Εσωκομματικές εκλογές ΠΑΣΟΚ: Σε 100 μέρες πολλά γίνονται

Απομένουν κάπου 100 μέρες για τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ και ήδη μετράμε 7 εν δυνάμει υποψήφιους αρχηγούς, ενώ δεν είναι απίθανο να προκύψουν κι άλλοι στην πορεία. Χρόνος εξάλλου υπάρχει, έως περίπου τα μέσα Σεπτέμβρη όπου η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος θα κληθεί να εγκρίνει τις υποψηφιότητες.

Το κόμμα έχει μεριμνήσει να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας για τη διαδικασία. Η κάθε υποψηφιότητα θα πρέπει να συνοδεύεται από 5.000 μοναδικές υπογραφές μελών του κόμματος ή θα πρέπει να συγκεντρώνει τις μοναδικές υπογραφές του 15% των μελών της Κ.Ε., γεγονός που σημαίνει ότι κάποιος που υπογράφει για τον Χ υποψήφιο, δεν μπορεί παράλληλα να υπογράψει και για έτερο υποψήφιο.

Προθέσεις

Στις πρώτες τους δηλώσεις οι υποψήφιοι πρόεδροι ήδη μιλούν για έναν πολιτικό αγώνα, χωρίς τοξικές αναφορές και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Στην πολιτική βέβαια, όπως και στη ζωή, δεν μετράνε οι προθέσεις, αλλά οι πράξεις. Η αλήθεια είναι ότι στην παρούσα συγκυρία κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για το κόμμα. Το «αλληλοσκότωμα» των υποψηφίων το μόνο που θα πετύχει θα είναι να γίνει αποκρουστικό για τον κόσμο που το ακολουθεί, με ό,τι σημαίνει αυτό για το πολιτικό του μέλλον.

Κατά συνέπεια εάν επιθυμεί να επιβεβαιώσει ότι εκφράζει όντως τη σοβαρότητα του μεσαίου χώρου και να αποδείξει ότι αποτελεί τον φυσικό ηγεμόνα της Κεντροαριστεράς θα πρέπει να προσέξει πολύ τις ισορροπίες.

Τρία χρόνια πριν, στην αντίστοιχη διαδικασία ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε κάνει περίπατο. Υπενθυμίζουμε ότι στον πρώτο γύρο συγκέντρωσε το 36,8% των ψήφων έναντι 27,9% του δεύτερου Γιώργου Παπανδρέου. Ίσως ούτε ο ίδιος να περίμενε το εμφατικό 67,17% του β’ γύρου έναντι 32,1% του αντιπάλου του, αποτέλεσμα που τον έχρισε πρόεδρο του κόμματος. Αλλά αυτά είναι παρελθόν.

Και όπως λένε άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα στην Χαριλάου Τρικούπη, κάποια παλιά πάθη, αντιζηλίες, εσωκομματικοί παραγκωνισμοί, αλλά και πολιτικά καπρίτσια ήταν εκείνα που στάθηκαν η αφορμή ώστε να στηθεί ο χορός της αμφισβήτησης απέναντι στο πρόσωπο του προέδρου, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

Δημοσκοπήσεις

Οι δημοσκοπήσεις ήδη βλέπουν μια μονομαχία Ανδρουλάκη-Δούκα για την ηγεσία του κόμματος. Ο δήμαρχος Αθηναίων έχει σχετικά φρέσκια την επιτυχία εκλογής του, έχει τον αέρα του νικητή. Ωστόσο το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο δήμος της Αθήνας και ουδείς  μπορεί να υποτιμήσει εδώ τη δυναμική του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος είναι γνωστό ότι έχει πίσω του έναν ισχυρό κομματικό μηχανισμό.

Αυτό που χρεώνεται κατά βάση στον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ότι δεν κατάφερε να φέρει το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, κερδίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. των χιλίων προβλημάτων και των δύο διασπάσεων. Οι δημοσκοπήσεις του προηγούμενου Ιανουαρίου έφερναν το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων και κάποιες απ’ αυτές του έδιναν διαφορά έως και 3 μονάδες.

Το σκηνικό άλλαξε από τα μέσα Μαρτίου με τον ΣΥΡΙΖΑ να περνά στη δεύτερη θέση, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στην κάλπη. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ανέβασε τα ποσοστά του σε σχέση με τις τελευταίες εθνικές εκλογές δεν ικανοποίησε τους αμφισβητίες της ηγεσίας.

Ο Χάρης Δούκας από την άλλη είναι ήδη στόχος των αντιπάλων του, δεχόμενος κριτική για την απόφασή του να κατέβει υποψήφιος την ώρα που εξελέγη πριν από λίγους μήνες δήμαρχος. Το επιχείρημα αυτό δεν στερείται λογικής. Οσοι τον εξέλεξαν το έκαναν γιατί ήθελαν να αποδοκιμάσουν τον Κώστα Μπακογιάννη και να δώσουν μια άλλη ευκαιρία στην Αθήνα. Εκτός κι αν ο ρόλος του δημάρχου είναι τόσο απλός που επιτρέπει στον κάτοχό του να είναι παράλληλα και αρχηγός κόμματος με βλέψεις εξουσίας.

Αιχμές

Χαρακτηριστική ήταν η αιχμή που άφησε ο Παύλος Γερουλάνος για τον Χάρη Δούκα: «Εγώ όταν κατέβηκα στον δήμο, δεσμεύτηκα ότι θα μείνω κι έμεινα», είπε μιλώντας στο Open. Στο ίδιο πλαίσιο η έτερη υποψήφια πρόεδρος, Νάντια Γιαννακοπούλου ανέφερε δηκτικά: «Για μένα είναι πολύ καθαρό ότι όταν εκλέγεσαι κάπου και σε τιμά ο λαός με την ψήφο του, οφείλεις να μείνεις εκεί που σ΄ έχει τιμήσει ο ελληνικός λαός».

Κρίσιμος παράγοντας στη διαδικασία θα είναι οι λεγόμενοι «παπανδρεϊκοί». Η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι δεν θα υποστηρίξουν έναν συγκεκριμένο υποψήφιο-α αλλά θα διαμοιραστούν. Για παράδειγμα θεωρείται βέβαιο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα στηρίξει τον Παύλο Γερουλάνο, την ώρα που ο τελευταίος αναμένει στήριξη από τον αδελφό του πρώτου, Νίκο. Κομμάτι των «παπανδρεϊκών», ειδικά σε Αχαΐα και Ηλεία αναμένεται να υποστηρίξει τον βουλευτή Ηλείας και υποψήφιο αρχηγό, Μιχάλη Κατρίνη. Θεωρείται επίσης σχεδόν βέβαιο ότι ένα άλλο κομμάτι θα στηρίξει την υποψηφιότητα Δούκα.

Από την πλευρά της η Νάντια Γιαννακοπούλου έρχεται δυναμικά «από τις δυτικές συνοικίες», όπου κι εκλέγεται, υποσχόμενη μια «νέα αλλαγή» κι ένα ΠΑΣΟΚ που θα επιστρέψει στην κυβέρνηση. Προέρχεται από τη λεγόμενη «δεξιά πτέρυγα» του κόμματος, κατηγορώντας μάλιστα πρόσφατα τον Νίκο Ανδρουλάκη για την απόφαση να μην ψηφίσει το κόμμα το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, λέγοντας ότι το μήνυμα που εξέπεμψε το κόμμα είναι «θολό». Προς το παρόν είναι άγνωστο που θα καταφέρει να φτάσει, κάθε καλό αποτέλεσμα όμως, μπορεί να έχει ιδιαίτερο βάρος για την επόμενη μέρα της στο κόμμα.

Ερώτημα

Eρώτημα αποτελούν και οι επιδόσεις που δύναται να φέρει η Μιλένα Αποστολάκη. «Νοιώθω ότι ο επόμενος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας ως προς το μήνυμα την ελπίδα και την προσδοκία που γεννάει και μπορώ και θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να υπηρετήσω αυτό το στόχο της ετοιμότητας». Μάλλον υπεραισιόδοξη δήλωση με βάση τ’ αποτελέσματα του κόμματος από τη μνημονιακή περίοδο και μετά. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ όλους είναι ότι αυτό που μετράει τελικά είναι πολιτικές που ακολουθούνται και λιγότερο τα πρόσωπα, όσο λαμπερά κι αν είναι αυτά.

Υποτίθεται ότι έως τις 3 Σεπτεμβρίου που θα εορταστούν τα 50χρονα του ΠΑΣΟΚ θα υπάρξει ένα μορατόριουμ μεταξύ των υποψηφίων και θα υπάρξει κοινή, ενωτική εμφάνισή τους. Έως τότε οι συναντήσεις και οι περιοδείες δίνουν και παίρνουν, οι μηχανισμοί έχουν μπει σε λειτουργία, κομματάρχες αλλάζουν στρατόπεδα κουβαλώντας μαζί την «προίκα» τους σε σταυρούς και όλοι μετράνε τα κουκιά. Εξάλλου 100 μέρες είναι πάρα πολλές στην πολιτική.