Οι συντάκτες του In συνθέτουν μία «ωδή» ανεμελιάς σε όσα γεμίζουν φως τα καλοκαίρια μας γιατί… έχει ήλιο!

Πόσες εικόνες, γεύσεις, αρώματα, ήχοι κατακλύζουν το μυαλό σου, όταν ακούς τη λέξη καλοκαίρι; Κι αν έπρεπε να επιλέξεις μόνο μία αίσθηση, ποια θα έδινες στο καλοκαίρι σου; Σίγουρα, ο καθένας έχει μία διαφορετική απάντηση, ωστόσο, υπάρχει μία αίσθηση που συμφωνούμε όλοι πως είναι αναντικατάστατη: Το ζεστό, οικείο χάδι του ήλιου. Αλήθεια, τι θα ήταν το ελληνικό καλοκαίρι, δίχως ήλιο; Σαν επτασφράγιστο μπουκάλι με ούζο που δεν έχεις την κατάλληλη παρέα για να το απολαύσεις.

Και εμείς, τα καλοκαίρια μας, όπως και το αγαπημένο μας απόσταγμα, θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε, με όσους λαχταρούμε να συναντήσουμε και δίνουμε μαζί τους ραντεβού, γιατί έχει ήλιο. Διότι, ο ήλιος, οι φίλοι μας, το Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου είναι τα συστατικά που μας υπόσχονται καλοκαίρια λουσμένα στο φως, δροσερά μελτέμια, χρυσαφένιες αμμουδιές, αλμύρα, ηλιoκαμένους ώμους, ελπίδα και ξεγνοιασιά, όπως ακριβώς και οι ανεκτίμητες, «ζωντανές» στιγμές που έχουμε συγκεντρώσει στο κείμενο που ακολουθεί.

Παρακάτω, λοιπόν, έχουμε συνθέσει μία μικρή «ωδή» από προσωπικά, ηλιόλουστα στιγμιότυπα, από ανεξίτηλες αναμνήσεις που παρέμειναν σταθερές αξίες, αναλλοίωτες στον χρόνο, γιατί μας μεταδίδουν ακόμη ένα πηγαίο αίσθημα αισιοδοξίας και κυρίως, γιατί έχει ήλιο.

Απογευματινές μπαλκονάδες που μας «ταξιδεύουν» στο αττικό ηλιοβασίλεμα

Τον περσινό Αύγουστο ξέμεινα στην Αθήνα, όμως, χάρη στις κολλητές μου βρήκα τον τρόπο να μετατρέψω το μπαλκόνι μου σε… νησί! Μόλις σχολούσα από το γραφείο, δίναμε after work ραντεβού για το μπαλκόνι μου, γιατί είχε ήλιο! Είχε ήλιο και θέλαμε να τον χαρούμε, να τον παρακολουθήσουμε να δύει, να «βάφει» την πόλη με εντυπωσιακές αποχρώσεις και εμείς να τσιμπολογάμε σπιτικούς μεζέδες, αραδιάζοντας νέα, όνειρα, σκέψεις.

Κάπως έτσι, ζήσαμε το δικό μας αστικό καλοκαίρι και για λίγο, έστω και νοητά «ταξιδέψαμε» με πλεούμενο το μπαλκόνι μου για ένα δικό μας νησί στη μέση των Πετραλώνων, ένα νησί που κανείς άλλος δεν το ξέρει. Και ναι, παρότι ο Αύγουστος με βρήκε πέρυσι στην Αθήνα, δεν ζήλεψα τις κυκλαδίτικες διακοπές όσων έβλεπα στα social media. Διότι, το καλοκαίρι μου ήταν αληθινό, ξεκούραστο, αισιόδοξο και φέτος θα επαναληφθεί, τουλάχιστον μέχρι να βγω σε άδεια. Τι γιατί; Γιατί έχει ήλιο και όταν έχει ήλιο, έχει Πλωμάρι!

Αυθόρμητα τσουγκρίσματα και «ιεροτελεστίες» που μας φέρνουν πιο κοντά

Λίγα πράγματα συγκρίνονται με την ανακούφιση που αισθάνεσαι όταν έχεις κάτσει επιτέλους στην ταβέρνα με την παρέα σου, έπειτα από ένα γεμάτο πρωινό στη θάλασσα και βλέπεις τον σερβιτόρο να απομακρύνεται με την παραγγελία σας ανά χείρας. Είναι η στιγμή που ο χρόνος μετράει αντίστροφα για να εμφανιστούν σερβίτσια και μαχαιροπίρουνα, έπειτα το αγαπημένο σας Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου. Όσο για τη δική μου παρέα, με το που εμφανίζεται το ούζο στο τραπέζι μας, την ίδια στιγμή σηματοδοτείται άτυπα η έναρξη μίας απολαυστικής «ιεροτελεστίας». Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως ένας μοιράζει τα μαχαιροπίρουνα, άλλος σερβίρει το ούζο – βάζοντας κλασικά πρώτα το ούζο, μετά το νερό για να πάρει το διαχρονικό χρώμα που αγαπάμε και τέλος τον πάγο, ώστε να απελευθερωθούν τα αρώματα που κάνουν τη γεύση του μοναδική-, ενώ όλοι ανυπομονούμε να συναντηθούν τα ποτήρια μας στον αέρα, να κάνουν τον χαρακτηριστικό, χαρμόσυνο ήχο που «σφραγίζει» τις υποσχέσεις μας για «καλό καλοκαίρι» και έπειτα να καταλήξουν στα χείλη μας. Και ίσως, αυτές οι προπόσεις είναι που κάνουν όντως τα καλοκαίρια μας αξέχαστα, ίσως γιατί βγαίνουν από την καρδιά μας, γιατί μας φέρνουν κοντά και κυρίως, γιατί έχει ήλιο!

Μία συγχορδία που συσπειρώνει το κατάστρωμα του πλοίου σε μία μεγάλη παρέα

Όσοι έχουν ταξιδέψει με το θρυλικό Express Skopelitis ξέρουν πως είναι μία εμπειρία ζωής. Και πράγματι, θυμάμαι ακόμη εκείνο το μεσημέρι που επιβιβάστηκα για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο πλοίο, διότι είχε για soundtrack μία… live ορχήστρα και φυσικά, γιατί είχε ήλιο.

Η αρχή έγινε από έναν επιβάτη που κούρδιζε την κιθάρα του, έπαιξε μερικές νότες και μία κοπέλα που καθόταν δίπλα συντονίστηκε στη μελωδία και ξεκίνησε να τραγουδά, «άσπρο μου τριανταφυλλάκι, βασιλιά των λουλουδιών». Εκείνος συνέχισε, εκείνη ακολούθησε, ώσπου δύο τραγούδια αργότερα, ο νεαρός δεχόταν παραγγελιές και οι επιβάτες είχαμε στήσει ένα εν πλω πανηγύρι, το οποίο έληξε για εμένα όταν αποβιβάστηκα στα Κατάπολα μετά μουσικής.

Έκτοτε, όποτε παρακολουθώ την μπουκαπόρτα ενός πλοίου να ανεβαίνει, ανακαλώ αυτή την εμπειρία και μου έρχεται στα χείλη η ισορροπημένα γλυκιά γεύση του ούζου που με είχε κεράσει η διπλανή παρέα εκείνο το μεσημέρι. Τότε, σκέφτομαι πως έχω μπροστά μου ένα ακόμη ταξίδι, μία ευκαιρία να περάσω καλά, να διασκεδάσω απολαμβάνοντας ένα ποτηράκι από το αγαπημένο μου Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου. Γιατί όταν έχει ήλιο, έχει Πλωμάρι!

Ας μην χάνουμε άλλο χρόνο, λοιπόν! Το φετινό καλοκαίρι έχει ξεκινήσει και μας προσκαλεί να το απολαύσουμε. Έτσι και αλλιώς, ό,τι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ένα καλοκαίρι το οποίο θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μας είναι ήδη εδώ, ήταν και θα είναι πάντα εδώ. Και ένα από αυτά είναι ο ήλιος, ο οποίος μας προτρέπει να αδράξουμε κάθε ευκαιρία, να δημιουργήσουμε νέες, συναρπαστικές αναμνήσεις, τις οποίες θα αφηγούμαστε ξανά και ξανά, θα αναπολούμε με νοσταλγία στο μέλλον.