσει μέρη για την εγκατάσταση υποδομών, όπως μετεωρολογικούς σταθμούς. Ωστόσο, ο Σάκλετον δεν τα κατάφερε ποτέ, καθώς υπέστη καρδιακή ανεπάρκεια στο λιμάνι Γκρίτβικεν στο βρετανικό υπερπόντιο έδαφος της Νότιας Γεωργίας, τον τελευταίο σταθμό πριν φτάσει στη Λευκή Ήπειρο, σε ηλικία μόλις 47 ετών.

Μετά το θάνατό του, το «Quest» συμμετείχε σε άλλες σημαντικές αποστολές, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανικής Αποστολής Arctic Air Route το 1930-31 με επικεφαλής τον Βρετανό εξερευνητή Τζίνο Γουάτκινς, ο οποίος επίσης βρήκε τραγικό θάνατο σε ηλικία 25 ετών εξερευνώντας τη Γροιλανδία.

Το «Quest» απασχολήθηκε επίσης σε διασώσεις στην Αρκτική και ως μέλος του Βασιλικού Ναυτικού του Καναδά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προτού παραδοθεί στα χέρια των κυνηγών φώκεων.

Τα μέλη της ομάδας RCGS διεξήγαγαν εκτεταμένη έρευνα για να βρουν το τελευταίο μέρος ανάπαυσης του «Quest». Συγκεντρώθηκαν πληροφορίες από ημερολόγια πλοίων, αρχεία ναυσιπλοΐας, φωτογραφίες και έγγραφα από την έρευνα για την απώλειά του.

Η υπολογιζόμενη θέση βύθισης στη Θάλασσα του Λαμπραντόρ ήταν σχεδόν ακριβής, αν και οι ακριβείς συντεταγμένες δεν έχουν εντοπιστεί προς το παρόν. Μια δεύτερη αποστολή στο ναυάγιο, ενδεχομένως αργότερα φέτος, θα πραγματοποιήσει μια πιο ολοκληρωμένη έρευνα.

«Αυτή τη στιγμή, δεν σκοπεύουμε να αγγίξουμε το ναυάγιο. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μια ήδη προστατευόμενη περιοχή για την άγρια ζωή, οπότε κανείς δεν πρέπει να το αγγίξει», δήλωσε ο αναπληρωτής διευθυντής των ερευνών, Αντουάν Νορμαντέν. «Ελπίζουμε όμως να επιστρέψουμε και να το φωτογραφίσουμε με τηλεκατευθυνόμενο όχημα, για να κατανοήσουμε πραγματικά την κατάστασή του», προσέθεσε.

Το τελευταίο ταξίδι και το σημείο που εντοπίστηκε το «Quest»

«Ολοκληρώνεται ο κύκλος»

Η Αλεξάντρα Σάκλετον είναι εγγονή του εξερευνητή και ήταν χρηματοδότης της έρευνας του RCGS.

«Ήμουν ενθουσιασμένη, πραγματικά ενθουσιασμένη όταν άκουσα τα νέα- έχω ανακούφιση και ευτυχία και τεράστιο θαυμασμό για τα μέλη της ομάδας», δήλωσε στο BBC News. «Για μένα, αυτό αντιπροσωπεύει την τελευταία ανακάλυψη στην ιστορία του Σάκλετον. Ολοκληρώνεται ο κύκλος».

Ο εξερευνητής συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον περισσότερο από έναν αιώνα μετά το θάνατό του. Εκατοντάδες άνθρωποι επισκέπτονται τον τάφο του στη Νότια Γεωργία κάθε χρόνο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον άνθρωπο που ήταν γνωστός από τα πληρώματά του απλά ως «Το Αφεντικό».

«Ο Σάκλετον θα ζει για πάντα ως ένας από τους μεγαλύτερους εξερευνητές όλων των εποχών, όχι μόνο για όσα πέτυχε στην εξερεύνηση, αλλά και για τον τρόπο που το έκανε και για τον τρόπο που φρόντιζε τους άνδρες του», δήλωσε ακόμα ο Ντέιβιντ Μιρνς.

«Η ιστορία του είναι διαχρονική και θα ειπωθεί ξανά και ξανά- και εγώ είμαι ένας από τους πολλούς μαθητές που θα συνεχίσω να την αφηγούμαι για όσο περισσότερο μπορώ», προσέθεσε.