Τα απομνημονεύματα των μουσικών δημοσιογράφων έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε όλα τα stages, ακόμα και σε αυτά με την ένδειξη «απαγορεύεται η είσοδος στους πάντες».

Ειδικά όταν πρόκειται για έναν PRιζτή στο επίπεδο του Alan Edwards, ιδρυτή της εταιρείας δημοσίων σχέσεων the Outside Organisation, ο οποίος περιγράφεται, αυτοβούλως, στο εξώφυλλο του νέου του απομνημονεύματος ως «ο νονός των βρετανικών μουσικών δημοσίων σχέσεων» και στους πελάτες του περιλαμβάνονται ο David Bowie (με τον οποίο ο Edwards συνεργάστηκε για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες), οι Rolling Stones, ο Paul McCartney, οι Led Zeppelin, οι Blondie, ο Prince και οι Spice Girls.

Ο πάνκης δημοσιοσχεσίτης

Το βιβλίο ξεκινά με μια συνάντηση με τον Bowie δύο μήνες πριν πεθάνει τον Ιανουάριο του 2016, ενώ ο Edwards συνεχίζει να αναπολεί τη δική του περιπετειώδη επαγγελματική διαδρομή. Ήδη μουσικός δημοσιογράφος στη δεκαετία του 1970, με ενδιαφέρον τόσο για τη soul όσο και για τη rock, ήταν 20 ετών όταν προσλήφθηκε για δημόσιες σχέσεις από τον Keith Altham –ήταν αυτός ο οποίος συμβούλευσε τον Jimi Hendrix να βάλει φωτιά στην κιθάρα του.

Αποκτώντας τη φήμη του «πάνκη δημοσιοσχεσίτη», ο Edwards φρόντισε επίσης τους Buzzcocks και τους Stranglers.

Υπάρχει ένα στοιχείο νοσταλγίας της αρχαιολογίας της ποπ κουλτούρας στα επιμέρους αποσπάσματα: μια εποχή που οι μουσικές δημόσιες σχέσεις μόλις και μετά βίας θεωρούνταν δουλειά και η ροκ υπερβολή και οι φανταχτερές, δαπανηρές, ηδονιστικές καμπάνιες ήταν ο κανόνας. Ωστόσο, ο πυρήνας του βιβλίου αυτού είναι το αστρικό ρόστερ, και ο Edwards δεν τσιγκουνεύεται τα ανέκδοτα.

Yπάρχουν ταπεινώσεις, συμπεριλαμβανομένων των βίαιων δημόσιων προσβολών από τον Bowie. Ο Prince συνομιλούσε με τον Edwards μόνο μέσω του σωματοφύλακά του

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alan Edwards (@alan__edwards_)

Όλοι σπρώχνονταν για επιρροή και εύνοια

Παίζει ποδόσφαιρο με τον Μπομπ Μάρλεϊ και κάνουν παρέα στο σπίτι του -«ο καπνός της γκάντζα στο δωμάτιο έγινε τόσο πυκνός που δεν μπορούσαμε πλέον να δούμε». Του προσφέρονται τα δικαιώματα έκδοσης των U2 για 4.000 λίρες, αλλά δεν μπορεί να τα συγκεντρώσει.

Προσλαμβάνεται από τους Stones τη δεκαετία του 1980, συναντά κολοσσιαίους εγωισμούς και αντιμαχόμενες φατρίες: «Ήταν σαν μια μεσαιωνική βασιλική αυλή με όλους να σπρώχνονται για επιρροή και εύνοια».

Στην πορεία, υπάρχουν ταπεινώσεις, συμπεριλαμβανομένων των βίαιων δημόσιων προσβολών από τον Bowie. Ο Prince συνομιλούσε με τον Edwards μόνο μέσω του σωματοφύλακά του – παρόλο που στέκονταν 2 μέτρα μακριά.

Είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό να διαβάζεις ότι ο Edwards τρέχει δίπλα στον Mick Jagger στο καθημερινό του τζόκινγκ για να τον ενημερώνει για τον Τύπο (αγγίζει τα όρια του αυτομαστιγούμενου διαφημιστή της ταινίας This Is Spinal Tap του 1984, του Artie Fufkin).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alan Edwards (@alan__edwards_)

Είδα τη φούσκα των διασημοτήτων

Ενίοτε, το υπερπροστατευτικό ένστικτο των δημοσίων σχέσεων του Edwards ενεργοποιείται. Οι αναμνήσεις για τους καλλιτέχνες που σέβεται (θεωρεί τον Bowie και τον Jagger ως μέντορες) μερικές φορές φαίνονται υπερβολικά προσεκτικές.

Όταν πρόκειται για τον γάμο της Posh και του Becks το 1999 (τα δικαιώματα πουλήθηκαν στο περιοδικό OK! για το ποσό ρεκόρ του 1 εκατομμυρίου λιρών), είναι διασκεδαστικό να ακούς τη Victoria να κατσουφιάζει για μια αναληθή ιστορία σχετικά με μια λίστα γάμου από τα βρετανικά πολυκαταστήματα John Lewis («John Lewis! Θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον μια γ@μημένη Gucci!»).

Ο Edwards βρίσκεται στο κέντρο ενός μεταβαλλόμενου σύμπαντος των μέσων ενημέρωσης: παπαράτσι, ριάλιτι σταρ, φήμη για τη φήμη, συγκροτήματα ως brands -«Είδα τη φούσκα των διασημοτήτων να επεκτείνεται και να εκρήγνυται».

Είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό να διαβάζεις ότι ο Edwards τρέχει δίπλα στον Mick Jagger στο καθημερινό του τζόκινγκ για να τον ενημερώνει για τον Τύπο

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alan Edwards (@alan__edwards_)

«Είχα τεντωθεί λεπτότερα και από ένα χαρτί των Rizla»

Ένα ζοφερό διάλειμμα περιλαμβάνει μια επείγουσα συνάντηση για να βοηθηθεί η Έιμι Γουάινχαουζ που αγωνίζεται. Υπάρχει επίσης η υποκλοπή τηλεφώνων: «Έμαθα ότι σε ένα στάδιο ήμουν ένας από τους 10 ανθρώπους με τις περισσότερες παραβιάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο».

Το πελατολόγιο του Edwards είναι, ας πούμε, ποικίλο. Τη μια στιγμή, τα βάζει με τον «Macca» για το γεγονός ότι τον άφησαν να φύγει -«έπρεπε να τσιμπήσω τον εαυτό μου. Είχα μια εντελώς προσωπική διαμάχη με έναν Beatle»- την επόμενη, απολύεται από τον Michael Flatley του Riverdance.

Ενώ ο Edwards παρουσιάζει ενδιαφέρον για το διαρκώς εξελισσόμενο τοπίο της ψυχαγωγίας, ένα βασικό μέρος της ιστορίας είναι η δική του ιστορία. Η υιοθεσία του, οι δυσκολίες ψυχικής υγείας, η περήφανη πατρότητα και ένας φόρτος εργασίας τόσο τιμωρητικός που μόλις και μετά βίας προσέχει τα βελούδινα ξενοδοχεία. Σκεπτόμενος να αναλάβει τον Ρόμπι Γουίλιαμς, ο Edwards παρατηρεί: «Είχα τεντωθεί λεπτότερα και από ένα χαρτί των Rizla».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alan Edwards (@alan__edwards_)

Κόσμοι που έχουν εξαφανιστεί 

Μερικές φορές, ο Edwards επενδύει συναισθηματικά σε πελάτες μόνο και μόνο για να απολυθεί, να καταστραφεί και να αναρωτηθεί αν το γεγονός ότι είναι υιοθετημένος κάνει την απόρριψη να πονάει περισσότερο. Οι σταρ, γράφει, είναι συχνά «εντελώς εκτός πραγματικότητας. Αυτό δεν τους κάνει κακούς ανθρώπους. Απλώς χρειάζονται προσεκτικό χειρισμό μερικές φορές».

Συνολικά, το «Ήμουν εκεί» αποτελεί ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα: ωμό, ζεστό και γεμάτο περιστατικά. Με τον Edwards να τρέχει με τα μεγάλα θηρία της ροκ και της ποπ, δίνει πληροφορίες για κόσμους που έχουν εξαφανιστεί ή ακόμα και τώρα χάνονται στην ομίχλη. Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται επίσης για έναν άντρα που ερωτεύεται και του ραγίζουν την καρδιά ξανά και ξανά. Οι καρδιοκατακτητές απλώς τυχαίνει να είναι οι μεγάλοι της μουσικής.

*Το βιβλίο «I Was There: Dispatches from a Life in Rock and Roll» του Alan Edwards κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Simon & Schuster.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική φωτό: Ο Alan Edwards με τον Keith Richards στη Νίκαια το 1982 / Denis O’Regan

Headlines