ΣΥΡΙΖΑ: Η «εξυγίανση» της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Σίγουρα σε κάποιο ελληνόφωνο εγχειρίδιο για επίδοξους ηγέτες θα έχει γραφτεί ότι κάθε κίνηση αρχηγισμού οφείλει να επιδεικνύει περίτρανα τον τιμωρητικό της χαρακτήρα. Ή μπορεί απλά οι άνθρωποι που δασκαλεύουν τους νυν και επίδοξους πολιτικούς αρχηγούς, να αποτελούν μια κοινή διακομματική μήτρα μυστικοσυμβούλων που δεν εμποδίζονται από ιδεολογίες, πολιτικούς χώρους, πρόσωπα και συγκυρίες.

Όποιος από αυτούς τους μικρούς Αριστοτέληδες κι αν υπήρξε η πηγή έμπνευσης του Στέφανου Κασσελάκη για την επιδειξιομανία του στην εκστρατεία οικονομικής εξυγίανσης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ όμως, μικρή σημασία έχει. Και άλλωστε, ακόμα και στους επικριτές του προέδρου, τα δάκρυα για τους πραγματικούς πληγέντες από το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του καθημερινού φύλλου της «Αυγής», δηλαδή τους εργαζομένους που θυσιάζονται τελετουργικά σε κοινή θέα λίγο-πολύ ως αργόμισθοι, υπήρξαν κατά κανόνα λίγα.

Το όψιμο πένθος της περιφέρειας του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος για το «κοινό τους σπίτι» που έλεγαν κάποτε, προτιμάει να είναι απρόσωπο. Τα δάκρυα κύλησαν περισσότερο για την ιστορική Αυγή που ήρθε μαινόμενος ο Ιουλιανός ο Παραβάτης εξ Αμερικής και την αποσωλήνωσε, αφήνοντας ένα ακόμα συμβολικό ερείπιο στο ρημαγμένο τοπίο της Αριστεράς. Ποιος τώρα, αυτός που δεν ήξερε καν ότι ο Νίκος Μπελογιάννης δεν πρόλαβε να κρατήσει στα χέρια του την ιστορική εφημερίδα, καθώς δεν είχε ακόμα ξεκινήσει η έκδοσή της όταν το μετεμφυλιακό καθεστώς τον οδηγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα – όπως σωστά διαπίστωσαν διάφοροι στα κοινωνικά δίκτυα.

Η εφημερίδα που έκλεινε

Με τόσο καλή μακροπρόθεσμη μνήμη, είναι να ανησυχεί κανείς για τις διαλείψεις που παθαίνουν οι οπαδοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέσα κι έξω απ’ αυτό πλέον, όσον αφορά τα πιο πρόσφατα γεγονότα. Όπως για παράδειγμα ότι το 2022, η ηγεσία του κόμματος με τον Αλέξη Τσίπρα ακόμα στο τιμόνι είχε αποφασίσει το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου για λόγους εξυγίανσης, οδηγώντας τον τότε διευθυντή της εφημερίδας Άγγελο Τσέκερη σε παραίτηση – ασχέτως αν αυτή η απόφαση ανακλήθηκε εκ των υστέρων λόγω της κατακραυγής.

Φάνηκε να ξεχνούν επίσης ότι αντίστοιχες νύξεις και διεργασίες για τα κομματικά μέσα, πρωτίστως την «Αυγή» και τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», γίνονται συνέχεια εδώ και χρόνια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιδράσεις είχε εγείρει αρχικά ακόμα και η συγχώνευση των δύο μέσων στο κτίριο της Δεληγιώργη προ ετών, άλλο αν τελικά φαίνεται να είχε έναν θετικό αντίκτυπο στη λειτουργία τους.

Ακόμα κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όταν πρωτοανέλαβε την ηγεσία του κόμματος μιάμιση δεκαετία πριν, κατηγορήθηκε για απόπειρα διάλυσης του «Κόκκινου», προβαίνοντας μάλιστα και σε απολύσεις. Ακολούθως, στο δρόμο για τη διακυβέρνηση της χώρας, ο σταθμός έγινε πιο πληθωρικός επί της διεύθυνσης του Κώστα Αρβανίτη, προτού υποστεί ξανά καθίζηση για μερικά χρόνια, μέχρι να αναλάβει τη διεύθυνση ο Νίκος Ξυδάκης και τον φτάσει τρίτο σε ακροαματικότητα ανάμεσα στους ενημερωτικούς. Η αντίδραση του κομματικού μηχανισμού ήταν να τον απολύσει.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η σχέση της εκάστοτε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τα κομματικά μέσα ενημέρωσης είναι εργαλειακή και ως εκ τούτου, διαχρονικά αμφίθυμη. Τα βλέπουν ως τον πιο συνεπή δίαυλο με την κομματική βάση, αλλά ταυτόχρονα και ως liability -που θα έλεγαν και οι παλιοί συνάδελφοι του κ. Κασσελάκη- για το ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι. Κι είναι αυτή η αμηχανία που οδηγεί συχνά στην έλλειψη προσανατολισμού και το ευκαιριακό ξεδόντιασμά τους.

Εθιμικά, βέβαια, οι δημοσιογραφικές πένες οφείλουν να εκφράζουν το πένθος τους όταν ένα μέσο ενημέρωσης συστέλλεται. Όμως με πάσα ειλικρίνεια, η μετατροπή της «Αυγής» σε εβδομαδιαίο φύλλο δεν θα ήταν απαραίτητα κακή είδηση. Για ένα τόσο υποστελεχωμένο εγχείρημα, η έκδοση ενός φύλλου αντί για επτά την εβδομάδα, θα μπορούσε να σημαίνει πιο αξιοπρεπείς αμοιβές για το προσωπικό της, χρόνο για καλύτερα επεξεργασμένη ύλη, ένα πιο πλούσιο μέσο με συγκροτημένη ταυτότητα.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το σενάριο ανήκει σε έναν ιδεατό κόσμο. Γιατί η απόφαση Κασσελάκη για το κλείσιμό της ημερήσιας «Αυγής», ουδεμία τέτοια στοχοθεσία δεν φαίνεται να έχει. Είναι απλά άλλη μία πράξη της παράστασης «διαλύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ» που δεν φείδεται δραματικής έντασης και ειδικών εφέ. Στον ρόλο του κακού, οι εργαζόμενοι που διασύρονται στην κεντρική πλατεία.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Τι έχει διαλαλήσει μετά τις ευρωεκλογές ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προς τέρψιν των ολιγάριθμων, πλην θορυβωδών υποστηρικτών του; Οικονομική εξυγίανση, υπονοώντας ότι προηγήθηκε η κακοδιαχείριση και διατύπωση προγραμματικών θέσεων, με την υπόνοια ότι αυτές μέχρι τώρα απουσίαζαν. Και τι κάνει γι’ αυτό; Μαϊμουδίζει αδέξια τις κινήσεις του προκατόχου του, φτιάχνοντας γενόσημα ινστιτούτα και ερζάτς δεξαμενές σκέψης, το αναγκαίο πλέον αξεσουάρ κάθε statesman που σέβεται τον εαυτό του.

Έτσι, όσο οι προδομένοι φίλοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιρολογούσαν το λογότυπο μιας εφημερίδας που δεν διάβαζαν (και την οποία θυμήθηκαν να υπερασπιστούν από τις κακοτοπίες μόνο στο νεκροκρέβατο), η άλλη όψη της κασσελακικής εκστρατείας συνέχιζε τον δρόμο της κανονικά, ανακοινώνοντας τη δημιουργία δύο think tanks που υποκαθιστώντας τα κομματικά όργανα, θα διαμορφώσουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Υγεία και τη Στεγαστική Πολιτική.

Έναν χρόνο πριν, το ζήτημα της χαμηλής διαθεσιμότητας και του δυσθεώρητα υψηλού κόστους κατοικίας στην Ελλάδα, αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον εκεί που απευθυνόταν σε νεότερα ακροατήρια. Κάποιες προτάσεις από αυτές θα ήταν χρήσιμες, όπως η καταγραφή και αξιοποίηση των κενών ακινήτων του Δημοσίου, αλλά στο σύνολο τους, εξαιρετικά μετριοπαθείς ως προς το υποκείμενο πρόβλημα.

Από το 2016 και μετά, όταν η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία έστρεψε μεγάλο μέρος των ταξιδιωτών προς την Ελλάδα, η ασύδοτη ανάπτυξη τουρισμού και real estate αποτέλεσε μια χρυσή ευκαιρία ανάκαμψης τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι τομείς της Οικονομίας στραγγαλίζονταν από το τρίτο Μνημόνιο. Το AirBnb εκτινάχτηκε, οι Χρυσές Βίζες άρχισαν να προσφέρονται αφειδώς, η οικοδομή οργίασε, οι παραλίες (ενίοτε κι οι θάλασσες) γέμισαν ξαπλώστρες και κανένα κόμμα έκτοτε δεν θα ήταν πρόθυμο να προτάξει την πραγματικά ριζική λύση που απαιτεί το διογκούμενο πρόβλημα: το φρένο στην ίδια την ανάπτυξη του τουρισμού και του real estate.

Ο τότε κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα πενθεί την ιστορικότητα της Αυγής και την κατάπτωση της Αριστεράς, αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτούς τους μετασχηματισμούς. Όσο συντελούνταν η πραγματική πολιτική μπροστά κι ανάμεσά τους, οι ίδιοι υμνούσαν το αριστερό «ήθος». Έδειχναν περίσσεια έγνοια για τα επιφαινόμενα και πλήρη αδιαφορία για την ουσία της διακυβέρνησης, καθώς αυτή ξήλωνε μία-μία τις καταστατικές θέσεις χωρίς καμία τύψη, φτάνοντας να υπερασπίζεται οτιδήποτε εκτείνεται από τον φράχτη στον Έβρο μέχρι την ενάρετη τεχνοκρατία και εκπαιδεύοντας αντιστοίχως το ακροατήριό που κάπου στην πορεία ξέχασε την Αριστερά και ανακάλυψε τις -συνήθως εφήμερες- ηδονές του λαϊκού καραμανλισμού και του απολιτίκ εκσυγχρονισμού.

Έτσι, λογικό είναι αυτός ο κόσμος να ασχολείται με το φάντασμα της Αυγής και να μην εκπλήσσεται στο ελάχιστο όταν κοιτώντας τα μέλη που απαρτίζουν τη δεξαμενή σκέψης που φτιάχτηκε για τη Στεγαστική Πολιτική, διαπιστώνει ότι προέρχονται όλοι από την αγορά του real estate. Το δεύτερο δεν αποτελεί είδηση. Είναι απλά μια βελτιστοποίηση, δοσμένη με μια αφοπλιστική, πλην κυνική ειλικρίνεια: αφού ούτως ή άλλως αυτό που θέλει η αγορά θα γίνει, ας φτιάξουμε έναν ευθύ δίαυλο με αυτή. Άλλωστε πόσοι εξ αυτών σήμερα δεν θεωρούν και οι ίδιοι ότι η αγορά είναι η καλύτερη μήτρα πολιτικών στελεχών;

Όταν εδώ και χρόνια έχεις παραιτηθεί από τις αξιώσεις σου για πραγματική, εφαρμοσμένη πολιτική, είναι λογικό να κρέμεσαι από σύμβολα, ακόμα κι όταν η κατάχρηση έχει επιφέρει προ πολλού την απονοηματοδότησή τους. Με έναν τρόπο, οι ίδιοι οι πενθούντες σήμερα έφτιαξαν το έδαφος για την αποκαθήλωσή τους· κι ήταν με έναν τρόπο αναμενόμενο να διαδεχθεί ο Γκόρντον Γκέκο τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο «ανόμημα» για λόγους φθηνού εντυπωσιασμού.