Εδώ φράξιες χωρίς πραγματικό επίδικο – στη Γαλλία νικηφόρο μέτωπο απέναντι στην ακροδεξιά

Τίποτα δεν δείχνει καλύτερα τα προβλήματα και τη δυστοκία στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο στην Ελλάδα, από την αντίστιξη ανάμεσα σε όσα συνέβαιναν στη χώρα μας τη χτεσινή Κυριακή και όσα συνέβαιναν αντίστοιχα στη Γαλλία.

Στη χώρα μας ήταν το Σαββατοκύριακο των φραξιών. Στο μεν ΠΑΣΟΚ ήταν η εκκίνηση της προεκλογικής εκστρατείας ενόψει της εκλογής ηγεσίας το φθινόπωρο. Στον δε ΣΥΡΙΖΑ  συναντήθηκαν οι διαφορετικές φράξιες να κάνουν απολογισμό των όσων έγιναν στην Κεντρική Επιρροή και να ξεκινήσουν τη διαμόρφωση συσχετισμών ενόψει του καταστατικού συνεδρίου του φθινοπώρου. Στο βάθος η Νέα Αριστερά προβληματισμένοι, με τους υπέρμαχους της αποχώρησης να μιλούν για δικαίωση και τους πιο διστακτικούς να νιώθουν κρυφή ενοχή για την διατάραξη των ισορροπιών, στις κρυψώνες τους και τα υπόλοιπα κόμματα του αριστερού χώρου με νέες αναλύσεις για την αντιπροσώπευση των Αριστερών και τις προσφερόμενες πολιτικές στέγες .

Στη Γαλλία ο ευρύτερος δημοκρατικός χώρος αποδείκνυε ότι αυτός είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς, έστελνε την Άκρα Δεξιά στην τρίτη θέση, έδινε ένα γερό χαστούκι στο «ακραίο Κέντρο» του Μακρόν και κατοχύρωνε τη θέση ότι της αναλογεί η πρωθυπουργία στην επόμενη κυβέρνηση, χαράσσοντας μονοπάτι για τη συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης.

Θα μπορούσα να ολοκληρώσω το άρθρο μου εδώ, πεπεισμένος ότι ο αναγνώστης έχει ήδη κατανοήσει και βγάλει τα συμπεράσματά του.

Κρίνω όμως αναγκαίο να υπογραμμίσω και μερικά ακόμη σημεία, που καταδεικνύουν το βάθος του προβλήματος, αλλά και το βάρος της ευθύνης.

Και το πρώτο είναι ότι ακόμη και εάν δεν είχαμε τις εξελίξεις στη Γαλλία ως χειροπιαστό αντιπαράδειγμα, πάλι θα αρκούσε κανείς να δει την αντίστιξη ανάμεσα στη σημαντική υποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές (σε συνδυασμό με τη μεγάλη δυσαρέσκεια που εξακολουθούν να αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις) και τη σχεδόν αυτοκτονική εσωστρέφεια του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου, όπως αποτυπώθηκε στις συνεδριάσεις και αποφάσεις των οργάνων τους, για να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος.

Το δεύτερο είναι ότι την ώρα που αναδεικνύονται πραγματικά προβλήματα στο προσκήνιο της πολιτικής συζήτησης, όπως είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η αποτυχία των κυβερνήσεων της κεντροδεξιάς να δώσουν λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα και η εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια απέναντι στην κρίση κόστους ζωής και σε ένα ευρύτερο αίσθημα ανασφάλειας, στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο συμπεριφέρονται ως το βασικό πρόβλημα να είναι το πρόσωπο της ηγεσίας και το οργανωτικό μοντέλο, αδιαφορώντας για την ουσία.

Το τρίτο είναι ότι την ώρα που οι κοινωνίες κραυγάζουν για την ανάγκη πολιτικών που να κάνουν πράξη τη δημοκρατία και την αναδιανομή εισοδήματος, ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος στην Ελλάδα συμπεριφέρεται λες και έχει ξεχάσει ότι η πολιτική αφορά προγράμματα, μεταρρυθμίσεις και κυβερνητικές λύσεις στην υπηρεσία της κοινωνίας. Ποτέ στην ιστορία της ελληνικής πολιτικής ζωής δεν υπήρχε τέτοια εκκωφαντική αφωνία στην παραγωγή πραγματικής πολιτικής, οράματος, εναλλακτικής πρότασης.

Όλα αυτά κάνουν σήμερα τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο να λειτουργεί ως το μεγάλο σωσίβιο μιας κυβέρνησης, αυτής της Νέας Δημοκρατίας, που κανονικά θα ήταν σε πανικό.

Και ταυτόχρονα να είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης της Άκρας δεξιάς, αφού της επιτρέπει να πλασάρεται ως ο χώρος που μπορεί να αφουγκραστεί πολύ πιο αποτελεσματικά τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας.

Ουσιαστικά, η αντίστιξη ανάμεσα στη Γαλλία και στην Ελλάδα είναι η αντίθεση ανάμεσα στην πραγματική πολιτική και το θίασο που απλώς νομίζει ότι κάνει πολιτική, την ώρα που απλώς αντιπροσωπεύει και πιστοποιεί την βαθιά κρίση της.

Το γεγονός ότι παράγεται όλος αυτός ο θόρυβος, με παρεμβάσεις και αντιπαρεμβάσεις, υποψηφιότητας και αντι-υποψηφιότητες, οργανωτικές προτάσεις και οργανωτικές αντιρρήσεις, χωρίς όλα αυτά να ακουμπάνε σε κανένα βαθμό την πραγματικότητα και την κοινωνία -την οποία αντιθέτως κουράζουν και απομακρύνουν- απλώς υπογραμμίζει το πρόβλημα.

Αλλά και δείχνει ότι οι εμπλεκόμενοι, στο σύνολό τους, απλώς δεν μπορούν και δεν πρόκειται να καταφέρουν να σταθούν στο ύψος της ευθύνης.

Μια ευθύνης που εναγώνια προσκαλεί αυτούς που μπορούν να αναμετρηθούν μαζί της.