Δυο ζόρικοι τελικοί και μια (ποδοσφαιρική) εξήγηση

Η απογοήτευση των Άγγλων ήταν έκδηλη μετά το τέλος του χθεσινού τελικού του Euro και την απώλεια του ευρωπαϊκού τροπαίου.

Βλέπετε, ήταν ο δεύτερος συνεχόμενος τελικός σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που η Αγγλία έφυγε από το γήπεδο χωρίς να σηκώσει την κούπα.

Κι όταν μια ομάδα που θέλει τόσο πολύ ένα τρόπαιο φεύγει ηττημένη σε δύο σερί τελικούς, η πικρία είναι ακόμα μεγαλύτερη και τούτο άλλωστε φάνηκε στις δηλώσεις του Γκάρετ Σάουθγκεϊτ μετά τον τελικό.

Οφείλει όμως να παραδεχθεί κάποιος, ότι παρά την μεγάλη του πικρία, ο Άγγλος προπονητής συνεχάρη την Ισπανία αλλά δεν σταμάτησε εκεί.

«Χάσαμε από μια καλύτερη ομάδα» ήταν η παραδοχή του τεχνικού των «λιονταριών» και με πέντε λέξεις περιέγραψε το σκηνικό του χθεσινού τελικού.

Η αδυναμία όμως της Αγγλίας να κατακτήσει τα δύο τελευταία Euro, παρά το ότι έφτασε μέχρι τον τελικό, κρύβει βαθύτερα αίτια.

Υπάρχουν θέματα που σίγουρα πρέπει ν’ απασχολήσουν τους Άγγλους, αναφορικά με το ποδόσφαιρο που παίζει το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα.

Και προσέξτε, δεν μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει καλούς παίκτες ίσα ίσα το αντίθετο. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει σε ατομικό επίπεδο σπουδαίους ποδοσφαιριστές αλλά όταν έρχεται η ώρα να βρεθούν μαζί φορώντας την φανέλα των «λιονταριών», αδυνατούν να αποδώσουν τα αναμενόμενα.

Είναι θέμα νοοτροπίας; Είναι ζήτημα προπονητή; Είναι και τα δύο μαζί ή και κάποια άλλα ακόμη; Μπορεί και να είναι.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι το ρόστερ της Αγγλίας στο φετινό Euro υπήρχαν μεγάλα ονόματα όπως ο Ράις, ο Στόουν, ο Μπέλινγκχαμ, ο Κέιν, ο Φόντεν, ο Σάκα, ο Γουότκινς, ο Πάλμερ, ο Γουόκερ.

Παίκτες δηλαδή που είναι περιζήτητοι σε κάθε μεταγραφική περίοδο και οι περισσότεροι εξ αυτών κοστίζουν πάνω από 100 εκατ. ευρώ.

Είναι παίκτες που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στους συλλόγους τους κι έχουν κατακτήσει μεγάλες διοργανώσεις.

Αναφερθήκαμε στα πολλά πλεονεκτήματα που έχει η Ισπανία και τα οποία την έχουν οδηγήσει σε τεράστιες επιτυχίες τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως είναι η σχολή που έχουν καταφέρεις να δημιουργήσει οι Ισπανοί και δεν έχουν φτιάξει οι Άγγλοι.

Είναι προφανές πως το οργανόγραμμα του ισπανικού ποδοσφαίρου βασίζεται σε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, την οποία έχει μετατρέψει σε must play η ομοσπονδία της χώρας και βασίζεται στις αρχές της Μπάρτσα.

Καλή κυκλοφορία μπάλας, συνεχόμενες πάσες ακόμα και σε μικρό χώρο και στόχος; Μονίμως η μπάλα να είναι σε ισπανικά πόδια μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για την τελική προσπάθεια.

Σε κάποιους δεν αρέσει αλλά οι περισσότεροι «βγάζουν το καπέλο» στην Ισπανία και τον τρόπο με τον οποίο μεταλαμπαδεύει τις αρχές της, από γενιά σε γενιά.

Το είδαμε λοιπόν στην διοργάνωση του φετινού Euro και το πλάνο δικαιώθηκε. Μπορεί στο προηγούμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα η κορυφή να ανήκε στην Ιταλία, αλλά οι τίτλοι που έχουν κατακτήσει οι Ισπανοί τα τελευταία είκοσι χρόνια, φανερώνουν ότι βρίσκονται σ’ έναν πολύ σωστό δρόμο.

Εδώ λοιπόν γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Μπορούν να ισχυριστούν οι Άγγλοι ότι έχουν συγκροτήσει μια ποδοσφαιρική σχολή που θα είναι σε θέση να φτιάξει μια Εθνική ομάδα που θα κατακτά τίτλους, δηλαδή Μουντιάλ και Euro.

Η απάντηση είναι όχι κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των Άγγλων. Η χώρα που έχει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου δεν έχει καταφέρει να βρει την «συνταγή» για ν’ αλλάξει τα δεδομένα.

Εκεί πάντως πρέπει να εστιάσουν οι Άγγλοι και να είναι «οπλισμένοι» με υπομονή. Να μπουν στην διαδικασία εφαρμογής ενός πλάνου οριοθετώντας το διάστημα που πρέπει να λειτουργήσουν οι δομές για την δημιουργία μιας ομάδας που θα μπορεί να σηκώσει μεγάλο τρόπαιο σε οκτώ ή δέκα χρόνια.

Οι Ισπανοί είδαν τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησαν οι Γάλλοι μετά το 1996 και δικαιώθηκαν για την δική του «κόπια». Αν λοιπόν οι Άγγλοι δεν θέλουν άλλα «στραπάτσα» θα πρέπει ν’ αναθεωρήσουν πολλά δεδομένα στον «σκληρό τους δίσκο».