Το πορνό της Έρικα Λαστ χορεύει τανγκό με την τέχνη

«Αλλάζουμε τις ερωτικές ταινίες με την τέχνη και την κινηματογραφία, εστιάζοντας στο πάθος και τη φεμινιστική σκοπιά. Οι παραγωγές μας ξυπνούν τις αισθήσεις, καλωσορίζοντας όσους αναζητούν μια εναλλακτική πρόταση αντί για το κυρίαρχο πορνό», ενημερωνόμαστε με το που εισχωρούμε στον πορνογραφικό ιντερνετικό κόσμο της Έρικα Λαστ, η οποία όπως διαβάζουμε είναι επηρεασμένη καλλιτεχνικά από τον σπουδαίο Ζαν-Ζακ Ανό.

Το 2013, δημιούργησε τη σειρά XConfessions, η οποία πραγματοποιούσε τα ηδονιστικά όνειρα των θεατών, προσκαλώντας τους να υποβάλουν ανώνυμα τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις ώστε η Λαστ να τις μετατρέψει σε ότι φαντάζεστε

Σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα της ιστοσελίδας για ενηλίκους, η ηθική πορνογραφία της Έρικα Λαστ θέτει ως προτεραιότητα τη δίκαιη μεταχείριση, την ασφάλεια, σέβεται τα όρια, πληρώνει δίκαια και ακολουθεί τις νομικές κατευθυντήριες γραμμές για την παραγωγή και τη διανομή περιεχομένου ενηλίκων.

Ανάμεσα στις διαφάνειες, οι οποίες ενημερώνουν το κοινό για τις αξίες του πορνό της Λαστ, αναφέρεται πώς το κινηματογραφικό και καλλιτεχνικό πορνό αγκαλιάζει κορυφαίες οπτικές εικόνες και αφηγήσεις, ενώ παράλληλα σέβεται τις διαφορετικές σεξουαλικότητες. Η εκπροσώπηση είναι ζωτικής σημασίας για την αναγνώριση και τον εορτασμό της προσωπικότητάς μας μέσα στο περιεχόμενο για ενήλικες.

Ποια ειναι η Έρικα Λαστ;

Γεννημένη το 1977 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, η Έρικα Λουστ (κατά κόσμον Έρικα Χάλκβιστ) σπούδασε στο δημόσιο Πανεπιστήμιο του Λουντ, ένα από τα πιο ιστορικά της Βόρειας Ευρώπης, με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον φεμινισμό, και αποφοίτησε με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες. Το 2004 μετακόμισε στη Βαρκελώνη της Ισπανίας και ίδρυσε την εταιρεία Lust Films μαζί με τον σύζυγο της, Πάμπλο Ντόμπνερ.

«Θυμάστε όταν το πορνό μπήκε στους μεγάλους κινηματογράφους τη δεκαετία του ’60 και του ’70; Τότε, το πορνό που μπορούσε να δει ο κόσμος ήταν φτιαγμένο από κινηματογραφιστές- από ανθρώπους που είχαν κάποιο γούστο»

Την ίδια χρονιά, σε ηλικία μόλις 27 χρονών, έγινε παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα του «The Good Girl» (2004), μιας μικρού μήκους ταινίας πορνό για γυναίκες, η οποία αργότερα ενσωματώθηκε στη βραβευμένη ανθολογική ταινία μεγάλου μήκους «Five Hot Stories for Her» (2007), η οποία παρουσίαζε πέντε σύγχρονες, αστικές, spicy ιστορίες, όπου το σεξ ξεφεύγει από τις κλασσικές αφηγήσεις με τον πιτσαδόρο, και προσγειώνεται με φυσικό και ρεαλιστικό τρόπο.

Το φετίχ και το BDSM δεν θα μπορούσε να λείπει από το καλλιτεχνικό της ιστορικό. Το 2009 δημιούργησε μια ταινία με τίτλο «Love me like you hate me» ενώ ένα χρόνο αργότερα το «Handcuffs».

Το 2013, δημιούργησε τη σειρά XConfessions, η οποία πραγματοποιούσε τα ηδονιστικά όνειρα των θεατών, προσκαλώντας τους να υποβάλουν ανώνυμα τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις ώστε η Λαστ να τις μετατρέψει σε ότι φαντάζεστε. Σε ταινίες.

Η Λαστ, η οποία έχει δυο κόρες και η οποία ξέρει καλύτερα από τον καθένα, σε ποιό σημείο διασταυρώνεται η μητρότητα και η σεξουαλικότητα, εφηύρε μαζί με τον Ντόμπνερ την εκπαιδευτική πλατφόρμα «The Porn Conversation», η οποία προσφέρει δωρεάν εργαλεία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης για εφήβους, γονείς και εκπαιδευτικούς.

«Καταλαβαίνουμε ότι η συζήτηση για το σεξ με την οικογένεια και τους δασκάλους μπορεί να γίνει αμήχανη. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε μια κοινοτική σελίδα όπου οι έφηβοι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και να λαμβάνουν στοιχεία και συμβουλές από τους σεξολόγους και τους πρεσβευτές της TPC σχετικά με το σεξ, τη σεξουαλική υγεία, την εφηβεία, τις σχέσεις, την ταυτότητα και πολλά άλλα» αναγράφεται στην πλατφόρμα, η οποία περιβάλλεται από neon χρώματα δίνοντας την εντύπωση ενός οικείου και ασφαλούς περιβάλλον.

Που χάθηκε η αισθητική;

Η Λαστ, η οποία λοιπόν δημιουργεί περιεχόμενο με γνώμονα την γυναικεία επιθυμία από το 2004 και περιγράφει τον εαυτό της ως μια φεμινίστρια που φέρνει επανάσταση στην πορνογραφία έχει καταφέρει η ανεξάρτητη εταιρεία της, να έχει εξελιχθεί σε μια πραγματική αυτοκρατορία των σεξουαλικών τεχνών.

Πρόσφατα το Dazed, δημοσίευεσε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς η Έρικα Λαστ άλλαξε για πάντα τη βιομηχανία του πορνό» το οποίο υπογράφει η Brit Dawson.

Η αρθρογράφος αρχικά παρουσιάζει την Λαστ ως την γυναίκα που πέρα από το απαιτητικό καλλιτεχνικό της έργο έχει ταχθεί υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο σεξ, της σεξουαλικής εκπαίδευσης και του sex positivity, και έχει ανοίξει το δρόμο όσον αφορά τις ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας. Μετέπειτα ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

«Είστε πρωτοπόρος όσον αφορά την κινηματογραφική πορνογραφία. Γιατί περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν το πορνό ως μορφή τέχνης;» την ρώτησε σε κάποιο σημείο της συνέντευξης η Dawson με την Λαστ να απαντά:

«Επειδή δεν δίνουν καμία αξία σε αυτό. Συνήθιζαν να το βλέπουν ως μορφή τέχνης. Θυμάστε όταν το πορνό μπήκε στους μεγάλους κινηματογράφους τη δεκαετία του ’60 και του ’70; Τότε, το πορνό που μπορούσε να δει ο κόσμος ήταν φτιαγμένο από κινηματογραφιστές- από ανθρώπους που είχαν κάποιο γούστο, ιδέα ή αίσθημα ότι ήθελαν να αφηγηθούν μια ιστορία με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Οι πρώτοι δημιουργοί του πορνό ήταν μέρος ενός φιλελεύθερου κινήματος που ήθελε να διαδώσει νέα μηνύματα για το σεξ στους ανθρώπους. Ήταν μια αντίδραση σε μια συντηρητική κοινωνία. Ήταν ακτιβιστές. Στη συνέχεια, αυτό που συνέβη στο πορνό είναι ότι έγινε επιχειρηματικό- έγινε για να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια».

Femme

Η απάντηση της Λαστ, για να είμαι ειλικρινής μου θύμισε τα λόγια της Καντίτα Ρογιάλ, γεννηθείσα το 1950. H Ρογιάλ, ήταν μια πορνοστάρ της χρυσής εποχής της δεκαετίας του 1970 που μετακόμισε στην άλλη πλευρά της κάμερας, παράγοντας φεμινιστικό ερωτικό υλικό που επικεντρωνόταν στις γυναικείες φαντασιώσεις και στο γυναικείο κοινό.

Το 1984, μαζί με τη Λόρεν Νιέμι ίδρυσαν τη Femme Productions, με στόχο να γυρίσουν ταινίες με επίκεντρο τη γυναίκα που προορίζονταν για ζευγάρια, τα οποία μπορούσαν πλέον να παρακολουθούν πορνό από την κρεβατοκάμαρα τους, χάρη στο βίντεο.

Η πρώτη κυκλοφορία της Femme δεν περιελάμβανε ούτε έναν «εξωτερικό ανδρικό οργασμό», όπως το είχε θέσει η βιογράφος της Ρογιάλ στους New York Times, Τζέιν Καμένσκι.

Όταν η εταιρεία Femme, άρχισε να δυσκολεύεται οικονομικά, ενώ η mainstream βιομηχανία πλούτιζε, η Ρογιάλ παραπονέθηκε πώς το πορνό έγινε, «ένας σωρός σκουπιδιών από υπερβολικές ακρότητες των πιο βίαιων πράξεων».

Η Ρογιάλ, η οποία απογοητεύτηκε βαθιά από την ηθική και αισθητική κατάπτωση των ερωτικών ταινιών, αποκήρυξε τη βιομηχανία του πορνό και θέλησε να εκδόσει τα απομνημονεύματά της με τίτλο «Οχι πια σεξουαλικοποίηση: Το ταξίδι μου μέσα και έξω από τη βιομηχανία του πορνό».

Όπως όμως έγραψε η Καμένσκι «Κανένας εκδότης δεν ήθελε αυτό το βιβλίο».

Στο σήμερα

Πολλοί και πολλές, αναλογιζόμενοι τις αγριότητες που σχετίζονται με την επικρατούσα βιομηχανία του πορνό, καθώς και τον σεξισμό που διέπει τις ερωτικές ταινίες, – η γυναίκα συχνά αντικειμενοποιείται στον βωμό της ανδρικής φαντασίωσης- αναρωτιούνται εύλογα, αν γίνεται να υπάρξει φεμινιστικό και ηθικό πορνό όπως το οραματίζεται και το φιλοτεχνεί η Έρικα Λαστ.

Η Ιρίνα Βέγκα, σκηνοθέτις και παραγωγός του Altporn4U μιλώντας στην εφημερίδα El Pais, δήλωσε πώς ναι, μπορεί να υπάρξει.

«Τώρα, είναι πιο εύκολο να βρεις φεμινιστικό πορνό, ηθικό πορνό. Οι άνθρωποι που είναι περίεργοι και έχουν μια κάποια ευαισθησία μπορούν πλέον να αναζητήσουν πορνό που είναι πολύ πιο κοντά στα γούστα και τις αξίες τους», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Και αν απορείται για το πώς μπορούμε να κρίνουμε αν μια ταινία πορνό είναι φεμινιστική ή όχι, η Βέγκα, έχει και πάλι απάντηση. Περιγράφει το «φεμινιστικό πορνό» ως ταινίες στις οποίες εξετάζεται η ισότητα τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα: «Μπροστά από την κάμερα πρέπει να είναι σαφές ότι οι γυναίκες έχουν επίσης ρόλο ως υποκείμενα και όχι ως αντικείμενα».

Την δική της απάντηση επί του θέματος, έδωσε και η Λαστ, όταν η Brit Dawson έφερε στο τραπέζι της συζήτσης, το πώς η σκηνοθέτις και παραγωγός βλέπει σήμερα τη βιομηχανία – έχοντας και η ίδια βάλει το λιθαράκι της.

«Πολλά έχουν αλλάξει, όχι μόνο εξαιτίας μου, αλλά και εξαιτίας του κόσμου στον οποίο ζούμε. Έχω δει το φεμινιστικό κίνημα να αλλάζει τις πολιτιστικές ιδέες και αξίες- το queer κίνημα να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ετεροκανονικότητα και το φύλο. Στη συνέχεια, υπάρχει ο αντίκτυπος της τεχνολογίας και του διαδικτύου. Πριν από τις ιστοσελίδες, οι μεγάλες εταιρείες είχαν όλη τη δύναμη στη βιομηχανία ενηλίκων και το επιχειρηματικό μοντέλο ήταν να δημιουργούν σπουδαίο περιεχόμενο που ο κόσμος ενδιαφερόταν να αγοράσει μέσω βιντεοκασετών ή DVD. Όμως οι ιστοσελίδες δεν ενδιαφέρονταν για την παραγωγή καλών βίντεο, αλλά για την ποσότητα- χρησιμοποιούσαν το σεξ για να αυξήσουν την επισκεψιμότητα ώστε να μπορούν να πουλήσουν διαφημίσεις. Και αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο κατέστρεψε ολόκληρη τη βιομηχανία. Τα έζησα όλα αυτά και πάλι επιβίωσα».

*Kεντρική φωτογραφία θέματος: Pussy Pearls | Έρικα Λαστ