Κάποια facts που σίγουρα δεν ξέρεις για τους Ρώσους συγγραφείς – Από τον Ντοστογιέφσκι ως τον Τσέχωφ

Ας ξεκινήσουμε από τον αναρχικό χριστιανό Λέοντα Τολστόι, ο οποίος ήταν γνωστός ως αλλόκοτος μεταξύ των ίδιων των χωρικών του. Δύσκολα θα μπορούσες να δεις κάποιον άλλο αριστοκράτη να κουρεύει το γρασίδι.

Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ έπιασε την πρώτη του πεταλούδα σε ηλικία έξι ετών στο οικογενειακό κτήμα κοντά στην Αγία Πετρούπολη

Όμως, ο Τολστόι το απολάμβανε και μάλιστα περιέγραψε λεπτομερώς τα συναισθήματά του αυτά, στο μυθιστόρημα «Άννα Καρένινα». Θυμηθείτε. Ο Λέβιν δεν κουρεύει το γρασίδι στο μυθιστόρημα;

Από τη γυμναστική στον τζόγο

Ο Τολστόι ήταν πραγματικά λάτρης της σωματικής εργασίας- για παράδειγμα, έμαθε να «δουλεύει» το δέρμα και έφτιαχνε μόνος του τις μπότες του.

Ένα άλλο χόμπι του συγγραφέα ήταν ο αθλητισμός. Περπατούσε πολύ στον καθαρό αέρα, ακόμη και από το κτήμα του «Yasnaya Polyana» μέχρι τη Μόσχα (μιλάμε για μια απόσταση περίπου 225 χιλιόμετρα).

Ακόμη και σε πολύ μεγάλη ηλικία έκανε πολύωρους περιπάτους και ανάγκαζε όλους τους καλεσμένους του να τον ακολουθήσουν.

Παράλληλα, μπορούσε να ιππεύει για ώρες, καθώς και να παίζει τένις και το πανάρχαιο ρωσικό παιχνίδι «gorodki» ή αλλιώς μια παραλλαγή του μπόουλινγκ ενώ έμαθε ποδήλατο στα 67 του χρόνια.

Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να μην αναφερθούμε στον ποιητή Αλεξάντρ Πούσκιν, ο οποίος έγραφε για μονομαχίες, για τους πολλούς δον ζουανικούς έρωτες του, για μονομαχίες και ενίοτε για αγκάθια («Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο κι είμαι πάνω της αγκάθι»)

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι όμως, δεν λάτρευε την γυμναστική, ούτε να ασχολείται με την κηπουρική. Αντίθετα, λάτρευε τον τζόγο. Πολλοί Ρώσοι συγγραφείς ήταν χαρτοπαίκτες, όπως και άλλοι ευγενείς του 19ου αιώνα, καθώς τα χαρτιά αποτελούσαν κομμάτι των κοινωνικών συναναστροφών.

Όμως, ο Ντοστογιέφσκι τους ξεπερνούσε όλους. Ας πούμε στη ρουλέτα του Παρισιού και του Μπάντεν-Μπάντεν είδε την περιουσία του να κάνει φτερά. Εξαιτίας των χρεών του και της καταρρακωμένης οικονομικής του κατάστασης αναγκάστηκε να γράψει όλο και περισσότερα νέα έργα σε χρόνο ρεκόρ, λαμβάνοντας προκαταβολή από τον εκδοτικό οίκο.

Έτσι, τώρα, μπορούμε να απολαύσουμε τα μυθιστορήματά του, ένα από τα οποία, «Ο τζογαδόρος», είναι αφιερωμένο στον τζόγο και στο πώς η ρουλέτα μπορεί να γίνει το νόημα της ζωής.

Τραγική ειρωνεία: Από τα Ντάκσχουντ στο κυνήγι και τις πεταλούδες

Από την αντίπερα όχθη, ο Άντον Τσέχωφ, λάτρευε τα σκυλιά. Το διήγημά του «Kashtanka» είναι μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες για τα ζώα στη ρωσική λογοτεχνία. Ο συγγραφέας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τα Ντάκσχουντ. Αστειευόταν μάλιστα ότι είναι αποτέλεσμα της διασταύρωσης ενός ημίαιμου με έναν κροκόδειλο.

Ο Τσέχωφ είχε δύο Ντάκσχουντ, τα ονόματά τους ήταν Μπρομ (που στα ρωσικά σημαίνει «Βρώμιο») και Χίνα. Όπως θυμάται ο αδελφός του Τσέχωφ, τα σκυλιά συνήθιζαν να βάζουν τα μπροστινά τους πόδια στην αγκαλιά του συγγραφέα και αυτός μπορούσε να μιλάει και να αστειεύεται μαζί τους για ώρες ολόκληρες, ενώ όλοι γύρω του γελούσαν.

Ο ιντριγκαδόρος Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, δεν λάτρευε τα σκυλιά αλλά είχε εμμονή με τις πεταλούδες. Έπιασε την πρώτη του πεταλούδα σε ηλικία έξι ετών στο οικογενειακό κτήμα κοντά στην Αγία Πετρούπολη.

Το κυνήγι και η μελέτη τους, ωστόσο, έγινε κάτι περισσότερο από ένα απλό χόμπι για τον Ναμπόκοφ. Οργάνωσε εντομολογικές εκδρομές, δημοσίευσε επιστημονικά άρθρα και, κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης, εργάστηκε στο Ζωολογικό Μουσείο του Χάρβαρντ ως επιμελητής της συλλογής πεταλούδων. Οι ειδικοί των μυθιστορημάτων του Ναμπόκοφ έχουν υπολογίσει περίπου 570 αναφορές πεταλούδων στα έργα του.

Ο Ιβάν Τουργκένιεφ, συγγραφέας του βιβλίου «Πατέρας και γιοι» (δυστυχώς αν με ρωτάτε) αγαπούσε το κυνήγι από παιδί και χαιρόταν όταν ο πατέρας του, επίσης φανατικός κυνηγός, τον έπαιρνε μαζί του.

«Αγαπώ το κυνήγι για την αίσθηση της ελευθερίας, για την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα, για το γεγονός ότι με αυτό, όπως και με την ποίηση, υπάρχει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, το οποίο είναι πάνω από όλα και εξαρτάται μόνο από μένα», έγραψε σε ένα ημερολόγιο.

Στον κύκλο διηγημάτων «Σκίτσα ενός αθλητή» (στα ρωσικά «Σημειώσεις ενός κυνηγού»), περιγράφει με πολύ χρώμα και ζωντάνια τις σκηνές του κυνηγιού και τα γραφικά ρωσικά τοπία.

Ο Δον Ζουάν

Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να μην αναφερθούμε στον ποιητή Αλεξάντρ Πούσκιν, ο οποίος έγραφε για μονομαχίες, για τους πολλούς δον ζουανικούς έρωτες του και ενίοτε για αγκάθια («Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο κι είμαι πάνω της αγκάθι»). 

Πριν παντρευτεί, ο Πούσκιν είχε συνάψει σχέσεις με πάμπολλες γυναίκες, – μάλιστα είχε στην κατοχή του και μια λίστα με δεκάδες ονόματα γυναικών με τις οποίες είχε συνευρεθεί ερωτικά.

Τα ποιήματα αντικατοπτρίζουν επίσης τον ερωτισμό του. «Για τη Νατάσα», «Για τη Μάσα», «Για εκείνη», «Για τη νεαρή χήρα» και ακόμη «Η ομορφιά που μύριζε καπνό». Μάλιστα, όπως λέει η ιστορία πιο διάσημο ερωτικό του ποίημα, «Θυμάμαι τη θαυμαστή στιγμή», ήταν αφιερωμένο σε μια συγκεκριμένη γυναίκα – την Άννα Κερν.

Επιπλέον, ο Πούσκιν ήταν ένας «bretteur». Εκνευριζόταν εύκολα και προσκαλούσε σε μονομαχίες τους πάντες – βεβαίως όταν τον προσκαλούσαν σε μονομαχία και οι άλλοι, πήγαινε τρέχοντας. Οι βιογράφοι μετράνε περισσότερες από είκοσι μονομαχίες στο ενεργητικό του. Δυστυχώς, η τελευταία ήταν μοιραία.

*Με πληροφορίες από: Russia Beyond | Κεντρική φωτογραφία θέματος: L.N. State Literary Museum