Euro: Η ατάκα του Πογιέτ και οι μέρες… τηλεόρασης

Ως το nothing is impossible του 2004, μια συμμετοχή όλη και όλη. O βαθμός –στο Τορίνο- κόντρα στην μετέπειτα πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία και το γκολ του αξεπέραστου Νίκου Αναστόπουλου –στη Ρώμη- κόντρα στους Τσεχοσλοβάκους: Η θολή ανάμνηση της Euro 1980 εξαίρεσης, στον ελληνικό κανόνα.  Δεν ήταν για τα… δόντια μας.

Βεβαίως τότε έπαιζαν μόλις οκτώ, το Euro ήταν μια δοκιμασία ελίτ. Ήταν  λογικό και μάλλον δίκαιο να μην είμαστε εκεί. Όπως λογικό ήταν ότι βρήκαμε τρόπο να ανοίξουμε με συνέπεια την πόρτα όταν το τουρνουά άρχισε να μοιράζει διπλά εισιτήρια.  Στο θαύμα του Ότο Ρεχάγκελ και ως και το 2012 με τον Φερνάντο Σάντος, τότε που κάναμε τρεις παρουσίες στη σειρά, οι ομάδες ήταν πλέον «16» άρα μπορούσαν πλέον και εκείνοι της δεύτερης ταχύτητας να βρουν μια θέση στον ήλιο…

Η παταγώδης αποτυχία της εθνικής μας ομάδας σε αυτή την οκταετία.

Από εκεί και πέρα είναι που σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Διότι η UEFA το πήγε πλέον στο άλλο άκρο: Για λόγους εμπορικούς ή και πολιτικής –ανάμεσα στις Ομοσπονδίες- το Euro από το 2016 και πέρα αφορά 24 εθνικές ομάδες από τις 55. Σχεδόν μια στις δύο μπορεί να έχει τη χαρά της συμμετοχής. Το έχουν εκμεταλλευτεί ακριβώς 32 σε αυτή την οκταετία. Εμείς θα δούμε και αυτό το τουρνουά από την τηλεόραση. Η Ελλάδα, η Νορβηγία του Χάαλαντ και έπειτα με –όλο το σεβασμό- υπερδυνάμεις σαν το Σαν Μαρίνο, το Γιβραλτάρ, τη Μάλτα, την Ανδόρα, τη Μολδαβία, τα Φερόε κλπ

Είναι παταγώδης η αποτυχία της εθνικής μας ομάδας σε αυτή την οκταετία. Εξηγείται όμως εύκολα και πλέον αρκετοί μιλούν ανοιχτά για αυτό. «Δεν είχαμε γήπεδο για να προπονηθούμε. Τηλεφώνησα στον Ολυμπιακό και ζήτησα από τους ανθρώπους του, το Καραϊσκάκης. Μου το παραχώρησαν αμέσως. Όταν όμως τηλεφώνησα στην Ομοσπονδία να τους ενημερώσω, μου είπαν ότι αυτό δεν γίνεται»: Τάδε έφη; Ο Γκουστάβο Πογιέτ. Ο τελευταίος Ομοσπονδιακός τεχνικός μέχρι τον επόμενο. Με εκείνον χάσαμε στη Τιφλίδα την ευκαιρία της συμμετοχής στο Euro.

Τι είπε ο Ουρουγουανός, έστω κατόπιν εορτής; Την πραγματικότητα για τον τρόπο που όλοι αυτοί οι απίθανοι που εισέβαλλαν στην Ομοσπονδία παριστάνοντας τους «παράγοντες» του κινήματος «φέρτε πίσω τις Κυριακές μας», όχι μόνο δεν σεβάστηκαν το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αλλά το χρησιμοποίησαν με τρόπο φτηνό.

Να φύγει η εθνική από το Καραϊσκάκης ήταν η πρώτη κίνηση τους. Να μην επιστρέψει ούτε για… προπόνηση εκεί, η τελευταία τους σε αυτή την οκταετία. Το Φαληρικό γήπεδο που ο Ολυμπιακός όλα τα χρόνια προσέφερε δωρεάν. Την έδρα που επέλεγαν οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές, αλλά που την απαγόρευε το «σύστημα» κάθε πικραμένου για να κάνει… πολιτική.

Έμεινε η εθνική μια ολόκληρη εποχή δίχως γήπεδο για αυτή την «λεπτομέρεια». Την μετέτρεψαν σε νομά ως ότου να κατασκευαστεί το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας- σύμφωνα με την σύμβαση που κυκλοφορεί κόστισε 300.000 ευρώ για την προηγούμενη σεζόν στην ΕΠΟ. Την απαξίωσαν μέσα από επιλογές «κομματικών» στελεχών για το οργανόγραμμα της, τύπους που δεν ήξεραν πόσες κάρτες έχουν οι διεθνείς μας και τους έβαλαν να πάρουν και άλλες (!!!!), ακόμη και για τον πάγκο της. Απομάκρυναν με διαφορετικούς τρόπους τον έναν μετά τον άλλο, ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής όπως ο Σωκράτης, ο Μανωλάς, ο Σιόβας –που τόλμησε να θυμίσει την αξία των προηγούμενων-, ο Φορτούνης. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.

Μακάρι ο Μάκης Γκαγκάτσης σε αυτή την ευκαιρία επανεκκίνησης που προσφέρει η «αλλαγή» του Ιούλη να αντιμετωπίσει την εθνική με μεγαλύτερο σεβασμό.  Μακάρι να επιβεβαιωθούν τα σενάρια για κάποιον καλό προπονητή κοινής αποδοχής –Γιοβάνοβιτς-. Για μια συνολικά καλύτερη στελέχωση. Για την επιστροφή της κανονικότητας στη λειτουργία.  Υπό αυτό το πρίσμα ίσως να έχουμε μια ελπίδα να δούμε το Euro 2028 από… κοντά και όχι –ξανά- από την τηλεόραση. Αυτά όμως επιβεβαιώνονται με πράξεις. Όχι με λόγια…