Κραυγή αγωνίας για το μέλλον του τόπου το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου

H πρόβλεψη όταν είχε διατυπωθεί ήταν τουλάχιστον τρομακτική. Εάν συνεχιστούν οι σημερινοί τάσεις υπογεννητικότητας στη χώρα μας, ότε το 2081 θα έχουμε την τελευταία γέννηση ενός ελληνόπουλου. Και αυτή η πρόβλεψη προσφέρει όχι μόνο τον τίτλο στο βιβλίο του Δημήτρη Λ. Στεργίου «Δημογραφικό 2081: Ελλάς χωρίς Έλληνες», που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Σταμούλη, αλλά και το κεντρικό νήμα των κειμένων.

Ως προς τη μορφή του βιβλίου αυτή αποδίδεται από τον υπότιτλο του βιβλίου: «Πώς προδιαγράφεται με τη μορφή μυθιστορίας και με παραθέματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας το τέλος της Ελλάδος». Γιατί όντως το βιβλίο είναι οργανωμένο γύρω από τη μυθιστορηματική αποτύπωση των διαλόγων ενός ζευγαριού, του Αλέξανδρου και της Κασσάνδρας, που είναι αρκετές δεκαετίες μαζί και που σχολιάζουν δημόσιες πλευρές του δημόσιου βίου.

Παρότι ο Δημήτρης Στεργίου έχει μια αξιοζήλευτη διαδρομή στον ελληνικό Τύπο ως οικονομικός συντάκτης, εντούτοις δεν ξεχνά ότι είναι και φιλόλογος. Αυτό εξηγεί και για στο βιβλίο αυτό μπορούν να συνυπάρχουν τα στατιστικά στοιχεία με τα παραθέματα από τους συγγραφείς τα Αρχαιότητας.

Βασικό νήμα του βιβλίου, είναι ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες υπονομεύονται ταυτόχρονα, από πολιτικές στον πυρήνα τους αυτοκαταστροφικές, η ελληνική οικονομία, οι θεσμοί που του νεοελληνικού κράτους αλλά και η δυνατότητα της ελληνικής οικογένειας να συμβάλει στην αντιστροφή των αρνητικών δημογραφικών τάσεων.

Στο επίκεντρο του βιβλίου είναι μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική ή δημογραφική αλλά πρωτίστως πολιτισμική, μια κρίση που προκύπτει και μέσα από την υποτίμηση της ελληνικής παιδείας σε όλη την ιστορική της διαδρομή.

Μια κρίση της παιδείας που αλληλοσυμπληρώνεται με διάφορες μορφές παθογένειας που ο Στεργίου αναδεικνύει, από τον αντιμετώπιση του κράτους ως κομματικού λάφυρου, έως την αυθαιρεσία ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και την υπερδιόγκωση του δημοσίου χρέους εξαιτίας κοντόθωρων πολιτικών επιλογών αλλεπάλληλων κυβερνήσεων, μην παραλείποντας να υπογραμμίσει ότι δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση σε ζητήματα μιας πολιτικής των ταυτοτήτων παρά σε επείγουσες ανάγκες όπως αυτή της αναμέτρησης με το δημογραφικό πρόβλημα. Πάνω από όλα αναδεικνύοντας την πραγματική πολιτική παθολογία μια ιδιαίτερης εκδοχής κομματικού ανταγωνισμού που δεκαετίες τώρα δεν επιτρέπει στη χώρα να ξεδιπλώσει πλήρως την πραγματική δυναμική της.

Όλα αυτά δεν διατυπώνονται με τρόπο δογματικό, παρά την παθιασμένη αποφασιστικότητα των διατυπώσεων, αλλά μέσα από έναν διαρκή και κριτικό διάλογο με άλλα κείμενα και παρεμβάσεις, κείμενα της λογοτεχνίας, ιστορικές μαρτυρίες, σε ένα βιβλίο δομικά και οργανικά διαλογικό.

Και όπως σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου:

«Ειλικρινά θα ήθελα, όπως όλοι μας, να είμαι αισιόδοξος, όπως και ο Κωστής Παλαμάς «στον δωδεκάλογο του Γύφτου» που τον έγραψε ύστερα από τη συμφορά του 1897, αλλά εκείνος πίστευε στους θεσμούς και τα πεπρωμένα της φυλής μας, ενώ σαν μάντης της αρχαίας ελληνικής αρχαιότητας και σαν προφήτης της Γραφής παρουσιάζει τον ζοφερό δρόμο της, αλλά παρουσιάζει και τη δραματική της κάθαρση και τελείωση. Διότι, αυτά τα εφιαλτικά αιτιατά, που με λεπτομέρειες και στοιχεία θα διαβάσουν στη συνέχεια οι αναγνώστες μου, προκλήθηκαν από μόνιμα αίτια και σε ένα απίστευτα ολέθριο πολιτικό περιβάλλον στο οποίο ευδοκιμούσαν  σκοπίμως και θέριευαν μόνιμες παθογένειες. Όλες αυτές οι παθογένειες, αντί να αντιμετωπίζονται με υπεύθυνα, συνετά και θαρραλέα μέτρα, σε συνετή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, ενισχύονταν συνεχώς επί πάνω από σαράντα χρόνια από κομματικές σκοπιμότητες».

Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τη μία ή την άλλη θέση που με πάθος υποστηρίζει ο Δημήτρης Στεργίου, όμως δεν παύει να είναι βιβλίο γραμμένο από άνθρωπο με βαθιά γνώση και ευρεία παιδεία που δεν επιμένει μόνο στις απόψεις και την αγωνία που εκφράζει για το ίδιο το μέλλον της χώρας. Γι’ αυτό και αξίζει πραγματικά να διαβαστεί.