Περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 1933 ευρισκόμην εις το γραφείον του κ. Γκαίμπελς, υπουργού της χιτλερικής προπαγάνδας. Μόλις εμπήκα, αντελήφθην καρφωμένην εις τον τοίχον μίαν πολύχρωμον εικόνα παριστώσαν πλήθος Γάλλων στρατιωτών πυροβολούντων κατά Γερμανού πολίτου, που έκειτο ανυπεράσπιστος κατά γης.

— Αυτό μοιάζει με λείψανον του 1914, είπα βολιδοσκοπών το έδαφος.

— Του 1914! ανεφώνησεν ο κ. Γκαίμπελς, εξακοντίζων κατ’ εμού βλέμμα μαινομένου. Τότε απατάσθε οικτρώς, κύριέ μου. Είνε μάλλον το πολεμικόν σύνθημα του 1933-1934. Η Γαλλία πρέπει να τιμωρηθή, αυτό είνε! Πρέπει η οικουμένη ολόκληρος να μάθη ότι η Γερμανία αφυπνίσθη. Και πρώτη θα το μάθη η Γαλλία.

Ωρθώθη με ένα πήδημα, ώρμησε προς την εικόνα και την εκτύπησε με τον γρόνθον του.

— Σας λέγω ότι η Γαλλία πρέπει να τιμωρηθή, επανέλαβεν.


«ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ», 23.4.1934, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Έφυγα έξαλλος. Δεν επίστευα τ’ αυτιά μου. Για σκεφθήτε, ένα μέλος της κυβερνήσεως και ο πιο σημαίνων άνθρωπος της σημερινής Γερμανίας μετά τον Χίτλερ και τον Γκαίριγκ να ομιλή κατ’ αυτόν τον τρόπον ενώπιον ξένου δημοσιογράφου. Ανήκουστον! Θα έχη πάθη τρομεράν υπερκόπωσιν, εσκέφθην. Και απεφάσισα να πάω να ιδώ τον κ. Γκαίριγκ και τον ταγματάρχην Βρόνσκυ. Αν και δεν είχαν εμπρηστικάς εικόνας εις τα γραφεία των και έκαναν πολύ ολιγωτέρας χειρονομίας, όσα μου είπαν μού έκαμαν εντύπωσιν ακόμη πιο οδυνηράν και καταθλιπτικήν. Ο στρατηγός Γκαίριγκ δεν έκρινεν αναγκαίον να μασήση τα λόγια του, καθώς μου περιέγραφε τας στρατιωτικάς δυνάμεις του Τρίτου Ράιχ. Η συνθήκη των Βερσαλλιών;

— Α, ναι! Υπακούομεν εις αυτήν κατά γράμμα, είπε με φωνήν ολίγον σαρκαστικήν. Η σεβασμιωτάτη συνθήκη μάς επέτρεψε να έχωμεν τακτικόν στρατόν 100 χιλιάδων ανδρών και προκαλώ οιονδήποτε ν’ αποδείξη ότι ο τακτικός στρατός μας είνε περισσότερος. Φυσικά το σύστημα της βραχείας θητείας μάς επιτρέπει να αλλάζωμεν εξ ολοκλήρου αυτάς τας 100 χιλιάδας ανδρών κάθε τρία χρόνια.


— Με άλλα λόγια, στρατηγέ μου, στα δεκαπέντε χρόνια που διέρρευσαν από το 1918 ημπορέσατε να «περάσετε» 500 χιλιάδας άνδρας;

— Είσθε ελεύθερος να σκεφθήτε ό,τι θέλετε, μου απήντησεν ο Γκαίριγκ. Πάντως εγώ σας επαναλαμβάνω ότι τηρούμεν κατά γράμμα την συνθήκην των Βερσαλλιών.


— Και τώρα, πέστε μου μερικά λόγια περί των εθνικοσοσιαλιστών εν στολή, των χαλυβδοκράνων και άλλων δήθεν πολιτικών εταιρειών.

— Δεν υπάρχει τίποτε το παράνομον από της απόψεως αυτής, διότι ουδεμία διάταξις της συνθήκης των Βερσαλλιών δύναται να απαγορεύση εις τους Γερμανούς πατριώτας να σχηματίζουν εταιρείας ή να προσχωρούν εις αυτάς, καθ’ ον αριθμόν θέλουν.

— Μα ακριβώς ο αριθμός των είνε ανησυχητικός! επέμεινα.

— Με συγχωρείτε! Οι αριθμοί αυτοί είνε επισήμως γνωστοί εις όλον τον κόσμον. Οι εθνικοσοσιαλισταί εν στολή ανέρχονται εις 745 χιλιάδας, οι δε χαλυβδόκρανοι, πριν διαλυθούν, περιελάμβανον 866 χιλιάδας παλαιμάχους.

— Δηλαδή εν συνόλω 1.611.000 στρατιώτας τελείως εκγυμνασμένους;

— Όχι, θέλετε να ειπήτε 1.611.000 μέλη πολιτικών εταιρειών, διώρθωσεν ο Γκαίριγκ. Όχι, δεν είνε το ίδιον πράγμα. Σας λέγω ότι έχομεν εις την Γερμανίαν 180 εταιρείας «ελευθέρων σκοπευτών» και περίπου 250 εταιρείας ξιφασκίας, διά να ημπορέσετε να εννοήσετε ότι παρ’ όλα αυτά τηρούμεν την συνθήκην των Βερσαλλιών κατά γράμμα και ότι ο τακτικός στρατός μας δεν έχει παρά 100 χιλιάδας άνδρας.


— Δεν μου λέτε, στρατηγέ μου, τι σκέπτεσθε περί των φυλάκων των χωρίων σας; Είνε αληθές ότι ούτοι ανέρχονται εις 200 χιλιάδας περίπου και ότι καθείς των είνε παλαιός πολεμιστής, δηλαδή ικανός σκοπευτής; Και ακόμη μίαν ερώτησιν, στρατηγέ μου, επιτρέπετε;

— Λέγετε.

— Συμφώνως προς διαταγήν τελευταίως εκδοθείσαν υπό του καγκελαρίου σας, πας υγιής ανήρ ηλικίας 18-45 ετών και πας μαθητής 12-18 ετών οφείλουν υποχρεωτικώς να κάνουν δημοσία φυσικάς ασκήσεις δις της εβδομάδος οι πρώτοι και εξάκις της εβδομάδος οι δεύτεροι. Ποίοι είνε οι συγκεκριμένοι σκοποί αυτής της διαταγής;

— Διά να έχωμεν νουν υγιά εν σώματι υγιεί, απήντησε ξηρώς ο Γκαίριγκ.


Και έφυγα. Στο δρόμο άρχισα να κάνω λογαριασμούς και είδα ότι η Γαλλία δεν απείχε της αληθείας όταν ετόνιζεν ότι, λαμβανομένων υπ’ όψιν των ατελευτήτων οργανώσεων «σκοπευτών», «ξιφομάχων» και άλλων «ερασιτεχνών», η Γερμανία είχε μίαν στρατιάν φοβεράν 3.600.000 ανδρών τουλάχιστον. Ένα ερώτημα πρωτίστης σπουδαιότητος ετέθη αφ’ εαυτού: «Εν περιπτώσει εκρήξεως του πολέμου αύριον, με τι θα επήγαιναν να πολεμήσουν αυτοί οι 3.600.000 στρατιώται; Με τα 800.000 τυφέκια και τα 10.000 ελαφρά πυροβόλα που κατέχει κρυφίως η Γερμανία εις μέρος ασφαλές; Ή μήπως με μυστηριώδη υπερτηλεβόλα τα οποία, εάν πιστεύσωμεν τας βεβαιώσεις του βρεττανικού επιτελείου, κατασκευάζουν νυχθημερόν τα εργοστάσια Κρουπ εις σημαντικάς ποσότητας;» Ιδού πρόβλημα προς λύσιν…

— Μα αυτά είνε γελοία! ανεφώνησεν ο ταγματάρχης Βρόνσκυ, αρχηγός των γερμανικών αεροπορικών δυνάμεων. Η έκβασις του προσεχούς πολέμου, αν γίνη φυσικά, θα κριθή αποκλειστικώς εκ των εναερίων μαχών. Το βέβαιον είνε ότι δεν θα υπάρξη πλέον πόλεμος χαρακωμάτων. Έσβυσε για πάντα η περίφημος «γραμμή του Χίντεμπουργ».

— Με συγχωρείτε. Καθ’ όσον γνωρίζω, δεν σας επιτρέπεται να κατασκευάζετε παρά εμπορικά αεροπλάνα…

— Ακριβώς! Και τα 3.000 αεροπλάνα μας είνε εμπορικά.

— Μα τότε είνε δυνατόν ένα εμπορικόν αεροπλάνον να μετατραπή εις πολεμικόν;

— Γενικώς, τίποτε δεν είνε αδύνατον για έναν καλόν μηχανικόν.

— Καλά, πέστε μου τώρα, πόσος καιρός θα εχρειάζετο για την μετατροπήν ενός εμπορικού αεροπλάνου;

— Εξαρτάται… Αλλά κατ’ αρχήν αυτή η προσαρμογή απαιτεί 5-15 ημέρας.

— Και μηχανήματα «ελαφρότερα του αέρος», πόσα έχετε;

— Ω, το παρακάνετε. Το μόνο που μπορώ να σας πω είνε ότι έχομεν αρκετά ώστε να δυνάμεθα να ικανοποιήσωμεν τας ενδεχομένας ανάγκας μας.


Επιστρέφων εις το ξενοδοχείον εμπήκα εις ένα βιβλιοπωλείον και ηγόρασα έναν ογκωδέστατον τόμον ο οποίος εξήγει με πληθύν λεπτομερειών το εξής λίαν ενδιαφέρον πρόβλημα: «Εις πόσον χρόνον στόλος 100 αεροπλάνων εφωδιασμένος με συσκευάς παραγωγής ασφυξιογόνων αερίων θα ηδύνατο να δηλητηριάση μίαν πόλιν της εκτάσεως των Παρισίων επί παραδείγματι;» Πλην εν περιπτώσει απιθάνου θαύματος, μας βεβαιώνει ο συγγραφεύς του πολυτίμου τούτου έργου, ολόκληρος ο πληθυσμός τής εν λόγω πόλεως θα ηδύνατο να εξολοθρευθή εις το τέλος της πρώτης ώρας της χημικής αυτής επιδρομής. Χρειάζονται σχόλια;

*Κείμενο του διακεκριμένου αμερικανού εκδότη, δημοσιογράφου και συγγραφέα Cornelius Vanderbilt (1898-1974), που έφερε τον τίτλο «Η Γερμανία του Χίτλερ – Ομιλούν οι ιθύνοντες» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» στις 23 Απριλίου 1934.


Ο Cornelius Vanderbilt

Η περίφημη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που τερμάτισε την εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ της ηττημένης Γερμανίας και των νικητριών δυνάμεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπογράφτηκε στα ανάκτορα των Βερσαλλιών, του προαστίου του Παρισιού, στις 28 Ιουνίου 1919.

Οι κυριότεροι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών —η επ’ αυτών διαπραγμάτευση είχε διαρκέσει περίπου μισό χρόνο, χωρίς τη συμμετοχή της γερμανικής αντιπροσωπείας— ήταν εδαφικοί, στρατιωτικοί και οικονομικοί.


Στη Συνθήκη των Βερσαλλιών κυριάρχησαν κατ’ αρχήν οι θέσεις και οι επιδιώξεις της Γαλλίας.

Η ταπείνωση της Γερμανίας και η αποσάθρωση της οικονομίας της συνεπεία των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών οδήγησαν, μαζί με άλλους ασφαλώς παράγοντες, στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Headlines