Από τη Λισαβόνα της Πορτογαλίας μέχρι το Λοντζ της Πολωνίας, οι ψηφοφόροι στην ΕΕ είναι θυμωμένοι για την έλλειψη οικονομικά προσιτών κατοικιών, επισημαίνει σε ανάλυσή του το Politico, αναφερόμενο στο πρόβλημα που λέγεται στεγαστική κρίση.

Συγκρούσεις κατά των μεταναστών ξέσπασαν στο Δουβλίνο το περασμένο φθινόπωρο, που τροφοδοτήθηκαν εν μέρει από τους ισχυρισμούς ότι οι περιορισμένες δημόσιες κατοικίες της ιρλανδικής πρωτεύουσας παραχωρήθηκαν σε αλλοδαπούς. Εν τω μεταξύ, σε πόλεις όπως η Λισαβόνα, το Άμστερνταμ και το Μιλάνο, χιλιάδες διαδηλωτές έχουν βγει στους δρόμους για να καταγγείλουν την έλλειψη προσιτών οικονομικά κατοικιών.

Σε μια δημοσκόπηση ενόψει της ακροδεξιάς έκρηξης της περασμένης εβδομάδας στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι δήμαρχοι της ηπείρου ανέφεραν τη στέγαση ως ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εκλογικές τους περιφέρειες.

«Φτάσαμε στο οριακό σημείο μιας κατάστασης που βρισκόταν σε αργή ύφεση εδώ και χρόνια», δήλωσε στο Politico ο Σόρτσα Έντουαρντς, ο γενικός γραμματέας της Housing Europe, η οποία εκπροσωπεί δημόσιους, συνεταιριστικούς και κοινωνικούς παρόχους στέγασης. «Για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι πολιτικοί ήταν ευτυχείς να αγνοήσουν το θέμα επειδή επηρέαζε ομάδες χαμηλού εισοδήματος που δε συμμετέχουν ιδιαίτερα στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά τώρα επηρεάζει τους ανθρώπους που λαμβάνουν υπόψη: τους απογόνους της μεσαίας τάξης και ακόμη και την ίδια τη μεσαία τάξη».

Οι Ευρωπαίοι ξοδεύουν κατά μέσο όρο σχεδόν το 20% του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών τους για στέγαση και υπάρχει η αντίληψη ότι η διαθεσιμότητα γίνεται όλο και πιο σπάνια.

Ο Έντουαρντς είπε ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν επενδύσει σε οικονομικά προσιτή στέγαση στη μεταπολεμική περίοδο, αλλά εγκατέλειψαν το θέμα στη δεκαετία του 1980. Καθώς οι μικρές κυβερνητικές νεοφιλελεύθερες διοικήσεις ήρθαν στην εξουσία, μείωσαν σε γενικές γραμμές τις δαπάνες. Τα δημοτικά συμβούλια με τα συμπιεσμένα δημοσιονομικά τους, που είχαν προηγουμένως κατασκευάσει κατοικίες, εγκατέλειψαν τις νέες κατασκευές και πούλησαν τα υπάρχοντα αποθέματα – αλλά ο ιδιωτικός τομέας δεν κατάφερε να καλύψει την ζήτηση.

«Προειδοποιούσαμε για αυτό το θέμα για τουλάχιστον 10 χρόνια, αλλά οι πολιτικοί ήταν ευτυχείς να το αγνοήσουν μέχρι πρόσφατα, όταν επανήλθε στην ημερήσια διάταξη», είπε ο Έντουαρντς. «Τα χρόνια αδράνειας έχουν πλέον επιδεινωθεί από μια πληθωριστική ατμόσφαιρα και [μια] αύξηση των τιμών των στεγαστικών δανείων που οδήγησε τις κατασκευές του ιδιωτικού τομέα σε στασιμότητα».

Κατά τον Έντουαρντς, τα χαρακτηριστικά της στεγαστικής κρίσης διέφεραν από πόλη σε πόλη.

«Σε τουριστικές τοποθεσίες, για παράδειγμα, έχετε την πρόσθετη πίεση που προκαλεί το Airbnb και άλλες πλατφόρμες βραχυπρόθεσμης ενοικίασης, αλλά το βασικό ζήτημα παραμένει το ίδιο», είπε. «Η απόφαση των τοπικών και εθνικών αρχών να υποχωρήσουν και να μην δράσουν για τη στέγαση μας οδήγησε σε αυτό το σημείο».

Η στεγαστική κρίση και το παράδειγμα της Δανίας

Ορισμένα μέρη της ηπείρου είναι καλύτερα εξοπλισμένα για να χειριστούν την κρίση από άλλα.

Στη Δανία, η διαχείριση της δημόσιας κατοικίας γίνεται σύμφωνα με ένα εθνικό μοντέλο. Οι οικιστικοί σύλλογοι δεν λειτουργούν για κέρδος και τα δύο τρίτα του ενοικίου που συγκεντρώνεται πηγαίνει σε ένα εθνικό ταμείο κτιρίων, το οποίο χρησιμοποιείται από το 1967 για τη χρηματοδότηση της κατασκευής νέων κατοικιών και την ανακαίνιση των υπαρχόντων αποθεμάτων.

Το ταμείο υποστηρίζει επίσης πρωτοβουλίες για την υγεία, την απασχόληση και τις κοινωνικές πρωτοβουλίες σε μειονεκτούσες περιοχές σε όλη τη χώρα.

Όπως το μοντέλο που έγινε διάσημο από τη Βιέννη, το εθνικό πρόγραμμα στέγασης της Δανίας βασίζεται στην αρχή ότι η δημόσια στέγαση πρέπει να είναι υψηλής ποιότητας και ευρέως διαθέσιμη. Ο Μπεντ Μάντσεν, Διευθύνων Σύμβουλος της Δανικής Ομοσπονδίας Μη Κερδοσκοπικών Παρόχων Στέγασης, είπε ότι παρόλο που περίπου το ένα τέταρτο των κατοικιών είχαν εκχωρηθεί σε ευάλωτες ομάδες – όπως μονογονεϊκές οικογένειες ή πρόσφυγες – ο καθένας μπορούσε να υποβάλει αίτηση για στέγαση, ανεξαρτήτως εισοδήματος.

Περίπου 965.000 άτομα, ή το ένα έκτο του πληθυσμού της Δανίας, ζούσαν σε κοινωνικές κατοικίες από το 2022. Ο τομέας της δημόσιας στέγασης είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πάροχος στη χώρα, με σχεδόν 600.000 σπίτια, που ισοδυναμεί με το ένα πέμπτο του εθνικού κτιριακού αποθέματος .

Το γεγονός ότι το σύστημα είναι σχεδιασμένο να είναι μη κερδοσκοπικό καθιστά την κοινωνική στέγαση πολύ πιο προσιτή από την αντίστοιχη στον ιδιωτικό τομέα. Για δημόσιες κατοικίες που χτίστηκαν μετά το 2000, το ενοίκιο ανά άτομο ανά τετραγωνικό μέτρο είναι 40% φθηνότερο από τις τιμές της αγοράς, σύμφωνα με στοιχεία που αναλύθηκαν από τη Δανική Ομοσπονδία Μη Κερδοσκοπικών Παρόχων Στέγασης.

Το σύστημα δημόσιας στέγασης της Δανίας φιλοξενεί τα πιο ευάλωτα και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, διασφαλίζοντας μια ποικιλόμορφη σύνθεση ενοικιαστών στο σύνολό της και σε μεμονωμένες περιοχές στέγασης.

Καθώς οι συνεισφορές στο εθνικό ταμείο κτιρίων προέρχονται από τον ίδιο τον τομέα της στέγασης, «ο τομέας της δημόσιας στέγασης δεν επιβαρύνει τα δημόσια οικονομικά», κατέληξε ο Madsen.

Ελβετική ευδαιμονία

Στην Ελβετία, πολλές πόλεις αντιμετωπίζουν τη «θύελλα» του κόστους στέγασης χάρη στις μη κερδοσκοπικές συνεταιριστικές κατοικίες Genossenschaften.

Ο στόχος των ελβετικών οικιστικών συνεταιρισμών είναι να παρέχουν οικονομικά προσιτή, βιώσιμη και κοινοτική διαβίωση. Επειδή είναι μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, προσφέρουν στέγαση που είναι, σε εθνικό επίπεδο, κατά μέσο όρο 15% φθηνότερα από ενοίκια ιδιωτικών ακινήτων.

Στη Ζυρίχη περίπου το 7% των κατοικιών ανήκουν πλέον σε δημοτική ιδιοκτησία

Η Rebecca Omoregie, αντιπρόεδρος του Wohnbaugenossenschaften Schweiz, μιας ένωσης μη κερδοσκοπικών κατασκευαστών κατοικιών, είπε ότι οι συνεταιρισμοί ήταν δημοκρατικά οργανωμένοι, με όλους τους κατοίκους να έχουν τα ίδια δικαιώματα σχετικά με τη διαχείριση των κτιρίων.

«Δεν είναι κοινωνικές κατοικίες με κρατική επιδότηση, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υποχρεωτικές απαιτήσεις εισοδήματος και περιουσίας», εξήγησε, προσθέτοντας ότι τα ακίνητα ήταν ανοιχτά σε όλους. «Ωστόσο, οι [συνεταιρισμοί] διασφαλίζουν ένα καλό κοινωνικό μείγμα και η πλειοψηφία εφαρμόζει κανονισμούς πληρότητας».

Στη Ζυρίχη, περίπου το 7% των κατοικιών ανήκουν πλέον σε δημοτική ιδιοκτησία – αλλά σχεδόν το 18% των διαμερισμάτων στην πόλη είναι Genossenschaften, προσφέροντας τιμές ενοικίασης κατά μέσο όρο 45% φθηνότερες από τις αντίστοιχες κερδοσκοπικές. Το μείγμα βοηθά στη διατήρηση προσιτών κατοικιών σε μια από τις πιο ακριβές πόλεις της Ευρώπης.

«Το μεγαλύτερο μέρος των συνεταιριστικών κατοικιών της Ζυρίχης κατασκευάστηκε μεταξύ 1919 και 1960, αλλά μια στεγαστική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 1990 οδήγησε σε αναβίωση των συνεταιρισμών στη Ζυρίχη», είπε ο Omoregie. Οι ντόπιοι ψηφοφόροι ενέκριναν το μοντέλο το 2011, ψηφίζοντας υπέρ της δέσμευσης για μη κερδοσκοπικό λογαριασμό στέγασης για το ένα τρίτο όλων των ενοικιαζόμενων μονάδων στην πόλη μέχρι το 2050.

Παρά το μοντέλο Genossenschaften, η Ζυρίχη έχει πληγεί από την στεγαστική κρίση. Η κατασκευή νέων κατοικιών δεν συμβαδίζει με την άφιξη μεταναστών από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ενοίκια για νέους ενοικιαστές έχουν αυξηθεί κατά 30% από το 2016. Ο Omoregie είπε ότι οι κάτοικοι συνεταιρισμών είχαν γλιτώσει τις αυξήσεις των τιμών, αλλά ότι το συνολικό σύστημα δεν ήταν σε θέση —προς το παρόν— να ανταποκριθεί στην ευρύτερη ζήτηση.

Headlines