The Bikeriders – Όμορφα, στον δρόμο προς το πουθενά

Το «The Bikeriders» είναι μια ρομαντική μπαλάντα της φυλετικής αγάπης, του παράνομου κουλ και της ψευδαίσθησης της ελευθερίας. Ένα δράμα γεμάτο παραλογισμό και βία, αφηγείται την άνοδο και την αναπόφευκτη διάλυση μιας λέσχης μοτοσικλετιστών των Μεσοδυτικών πολιτειών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, από την ύφεση της εποχής των greaser και πέρα από την αυγή της Εποχής του Υδροχόου.

Δεν συμβαίνουν πολλά, αλλά οι άνθρωποι είναι όμορφοι, το ίδιο και οι μοτοσικλέτες τους, τα γουργουρητά θηρία που τα μέλη της φυλής καβαλάνε και ξανακαβαλάνε σε αυτόν τον γνωστό κλειστό βρόχο που είναι γνωστός ως Nowheresville, U.S.A.

Η κατανόηση της σαγήνης της ομορφιάς

Το πρώτο ουσιαστικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζετε για το «The Bikeriders» είναι ότι ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Jeff Nichols έχει βασίσει, απίθανα, την ταινία σε ένα τοτεμικό φωτογραφικό βιβλίο με τον ίδιο τίτλο του σπουδαίου Αμερικανού φωτογράφου και σκηνοθέτη Danny Lyon.

Το δεύτερο πράγμα είναι ότι στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Όστιν Μπάτλερ, η Τζόντι Κόμερ και ο Τομ Χάρντι, μια τρόικα χαρισματικών σινεβομβών. Ωραία υποστηριζόμενοι από ένα εκτεταμένο καστ άλλων όμορφων και σκληρά εργαζόμενων, αυτοί οι τρεις είναι μεταξύ των αξιοθέατων μιας ταινίας που καταλαβαίνει τη σαγήνη της ομορφιάς, τις αισθησιακές γραμμές ενός ανθρώπινου σώματος, τις καμπύλες ενός σασί.

Η ιστορία, όπως και να έχει, παρακολουθεί την εξέλιξη μιας φανταστικής λέσχης μοτοσικλετιστών της περιοχής του Σικάγο, των Vandals, από τις αγωνιστικές της καταβολές

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Danny Lyon (@dannylyonphotos)

Η βία στη ζωή των μηχανόβιων

Η ιστορία, όπως και να έχει, παρακολουθεί την εξέλιξη μιας φανταστικής λέσχης μοτοσικλετιστών της περιοχής του Σικάγο, των Vandals, από τις αγωνιστικές της καταβολές. Ανακατεύοντας τη χρονολογία, ο σκηνοθέτης ανοίγει την ιστορία στα μέσα του 1965 με ένα μέλος, τον Μπένι (Μπάτλερ), να παρενοχλείται σε ένα μπαρ από δύο αγνώστους. Γιατί; Γιατί έτσι!

Σύντομα, πέφτουν μπουνιές και ο ένας άγνωστος χτυπάει με ένα φτυάρι το πίσω μέρος του κεφαλιού του Μπένι. Ο Jeff Nichols παγώνει το κάδρο στο πρόσωπο του Μπένι με το φτυάρι να πλαισιώνεται πίσω του σαν ένα κοκορόμυαλο μεταλλικό φωτοστέφανο, μια ειρωνικά αστεία εικόνα που αποτυπώνει μια στιγμή στο χρόνο, όπως έκανε ο Danny Lyon στις φωτογραφίες του, και προαναγγέλλει τη βία -τις απειλές και τις ζαλιστικές συγκινήσεις της- στη ζωή των μηχανόβιων.

Δείτε μια σκηνή 

Οι φωτογραφίες του Danny Lyon

Για μερικά χρόνια, στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν ο Lyon ήταν στα 20 του, οδήγησε με μια πραγματική λέσχη του Σικάγο, τους Outlaws, μια από τις παλαιότερες τέτοιες ομάδες στη χώρα, καταγράφοντας την περιπέτειά του σε φωτογραφίες και ηχογραφήσεις.

Το 1968, ένα χρόνο πριν από την πρεμιέρα της ταινίας μηχανόβιων του Dennis Hopper, «Ξέγνοιαστος Καβαλάρης» ο Lyon δημοσίευσε το «The Bikeriders», μια συλλογή ασπρόμαυρων φωτογραφιών με συνοδευτικές συνεντεύξεις. Μία από τις συνεντεύξεις του ήταν η πραγματική σύζυγος του Μπένι, η Κάθι Μπάουερ, μια φιλόσοφος της ανδρικής συμπεριφοράς, την οποία ο σκηνοθέτης έκανε αφηγήτρια και την οποία υποδύεται η Τζόντι Κόμερ με τραχιά γοητεία και μια μαστιχωτή προφορά.

Χρησιμοποιώντας το βιβλίο ως στήριγμα, ο Jeff Nichols δανείζεται από τον Lyon εναλλάξ άμεσα, ελλειπτικά και μερικές φορές αδέξια, ενώ κάνει κάποιες διδακτικές παραλείψεις: μια ναζιστική σβάστικα ή μια σημαία της Συνομοσπονδίας, εμβλήματα που δυστυχώς επιδεικνύουν κάποιοι λευκοί μοτοσικλετιστές, εδώ εξαφανίζονται.

Δείτε το πρώτο τρέλερ 

Υπερ-ανδροπρέπεια και ομοκοινωνικής οικειότητα

Πιο διακριτικές και ενδιαφέρουσες είναι οι προσπάθειες του σκηνοθέτη να συλλάβει τη δύναμη των φωτογραφιών του Lyon, οι οποίες -με το δυναμικό μείγμα εικαστικής ομορφιάς και θεματικής σκληρότητας, υπερ-ανδροπρέπειας και ομοκοινωνικής οικειότητας- αφηγούνται μια συγκεκριμένη αμερικανική ιστορία του 20ού αιώνα για την ύπαρξη και το ανήκειν.

Για τον σκοπό αυτό, ο Jeff Nichols κατά καιρούς αναδημιουργεί τις πρωτότυπες φωτογραφίες, π.χ. με ένα πλάνο του Μπένι να διασχίζει μόνος του μια γέφυρα κοιτάζοντας προς τα πίσω, μια εικόνα που συμπυκνώνει τα παράδοξα της ζωής του. Όπως και τα άλλα μέλη της λέσχης, ο Μπένι τείνει να μαζεύει χιλιόμετρα χωρίς να πηγαίνει πουθενά πολύ μακριά, ένας επαρχιωτισμός που είναι ένα από τα πιο αμερικανικά πράγματα.

Σε μια άλλη σκηνή, η Κάθι αφηγείται την πρώτη φορά που είδε τον Μπένι, με σκυμμένο το κεφάλι, να ακουμπάει σε ένα τραπέζι μπιλιάρδου σε ένα μπαρ με γυμνά, μυώδη χέρια. Ο σκηνοθέτης πιάνει αυτή τη στιγμή αξιομνημόνευτα, όπως και η Κόμερ, το πρόσωπο του οποίου ανοίγει με θαυμασμό καθώς η κάμερα πλησιάζει προς τον Μπένι και αυτός σηκώνει το κεφάλι του. Είναι εξωφρενικά όμορφος.

Ένα τεταμένο τρίγωνο

Είναι ξεκάθαρο σαν κρύσταλλο γιατί, μέσα σε λίγα λεπτά, η Κάθι έχει ανέβει στη σέλα της μοτοσικλέτας του Μπένι και γέρνει στο σώμα του, καθώς η νύχτα κλείνει γύρω τους, το σκοτάδι τους κουκουλώνει από τον κόσμο, τα πρόσωπά τους φωτίζονται από τη φευγαλέα, δραπετευτική χαρά του να πηγαίνουν απλώς «πουθενά συγκεκριμένα».

Τόσο η γνωριμία του Μπένι όσο και η αντίδραση της Κάθι σε αυτόν – σύντομα παντρεύονται – βοηθούν επίσης να τεθούν τα θεμέλια για το δοκιμασμένο, όλο και πιο τεταμένο τρίγωνο που σχηματίζει το ζευγάρι με τον Τζόνι (Χάρντι), τον αρχηγό της λέσχης.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει κάποια δραματική ένταση μέσω αυτού του τριγώνου, μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια μιας ανταλλαγής απόψεων σε μια άλλη νύχτα, όταν ο Τζόνι, ο οποίος είναι ένας ηλικιωμένος οικογενειάρχης, προσπαθεί να πείσει τον Μπένι να αναλάβει το κλαμπ.

Όπως και η ομορφιά του Μπένι και οι πιο μελαγχολικές αναμνήσεις της Κάθι, ο Τζόνι δίνει στο «The Bikeriders» μια μελαγχολική χροιά που υποδαυλίζει τον ρομαντισμό της ιστορίας, ο οποίος είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν της φαντασίας του Nichols και όχι μια ιδιότητα που υπάρχει στις φωτογραφίες του Lyon.

*Με στοιχεία από nytimes.com