Ένα δισκάδικο του Νιου Τζέρσεϊ έγινε αφορμή για μια σοφή και συγκινητική ταινία

Κάθε ζωή είναι ένα ταξίδι, σαν να βρίσκεσαι σε ένα πλοίο του οποίου είσαι ο καπετάνιος, μας λέει το ντοκιμαντέρ «Flipside» – ή, μάλλον, ένας ηλικιωμένος άνδρας σε κοντινό πλάνο λέει αυτά τα λόγια. Είναι ο φωτογράφος της τζαζ Χέρμαν Λέοναρντ, που μοιράζει σοφία καθώς ετοιμάζεται για μια έκθεση με φωτογραφίες του από μουσικούς σε μια γκαλερί του Λος Άντζελες το 2010, λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του σε ηλικία 87 ετών από καρκίνο.

«Μπορεί να μην έχεις αποφασίσει για έναν τελικό προορισμό», συνεχίζει ο Λέοναρντ,  «αλλά κατά μήκος της διαδρομής θα σταματήσεις σε διάφορα λιμάνια. Πρέπει να πάρεις τον έλεγχο της ζωής σου και να ορίσεις την πορεία προς την κατεύθυνση που θέλεις να ακολουθήσεις. Διαφορετικά, υπόκεισαι σε απρόβλεπτες καταστάσεις».

Καλλιτεχνική ακεραιότητα και μάρκετινγκ

Αυτό θα ήταν ένα καλό επίγραμμα για να ανοίξει μια ταινία που ανατρέχει στη ζωή και την καριέρα ενός καλλιτέχνη, όπως είναι το «Flipside». Αλλά αποδεικνύεται ότι ο Λέοναρντ, ο οποίος πέθανε πριν γυριστεί αρκετό υλικό για να ολοκληρωθεί μια τέτοια ταινία, δεν είναι ο καλλιτέχνης του οποίου η ζωή βρίσκεται στο μικροσκόπιο.

Αυτός θα ήταν ο σκηνοθέτης, ο Chris Wilcha, ένας κινηματογραφιστής που έκανε μια μικρή αίσθηση το 2000 με την κυκλοφορία του «The Target Shoots First», ένα είδος χιουμοριστικών απομνημονευμάτων για τον αγώνα του άλλοτε σπουδαστή φιλοσοφίας και επίδοξου ντοκιμαντερίστα να διατηρήσει την καλλιτεχνική ακεραιότητα ενώ εργαζόταν στο τμήμα μάρκετινγκ του Columbia House Record Club.

Δείτε το τρέιλερ 

Εγκαταλελειμμένα και αδιέξοδα σχέδια

Μετά το «Target», ο Wilcha συντηρούσε τον εαυτό του κυρίως ως σκηνοθέτης τηλεοπτικών διαφημίσεων, με ενδιάμεσες στάσεις για να συλλέξει ένα Emmy για τη σκηνοθεσία της βραχύβιας τηλεοπτικής εκπομπής «This American Life» και για τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για την ταινία «Funny People» του Judd Apatow.

Αυτή η ταινία με τα παρασκήνια προβλήθηκε ακριβώς μία φορά στο Comedy Central, πριν καταλήξει ως έξτρα DVD στην έκδοση της ταινίας το 2009. Η ζωή του Wilcha, όπως φαίνεται, είναι γεμάτη από εγκαταλελειμμένα και αδιέξοδα σχέδια.

Φαινομενικά ένα ντοκιμαντέρ για το δισκάδικο στο Νιου Τζέρσεϊ όπου δούλευε ο Wilcha ως έφηβος, το «Flipside» (που πήρε το όνομά του από την εν λόγω αποθήκη βινυλίου) τελικά αποδεικνύεται -ξεκαρδιστικά, παράξενα, ευφυώς- ότι αφορά τόσο πολλά περισσότερα από ένα ιδρυτικό πλέον μουσικό κατάστημα, που μερικές φορές κινείται στα όρια του να είναι τόσο ακατάστατο όσο και ο συνονόματός του.

Σε ένα επίπεδο, το «Flipside» είναι ένα ερωτικό γράμμα σε μια επιχείρηση που πεθαίνει, ο ιδιοκτήτης της οποίας, ο Dan Dondiego, περιγράφεται περισσότερο ως αρχειοφύλακας παρά ως έμπορος

Ο Vivino, που αναφέρεται στο τραγούδι «Slip Away» του David Bowie

Εκτός από τις εμφανίσεις του Leonard, του Apatow και του Ira Glass, το «Flipside» περιλαμβάνει συνεντεύξεις με τους γονείς του Wilcha, τον σεναριογράφο/παραγωγό David Milch, δημιουργό των «Hill Street Blues», «NYPD Blue» και «Deadwood», που τώρα έχει διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ και τον άνθρωπο που αρχικά προσέλαβε τον Wilcha για να γυρίσει εκείνη την αποτυχημένη ταινία για τον Leonard, η συγγραφέας Starlee Kine, η οποία μιλάει για τους δικούς της αγώνες με το συγγραφικό μπλοκάρισμα- ο «ήρωας» του ντοκιμαντέρ του Wilcha, ο Errol Morris- και, ίσως πιο συμπτωματικά, ο Floyd Vivino, ένας γνωστός και ως Uncle Floyd, ο Pee-wee Herman, ο παρουσιαστής μιας καλτ εκπομπής καλωδιακής τηλεόρασης του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης από το 1974 έως το 1998.

Ο Vivino, που αναφέρεται στο τραγούδι «Slip Away» του David Bowie, εμφανίζεται εδώ ως πελάτης-έκπληξη του Flipside, αλλά η παρουσία του καταλήγει να είναι λιγότερο κωμική παρά οδυνηρή, ακόμη και βαθιά.

Ένας ποιητικός υπαινιγμός για τα B-sides της ζωής: όλοι οι δρόμοι που δεν πήραμε και το ένα μονοπάτι – ή η μία βόλτα – στο οποίο όλοι αναπόφευκτα καταλήγουμε

Ένα είδος ευδαιμονίας στις ενδιάμεσες ρωγμές 

Όσο γεμάτο κι αν ακούγεται όλο αυτό, το «Flipside» δεν πέφτει ποτέ από τον γκρεμό στη σύγχυση ή την ασυνέπεια, κυρίως χάρη στην εξαιρετική κατανόηση του θέματος από τον Wilcha. Η σοφή και διαλεκτική αφήγηση του σκηνοθέτη, η οποία σέρνεται από τη λύπη για τις απογοητεύσεις της ζωής στη σταδιακή αποδοχή των συμβιβασμών που όλοι κάνουμε, δένει το θέμα της ταινίας με την ικανότητα και το όραμα ενός μυθιστοριογράφου, πλέκοντας νήματα για τη δημιουργικότητα- το να κάνεις αυτό που αγαπάς έναντι αυτού που πρέπει- την παρόρμηση να κρατάς το παρελθόν, που βρίσκεται πάντα σε πόλεμο με την ανάγκη να το αφήσεις και να προχωρήσεις- το να μεγαλώνεις και να γερνάς- να βρίσκεις σκοπό- να πουλάς δίσκους και να ξεπουλιέσαι- και να ανακαλύπτεις ένα είδος ευδαιμονίας στις ενδιάμεσες ρωγμές.

(Όταν ο Wilcha επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του – που είναι ακόμα γεμάτο με τους παλιούς δίσκους του και την τεράστια συλλογή σαπουνιών του πατέρα του που έχει πάρει από ξενοδοχεία – μπορεί να σας κυριεύσουν τόσο συναισθήματα νοσταλγίας όσο και η διακαής επιθυμία να κάνετε ένα ξεπούλημα στην αυλή).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη SPACE (@space538)

Ένας ποιητικός υπαινιγμός για τα B-sides της ζωής

Ίσως, η ταινία είναι ένας ταυτόχρονα μελαγχολικός και λυρικός διαλογισμός για τη ζωή που, στο τέλος, διαψεύδει την εναρκτήρια προειδοποίηση του Λέοναρντ για την ικανότητά μας να καθορίζουμε μόνοι μας την πορεία μας. Στο «Flipside», τουλάχιστον, ο έλεγχος του πεπρωμένου μας είναι μια ψευδαίσθηση.

Ο τίτλος προορίζεται τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Σε ένα επίπεδο, το «Flipside» είναι ένα ερωτικό γράμμα σε μια επιχείρηση που πεθαίνει, ο ιδιοκτήτης της οποίας, ο Dan Dondiego, περιγράφεται περισσότερο ως αρχειοφύλακας παρά ως έμπορος, παγιδευμένος στο κεχριμπάρι και την αδράνεια του παρελθόντος.

(Η αποτυχία της επιχείρησής του, η οποία προηγήθηκε του ανοίγματος ενός δεύτερου, επιτυχημένου δισκοπωλείου, μπορεί να μην οφείλεται εξ ολοκλήρου σε δυνάμεις που δεν ελέγχονται από τον Dondiego). Σε ένα άλλο επίπεδο, το «Flipside» είναι ένας ποιητικός υπαινιγμός για τα B-sides της ζωής: όλοι οι δρόμοι που δεν πήραμε και το ένα μονοπάτι – ή η μία βόλτα – στο οποίο όλοι αναπόφευκτα καταλήγουμε, παρόλο που κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε στο τιμόνι.

*Με στοιχεία από washingtonpost.com