Ο όρος έρχεται από τη δεκαετία του ’90 ή και τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας: το «σκεπτόμενο μπάσκετ» ήταν κάτι που το έλεγαν οι φανατικοί του αθλήματος και μονομιάς …γέμιζε το στόμα τους.

Καμάρωναν. Γιατί, σύμφωνα με την εκτίμησή τους, μας ανέβαζε τις μπασκετικές μετοχές ανά τον κόσμο. Ψύχραιμο στυλ παιχνιδιού, χωρίς ακρότητες, έλεγχος του ρυθμού και επιθέσεις με σιγουριά, εκεί κοντά στο τέλος του χρόνου. Και ύστερα ήρθε η νέα εποχή, ασφαλώς ύστερα από πολλές κατραπακιές, αλλά οι «ειδικοί» αυτά τα προσπερνούν.

Τι έπρεπε να κάνει η εθνική ομάδα; Να αναζητήσει κάτι άλλο, να υιοθετήσει ένα παιχνίδι που θα είναι σύγχρονο και σύμφωνο με το ταλέντο των παικτών. Με τον Ιτούδη, μάλλον δεν…Ούτε και με κάποιους άλλους κόουτς. Τώρα, στο τιμόνι βρίσκεται ο Σπανούλης και καταφανώς έχει κόψει κάθε σχέση με το περίφημο «σκεπτόμενο μπάσκετ». Ο κόουτς επιθυμεί να στηριχθεί σε τρεις άξονες. Γρήγορη κυκλοφορία και …αμέτρητες ασίστ. Πολλά τρίποντα από κάθε παίκτη, ανεξάρτητα με το ύψος του. Αποστάσεις μεταξύ των άσων, ώστε να γνωρίζει ο οποιοσδήποτε πού ακριβώς βρίσκεται ανά πάσα στιγμή.

Το πρώτο το είδαμε στα ματς του Ακρόπολις και ειδικά απέναντι στις (αναιμικές, ασφαλώς) Μπαχάμες, είχαμε 38 ασίστ. Τα πολλά εύστοχα τρίποντα ήρθαν και το κοινό χειροκροτούσε στις εξέδρες του ΣΕΦ. Οσο για τις αποστάσεις, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο βοήθησε σε αυτόν τον τομέα, κυρίως με τις τοποθετήσεις του στον αγωνιστικό χώρο και στον τρόπο που μοίραζε τη μπάλα. Αρα, επιτυχημένο το τεστ για τον Σπανούλη. Εκτός των ανωτέρω, όμως, αξίζει να επισημανθούν και τα ακόλουθα: είναι στοίχημα το πώς θα παίξουν, πώς θα ταιριάξουν στην ίδια πεντάδα οι Καλάθης και Γουόκαπ. Δύο μάλλον «αμυντικοί» γκαρντ, με έφεση όμως στις ασίστ.

Ο μεν πρώτος έδωσε με τις Μπαχάμες 11, ο δεύτερος εννιά. Δεν τις λες λίγες και βέβαια, ο Καλάθης αξιοποίησε με καταπληκτικό στυλ τον Γιάννη. Το δεύτερο που φάνηκε ξεκάθαρα, είναι η διάθεση του κόουτς να ψηλώσει , σε ορισμένες περιπτώσεις, η πεντάδα. Με ένα τρικ έριξε μέσα και Παπανικολάου και Χαραλαμπόπουλο, τον Γιάννη στο «4» και τον Μήτογλου στο «5». Χωρίς να χάσει κάτι από τη σπιρτάδα και τη διάθεσή της η ομάδα.

Συμπέρασμα: ο Γιάννης κάνει πυραυλοκίνητο το γαλάζιο σύνολο. Δεν είναι όπως οι άλλες φορές. Δεν τον ψάχνουν ( ίσως και απεγνωσμένα) οι πάντες. Γιατί δείχνει πως έχει προσαρμοστεί, αντιλαμβάνεται ότι δεν θα κάνει τα πάντα μόνος και μοιάζει λες και το χαίρεται παραπάνω σε σύγκριση με τις προηγούμενες παρουσίες του. Αν όλα τα θετικά βγουν στα επίσημα, ποιος ο λόγος να μην αισιοδοξούμε εν όψει του προολυμπιακού τουρνουά; Εστω κι αν δεν παίζουμε το «σκεπτόμενο μπάσκετ» που τόσο αρέσει σε φίλους του αθλήματος, αυτούς που ενίοτε δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις…

Headlines