Ένας παράδεισος γυμνιστών στη Γαλλία της δεκαετίας του 1930

«Τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει μια νέα λατρεία για γυμνισμό στη φύση, η οποία συμβαδίζει με την αναζήτηση υγιεινών, χορτοφαγικών διατροφών και τη χρήση φυσικών θεραπειών, διαλογισμού και γιόγκα στην ύπαιθρο.

Αυτός ο τρόπος ζωής, μαζί με την απόρριψη των ντιρεκτίβων που τόσο βαραίνουν τα σώματά μας, αποτελούν όλα τα κλειδιά για την κατανόηση των ζητημάτων που διακυβεύονται στον γυμνισμό του χθες και του σήμερα.

Το 1930, με το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα ψυχολογικά και ιατρικά οφέλη του γυμνισμού σε όλη την Ευρώπη, τα αδέλφια δημιούργησαν ένα θέρετρο που ονόμασαν Héliopolis, στο Île du Levant, στα ανοικτά των ακτών της Hyères στη γαλλική Ριβιέρα

Σήμερα, η Γαλλία είναι ο σημαντικότερος τουριστικός προορισμός παγκοσμίως για τους φυσιολάτρες: το εύκρατο κλίμα της και οι τρεις θάλασσές της έχουν διευκολύνει τη δημιουργία πραγματικών κοινοτήτων, οι οποίες -με εξαίρεση την Ελβετία- έχουν λίγες αντίστοιχες κοινότητες αλλού στην Ευρώπη, όπου ο φυσιολατρισμός ασκείται πιο ελεύθερα, εκτός του κατεστημένου.

Υπάρχουν όμως και άλλοι ιστορικοί, πολιτιστικοί και νομικοί λόγοι για τη μοναδικότητα και τη μακροζωία αυτών των κοινοτήτων στη Γαλλία. Ήταν φυσικό για το Mucem, ένα μουσείο που εδρεύει στη Μασσαλία, μια μεσογειακή πόλη γύρω από την οποία έχουν δημιουργηθεί πολλά μεγάλα κέντρα γυμνιστών, να διερευνήσει αυτό το μοναδικό και ενοποιητικό κοινωνικό φαινόμενο που είναι ο γυμνισμός.

Φωτογραφία: Pierre Audebert – Héliopolis, cité du soleil 1930-1950

O «παράδεισος των γυμνιστών»

Θα μπορούσε λοιπόν το μυστικό της ευτυχίας και της υγείας να είναι το να ζεις γυμνός σε μια κοινότητα με σκοπό να επικοινωνείς με τη φύση; Είναι ο φυσιολατρισμός και ο γυμνισμός το ίδιο πράγμα;

Γιατί και πώς η Γαλλία έγινε αυτός ο «παράδεισος των γυμνιστών»;

Η έκθεση «Naturist Paradises» σας ταξιδεύει σε ένα ταξίδι ανακάλυψης των πρώτων κοινοτήτων γυμνιστών, αρχικά στη Γερμανία και την Ελβετία και στη συνέχεια στη Γαλλία. Ρίχνει μια ματιά στην ιστορία των πρωτοπόρων κοινοτήτων γυμνιστών που δημιουργήθηκαν στη Γαλλία και την Ελβετία τη δεκαετία του 1920, και εξετάζει επίσης πώς βιώνεται και γίνεται πράξη ο γυμνισμός σήμερα.

Σε ένα ηλιόλουστο σκηνικό που σχεδίασε το πρακτορείο Trafik της Λυών, η έκθεση συγκεντρώνει εξακόσια αντικείμενα: φωτογραφίες, ταινίες, περιοδικά, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, καθώς και πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, βιβλία, χαρακτικά και γλυπτά», διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα της έκθεσης «Naturist paradises» η οποία πρόκειται να φιλοξενηθεί στο Mucem της Μασσαλίας από 3 Ιουλίου έως 9 Δεκεμβρίου.

Φωτογραφία: Pierre Audebert – Héliopolis, cité du soleil 1930-1950

Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία

Το 1928, δύο Γάλλοι γιατροί, ο André και ο Gaston Durville, ίδρυσαν το πρώτο κλαμπ γυμνιστών στο Παρίσι σε ένα νησί του Σηκουάνα. Η γύμνια φαινόταν ένα λογικό βήμα στην ιατρική τους πρακτική, η οποία ήταν πρωτοπόρος στις θεραπείες που βασίζονταν στο μασάζ και τη χορτοφαγία, τη σωματική άσκηση και την ύπνωση.

Οι μέθοδοί τους ήταν εν μέρει μια αντίδραση στα σωματικά τραύματα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και της επακόλουθης επιδημίας της ισπανικής γρίπης.

Το 1930, με το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα ψυχολογικά και ιατρικά οφέλη του γυμνισμού σε όλη την Ευρώπη, τα αδέλφια δημιούργησαν ένα θέρετρο που ονόμασαν Héliopolis, στο Île du Levant, στα ανοικτά των ακτών της Hyères στη γαλλική Ριβιέρα. Ο φωτογράφος Pierre Audebert ανέλαβε να δημιουργήσει μια σειρά φωτογραφικών ρεπορτάζ για το περιοδικό Naturisme των δύο αδελφών.

Φωτογραφία: Pierre Audebert – Héliopolis, cité du soleil 1930-1950

Au naturel

Οι αδελφοί Durville πρόβαλαν την Héliopolis ως ένα είδος παραδείσου και προσπάθησαν να κατευνάσουν τη σκανδαλισμένη εκκλησιαστική γνώμη διαχωρίζοντας το γυμνό από το σεξ, δίνοντας έμφαση σε ένα είδος αθλητικότητας με αυτοπεποίθηση. Η Héliopolis θα ήταν, όπως δήλωσαν, «μια απλή ρουστίκ πόλη όπου οι λάτρεις του αέρα και του ηλίου θα επιστρέφουν στην ησυχία μιας όμορφης φύσης και θα ξεκουράζονται από τον τεχνητό πολιτισμό των σύγχρονων πόλεων».

Ο Audebert έπρεπε να εξιδανικεύσει αυτές τις φιλοδοξίες. Επομένως, οι εικόνες του επικεντρώθηκαν στη χαλαρή απελευθέρωση των επισκεπτών του νησιού, απεικονίζοντας λάτρεις του ήλιου να βρίσκονται μόνοι τους στις παραλίες ή συχνά να σκαρφαλώνουν στα δέντρα.

Ο Audebert δημιούργησε πολλές σειρές εικόνων στο νησί σε διάστημα είκοσι ετών. Μια έκθεση που εξερευνά τον γυμνισμό, συμπεριλαμβανομένου του έργου του Audebert, περιλαμβάνεται στο φετινό φεστιβάλ της Arles.

Φωτογραφία: Pierre Audebert – Héliopolis, cité du soleil 1930-1950

Η Héliopolis, και το Île du Levant ευρύτερα, εξακολουθεί να είναι ένα ακμάζον θέρετρο γυμνιστών, αν και ο αριθμός των επισκεπτών έχει μειωθεί από τη δεκαετία του 1960, όταν 60.000 έρχονταν κάθε καλοκαίρι- η γύμνια παραμένει υποχρεωτική στις παραλίες της, και υπάρχουν πολλά εστιατόρια και μπαρ που περιμένουν από τους πελάτες να είναι au naturel, -με το στρινγκ,  αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «le minimum» – απαιτείται τώρα στους δρόμους γύρω από το λιμάνι του νησιού.

*Με πληροφορίες από: The Guardian | Tim Adams |  Με πληροφορίες από: Pierre Audebert – Héliopolis, cité du soleil 1930-1950