Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο διέταξε τις συλλήψεις εναντίον «Νετανιάχου» και των αντιπάλων της Χαμάς

Ο γράφων αυτά τα κείμενα, δεν το αποκρύπτει ότι αισθάνθηκε ανακούφιση με την είδηση, σύμφωνα με την οποία διατάχθηκε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) της Χάγης, η σύλληψη του ισραηλινού πρωθυπουργού και αρχιτρομοκράτη του παλαιστινιακού λαού Μπενζαμίν Νετανιάχου για εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας, στη Γάζα και Ράφα, καθώς και του ηγέτη της Χαμάς Γιαλία Σινουάρ για τις επιθέσεις της 7^ης Οκτωβρίου στη βόρεια Γάζα. [Διευκρινίζω, ότι το in ανάρτησε το Σάββατο 18.05.24 κείμενό μου με τον τίτλο «Η ώρα μιας νέας Νυρεμβέργης»-«Η ισραηλινή αντιπαλαιστινιακή εθνοκάθαρση νεοναζιστικού τύπου, με πρωταγωνιστή τον Νετανιάχου»].

Σύμφωνα με το Associated Press, ο εισαγγελέας του ΔΠΔ ζητεί επίσης εντάλματα σύλληψης για τον ισραηλινό υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ και δύο κορυφαίους ηγέτες της παλαιστινιακής Χαμάς (Μοχάμετ Ντιάμπ Ιμπραχίμ αλ Μάσρι, του ηγέτη των ταξιαρχιών Αλ Κάσεμ και του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια).

Χωρίς υπερβολές η απόφαση σύλληψης και αναμενόμενης δίκης των βασικών αντιπάλων, αυτής της πολυαίμακτης ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, οσοδήποτε και αν δυσαρεστεί, κυρίως τους ισραηλινούς μιλιταριστές που διεκδικούν τα πρωτεία στις ανελέητες εθνοκαθάρσεις και μερικώς τη Χαμάς, η απόφαση λοιπόν αυτή ήταν ο μόνος τρόπος να μειωθούν ή και να σταματήσουν οι κρουνοί αίματος και «να λάμψει η λευκή σημαία της ειρήνευσης», όπως πολύ σοφά εκφράστηκε για την ρωσοουκρανική σύγκρουση ο πεφωτισμένος προκαθήμενος του Βατικανού Φραγκίσκος-που επαξίως φέρει το όνομα του βαθύτατα ανθρωπιστή χριστιανού Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, ή του «Φτωχούλη του Θεού» σύμφωνα με τον Νίκο Καζαντζάκη.

Τι θα κερδίσουν οι ισραλινοί

Οποιαδήποτε και αν θα είναι η έκβαση του λουτρού αίματος στη Γάζα και τη Ράφα, κάποιες αλήθειες είναι αδιαμφισβήτητες όπως:

1) Το σημερινό Ισραήλ θα κουβαλάει το στίγμα της παράνομης κυριαρχίας σε ανέκαθεν ξένα πατρογονικά εδάφη.

2) Τυχόν έναρξη μιας δίκης στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το Ισραήλ θα μειώσει αφάνταστα το κύρος ή κοινώς τον τουπέ του «περιούσιου γένους» που δεν αρκέστηκε στην αρχική στέγη του Τελ Αβίβ και του εδαφικού του περίγυρου, που ήταν η συρραφή των συνεταιριστικών κιμπούτζ στα αλλότρια παλαιστινιακά κτήματα. Αλλά προχώρησε στην εισβολή στην Ιερουσαλήμ! Διότι κάπως έτσι και με την ανοχή των γειτονικών χωρών της Μέσης Ανατολής και κυρίως των ανεκτικών παλαιστινίων απέκτησαν οι Εβραίοι της Διασποράς ή μάλλον διεκδίκησαν εθνική και επιβεβλημένη δια των όπλων συνείδηση.

3) Λάτρεις της παράδοσης του θεατρικού «Εμπόρου της Βενετίας» δεν άργησαν να προσκολληθούν στο american dream και να μεταμορφώσουν το χρηματικό κέρδος σε διαρκή στόχο και θείο εικόνισμα!

4) Υπήρξε και ήταν ανέκαθεν προβληματικός ο συγχρωτισμός τους με τις κοινωνίες υποδοχής, λόγω της μονομερούς εμμονής τους στο κέρδος.

5) Λαμπρή εξαίρεση: Σε όλες τις φυλετικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητές τους, το μέγιστο τμήμα των σημερινών ισραηλινών είναι άνθρωποι ειρηνιστές και ανυπόκριτοι φίλοι του ιδεώδους της κοινωνικής αλληλεγγύης. Τα περισσότερα θετικά στοιχεία ανάμεσα στην παραπάνω εκτενή αναφορά μου προκύπτουν από τις φιλικές σχέσεις με αρκετούς Εβραίους, αλλά και την ίδια την κοινωνική συμπεριφορά των μη στρατοκρατών του Ισραήλ.

6) Τέλος, τιμώ βαθύτατα διανοουμένους του Ισραήλ και ανθρώπους της Τέχνης όπως τον συνθέτη Ντανιέλ Μπαρεμπόϊμ, τον συγγραφέα Νταβίντ Γκρόσμαν και τον γλύπτη Σιγκαλίτ Λαντάου.

Η μοίρα των Παλαιστινίων

Τα έχω ξαναγράψει και τα επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά, ότι:

1) Με τους Παλαιστινίους, αλλά και γενικότερα το αραβικό έθνος η πατρίδα μου η Ελλάδα διατηρεί άριστες σχέσεις.

2) Η μοίρα των Παλαιστινίων, επί δεκαετίες δοκιμάζεται ανόητα και σαδιστικά από εχθρικές διαθέσεις των γειτόνων του Ισραήλ. Μια συμπεριφορά που εκτρέπεται και σε φονικά χτυπήματα σε αμούστακα παλικάρια, που κυνηγάνε με πετροπόλεμο τα τεθωρακισμένα του Ισραήλ!

3) Οι παλαιστίνιοι ουδέποτε εκδήλωσαν επεκτατικές διαθέσεις, εις βάρος των γειτονικών τους χωρών.

Ποιοι φοβούνται την ειρήνη

Το να γράφεις ή να μιλάς για ειρήνη, χωρίς να τολμάς να ξεκαθαρίσεις  πώς εμπεδώνεται η ειρήνη, αλλά να προτιμάς συνέδρια και διαπραγματεύσεις, χωρίς κανένα αποτέλεσμα συνεννόησης και συνδιαλλαγής, όλο αυτό το θέατρο των κενών λόγων και της ανιαρής απραξίας δεν οδήγησε ούτε θα οδηγήσει ποτέ στην ειρήνη εφόσον:

– Τα ισχυρότερα οικονομικώς κράτη όχι απλώς συντηρούνται αλλά ισχυροποιούνται από τις πολεμικές τους βιομηχανίες και μεγιστοποιούν τα κέρδη τους από την πρόκληση συγκρούσεων ανάμεσα σε όμορα κράτη γιατί όχι και υπερδυνάμεις.

Επομένως, εκείνοι που ζημιώνονται σε περίοδο πολεμικής εκεχειρίας είναι οι βιομήχανοι όπλων και ο μεγαλύτερος εχθρός του πολέμου είναι η ειρήνη και ο αφοπλισμός.

Η Ελλάδα, με αξιωματική αντιπολίτευση στα 1958-1963 την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), πρωτοστάτησε σε φιλειρηνικές δραστηριότητες με τα περισσότερα όμορα κράτη της Βαλκανικής και κυρίως την Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και Ρουμανία, συμμετέχοντας με τα κράτη αυτά στην δημιουργία αφοπλισμένης «απύραυλης Βαλκανικής».

Η κυβερνώσα τότε καραμανλική ακροδεξιά, καταπολέμησε με ιδιαίτερη σκληρότητα το ελληνικό φιλειρηνικό κίνημα, με νεκρούς, σαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, αλλά και αμέτρητους φυλακισμένους ή εκτοπισμένους και δια βίου φακελωμένους. Γιατί όχι και με τυφεκισμένους στα εκτελεστικά αποσπάσματα, όπως οι Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, με την κατασκευασμένη κατηγορία της κατασκοπείας.

Αυτά και πολλά άλλα ακόμη δεν διδάσκονται κυρίως στη Μέση Εκπαίδευση όπου διαμορφώνεται και διαπλάθεται ο νεανικός αγωνιστικός χαρακτήρας.