Ασημάκη: «Στη ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ» (pics)

Η ιστορία της Αλεξάνδρας Ασημάκη θα μπορούσε με σιγουριά να γίνει σενάριο ταινίας ή μυθιστορήματος. Μετά από μία καριέρα γεμάτη τίτλους και διακρίσεις, σταματάει το πόλο το 2020 σε ηλικία 32. Ακολουθεί η γέννηση της κόρης της, ένα σοβαρό χειρουργείο και μετά η επιστροφή στην αγωνιστική δράση. Και τελικά η κλήση στην Εθνική ομάδα, στα 35 της, μαζί με την πανηγυρική πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, για δεύτερη φορά στην καριέρα της.

«Από τα μέλη της ομάδας είμαι η μόνη που έχει συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες κάτι που πάει αρκετά πίσω, στο 2008 στο Πεκίνο, στα πρώτα μου βήματα στον αθλητισμό. Κάθε διάκριση, είτε σε Ευρωπαϊκό είτε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι σημαντική, αλλά το όνειρο του κάθε αθλητή είναι να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να μπει με την ομάδα στο Στάδιο στην Τελετή Έναρξης.

Πριν λίγες ημέρες συμπλήρωσε τα 36 αλλά νιώθει δυνατή και έτοιμη να προσφέρει στην ομάδα για να φτάσει σε μία μεγάλη διάκριση. Όπως ομολογεί, το κεφάλαιο Εθνική δεν είχε κλείσει για αυτή. «Είμαι χαρούμενη που θα είμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι που για μένα ήταν μία δεύτερη ευκαιρία, μία μεγάλη επιστροφή. Το κεφάλαιο Εθνική ομάδα δεν είχε κλείσει για μένα, μου άφηνε μία πίκρα η πρόκριση που δεν είχε έρθει τα τελευταία χρόνια, οπότε νιώθω πολύ χαρούμενη που ο Θεός τα έφερε έτσι.»

Η Αλεξάνδρα Ασημάκη έχει μια ζωή γεμάτη τίτλους. Με την ομάδα της Βουλιαγμένης, όπου ξεκίνησε το πόλο, κατέκτησε δύο Πρωταθλήματα Ευρώπης (2009, 2010), τρία Super Cup Ευρώπης (2009, 2010, 2015) και πέντε Πρωταθλήματα Ελλάδας ( 2005, 2006, 2010, 2012, 2013). Με την ομάδα του Ολυμπιακού, όπου αγωνίστηκε από το 2014 έως το 2020, κατέκτησε το Πρωτάθλημα Ευρώπης το 2015 και έξι ακόμα Πρωταθλήματα Ελλάδας (2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020). Το 2007 έπαιξε στην Ισπανική Αλκορκόν και κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας. Με την Εθνική ομάδα πήρε το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σανγκάης, ενώ το 2010 και το 2012 στέφθηκε Ασημένια Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Χάρη στις εμφανίσεις της βραβεύτηκε το 2011 ως η καλύτερη πολίστρια στον κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη.

«Στη ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ»

Παρότι έχει πάρει τα πάντα, είχε ένα μεγάλο κίνητρο, να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε και να κάνουμε πάντα όνειρα. «Ηθελα να περάσω ένα μήνυμα και στις γυναίκες της ηλικίας μου, αλλά κυρίως στα νεότερα παιδιά. Εμείς οι αθλητές ζούμε σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο αλλά έχουμε και ένα χρέος, να αφήσουμε μία παρακαταθήκη και να περάσουμε κάποια μηνύματα. Εγώ αυτό που θέλω και ελπίζω να πάρουν οι νεότερες γενιές από μένα, είναι το σύνθημα που πρεσβεύει εμένα ως Αλεξάνδρα. Στη ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ. Να κάνουμε όνειρα και να βάζουμε τον πήχη αρκετά ψηλά. Να προσπαθούμε, να δουλεύουμε σκληρά με συνέπεια και ταπεινότητα, να έχουμε πίστη και μία αγνή και καθαρή ψυχή. Και έτσι – πιστέψτε το – θα φέρει η ζωή όσα επιθυμούμε.»

Το 2021 έφερε στο φως της ζωής, την κόρη της Σταυριάννα και τότε άλλαξαν όλα. «Αφού ήρθε στον κόσμο η Σταυριάννα και μετά σταμάτησα. Ημουν κοντά της στους τρεις πρώτους μήνες και μετά έκανα ολική αρθροπλαστική ισχίου για ένα πρόβλημα τραυματισμού που με ταλαιπωρούσε από πριν και έπρεπε να γίνει. Ήταν διαφορετικός ο αρχικός προγραμματισμός, αλλά είναι αυτό που λέω, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και τελικά πήγαν όλα καλά, κόντρα και στις προβλέψεις.»

Ωστόσο, όπως φάνηκε, μέσα στις φλέβες της κυλάει… νερό με χλώριο και μερικούς μήνες μετά τη γέννα και αφού έκανε και μία σοβαρή επέμβαση, ξεκίνησε τη διαδικασία της επιστροφής. «Όταν ήμουν έγκυος δημιουργήθηκε η ομάδα του Αλίμου και εκεί ξεκίνησα από την Α2. Δεν το περίμενα ποτέ να μου τα φέρει έτσι η ζωή, δεν είχα παίξει ποτέ στην Α2. Ανεβάσαμε τον Αλιμο στην Α1 και από εκεί και πέρα, το σωματείο διέγραψε μια εντυπωσιακή πορεία με έξοδο στην Ευρώπη και τρίτη θέση στο πρωτάθλημα και σιγά- σιγά, κάθε σεζόν που περνούσε ένιωθα τις δυνάμεις μου να αυξάνονται.  Και έτσι μπήκε η ιδέα, γιατί να μην τα δώσω όλα να επιστρέψω εκεί που ήμουν, στο ψηλότερο σημείο.»

Η μεγάλη αγάπη για την Εθνική ομάδα

Ο στόχος που δεν έκρυψε ποτέ, ήταν η συμμετοχή εκ νέου στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός. «Η αγάπη μου για την Εθνική ομάδα και την υδατοσφαίριση είναι τόσο μεγάλη που ένιωθα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω την Εθνική με όλες μου τις δυνάμεις μου, έτσι και μου το ζητούσαν. Τελικά είναι μια πολύ ωραία ιστορία, αφού έχεις σταματήσει, να έρχεται ένα παιδί, μία επέμβαση και τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες.»

Αναγκάζεται να λείπει αρκετά από το σπίτι, αλλά στην ηλικία 3,5 ετών κόρη της, τα εξηγεί όλα. «Εχει αρχίσει να μιλάει για τους Ολυμπιακούς κύκλους και την Ολυμπιάδα. Ωστόσο δεν είναι εύκολο, καθώς έχει αντιληφθεί ότι φεύγω κάποιες φορές και μετά μου λέει, μαμά δεν θέλω να φύγεις, θέλω να καθίσεις μαζί μου. Και της εξηγώ πως είναι τα πραγματα και είμαι σίγουρο ότι μία μέρα θα είναι περήφανη για τη μαμά της. Και θέλω μέσα από τη μαμά της να γίνει μία δυναμική γυναίκα.»

Όπως έχει πει, βάζει συνεχώς τον πήχη ψηλά. Και για το Παρίσι, δεν κρύβει ότι ονειρεύεται μία σπουδαία πορεία. «Να συνεχίσει ο Θεός να είναι κοντά μας, να έχουμε όλοι την υγεία μας και να πάμε για το καλύτερο στο Παρίσι. Θέλουμε να συνεχίσουμε την παράδοση που έχει η ΚΟΕ και το υγρό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ομάδα έχει δείξει στις τελευταίες διοργανώσεις ότι έχει τις δυνατότητες και να προχωρήσουμε βήμα-βήμα, ταπεινά για τον μεγάλο στόχο.»