Ακροδεξιά: Aν επικρατήσει στη Γαλλία η Ευρώπη δεν θα είναι πια ίδια

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1933 είκοσι τέσσερις  βαρόνοι της γερμανικής βιομηχανίας συσκέπτονται κρυφά με υψηλόβαθμους αξιωματούχους του ναζιστικού καθεστώτος. Είναι ο «παράδεισος της βιομηχανίας και των χρηματοοικονομικών», των  Krupp, Opel, Siemens, Telefunken, Agfa, ΙQ Farben. Είναι η μέρα που το γερμανικό κεφάλαιο αποφασίζει να στηρίξει τους Ναζί και την Ακροδεξιά στη Γερμανία.

Ίδια μοίρα

Η συνάντηση περιγράφεται εξαιρετικά στο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα, Ερίκ Βιγιάρ «Ημερήσια Διάταξη» το οποίο τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο Γκονκούρ (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις).

Όταν έγραψε αυτό το βιβλίο το Βιγιάρ δεν μπορούμε να ξέρουμε αν στο μυαλό του υπήρχε η μέρα που η χώρα του, η Γαλλία, θα βρισκόταν πάνω, κάτω στην ίδια μοίρα. Κομμάτι του γαλλικού κεφαλαίου ήδη στηρίζει το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο θα είναι γνωστό σε λίγες ώρες.

Πρώτος και καλύτερος στην κούρσα υποστήριξης αναδείχθηκε ο μεγιστάνας του Τύπου Βενσάν Μπολορέ, ο επομονομαζόμενος «Μέρντοχ» της Γαλλίας, καθώς όλα τα μέσα ενημέρωσης που έχει στη διάθεσή του έκαναν στροφή, στηρίζοντας ανοιχτά την Λεπέν και τον εκλεκτό της για την πρωθυπουργία, Ζορντάν Μπαρντελά. ΄

Η ιστορία

Ο βαθμός στήριξης του γαλλικού κεφαλαίου στην Ακροδεξιά υπήρξε θέμα συζήτησης το τελευταίο διάστημα μεταξύ έμπειρων πολιτικών της Ευρώπης, κάποιοι εκ των οποίων είδαν την ιστορία να επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο όπως στην Ιταλία, όπου το εκεί κεφάλαιο στήριξε απροκάλυπτα την μεταφασίστρια Μελόνι και τη βοήθησε να πάρει την πρωθυπουργία.

Αναθεώρηση

Αλλά και η Ακροδεξιά δεν εμφανίζεται αχάριστη απέναντι στους ευεργέτες της. Η ακραία ρητορική παραμένει ενεργή μόνο σε θέματα όπως το μεταναστευτικό ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από την άλλη, τόσο ο ευρωσκεπτικισμός όσο και η όποια στήριξη στη Ρωσία απέναντι στην Ουκρανία, πηγαίνουν σιγά, σιγά περίπατο.

Ήδη στη Γαλλία το κόμμα της Λεπέν χαρακτήρισε «αφέλεια» τη στήριξη που έδειχνε στη Ρωσία ενώ μπήκε ήδη σε διαδικασία αναθεώρησης συγκεκριμένων φιλολαϊκών μέτρων που είχε εξαγγείλει, όπως π.χ. το συνταξιοδοτικό. Την ίδια ώρα, στη λογική που ακολούθησε η Μελόνι, ούτε λόγος να γίνεται για αποχώρηση από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το χειρότερο ωστόσο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι κόμματα όπως της Λεπέν ή της Μελόνι εμφανίζονται πλέον ως mainstream πολιτικοί σχηματισμοί από τους οποίους οι πολίτες δεν έχουν να φοβηθούν κάτι.

Στην Ελλάδα

Ενώ συμβαίνουν αυτά στην Ευρώπη, στην Ελλάδα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου εξακολουθούν να πετάνε χαρταετό μη θέλοντας να αντιληφθούν ότι η πολιτική ρευστότητα είναι τέτοια που θα μπορούσε να ευνοήσει τη δημιουργία ενός ανάλογου σκηνικού και στη χώρα μας. Και όχι, αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί στο μακρινό μέλλον, όταν στις πρόσφατες ευρωεκλογές τα ακροδεξιά σχήματα έλαβαν συνολικά ποσοστό κοντά στο 19%.

Τούτων δοθέντων, η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στο συνέδριο Le Cercle des Economistes που έγινε πριν λίγες μέρες, ήταν κάτι παραπάνω από επίκαιρη:

«Όπου η ακροδεξιά αναλαμβάνει αποδεικνύεται ότι είναι το καλύτερο παιδί του συστήματος. Η διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στα κράτη μέλη αλλά και εντός των κρατών μελών είναι αυτή ακριβώς που δίνει το έδαφος, που δίνει τροφή στην ακροδεξιά, η οποία σήμερα νομίζω ότι βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, με ενδεχόμενο να οδηγήσει σε μια ευρύτερη αποσταθεροποίηση και την Ευρώπη και την ίδια την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Άρα εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε έναν υπαρξιακό κίνδυνο».

Αντιλαμβάνεται κανείς πως αν η Ακροδεξιά επικρατήσει σε λίγες ώρες στη Γαλλία, η Ευρώπη δεν θα είναι πλέον ίδια.