Ολυμπιακοί Αγώνες: Οι άγνωστες ιστορίες αξιοθαύμαστων αθλητριών που θα βρεθούν στο Παρίσι

Ο Ιούλιος είναι εδώ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού πλησιάζουν. Στις 26 Ιουλίου αθλητές και αθλήτριες από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης θα βρεθούν στην πόλη του φωτός για να ζήσουν την ύψιστη τιμή, εκπροσωπόντας τις πατρίδες τους στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού.

Ανάμεσά τους θα βρίσκονται και τρεις αθλήτριες, που έχουν κάνει την δική τους κοπιαστική και θαυμαστή πορεία και που στις χώρες τους έχουν αντιμετωπίσει συγκρούσεις, προκαταλήψεις και κακουχίες. Τα κατάφεραν όμως, κέρδισαν το πολυπόθητο εισιτήριο και θα φορούν με περιφένεια το εθνόσημό τους αγωνιζόμενες στο άθλημα που έχουν επιλέξει.

Στην σκοποβολή τραπ η Ρέι Μπασίλ από τον Λίβανο

Η μόνη Λιβανέζα αθλήτρια, που προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού είναι η Ρέι Μπασίλ. Η ίδια αγωνίζεται στην σκοποβολή τραπ και ελπίζει να χαρίσει ένα μετάλλιο στην πατρίδα της, που είναι αντιμέτωπη με τον πόλεμο και τη φτώχεια.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η ένταση ανάμεσα στο Ισραήλ και την λιβανέζικη οργάνωση Χεζμπολάχ κλιμακώνεται και η ίδια ζει υπό τον φόβο των εχθροπραξιών. «Είναι δύσκολο, είναι αγχωτικό και είναι πολλά που πρέπει να επεξεργαστείς. Υπάρχει η πιθανότητα να κλείσει το αεροδρόμιο ή να βομβαρδιστεί, εμποδίζοντάς με να πετάξω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες», λέει η Ρέι, μιλώντας στον Guardian.

Η 35χρονη μεγάλωσε σε μια αθλητική οικογένεια, καθώς οι γονείς της ήταν πρωταθλητές στο βόλεϊ. «Άρχισε να κυνηγάει με τον πατέρα της όταν ήταν οκτώ ετών», αναφέρει η μητέρα της. Και προσθέτει: «Ανησυχούσα γιατί γύριζε στο σπίτι με μώλωπες στον ώμο και στο μάγουλο. Η Ρέι πήρε μέρος για πρώτη φορά σε διεθνή αγώνα στα 15 της και κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο».

Στον Λίβανο εξεπλάγησαν, που ένα νεαρό κορίτσι αγαπούσε ένα άθλημα που θεωρείται ανδρικό. «Ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι αλλάζει. Πρέπει να δείξουμε ότι και οι γυναίκες μπορούν να επιτύχουν εξίσου καλά αποτελέσματα», λέει η Ρέι, η οποία έχει κερδίσει οκτώ μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελλα και έχει καταλάβει την 21η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020.

Στον δεξιό αστράγαλό της, ένα τατουάζ θυμίζει τις τέσσερις προκρίσεις της σε Ολυμπιακούς Αγώνες: το 2012, το 2016, το 2020 και το 2024. «Ένα μετάλλιο [στο Παρίσι] θα έκανε τη χώρα μου να ελπίζει, όπως και τις αραβικές γυναίκες», σημειώνει.

Για να φτάσει όμως μέχρι το βάθρο χρειάζεται να δώσει καθημερινές μάχες. Για να κάνει καθημερινά προπόνηση η Μπασίλ χρειάζεται να ταξιδεύει μέχρι το Μπατρούν, μία πόλη που βρίσκεται μία ώρα μακριά από το σπίτι της.

Η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια χρεοκοπημένη χώρα είναι από μόνη της μια πρόκληση και η 35χρονη προκειμένου να τα βγάλει πέρα εργάζεται στο εμπόριο.

Όπως εξομολογείται, «δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν λαμβάνω χρήματα από τους αρμόδιους λιβανέζικους φορείς για να προετοιμαστώ για τους Αγώνες. Πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου, με τους χορηγούς να με βοηθούν».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ISSF WORLD CUP (@issfworldcup)

Στην ξιφασκία η Αλεξάντρα Ντόλο από την Κένυα

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην καριέρα της Αλεξάνδρα Ντόλο, μέχρι στιγμής, είναι η κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου για τη Γερμανία στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ξιφασκίας στο Κάιρο το 2022. Η ίδια, που είναι κόρη Πολωνής και Κενυάτη, κατά τη διάρκεια της απονομής είδε την κενυατική σημαία να κρέμεται από την οροφή του σταδίου και τότε αποφάσισε να κάνει κάτι για την πατρίδα της.

«Παρόλο που ο Κενυάτης αθλητής δεν κέρδισε, ενώ εγώ κέρδισα, είδα τη σημαία στο πρωτάθλημα και κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι, και ότι θα μπορούσα να προσπαθήσω να χτιστεί κάτι», περιγράφει η ίδια.

Η 37χρονη, η οποία λέει ότι αισθάνεται εξίσου Γερμανίδα, Πολωνή και Κενυάτισσα, δύο μήνες αργότερα ξεκίνησε να αγωνίζεται με τα χρώματωα της Κένυας. Στις 27 Ιουλίου θα είναι η πρώτη ξιφομάχος που θα εκπροσωπήσει τη χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

«Θέλω ένα μετάλλιο. Δεν θα πάω μόνο για να συμμετάσχω. Αυτό δεν ήταν ποτέ το στυλ μου. Το κάνω περισσότερο για τον λαό της Κένυας παρά για τον εαυτό μου. Προσπαθώ να το κάνω για ολόκληρη τη χώρα και να δείξω επίσης ότι οι Αφρικανοί είναι ικανοί», εξομολογείται.

Η Ντόλο από τα τέλη του 2014 άρχισε να δωρίζει αθλητικό εξοπλισμό και ρούχα στην Κένυα. Αργότερα πήγε σε μερικά διεθνή συνέδρια εκ μέρους της χώρας. Το 2019, συνίδρυσε την Ομοσπονδία Ξιφασκίας για να ευαισθητοποιήσει και να δώσει τη δυνατότητα στους Κενυάτες αθλητές να αγωνιστούν στην παγκόσμια σκηνή.

«Πολλές αφρικανικές ομοσπονδίες θα μπορούσαν να διοικούνται καλύτερα. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφάνεια»

Στη συνέχεια ήρθε η πανδημία και στις προσπάθειές της μπήκαν φρένο. Η ίδια όμως ήξερε ότι για να αποκτήσει η Ομοσπονδία χρηματοδότηση και αναγνώριση, χρειαζόταν έναν πρωταθλητή. «Σκέφτηκα ότι μπορώ να περιμένω 14 χρόνια μέχρι να έχουμε έναν εγχώριο πρωταθλητή από την Κένυα. Ή μπορώ να αγωνιστώ εγώ και να βοηθήσω να αναπτυχθεί το άθλημα και να το παρουσιάσω στη χώρα».

Όταν ανακοίνωσε ότι θα αγωνιστεί για την Κένυα, κάποιοι παραξενεύτηκαν. Δεν ήξεραν καν τι είναι η ξιφασκία και γιατί οι αθλητές φορούν λευκές στολές.

Έκτοτε, η Ντόλο συνέχισε να προπονείται στον σύλλογό της στην Κολωνία, πηγαίνοντας στην Κένυα μία φορά το χρόνο. Στην πρώτη της διοργάνωση εκπροσωπώντας την Κένυα, δάκρυσε όταν ανακοινώθηκε το όνομά της.

Χάρη στα δικά της επιτεύγματα, οι Κενυάτες αναγνωρίζουν, πλέον, το άθλημα και ενδιαφέρονται για αυτό. «Έρχονται παιδιά μετά από χρόνια και μας λένε ότι με την ξιφασκία τα κρατήσαμε μακριά από προβλήματα», λέει η αθλήτρια περήφανη.

Αν και τα τελευταία δύο χρόνια πέρασε πολύ δύσκολα, καθώς αναγκάστηκε να πληρώσει σχεδόν μόνη της τα ταξίδια της για τους αγώνες σε Καναδά, Κατάρ και Κίνα, τώρα ανυπομονεί να φτιάξει βαλίτσες για το Παρίσι.

«Νομίζω ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να αλλάξει είναι το γεγονός ότι πολλές αφρικανικές ομοσπονδίες θα μπορούσαν να διοικούνται καλύτερα, συμπεριλαμβανομένης της Ομοσπονδίας Ξιφασκίας της Κένυας. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφάνεια», καταγγέλει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alexandra Malika Ndolo (@alexandrandolo)

Στο breakdance η Μανίζα Τάλας από το Αφγανιστάν  

Η Μανίζα Τάλας είναι μέλος της Ολυμπιακής ομάδας προσφύγων και στο Παρίσι θα διαγωνιστεί στο breakdance, που θα κάνει το ντεμπούτο του στη διοργάνωση.

Η 21χρονη ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα στα 17 της, όταν είδε ένα βίντεο στο YouTube και το ερωτεύτηκε. «Έστειλα ένα email στον Τζαβάντ Σεζντάχ, που χόρευε στο βίντεο και τώρα είναι ο δάσκαλός μου. Λίγους μήνες αργότερα με κάλεσε να έρθω για να μάθω breakdance. Ήμουν το μοναδικό κορίτσι και πολύ ντροπαλή», θυμάται η νεαρή από την Καμπούλ.

Ως το μοναδικό B-girl, όπως είναι γνωστές οι χορεύτριες στο Αφγανιστάν, μια χώρα που αποδοκιμάζει τον χορό, η Τάλας έγινε κάτι σαν τοπική διασημότητα. Η ενασχόλησή της με το breakdance δεν άρεσε σε όλους, ενώ μετά από μία σειρά βομβιστικών επιθέσεων, το κλαμπ όπου χόρευε αναγκάστηκε να κλείσει.

Τον Αύγουστο του 2021, η Καμπούλ έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν. Η νεαρή χορεύτρια ανησύχησε ότι θα έθετε σε κίνδυνο την οικογένειά της και, φοβούμενη το χειρότερο, διέφυγε με τους υπόλοιπους συγχορευτές της μέσω των συνόρων στο Πακιστάν.

Για να προστατέψει την οικογένειά της, υιοθέτησε το επώνυμο Τάλας, που σημαίνει προσπάθεια στα Νταρί, τη γλώσσα της πλειοψηφίας στο Αφγανιστάν. Άπατρις και χωρίς διαβατήριο, πέρασε ένα χρόνο στο Πακιστάν, χωρίς να μπορεί να προπονηθεί, πριν μεταφερθεί με αεροπλάνο του ισπανικού στρατού στην Ουέσκα.

Εκεί ένας ντόπιος την άφησε να χρησιμοποιεί το γυμναστήριό του για να προπονείται και η Τάλας εργάστηκε ως κομμώτρια, ενώ ξεκίνησε να μαθαίνει και ισπανικά. Στις αρχές του τρέχοντος έτους κατάφερε να μετακομίσει στην Μαδρίτη και να επανενωθεί με τον Σεζντάχ. Τότε ήταν που επικοινώνησε με την Διεθνή Ολυμπιακή Ομοσπονδία και ζήτησε να γίνει μέλος της ομάδας προσφύγων.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Manizha_Talash(منیژه تلاش) (@bgirl_talash)

Τον περασμένο μήνα η μητέρα της, η αδελφή της και τα δύο αδέλφια της κατάφεραν επίσης να φύγουν από το Αφγανιστάν και τώρα βρίσκονται σε ξενώνα για πρόσφυγες στη Μαδρίτη.

«Η μητέρα μου πάντα με βοηθούσε να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Στην αρχή δεν πίστευε ότι το να είμαι B-girl ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω, αλλά τώρα με υποστηρίζει», λέει η 21χρονη.

«Στο Αφγανιστάν, το breakdance δεν επιτρέπεται όχι μόνο για τα κορίτσια, αλλά και για τα αγόρια. Εγώ όμως δεν αποδέχομαι τις νόρμες, είναι η ζωή μου και το μέλλον μου. Δεν με νοιάζει τι σκέφτονται ή τι λένε οι άλλοι», προσθέτει και κάνει ειδική μνεία στα δικαιώματα των γυναικών, που καταπατώνται βάναυσα στη χώρα της.

«Για τα κορίτσια στο Αφγανιστάν αυτό είναι αδύνατο [να κάνουν breakdance]. Δεν τους επιτρέπεται να σπουδάσουν ή ακόμη και να βγουν από το σπίτι. Θέλω να πάω στους Αγώνες για να κάνω κάτι γι’ αυτά αν και δεν χρειάζονται εμένα να τους πω τι να κάνουν. Είναι όλες τους ήρωες στη δική τους ζωή», αναφέρει.

Και καταλήγει: «Είμαι μια νεαρή γυναίκα, που θέλω απλώς να κάνω ένα άθλημα που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν μπορώ στη χώρα μου. Όσο για τους Ταλιμπάν, δεν έχω τίποτα να τους πω κάτι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα με ακούσουν».